Στον Λευκό Οίκο διαβάζουν Θουκυδίδη

Παρά το γεγονός ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος δε φημίζεται για την αγάπη του για το διάβασμα, στον Λευκό Οίκο πνέει ελληνικός άνεμος με τον Θουκυδίδη να μονοπωλεί το ενδιαφέρον.

Ολα ξεκίνησαν, σύμφωνα με το Politico, όταν ο ακαδημαϊκός από το Χάρβαρντ, Γκράχαμ Άλισον είχε μία ασυνήθιστη συνάντηση στο αρχηγείο Τραμπ.

Ο Γκράχαμ είναι ένας στοχαστής της εξωτερικής πολιτικής που είχε υπηρετήσει επί προεδρίας Ρίγκαν και Κλίντον. Στον Λευκό Οίκο βρέθηκε κατά τη διάρκεια επίσκεψης στο Συμβούλιο Ασφαλείας προκειμένου να αναλύσει στο επιτελείο Τραμπ το ζήτημα της αντιπαλότητας μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας.

Για να αναλυθεί το θέμα επιστράτευσε τον Θουκυδίδη. Ο 77χρονος ακαδημαϊκός, ο οποίος είναι συγγραφέας ενός βιβλίου που βασίζεται στα συγγράμματα του Θουκυδίδη αναφορικά με τον Πελοποννησιακό πόλεμο μεταξύ Αθήνας και Σπάρτης, αντιπαρέβαλε τον πόλεμο ΗΠΑ-Κίνας με εκείνον μεταξύ των δύο ελληνικών πόλεων. «Γιατί πολέμησαν; Αυτό που έκανε τον πόλεμο αναπόφευκτο ήταν η αύξηση της αθηναϊκής δύναμης και ο φόβος που προκάλεσε αυτό στη Σπάρτη» λέει χαρακτηριστικά.

Προειδοποίησε δε ότι ανάλογη δυναμική θα μπορούσε να προκαλέσει μεταξύ της αυξανόμενης αυτοκρατορίας του αιώνα, της Κίνας και των Ηνωμένων Πολιτειών ένα πόλεμο, που κανείς δε θέλει.

Ο Άλισον αποκαλεί το ενδεχόμενο αυτό «Παγίδα του Θουκυδίδη» και είναι ένα ερώτημα, το οποίο απασχολεί σημαντικές προσωπικότητες του επιτελείου Τραμπ, ιδιαίτερα με την άφιξη των Κινέζων αξιωματούχων στην Ουάσινγκτον, όπου ΗΠΑ και Πεκίνο αναζητούν «διάλογο διπλωματίας και ασφάλειας», προκειμένου να αποφευχθεί ενδεχόμενη σύγκρουση μεταξύ των δύο πιο ισχυρών εθνών του κόσμου.

Και μπορεί να ακούγεται περίεργο το γεγονός ότι ένας αρχαίος Έλληνας θα σκιάσει μια συνάντηση μεταξύ μιας ομάδας διπλωματών και στρατηγών από την Αμερική και την Ασία, αλλά ο Θουκυδίδης είναι ένας «ημίθεος» μεταξύ των θεωρητικών των διεθνών σχέσεων και των στρατιωτικών ιστορικών.

Αξιος σεβασμού για τον κομψό χειρισμό του χρονικού ενός από τους πιο πομπώδους πολέμους της παγκόσμιας ιστορίας, αλλά και για τις διαχρονικές του γνώσεις σχετικά με τη φύση της πολιτικής και του πολέμου.

Δεν είναι τυχαίο εξάλλου, που ο ιστορικός του Πανεπιστημίου του Γέιλ, Ντόναλντ Κάγκαν αναφέρεται στον Θουκυδίδη ως «πηγή σοφίας για την συμπεριφορά των ανθρωπίνων όντων, όταν υπόκεινται στις απίστευτες πιέσεις που επιβάλλει ο πόλεμος, η πανούκλα και οι εμφύλιες συρράξεις».

Ο Θουκυδίδης εξάλλου θεωρείται πατέρας της «ρεαλιστικής» σχολής των διεθνών σχέσεων, η οποία ισχυρίζεται ότι τα έθνη δρουν από πραγματιστικό συμφέρον με ελάχιστη προσοχή στην ιδεολογία, τις αξίες ή την ηθική.

Οσο για τον ίδιο τον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για έναν Αθηναίο ιστορικό που γεννήθηκε σχεδόν 3.000 χρόνια πριν.

Οχι ό,τι έχει και κάτι εναντίον των Ελλήνων. Ο ίδιος είχε δηλώσει εξάλλου ότι «Λατρεύω τους Έλληνες, τους αγαπώ», σε εκδήλωση για την Ανεξαρτησία της Ελλάδας τον Μάρτιο. «Μην ξεχνάτε ότι έρχομαι από τη Νέα Υόρκη και το μόνο που βλέπω είναι Έλληνες, είναι παντού» είχε συμπληρώσει.

Θα μπορούσε όμως ο Αμερικανός Πρόεδρος να εφαρμόσει την κυριαρχία του αρχαίου Έλληνα ιστορικού πάνω στους δικούς του στρατηγούς.

 iefimerida.gr

Περισσότερα »

Η κίνηση Γλέζου για τον Μητσοτάκη που συγκλόνισε τον Κυριάκο

Το κουδούνι του σπιτιού της οικογένειας του Κυριάκου Μητσοτάκη στον Λυκαβηττό χτύπησε αργά το βράδυ της Τρίτης. Όλοι ήταν εκεί και δεν περίμεναν κανέναν. Κανόνιζαν τις τελευταίες λεπτομέρειες της κηδείας του πατριάρχη της οικογένειας.

Σύμφωνα με την «Ελευθερία του Τύπου» ο απρόσμενος επισκέπτης ήταν ο Μανώλης Γλέζος, ο οποίος κράταγε και ένα κόκκινο γαρίφαλο. Ηθελε να τιμήσει τον μεγάλο του φίλο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ανήμερα μάλιστα της επετείου που ο ίδιος μαζί με τον Απόστολο Σάντα είχαν κατεβάσει το 1941 τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, συγκινήθηκε και έσπευσε να συστήσει στη μικρή του κόρη Δάφνη τον κ. Γλέζο, λέγοντάς της: 

«Εχεις απέναντί σου έναν μεγάλο ήρωα, έναν αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης».

Ο Μανώλης Γλέζος είχε και κάτι ακόμα. Παρέδωσε ένα γράμμα στην οικογένεια Μητσοτάκη, το οποίο ξεκινούσε με ένα απόσπασμα από την Ομήρου Ιλιάδα Ι 63-65, όπου έλεγε ότι «Αφρήτωρ, αθέμιστος, ανέστιος έστιν εκείνος, ος πολέμου έραται επιδημίου οκρυόεντος» (ακοινώνητος, άγριος και άπατρις είναι αυτός που τον εμφύλιο πόλεμο αγαπά).

Στο ειλικρινές γράμμα προς την οικογένεια του εκλιπόντος, ο Μανώλης Γλέζος έγραφε:

«Πιστός στο αξίωμα αυτό ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υπήρξεν ο πρωτουργός να αποφευχθεί και να μην υπάρξει εμφύλιος πόλεμος στην Κρήτη, στη διάρκεια της κατοχής. Oποια αντίθεση και αν έχεις μαζί του, οφείλεις να του το αναγνωρίσεις. 

Γνωρίστηκα μαζί του το 1953 και υπήρξαν διαφορετικές οι απόψεις μας για το πολιτικό γίγνεσθαι. Η διαφορά, όμως, αυτή δεν υπήρξε να γίνουμε οχτροί. Η χούντα στις 21 Απριλίου 1967 μας ξαναντάμωσε στον ίδιο θάλαμο στο Γουδή και μετά στο Πικέρμι. Γνωστή η ιστορία που έχουμε από κοινού δημοσιοποιήσει».

Περισσότερα »

ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ : Οι Χρεοκοπίες της Ελλάδας

Η πρώτη μας χρεοκοπία, γνήσια χρεοκοπία σαν ελληνικό κράτος, συνέβη στα 1827. Η πρώτη πράξη που έκανε ο κυβερνήτης τότε ήταν να δηλώσει αδυναμία πληρωμής των λεγόμενων "δανείων ανεξαρτησίας" που ούτε δάνεια ήταν, ούτε για την ανεξαρτησία της χώρας δόθηκαν και το πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1830 που συνέταξαν οι μεγάλες δυνάμεις, ερήμην φυσικά των Ελλήνων, προσδιόριζε με το άρθρο 6 ότι οι μεγάλες δυνάμεις επειδή ακριβώς τους χρωστάνε οι Έλληνες μπορούν να μπαίνουν όποτε γουστάρουν στη χώρα και να κάνουν ότι γουστάρουν σ' αυτή τη χώρα.

Η δεύτερη χρεοκοπία έσκασε στα 1843. Εκεί έγινε και η εξέγερση της 3ης Σεπτέμβρη του 1843 που διεκδικήθηκε σύνταγμα. Επειδή όμως το ελληνικό κράτος αδυνατούσε να πληρώσει ή να έρθει σε διευθέτηση με τους χρηματιστές του, του επιβλήθηκε η πρώτη κατοχή (σε απελευθερωμένο ελληνικό κράτος) που είναι η κατοχή του 1853 όταν Άγγλοι και Γάλλοι αποβίβασαν 15.000 πεζοναύτες στο Πειραιά, ασκήσανε κατοχή επί μια σχεδόν 10ετία που ήταν από τις πιο αιματηρές κατοχές που έζησε ο τόπος και ο λόγος ήταν το δημοσιονομικό, η καταβολή του χρέους στους τοκογλύφους, στις μεγάλες δυνάμεις. 

Όποιος ξέρει από ιστορία γνωρίζει ότι είχαμε τη δική μας οκτωβριανή επανάσταση τον Οκτώβριο...

του 1862 όταν εξεγέρθηκε ο λαός, καθάρισε τα κόμματα της κατοχής, το αγγλικό και το γαλλικό, διέλυσε τα πάντα, έδιωξε τον Όθωνα και δημιούργησε τις προϋποθέσεις ενός νέου συντάγματος, μιας νέας συνταγματικής αρχής, που θεωρήθηκε ως η πλέον δημοκρατική της Ευρώπης εκείνη την εποχή. Ο λαός πάντα δηλαδή έκανε το χρέος του.

Η 3η μεγάλη χρεοκοπία είναι η μόνη γνωστή (που αναφέρεται δηλαδή στα ιστορικά βιβλία), το "δυστυχώς επτωχεύσαμεν" του Χαριλάου Τρικούπη στα 1893. Πήγε σε διαπραγμάτευση τότε η κυβέρνηση με τους ομολογιούχους, η κυβέρνηση Τρικούπη και ο Τρικούπης έλεγε, "παιδιά τι θέλετε να κάνουμε τώρα, να σας τα δώσουμε όλα άμα θέλετε, με εξαίρεση δυο πράγματα". "

Δεν παραχωρούμε την εθνική κυριαρχία της χώρας, δεν παραχωρούμε το δημόσιο ταμείο". 

Φυσικά οι ομολογιούχοι δεν το δέχτηκαν αυτό και στήσανε, έχοντας σύμμαχο το παλάτι που κατείχε ελληνικά ομόλογα, τον περίφημο πόλεμο του 1897, που ήταν στημένος από την αρχή μέχρι το τέλος μόνο και μόνο για να κερδηθεί ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος στα 1898.

 Επειδή οι δανειστές της χώρας θέλανε να πληρώνονται σε χρυσάφι, πρωτομπήκε στην οικονομική φιλολογία της χώρας η ιδέα του σκληρού νομίσματος και μας έφτιαξαν τη χρυσή δραχμή. 

Οπότε ξεκινάει ένας νέος φαύλος κύκλος δανεισμού, απίστευτου δανεισμού γιατί η Ελλάδα έπρεπε να εξασφαλίσει το χρυσάφι, για να στηρίξει τη χρυσή δραχμή, άρα νέα δάνεια.

Υπό το καθεστώς του ΔΟΕ και της Δημοσιονομικής Επιτροπής της Κοινωνίας των Εθνών που είχε και αυτή αναλάβει την εποπτεία της χώρας χρεοκοπούμε ξανά το 1932. Η χρεοκοπία του 32 είναι του Βενιζέλου, αλλά την επέβαλε ο Τσαλδάρης. 

Πάλι οι ίδιες ιστορίες, πάλι λιτότητες, κλείσανε τα 2/3 των σχολείων της εποχής εκείνης για να πληρώσουν τους δανειστές, απολύσανε πάνω από τα 2/3 των εκπαιδευτικών της χώρας, οι μισοί δημόσιοι υπάλληλοι της διοίκησης απολύθηκαν, απαγορεύτηκε με την χρήση του ιδιώνυμου η συνδικαλιστική δράση ειδικά στο δημόσιο τομέα, στη δημόσια διοίκηση.

Είναι σκόπιμο να γνωρίζουμε πως γινόταν ο δανεισμός της χώρας: στα 100 χρυσά φράγκα δανείου ο τόκος, το επιτόκιο, έτρεχε στα 100, οι δανειστές όμως κρατούσαν ένα ποσοστό του δανείου, περίπου 20 με 30%, ανάλογα, ως "εγγύηση καλής εκτέλεσης δανείου". Έτσι το δάνειο που εκταμίευε τελικά το κράτος έφτανε να είναι το 50% της αρχικής ονομαστικής αξίας.

Στην συνέχεια έφεραν τον βασιλιά, ο βασιλιάς φυσικά εκτέλεσε τις εντολές των Βρετανών και έφερε τη τεταρτο-αυγουστιανή δικτατορία του Μεταξά. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Μεταξάς ήταν να πάρει το αποθεματικό του ΙΚΑ, του νεοσύστατου τότε ΙΚΑ, μόλις 3 χρόνια είχε δημιουργηθεί, και ήταν κατάλληλα προικισμένο, πολύ σοβαρά προικισμένο, πολύ καλό, είχε μια πολύ καλή προοπτική. Πήρε επίσης ότι βρήκε στις τράπεζες συν τα αποθεματικά στο δημόσιο ταμείο και πλήρωσε τους Γάλλους και Βρετανούς χρηματιστές.

Μετά τον 2ο ΠΠ ήταν παλλαϊκό το αίτημα προς τους συμμάχους, που υποστήριξε και ο πρώτος πρόεδρος της Τραπέζης της Ελλάδος μετά την απελευθέρωση, ο Ξενοφών Ζολώτας: να μας χαρίσουν ή να μας διαγράψουν τα προπολεμικά χρέη. Αν μη τι άλλο, για τη προσφορά της χώρας στη νίκη των συμμάχων τουλάχιστον διαγράψτε τα χρέη τα προπολεμικά, έλεγαν.

Φυσικά όχι απλά δεν διαγράφτηκαν τα χρέη αλλά μετά από 15 χρόνια απανωτών πιέσεων και άνευ προηγουμένου εκβιασμών, φτάσαμε στο 1964 όπου έγινε η τελική ρύθμιση των προπολεμικών χρεών. Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, υπουργός Οικονομικών Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που υπέγραψε τη χειρότερη δανειακή σύμβαση και ρύθμιση χρεών που έχει υπογράψει ποτέ η χώρα (εκτός από τη σημερινή). Αναγνώρισε το σύνολο των προπολεμικών χρεών της χώρας από το 1881 και μετά. Στο ακέραιο της αξίας τους, χωρίς να παίρνουμε υπόψη αυτά που πληρώθηκαν από τη χώρα ή που είχαν πληρωθεί μέχρι τότε. 

Χωρίς να παίρνεται υπόψη ότι γι' αυτά είχαμε κηρύξει 2 πτωχεύσεις επίσημες, το 1893 και το 1932. Αναγνώρισαν επιπλέον το σύνολο των τόκων υπερημερίας που είχαν μεταφέρει φυσικά σε τιμές του 64 συν 71% προσαύξηση των τόκων υπερημερίας για το πιστωτικό κίνδυνο και φυσικά τη ψυχική οδύνη, το πρόβλημα ψυχικής γαλήνης, που είχαν υποστεί οι δανειστές. Καθορίστηκε να πληρωθούν αυτά τα χρέη σε 45 χρόνια, Δηλαδή, 1964 και 45 = 2009.

Τι έκανε η χούντα στη συνέχεια; 

Έκανε τη πληρωμή των χρεών αυτών εξωλογιστική. Γι' αυτό εμφανίζεται ότι έχει μικρά ποσοστά χρέους η χούντα. Τα πλήρωνε κάτω από το τραπέζι. Και τα πλήρωσε με 2 βασικούς τρόπους. 

Οι ξένοι δανειστές μας και οι μεγάλες δυνάμεις που κρύβονταν από πίσω απαίτησαν 2 πράγματα. Πρώτον εκχώρηση ολόκληρου του Αιγαίου την οποία την προετοίμασε προσπαθώντας να επαναφέρει (αυτό που πάει να κάνει τώρα η κυβέρνηση) τον "θεσμό επιφανείας". 

Είχαν έτοιμες τις συμβάσεις, απλά έπεσε η ιστορία της μεταπολίτευσης και έχασαν αυτό το πράγμα. 

Και το δεύτερο, με την εκχώρηση της Κύπρου. Υπάρχουν χαρτιά στα αρχεία που δημοσιεύονται αυτή την εποχή όπου η παραχώρηση ή η εκχώρηση ή η τραγωδία της Κύπρου εμπεριείχε και ένα κομμάτι αποπληρωμής προπολεμικού χρέους της Ελλάδας. Δηλαδή σε αντάλλαγμα να μας χαρίσουν ένα κομμάτι του χρέους η χούντα άνοιξε την πόρτα στην τουρκική εισβολή και στο τι συνέβη μετά στην Κύπρο.

Μετά την μεταπολίτευση οι κυβερνήσεις φορτώσανε το χρέος αυτό στις δημόσιες επιχειρήσεις. Υπάρχει έκθεση του 1985 που λέει ότι η ΔΕΗ, η τότε κρατική ΔΕΗ, για κάθε 1000 δραχμές που δανειζόταν είχε εσωτερική ανάγκη μόνο τη μια δραχμή. Όλο το υπόλοιπο ήταν απαιτήσεις εξωλογιστικές για πληρωμή χρεών. Την εποχή εκείνη αρχίζουν να δανείζονται ξανά οι κυβερνήσεις για τις δικές τους ανάγκες και ο δανεισμός είναι επαχθέστατος. 

Για παράδειγμα το 1977 συνάπτεται με όμιλο τραπεζών από τη Γαλλία δάνειο με την ελληνική κυβέρνηση όπου εκτός από τους τρομακτικά τοκογλυφικούς όρους που επιβάλλονται στην Ελλάδα, της επιβάλλονται και οι εξής όροι. Πρώτον. Το πόσες φρεγάτες θα αγοράσει από τη Γαλλία. Δεύτερον. Πόσο όγκο κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων θα αγοράσει από τη Lacoste και από τις γαλλικές επιχειρήσεις με αποτέλεσμα φυσικά την καταστροφή της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας γιατί εισάγαμε αυτά που θα μπορούσαμε να παράγουμε οι ίδιοι με έναν αναπτυγμένο κλάδο της βιομηχανίας εκείνη την εποχή. 

Αργότερα έγιναν και άλλες τέτοιες δανειακές συμβάσεις, η μεγαλύτερη ήταν το 1987 η οποία ήταν με τον όμιλο της Mitsubishi Funds όπου ανάμεσα σε αυτά που μας ζητούσαν να αγοράσουμε, ήταν και τα περίφημα ιαπωνικά προγράμματα της τηλεόρασης, δηλαδή τότε άρχισε η εισβολή των Pokemοn, των Digimon και όλη αυτή την τερατολογία ας πούμε που γενιές επί γενιών ζούνε τα δικά μας παιδιά. 

Από εκεί και πέρα έχουμε την δημιουργία τεράστιων ελλειμμάτων λόγω της σχέσης μας κυρίως με την ΕΟΚ που τα εκτινάσσει μετά το 1984 αλλά και μιας πολιτικής κυριολεχτικά αθώωσης των υπευθύνων για τη λεηλασία αυτού του τόπου και την καταστροφή της βιομηχανίας μέσω κυρίως των προβληματικών. Μιλάμε για 340 περίπου ή 370 βιομηχανικές επιχειρήσεις της χώρας, την αφρόκρεμα της ελληνικής βιομηχανίας και της ελληνικής παραγωγής ευρύτερα.

 Το ποσό που χρωστάγανε, το πόσο δηλαδή είχαν φορτώσει οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες αυτές τις μεγάλες βιομηχανίες και παραγωγικές επιχειρήσεις κατά μέσο όρο ήταν περίπου 12 φορές το μετοχικό κεφάλαιο των εταιρειών και είχε μετατραπεί σε δανεικά και αγύριστα. 

Η κυβέρνηση λοιπόν παίρνει όλα τα χρέη αυτά στον προϋπολογισμό, αθωώνει τους παλιότερους ιδιοκτήτες και κρατάει επί μια 10ετία αυτές τις επιχειρήσεις είτε να υπολειτουργούν, είτε χωρίς να λειτουργούν καθόλου, δίνοντας απλά τον μισθό στους εργαζόμενους με αντάλλαγμα την ψήφο. Αυτό από μόνο του εκτίναξε το δημόσιο χρέος, γιατί αυτά με τι λεφτά θα γινόντουσαν; Μόνο με δάνεια. Το αποτέλεσμα είναι να εκτιναχθεί μέσα σε 4 χρόνια στο διπλάσιο το χρέος της χώρας.

Με την πρώτη κυβέρνηση ΝΔ μετά το ΠΑΣΟΚ έχουμε την δεύτερη μεγάλη επιτυχία του κ. Μητσοτάκη. Στα 3 χρόνια που είχε την κυβέρνηση, έχει ρεκόρ, πραγματικά παγκόσμιο ρεκόρ, 4πλασιασμού του χρέους, κυριολεκτικά μέσα σε 3 χρόνια σε απόλυτα νούμερα, δηλαδή είναι να τρελαίνεσαι. Και όχι μόνο αυτό αλλά είναι και ο πρώτος που έκανε τι; 

Αντί να δανείζεται από το εσωτερικό όπως γινόταν τότε με δραχμικό χρέος από την εσωτερική αγορά, άρχισε να δανείζεται ως επί το πλείστον από τη ξένη αγορά, δηλαδή από τις ξένες αγορές σε σκληρό νόμισμα. Και όπως ήθελα να ξέρετε και θα σας πληροφορήσω, καμία ποτέ, καμία χώρα δεν έχει χρεοκοπήσει από τον εσωτερικό της δανεισμό. 

Το τρανότερο παράδειγμα είναι η Ιαπωνία με 220% χρέος, το μεγαλύτερο στον κόσμο, αλλά το 92% του χρέους αυτού είναι σε γιεν. Πάντα χρεοκοπείς από τον εξωτερικό δανεισμό. Από το δανεισμό δηλαδή που κάνεις από τις ξένες αγορές σε σκληρό συνάλλαγμα.

Παραμονές του ευρώ οι κυβερνήσεις Σημίτη μεθοδεύουν τη μετατροπή ολόκληρου του δημόσιου χρέους και κυρίως του εσωτερικού που μέχρι τότε ήταν περίπου το 80% του δημόσιου χρέους και ήταν δραχμικό, σε εξωτερικό χρέος εκφρασμένο σε σκληρό νόμισμα, το ευρώ. 

Και ξέρουμε ότι είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις το εσωτερικό χρέος γιατί τέλος πάντων κανένα κράτος δεν έχει χρεοκοπήσει από το εσωτερικό του χρέος, στο δικό του νόμισμα. 

Χρεοκοπείς πάντα από το εξωτερικό χρέος. Από εκεί και πέρα οι οικονομολόγοι ξέρανε ότι η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει. Είναι υπόθεση συγκυρίας το πότε θα σκάσει το κανόνι.

Το δεύτερο που έγινε είναι ότι η οικονομία βίωνε μια απίστευτη κατάσταση μακροχρόνιας κρίσης ρευστότητας όπως λέμε. Δηλαδή άρχισε να εξαφανίζεται το χρήμα από την αγορά. 

Αν δείτε τα στοιχεία το 2001, το 2002 μέχρι το 2004 που είχαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες είχαμε κάθε χρόνο μείωση της νομισματικής κυκλοφορίας ενώ το φυσιολογικό ήταν να αυξάνει η νομισματική κυκλοφορία ανάλογα με το ΑΕΠ. Με την αύξηση δηλαδή του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος που παράγει η χώρα, ανάλογα αυξάνει και η νομισματική κυκλοφορία. Αντί γι' αυτό είχαμε μείωση. Τρομακτική ασφυξία. 

Γιατί; Γιατί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που εκδίδει το νόμισμα δεν θεωρούσε ότι έπρεπε να μας δώσει περισσότερο νόμισμα. 

Πως καλύφθηκε αυτό το έλλειμμα νομισματικής κυκλοφορίας; Εμπορικά πλεονάσματα δεν είχαμε, νόμισμα δεν είχαμε. Τι έμενε; Ο δανεισμός. Κάθε χρόνο, μέσα στη 10ετία, κατά μέσο όρο, το "οικονομικόν θαύμα" όπως το ονομάσανε, η "ισχυρή Ελλάς" αναπτυσσότανε κατά 4%, όντως το ποσοστό ήταν εξαιρετικά σημαντικό ακόμα και σε σχέση με το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μόνο που ξεχάσανε να μας πουν δημόσια ότι για κάθε 4% άνοδο που είχαμε τότε ο δημόσιος δανεισμός αύξανε 18%. Δηλαδή δανειζόμασταν για να υπάρξει επέκταση του ΑΕΠ.

Παράλληλα είχαμε μια οικονομία της οποίας συνθλίφτηκε κυριολεκτικά η παραγωγική της βάση. Φτάσαμε, η αγροτική οικονομία, το υπογραμμίζω, στην Ελλάδα όχι στην Ολλανδία, ή στη Γερμανία ή στη Σουηδία. Στην Ελλάδα. Να έχει συμμετοχή στο ΑΕΠ 3%. Δηλαδή έχουμε λιγότερη συμμετοχή της αγροτικής μας οικονομίας στο ΑΕΠ από ότι έχει η Ολλανδία. 

Δηλαδή έλεος! Και συμμετοχή της βιομηχανίας και της παραγωγής ευρύτερα μόλις 13%. Όταν ο μέσος όρος παραγωγής της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι 35%. Έχουμε μια οικονομία παρασιτικών υπηρεσιών. Μη παραγωγικών παρασιτικών υπηρεσιών. Που διαμορφώθηκε κατά κύριο λόγο μέσα στα πλαίσια του ευρώ αλλά και νωρίτερα, μόνο που το ευρώ το επιτάχυνε πάρα πολύ. Αυτό εκτίναξε σε ιστορικό ρεκόρ το εξωτερικό μας έλλειμμα.

Την ίδια ώρα το μέσο νοικοκυριό βιώνει μια λιτότητα που ουσιαστικά διαρκεί πάνω από δυο 10ετίες. Ουσιαστικά από το 1984 είναι σε συστηματική λιτότητα το εργαζόμενο νοικοκυριό. Φτάσαμε στο μοναδικό, και αυτό πάλι ιστορικό ρεκόρ, την τελευταία 10ετία να έχουμε αρνητικά πρόσημα αποταμίευσης. Μόνο το 2009 χαθήκανε 28 δισ. αποταμιεύσεις από την ελληνική οικονομία. Και όπως γνωρίζετε, ότι καθεστώς και να έχει μια χώρα, όποιος και να κυβερνάει, αν δεν υπάρχουν αποταμιεύσεις στις τράπεζες και αν δεν υπάρχει αυξημένη ροπή προς αποταμίευση δηλαδή διαθέσιμο εισόδημα που μένει όταν πληρώνω τα βασικά μου και μπορώ να το βάλω να γίνει αποταμίευση, δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί μια αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη. Φτάσαμε στο σημείο, το μέσο διαθέσιμο εισόδημα του νοικοκυριού για μια ολόκληρη 10ετία να βρίσκεται κάτω, να υπολείπεται δηλαδή των βασικών καταναλωτικών δαπανών που πρέπει να κάνει η μέση ελληνική οικογένεια στην Ελλάδα. 

Αυτό δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ευρώπη, πουθενά αλλού, ακόμα και στις κατεστραμμένες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Δηλαδή με λίγα λόγια για πάνω από μια 10ετία το μέσο νοικοκυριό δεν έχει εισόδημα πραγματικό που να του ικανοποιεί τις βασικές του καταναλωτικές ανάγκες. Οπότε αναγκάζεται και πάει στο δανεισμό. Το αποτέλεσμα: το 2010, το 77% του μέσου διαθέσιμου εισοδήματος το χρωστάμε στις τράπεζες.

Φτάσαμε λοιπόν παραμονές του 2009 όπου είχαμε την διεθνή βόμβα, το κραχ του 2008. Πως συνέβη αυτό; Στην παγκόσμια αγορά είχαν συσσωρευτεί τεράστια δανείσιμα κεφάλαια. Τι εννοούμε δανείσιμο κεφάλαιο; Δανείσιμο κεφάλαιο εννοούμε εκείνο το κεφάλαιο που δεν μπορεί να επενδυθεί στη παραγωγή. Είναι αυτό που δημιουργείται με χρηματοπιστωτικά παιχνίδια έναντι μελλοντικών αποδόσεων. Το δανείσιμο κεφάλαιο για να φέρει κέρδος πρέπει να γίνει τοκοφόρο κεφάλαιο. Δηλαδή να βρει κάποιον οφειλέτη να το δανειστεί και να του πληρώνει τόκους. 

Ξέρετε πόσα είναι αυτά τα δανείσιμα κεφάλαια υπολογισμένα με βάση τον Απρίλη του 2010; 1.000 τρισεκατομμύρια δολάρια, δανείσιμα κεφάλαια. Περίπου 1600 θεσμικοί επενδυτές έχουν αυτά τα δανείσιμα κεφάλαια στη παγκόσμια αγορά. Η μέση απόδοση αυτών των κεφαλαίων μέχρι πριν τη κρίση ήταν 6.22%. Η παγκόσμια οικονομία έχει Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν 57 τρισεκατομμύρια. Που σημαίνει ότι τα 1.000 τρισεκατομμύρια δολάρια προσδοκούν ετήσιο κέρδος 62 τρισεκατομμύρια δολάρια από μια οικονομία που παράγει στο σύνολο της 57 τρις. 

Εκεί μπλόκαρε η οικονομία και έσκασε η βόμβα το φθινόπωρο του 2008 και φυσικά άρχισαν να καταρρέουν οι τράπεζες γιατί οι τράπεζες βασικά είναι οι θεσμικοί επενδυτές που παίζουν με αυτά τα λεφτά. Λοιπόν, όταν έσκασε το κραχ, η κυβέρνηση, η τότε κυβέρνηση μας έλεγε, θα θυμάστε φαντάζομαι, ότι υπήρχε μεν η παγκόσμια κρίση, αλλά εμείς δεν φοβόμαστε, ήμασταν «οχυρωμένοι στο ευρώ», ήμασταν «θωρακισμένοι γερά» κλπ.

Το Γενάρη όμως του 2009 βγήκε να πουλήσει ομόλογα η ελληνική κυβέρνηση για να αντλήσει λεφτά όπως κάθε χρόνο για να τροφοδοτήσει τις τρομακτικές ανάγκες που έχει σαν κράτος. Και δεν αγόραζε κανένας. Και τότε υπήρξε ο γενικευμένος πανικός. Ξαφνικά ο τότε πρωθυπουργός και ο τότε υπουργός Οικονομικών ανακάλυψαν ξαφνικά την κρίση. Και αποδείχτηκε αυτό που γνωρίζαμε όλοι όσοι τουλάχιστον μελετούσαμε τα στοιχεία, ότι ο βασιλιάς είναι θεόγυμνος. Και αποδείχτηκε όχι μόνο αυτό αλλά και ότι δεν υπήρχε δυνατότητα ανάταξης ή αντιμετώπισης του προβλήματος του χρέους. 

Γιατί στην τελευταία 10ετία, στη 10ετία του ευρώ, ο συνολικός δανεισμός του ελληνικού κράτους ήταν 490 δισεκατομμύρια ευρώ. Από αυτά ξέρετε τι πληρώσαμε; 450 δισεκατομμύρια πληρώσαμε εξυπηρέτηση χρέους. Δηλαδή μέσα σε μια 10ετία πληρώσαμε 1,5 φορά το χρέος που είχαμε στις 31/12/2009, (340 δις Χ 1,5 = περίπου 500) Και μένουν άλλα 40. Από αυτά τα 40 περίπου τα 18 με 20 είναι το συσσωρευμένο έλλειμμα 10ετίας του κρατικού προϋπολογισμού. Και τα υπόλοιπα 20 δεν ξέρουμε που πήγαν. Δεν ξέρουμε. Γιατί υπολογιστικά βγαίνει το νούμερο αλλά δεν υπάρχει αιτιολόγηση. Κάποιοι τα πήραν. Ποιοί τα πήραν; Το ψάχνουμε!

Λοιπόν, τι έγινε τώρα; Όταν κινδύνευε η χώρα, και βρέθηκε πλέον, αποκαλύφθηκε, το καθεστώς χρεοκοπίας της, η ευρωζώνη κλονίστηκε διότι εάν προχώραγε η χώρα, όπως είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει, η συνθήκη της Λισαβόνας της το επέτρεπε, να προχωρήσει σε μονομερή ρύθμιση των χρεών της εκείνη τη στιγμή, δεν θα μπορούσε κανείς να την σταματήσει. Και δεν θα μπορούσε να την σταματήσει για τον εξής απλούστατο λόγο. 

Όταν δανείζεις ιδιώτη ή επιχείρηση, νοικοκυριό ή επιχείρηση και δεν μπορεί να πληρώσει τι κάνεις; Τον βάζεις σε εκκαθάριση, του παίρνεις τα περιουσιακά και τελειώσαμε. Στο κράτος δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης των δανειστών κρατών από τον 19ο αιώνα. Τι γίνεται αν αποφασίσει το κράτος να μην πληρώσει; Δεν μπορείς να του κάνεις εκκαθάριση. Δεν μπορείς να του απαιτήσεις την περιουσία σαν δανειστής.

Γιατί; Γιατί έχει ασυλία λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Έτσι λένε οι νομικοί. Και αυτό είναι στο διεθνές δίκαιο, στον σκληρό πυρήνα του διεθνούς δικαίου. Το ήξεραν αυτό στην ευρωζώνη, οπότε τι κάνανε; 

Καλέσανε τα πολιτικά κόμματα στην έδρα, στις Βρυξέλλες, τις ηγεσίες, της τότε κυβέρνησης και της μελλοντικής κυβέρνησης και τους είπαν "εδώ είμαστε σε πολύ δύσκολη θέση, προέχει το ευρώ". 

Και επειδή πίσω από την Ελλάδα έρχονταν και άλλοι, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Γαλλία, είπαν «πρέπει να φτιάξουμε έναν μηχανισμό άμεσα που να μην επιτρέπει στα κράτη και στους λαούς φυσικά να επιβάλλουν είτε διαγραφή, είτε ρυθμίσεις ή οτιδήποτε μονομερώς για να χάσουν τα λεφτά τους οι τράπεζες». 

Και έτσι στήσανε την ιστορία στην Ελλάδα γιατί ξέρανε ότι έχουμε τόσο εθελόδουλο πολιτικό σύστημα που μπορούν να επιβάλλουν ότι γουστάρουν εδώ. 

Και έτσι έγινε η μεταβολή, η πολιτική μεταβολή. Φυσικά επειδή κανένας δεν κάνει τίποτα με το αζημίωτο στήθηκε αυτή η λεηλασία των spreads, επιτοκίων και όλα αυτά τα πράγματα που είδαμε εκείνους τους μήνες και που απέφεραν στους κερδοσκόπους περίπου 17 δισεκατομμύρια κέρδη και από εκεί και πέρα άρχισε το γαϊτανάκι του να πάμε στο μηχανισμό στήριξης. Βεβαίως ο μηχανισμός στήριξης του ευρώ δεν έχει καμία σχέση με το μηχανισμό στήριξης της χώρας.

Εκεί λοιπόν κάνανε το εξής. Αυτό που τους ενδιέφερε δεν ήταν να βάλουν σε εφαρμογή το μνημόνιο αλλά την δανειακή σύμβαση. Με την δανειακή σύμβαση λοιπόν εξαναγκάσανε τη κυβέρνηση, "εξαναγκάσανε" τρόπος του λέγειν. Επειδή τυχαίνει λόγω επαγγέλματος να γνωρίζω και στελέχη του ΔΝΤ, γελάγανε τις μέρες εκείνες. 

Μου λέγανε ότι δεν είχαν προφτάσει να στείλουν τη δανειακή σύμβαση και είχε γυρίσει πίσω υπογραμμένη 

Ή τα ίδια στελέχη πιστεύανε ότι θα υπήρχε διαπραγμάτευση γι' αυτό ήταν ακραία η διατύπωση της δανειακής σύμβασης με σκοπό να κοπούνε κάποιες, οι πιο ακραίες εκδοχές, μέσα από μια διαπραγμάτευση. Δεν υπήρξε τίποτα, υπογράφτηκε αβλεπί. Και γράφτηκε στον διεθνή τύπο άλλωστε πολύ έντονα, κάποιοι οικονομικοί αναλυτές είπαν "τι σόι κυβέρνηση έχετε στην Ελλάδα".

Η δανειακή σύμβαση λοιπόν προβλέπει, το πρώτο πράγμα που προβλέπει είναι ότι η Ελλάδα αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται της ασυλίας λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Στις 6 Μαΐου του 2010 ψηφίζεται ο νόμος του μνημονίου από την Ελληνική Βουλή και δυο μέρες μετά, στις 8 Μαΐου, με τροπολογία σεψηφισμένο νομοσχέδιο της Βουλής, δίνεται το δικαίωμα μόνο με την υπογραφή του υπουργού να ισχύει η δανειακή σύμβαση. Βεβαίως όσο γνωρίζω εγώ που ασχολούμαι περίπου μια 10ετία με τα ζητήματα αυτά σας πληροφορώ ότι δεν υπάρχει παρόμοιο συμβάν ή τέτοια δανειακή σύμβαση όχι μόνο στα ελληνικά χρονικά αλλά και στα διεθνή χρονικά από τις αρχές του 19ου αιώνα, δεν υπάρχει κράτος ακόμα και αποικία που να έχει υπογράψει τέτοιο πράγμα.

Ο Τσολάκογλου στις δίκες του 46, στις δίκες δοσιλόγων του 46, χρησιμοποίησε ως επιχείρημα ότι "εγώ όταν μου ζητήθηκε από τους χιτλερικούς, από τους ναζί, να υπογράψω τη κατάλυση του ενιαίου και αδιαίρετου της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, παραιτήθηκα". Αυτό είναι γεγονός. 

Δεν τον κάνει φυσικά λιγότερο δοσίλογο Αλλά τουλάχιστον ακόμα και αυτός είχε τσίπα. Και 'δω μιλάμε, σε ομαλές συνθήκες, υπό καθεστώς υποτίθεται κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, έχουμε κυβέρνηση εκλεγμένη από την χώρα που παρέδωσε το σύνολο της χώρας στους ξένους δανειστές. Και ξέρετε τι σημαίνει αυτό στη πράξη;

Πρώτον. Παραιτήθηκε η χώρα από όλα τα φυσικά δικαιώματα που έχει ένας οφειλέτης απέναντι στο δανειστή του. Ακόμα και αυτά που έχει ένα φυσικό πρόσωπο.

Δεύτερον. Με βάση τη δανειακή σύμβαση στην Ελλάδα δεν επιτρέπεται να πάει σε τρίτες πηγές να αναζητήσει τα χρήματα και να ξεχρεώσει τους δανειστές. Δηλαδή αν είχαμε μια κυβέρνηση που διεκδικούσε το κατοχικό δάνειο από τους Γερμανούς, που είναι άμεσα απαιτητό, και συμφωνούσε η γερμανική κυβέρνηση να μας δώσει το κατοχικό δάνειο, τα 160 περίπου δισεκατομμύρια που υπολογίζουμε ότι είναι η σημερινή αξία του κατοχικού δανείου, δεν θα μπορούσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε για να ξεχρεώσουμε τους κυρίους αυτούς.

Τρίτον. Οι δανειστές έχουν όμως το δικαίωμα, μερικά ή ολικά, να εκχωρήσουν τις δικές τους χρεωστικές απαιτήσεις σε τρίτους απέναντι στην Ελλάδα. Και σας λέω ένα σενάριο το οποίο αναφέρουν πάρα πολλοί ειδικοί. Ακραίο σενάριο, όντως, αλλά δεν είναι απίθανο, γιατί το έχουν υπογράψει αυτό το πράγμα. Και λέει ότι… το έχει πει ο κύριος Κασιμάτης, το έχω ακούσει και από τον κύριο Χρυσόγονο συγκεκριμένα, συνταγματολόγοι και οι δυο. 

Λοιπόν είπαν το εξής. Μπορούν να δώσουν τις χρεωστικές απαιτήσεις, πχ να δώσει η Ολλανδία τις χρεωστικές της απαιτήσεις απέναντι στην Ελλάδα στην Τουρκία, να έρθει η Τουρκία, να δεσμεύσει την Ακρόπολη και να τοποθετήσει την τούρκικη σημαία στην Ακρόπολη. Διότι παραίτηση από την ασυλία λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας σημαίνει ότι παραιτείσαι από την δημόσια περιουσία του κράτους από το σύνολο της εθνικής επικράτειας, από το εθνικό έδαφος. 

Παραιτείσαι από την ιδιωτική περιουσία των πολιτών σου. Και παραιτείσαι ακόμη και από τη δυνατότητα να μην υπάρξει δέσμευση ή υποθήκευση ακόμα και στον οπλισμό της χώρας. Αυτό το πράγμα είναι πρωτοφανές. Γι' αυτό βγήκαν πάρα πολλοί αναλυτές στον κόσμο και νομικοί και λέγανε, συγκεκριμένα εγώ θυμάμαι έναν Αμερικανό χρηματιστή, ο οποίος είχε γράψει τότε στους New York Times ένα άρθρο λέγοντας "υπογράφει την εθνική της αυτοκτονία η χώρα".

Τέταρτον και το χειρότερο. Με βάση τα διεθνή ήθη και έθιμα, στις διεθνής αγορές η δανειακή σύμβαση αυτή εμπίπτει στο περίφημο "ίσοι όροι ανάμεσα στους δανειστές". Δηλαδή ότι ισχύει για έναν δανειστή υποχρεωτικά ισχύει για όλους είτε έχουν υπογράψει την δανειακή σύμβαση είτε όχι. Αν την εκτελέσεις δηλαδή μέχρι το τέλος αυτή τη δανειακή σύμβαση, τότε οποιοσδήποτε δανειστής του ελληνικού κράτους μπορεί να το χρησιμοποιήσει ως νομικό προηγούμενο και να απαιτήσει τις ίδιες ρήτρες, τις ίδιες υποχρεώσεις του κράτους απέναντι του, έστω και αν δεν συμπεριλαμβανόταν στην δανειακή σύμβαση. Αυτό λέγεται Pari Passu είναι ένας νομικός όρος που σημαίνει «ότι ισχύει για τον ένα, ισχύει για όλους».

Αυτό το πράγμα λοιπόν δεν έπρεπε να το μάθουμε εμείς, ούτε και η Βουλή βέβαια, γι' αυτό και δεν πήγε ποτέ στη Βουλή, πήγε μόνο στη προπαρασκευαστική της Βουλής και έμεινε εκεί. Βεβαίως στη Βουλή μπορείτε να το βρείτε ολόκληρο, είναι αναρτημένο πλέον. 

Δεν έχει κυρωθεί αλλά, με βάση το τι έχουν αποφασίσει, ισχύει γιατί εκτελείται.

Με βάση αυτά λοιπόν εφαρμόσανε τη πολιτική του μνημονίου η πολιτική του οποίου είχε σχεδιαστεί εξ' αρχής όχι τόσο για να δημιουργήσει τα πλεονάσματα εκείνα για να πληρωθούν τα τοκοχρεολύσια. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν πληρώνονται. Κάθε χρόνο η εξυπηρέτηση του χρέους μας κοστίζει 35 με 40% του ΑΕΠ. Αυτό το πράγμα δεν γίνεται να πληρωθεί. Είναι αδύνατο. Το ξέρανε. Και εφόσον λοιπόν το ξέρανε τι έπρεπε να γίνει; 

Αν μας λέγανε το Γενάρη του 2010 "Θα βάλω χέρι στη δημόσια περιουσία", θα ξεσηκωνότανε όλος ο κόσμος. 

Οπότε τι κάνανε; Έφεραν ολόκληρο τον κόσμο στην απόγνωση, στην απελπισία, μεροδούλι μεροφάι, να σκέφτεται την ανεργία, το αν θα μπορεί να επιβιώσει αυτός, το παιδί του, η οικογένεια του αύριο και να του θέσουν το εξής δίλλημα, αυτό που είπε ο κύριος Όλι Ρεν πριν 3 βδομάδες μετά την 11η του Μάρτη που αποφασίστηκε η εκποίηση των 50 δις της δημόσιας περιουσίας. Τι είπε; "Ή πουλάτε ή χάνετε τους υπόλοιπους μισθούς της 10ετίας". 

Αυτό ήταν το δίλλημα των τοκογλύφων. 

Ή πουλάτε ή χάνετε ότι έχει μείνει από συντάξεις και μισθούς. Να εξαναγκάσουν το λαό να πει "Ας τα κομμάτια, πούλα κάτι, προκειμένου να μην χάσω και ότι μου έχει απομείνει". Και την ίδια ώρα ένα ολόκληρο σύστημα προπαγάνδας προσπαθεί να πείσει το λαό ότι είμαστε πάμπλουτη χώρα ρε παιδιά. Έχουμε πετρέλαια... Σαουδική Αραβία έχουμε πυρηνικά, έχουμε ιστορίες, πλουτώνιο, χρυσάφια... Τι είναι τώρα να δώσουμε 350 δισεκατομμύρια που είναι το χρέος;

 Ενώ στη πραγματικότητα δεν είναι έτσι.

Λοιπόν, από κει και πέρα η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. 

Σε 8 μήνες εφαρμογής του μνημονίου είχαμε υποχώρηση μιας 10ετίας στην ελληνική οικονομία και τα εισοδήματα κατέληξαν στο 1974 σε πραγματικούς όρους. 

Τα επόμενα χρόνια που έρχονται θα είναι ακόμα πιο δύσκολα και πολύ χειρότερα από αυτό που έχουμε πληρώσει. Είμαστε στη προκαταρκτική διαδικασία.

Κατά τη γνώμη μου αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι ένα πραγματικά, αυθεντικά, ρωμαλέο παλλαϊκό μέτωπο που θα απαιτήσει τον επαναπροσδιορισμό όλων των πολιτικών συνθηκών στη χώρα. Δηλαδή την ανατροπή του πολιτικού συστήματος και τη δημιουργία νέων προϋποθέσεων μιας νέας εξουσίας που θα επιβάλλει:

Την καταγγελία της δανειακής σύμβασης και το σύνολο του οικοδομήματος που στήθηκε πάνω σ' αυτή ώστε να μπορεί να γλυτώσει την αγχόνη και το δόκανο ο ελληνικός λαός και να οικοδομήσει μια νέου τύπου πορεία για το τόπο. Μια νέου τύπου εξουσία που αντανακλά και πρέπει να αντανακλά τα πραγματικά συμφέροντα του μόνου αυθεντικού εκφραστή αυτού του τόπου που είναι αυτός που τον ποτίζει με τον ιδρώτα του.

Με αυτό το πράγμα θέλω να κλείσω, Κοιτάξτε. Οι εποχές που αναθέταμε σε κάποιους άλλους την διοίκηση και την κυβέρνηση της χώρας τελειώσανε ανεπιστρεπτί. Τελειώσανε ανεπιστρεπτί. Είναι πολύ σοβαρό το μέλλον της χώρας το μέλλον των παιδιών μας και των οικογενειών μας για να το αναθέσουμε σε τρίτους σωτήρες.

Ή εμείς ή κανένας.

ΠΗΓΗ: http://kolakas.blogspot.gr/ μέσω ΚΟΥΓΚΙ2015

Περισσότερα »

Βρέθηκε το υποβρύχιο ΚΑΤΣΩΝΗΣ που είχε βυθιστεί σε μάχη του Β’ Παγκοσμίου!

Βρέθηκε το υποβρύχιο ΚΑΤΣΩΝΗΣ που είχε βυθιστεί σε μάχη του Β’ Παγκοσμίου! Που εντοπίστηκε

Π. Καρβουνόπουλος 

Βρέθηκε το Υποβρύχιο Κατσώνης Υ1 του Β΄ΠΠ βόρεια της Σκιάθου από το Υ/Γ-Ω/Κ Ναυτίλος που εκτελούσε σχετική επιχείρηση από τις 4 Ιουλίου!

To   Υ/Β Κατσώνης είχε βυθιστεί από το γερμανικό ανθυποβρυχιακό πλοίο UJ-2101  βόρεια της Σκιάθου.

Η ιστορία του

Στη δεύτερη φάση του πολέμου (ΜΑΙ 1941 – ΟΚΤ 1944) εξορμώντας στο Αιγαίο από βάσεις της Μ.Ανατολής εξετέλεσε συνολικά τρεις (3) πολεμικές περιπολίες, παράλληλα με ειδικές αποστολές (αποβιβάσεις / επιβιβάσεις πρακτόρων / καταδρομέων) .

Την 14/9/1943 με Κυβερνήτη τον Αντιπλοίαρχο Β.ΛΑΣΚΟ, κατά τη διάρκεια αναζητήσεως εχθρικής νηοπομπής ενεπλάκη με γερμανικό καταδιωκτικό υποβρυχίων ( UJ -2101) και μετά δίωρο καταδίωξη εξαναγκάσ θηκε σε ανάδυση και εξόρμηση δια πυροβόλου. Μετά σφοδρή ανταλλαγή πυρών εμβολίσθηκε από το διώκτη του, με αποτέλεσμα να βυθιστεί σε στίγμα Φ 39 0 20,5Β και Λ 023 0 23Α βόρεια νήσου Σκιάθου.

Ποιο είναι το πλοίο που βρήκε τον Κατσώνη.

Τα χαρακτηριστικά του Υ/Γ-Ω/Κ Ναυτίλος:

Ναυπήγηση: 1976

Εκτόμισμα: 1400 t

Μήκος: 63 m

Πλάτος: 11.6 m

Ταχύτητα: 11/13 kts

Μηχανές: 2 diesel ( 2 x 1200 HP)

Πλήρωμα: 6 Αξιωματικοί και 36 Υπαξιωματικοί κοι & Ναύτες

Υ/Γ Συστήματα: Ηχοβολιστικό πολλαπλής δέσμης (Multibeam) Simrad EM 1002, ATLAS DESO 20-25, MICROFIX, DGPS Seatex Sea Path 200, NEPTUNE, HYPACK 8.9 MAX Hydrographic Software, Πλευρικό Ηχοβολιστικό (SSS) Geoacoustics, SVP.

Ω/Κ Συστήματα: ΩΚ βαρούλκο, βαρούλκο CSTD, Φιάλες NANSEN, CSTD SBE 911 και SBE 19, Sub Bottom Profiler Geoacoustics, Δειγματολήπτες, Πυρηνολήπτες, Ρευματογράφοι AANDERA, Κυματογράφοι, Απελευθερωτές BENTHOS, Σταθμός λήψεως δορυφορικών εικόνων.

Άκατοι: 2, εξοπλισμένες με ηχοβολιστικά μονής δέσμης DESO 25, σύστημα προσδιορισμού θέσης DGPS/LRK/ EGNOS (AQUARIUS 5002) και αυτόματα συστήματα συλλογής Υ/Γ στοιχείων.

Περισσότερα »

Σοκ: Σχολικά βιβλία χωρίς εθνικές αναφορές ζητά η Σία

Επιχειρούν να καταλύσουν κάθε έννοια ιστορικότητας τα κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ - Μετά τον Φίλη και τους νεολαίους του κόμματος και η Σία Αναγνωστοπούλου προκαλεί με τη στάση της

Συνεχίζεται με αμείωτη ένταση το ανθελληνικό παραλήρημα των υπουργικών και κομματικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αφού μετά τον Νίκο Φίλη που αρνήθηκε ότι υπήρξε η Γενοκτονία των Ποντίων, αλλά και την πρόταση της νεολαίας του κόμματος για κατάργηση της προσευχής στα σχολεία, ήρθε η σειρά της αναπληρώτριας υπουργού ΠαιδείαςΣίας Αναγνωστοπούλου να ζητήσει την αλλαγή όλων των σχολικών συγγραμμάτων, ώστε να μην έχουν καμία απολύτως εθνική αναφορά.

Συγκεκριμένα, με συνέντευξή της στην εφημερίδα «Καθημερινή», η κ. Αναγνωστοπούλου επιμένει ότι «πρέπει να πάψει να μπαίνει σε καλούπια εθνόμετρου η έρευνα και η άποψη των επιστημόνων για την Ιστορία και όπως αυτή διδάσκεται στο σχολείο».

Και συνεχίζει σε ύφος που θα ζήλευε ακόμη και η Μαρία Ρεπούση: «Στην Ελλάδα εθνική ιστορία θεωρείται ό,τι κάποιοι έχουν επιβάλει. Δηλαδή αυτό που οι ίδιοι θεωρούν πως αποτελεί την εθνική ιστορία των Ελλήνων. Η Μικρασιατική Καταστροφή δεν συνέβη επειδή οι Έλληνες είναι Έλληνες με μια συγκεκριμένη μοίρα, αλλά είναι ένα μεγάλο εθνικό γεγονός, επειδή το προσφυγικό είναι μεγάλο ζήτημα στην ανθρώπινη ιστορία».

Μάλιστα υπερασπίζεται σθεναρά τη Μ. Ρεπούση, λέγοντας: «Φοβήθηκα τον φανατισμό που έστησε έναν άνθρωπο στον τοίχο με τάση απομόνωσής του ως εθνικό προδότη».

Αναφερόμενη στο εάν υπήρξε το Κρυφό Σχολειό απάντησε: «Εάν υπήρχε ή όχι αφορά την ιστορική έρευνα».

Εξηγεί δε, ότι «ο εθνικιστής θεωρεί ότι ο Κολοκοτρώνης υπήρξε επειδή ήταν Έλληνας και επειδή ο ηρωισμός είναι ίδιον της φυλής, ενώ ο ιστορικός τον κατατάσσει ως ηρωική μορφή μιας ευρωπαϊκής περιόδου επαναστάσεων».

Προς τι τέτοιο μίσος;

Οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ προβληματίζουν, επειδή ακριβώς προσβάλλουν ό,τι ιερό και όσιο υπάρχει. Εκείνο, όμως, που προξενεί εύλογα ερωτήματα είναι αυτή καθαυτή η τάση της ισοπέδωσης που ακολουθεί το πολιτικό «ιερατείο» της Αριστεράς, ιδίως όταν γίνεται αναφορά σε ιστορικά γεγονότα, στα οποία υπήρχε συμμετοχή και συμβολή της Εκκλησίας.

Εξίσου απορίας άξια είναι και η σπουδή, με την οποία τα κυβερνητικά στελέχη του υπουργείου Παιδείας επιχειρούν να εισαγάγουν νέα ήθη στην Ιστορία και να αποσιωπήσουν σημαντικά στοιχεία, επικαλούμενα «εθνικιστικές τάσεις».

Μάλλον, έχουν αρχίσει να μπλέκουν τα γένια με τα χτένια στον ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιος πρέπει να τους πει, επιτέλους ότι υπάρχει σοβαρή απόσταση ανάμεσα στους όρους «εθνιστής» και «εθνικιστής»...

Είναι καιρός, επιτέλους, το πολιτικό προσωπικό να αντιληφθεί ποιος ήταν και ποιος είναι ο ρόλος της Θρησκείας σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο και να μην ξεχνά ότι η Ορθοδοξία έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στη συνοχή του Έθνους σε κρίσιμες χρονικές περιόδους.

Read more: http://www.newsbomb.gr/ellada/paideia/story/653384/sok-sxolika-vivlia-xoris-ethnikes-anafores-zita-i-sia#ixzz3utnCg1d3

Περισσότερα »

'Η οργή του Ανδρέα!' μέσα από τη ματιά της Δήμητρας Λιάνη

Το βιβλίο «Η οργή του Ανδρέα» περνάει γενεές δεκατέσσερις σχεδόν όλους τους πολιτικούς επιγόνους του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.

Το real.gr προδημοσιεύει αποσπάσματα από το νέο βιβλίο της Δήμητρας Παπανδρέου που περιλαμβάνει έγγραφα και ντοκουμέντα του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.
Η Δήμητρα Παπανδρέου μέσα από τις 509 σελίδες του βιβλίου παραθέτει την πολιτική παρακαταθήκη του Ανδρέα με έγγραφα- ντοκουμέντα και κατηγορεί ευθέως όσους τον διαδέχθηκαν ότι συνειδητά «από-Παπανδρεοποίησαν το ΠΑΣΟΚ. Τον πρώτο που δείχνει ως «Αντι-Ανδρέα» είναι τον γιο του Γιώργο Παπανδρέου.

Η κα Παπανδρέου τον κατηγορεί ευθέως ότι ως πρωθυπουργός ήταν εντολοδόχος ξένων συμφερόντων. Από τα βέλη της δεν ξεφεύγουν ούτε οι πρώην Πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ Κώστας Σημίτης και Ευάγγελος Βενιζέλος. Ειδικά για τον κ. Σημίτη η Δήμητρα Παπανδρέου υποστηρίζει ότι ήταν ο πρωθυπουργός που εξέθρεψε την διαπλοκή.

Η οικογένεια «Παπανδρέου» μπαίνει στο στόχαστρο της Δήμητρας Παπανδρέου. «Δεν τους χώρισα εγώ. Ο Ανδρέας δεν ήταν ευτυχισμένος» αναφέρει στο βιβλίο της ενώ τον χαρακτηρίζει «κυρίαρχο αρσενικό».

Από τις σελίδες του βιβλίου - εκδόσεις Λιβάνη- περνούν όλα τα πρόσωπα και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ τα περισσότερα από τα οποία περιγράφονται από την Δήμητρα Παπανδρέου με μελανά χρώματα. Ειδική μνεία γίνεται για τον Αλέξη Τσίπρα και τους σημερινούς πρωταγωνιστές του πολιτικού σκηνικού. «Ο Αλέξης κάνει γκελ αλλά ουδεμία σχέση με τον Ανδρέα» αναφέρει χαρακτηριστικά. Στο τέλος του βιβλίου η κα Παπανδρέου παροτρύνει τους «Παπανδρεϊκούς» να κάνουν κόμμα το οποίο όπως λέει θα στηρίξει χωρίς να συμμετέχει.

ΑΝΑΞΙΟΙ ΔΙΑΔΟΧΟΙ

Η πολιτική διαθήκη του έχει παραβιαστεί και οι εντολές του έχουν αθετηθεί απ’ όλο αυτό το παρασιτικό κύκλωμα που κατασπάραξε οτιδήποτε ζωντανό και ηθικό άφησε ο Ανδρέας. Έφυγε από τη ζωή ξαφνικά και άφησε το κόμμα σε ανάξιους διαδόχους.

Η ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ

Η επίγνωση της απουσίας του με βασανίζει μέρα νύχτα, έρχεται κάθε τόσο σαν όραμα και είναι σαν να τον ακούω οργισμένο, σαν να είναι εδώ μπροστά μου και αναρωτιέται με θυμό: «Κανένας, μα κανένας απ’ όλους αυτούς τους ευεργετημένους αχάριστους να μην σεβαστεί την πολιτική μου παρακαταθήκη; Έπεσαν να εξαφανίσουν καθετί που με θυμίζει. Τα βιβλία μου αποσύρθηκαν! Μέχρι και οι φωτογραφίες, τα βίντεο των ομιλιών μου, οι εκδόσεις των εισηγήσεών μου, όλα! Τα συνθήματα, οι διακηρύξεις, η πολιτική γραμμή που έχω χαράξει έχουν αποσιωπηθεί! Τίποτα δεν θυμίζει εμένα και τις ιδεολογικές και πολιτικές μου αρχές, ούτε το μόρφωμα αυτό έχει καμία σχέση με το ΠΑΣΟΚ που αγάπησε ο λαός! Εγώ τους κληροδότησα ένα ρωμαλέο Πατριωτικό Κίνημα κι αυτοί το κάνανε χυλό της παγκοσμιοποίησης...

Ο Τσοχατζόπουλος, μόλις έφυγα από τη ζωή, εξέπεσε, έγινε άλλος άνθρωπος, με απογοήτευσε... ο Λαλιώτης φορτώθηκε τον Σημίτη και τώρα έχει εξαφανιστεί... μερικοί γράφουν με θράσος βιβλία εναντίον μου, το ΠΑΣΟΚ μεταλλάχθηκε από αυτούς εντελώς! Τι ντροπή! Ο Γιώργος έκανε όλα τα εκ διαμέτρου αντίθετα απ’ ό,τι εγώ πρεσβεύω. Έφτασε μέχρι τη διάσπαση του Κινήματος! Μην σας πουν πως “άλλαξαν οι εποχές”! Aυτοί άλλαξαν, αυτοί αλλοτριώθηκαν, αυτοί είναι έκπτωτοι των αρχών και των αξιών μας». Ακούω καθημερινά τα παράπονά του στη σκέψη μου και βασανίζομαι. Αχ, Ανδρέα! Μας λείπεις...

ΥΒΡΙΣ

Τελικά, σκέφτομαι, είμαι η μόνη Παπανδρέου που δεν χρησιμοποίησα ποτέ τον Ανδρέα για να πάρω δημόσια αξιώματα και να απολαύσω ειδική μεταχείριση από το σύστημα. Παρέμεινα πολιτικά υπερβολικά σεμνή και ταπεινή, όλα αυτά τα χρόνια.

Ισχυρίζομαι πως η τεχνητή προσωπολατρία στο άκουσμα «Παπανδρέου», μόνο λόγω επωνύμου, και η καταχρηστική αξιοποίησή της από τον ΓΑΠ συνιστά ύβρη και παραχάραξη της πραγματικής εικόνας του Ανδρέα.

ΓΑΠ: ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΙΑΝΟΣ

- Ένας σύγχρονος Ιανός, με δύο πρόσωπα στο ίδιο κεφάλι. Δί γλωσσος και διπρόσωπος. Κι όμως, είναι σταθερός! Πάντα υποτελής στο διεθνή παράγοντα. Αμετανόητα δικός τους, ασεβής προς τους Έλληνες, συνεπής στην ασυνέπειά του. Αυτή η μετριότητα μετατρέπεται, όσο περνάει ο καιρός, σε κακότητα. Ουδέποτε ανέλαβε τις ευθύνες του, ούτε παραδέχθηκε τα λάθη του.

ΑΝΤΙ-ΑΝΔΡΕΑΣ

- «Από τη μια πλευρά υπάρχει η αντικειμενική συνείδηση και από την άλλη η ψευδής εικόνα. Από τη μια ο Ανδρέας και από την άλλη ο αντι-Ανδρέας. Και, πάνω απ’ όλα, οι στραπατσαρισμένες ελπίδες για το μέλλον. Σύντομα αυτά θα τα κατανοήσετε».

Ο ΤΖΕΦΡΙ ΚΑΙ Η ΓΚΕΗΛ

- Ο Κ. Σκανδαλίδης τον είχε πει «Τζέφρι» σε μια συνεδρίαση του Εκτελεστικού Γραφείου της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ και κόντεψαν να πλακωθούν. Έψαξα και βρήκα αφενός στη Wikipedia το 2008 στα αγγλικά ότι: «born as Geoffrey», δηλαδή ότι δηλώθηκε έτσι μετά τη γέννησή του. Επιβεβαιώθηκα από το βιβλίο του Γ. Λακόπουλου και τη βιβλιοπαρουσίαση από την Πανδώρα στο Βήμα στις 18/06/2008.

«Στο νέο βιβλίο του δημοσιογράφου Γιώργου Λακόπουλου για τον Ανδρέα Παπανδρέου προτού ασχοληθεί με την πολιτική μαθαίνουμε και κάτι ενδιαφέρον για τον Γιώργο Παπανδρέου προτού γίνει... Γιώργος. “Μα δεν ήταν πάντα Γιώργος;” είναι το εύλογο ερώτημα. Και όμως, δεν ήταν. Τον Γιώργο λοιπόν τον έλεγαν Τζέφρι (Geoffrey) προτού γίνει Γιώργος. Έχω την εντύπωση ότι η αποκάλυψη αυτή του Γ. Λακόπουλου συνιστά τη σημαντικότερη εισφορά στη μελέτη του φαινομένου Γιώργος.

Νομίζω επίσης ότι στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ πάει πολύ το Τζέφρι και κάτι μου λέει ότι θα του κολλήσει...» Στις σελίδες 124-125 (είναι το μοναδικό δημοσίευμα που αναφέρεται σε ορθόδοξη βάπτιση του Γ. Α. Παπανδρέου): «Δεν το είχε συζητήσει με κανέναν. Το 1959, που είχε μετακομίσει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ο Γεώργιος Παπανδρέου φώναξε ένα πρωί τον ιερέα της ενορίας της Εκάλης και βαφτίστηκαν και τα τέσσερα ορθόδοξοι χριστιανοί. Ο Γιώργος, που μέχρι τότε τον φώναζαν Τζέφρι, πήρε και επισήμως το όνομα του παππού του, με ανάδοχο τον καθηγητή Γιώργο Λιανόπουλο – φίλο του Ανδρέα από την Αμερική και υφυπουργό του Καραμανλή στη Μεταπολίτευση. Την Γκέηλ, όπως ήταν το αμερικανικό όνομα της Σοφίας, τη βάφτισε η γιαγιά και της έδωσε το δικό της όνομα.

ΕΓΙΝΕ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΕΛΕΩ... ΑΝΔΡΕΑ

Ο Γ. Παπανδρέου δεν είναι το «καλό παιδί», είναι συνειδητός σε όλες τις πράξεις του και κακώς, μετά από τόσα χρόνια βουλευτικής θητείας, χρεώνουν σε «κακούς συμβούλους» του περιβάλλοντός του τις επιλογές του... Έχει ελλιπέστατη έως μηδενική κλασική ελληνική παιδεία και παντελή άγνοια της ελληνικής γραμματείας. Έζησε στην Αμερική, στον Καναδά, στη Σουηδία και έχει ως πρωτότοκος ιδιαίτερη εξάρτηση από τη μητέρα του, έζησε κοσμοπολίτικη ζωή (κάνει ατελείωτες διακοπές), δεν γνώρισε την ορθόδοξη διαπαιδαγώγηση (οι γνωστές γκάφες), δεν διδάχθηκε καθόλου την ελληνική Ιστορία και πήρε το βουλευτικό αξίωμα νεότατος το 1981, ελέω Ανδρέα. Ο Ανδρέας τότε «πιέστηκε» οικογενειακώς για να τον «αποκαταστήσει» και φοβόταν μην εκτεθεί από τον ανεπαρκή πολιτικά γιο του. Εγκατέλειψε συστηματικά και καθ’ ολοκληρία την πολιτική παρακαταθήκη του Α. Παπανδρέου επί εποχής Σημίτη και κατόπιν αποσιώπησε την πολιτική του γραμμή, εξαφάνισε μεθοδικά τα κείμενα και τα βιβλία που αποκαλύπτουν τη διάσταση απόψεων και τη σύγκρουση προσανατολισμού που έχει ο ίδιος με τον Α. Παπανδρέου! Καθήλωσε και εκμεταλλεύτηκε συναισθηματικά τους παλιούς ανδρεϊκούς, που αναπολούσαν στο όνομα την αναβίωση της ένδοξης πολιτικής του γραμμής, και εκπαραθύρωσε έντεχνα ή βάναυσα, σταδιακά, ως επικίνδυνους για τον ίδιο, όλους τους πιστούς στον Ανδρέα.

ΕΠΕΛΕΞΕ ΤΟΥΣ ΟΡΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ

Η αρχή της φανερής αλλαγής πλεύσης του έγινε με την επιλογή υποστήριξης των εκσυγχρονιστών στο Συνέδριο διαδοχής του Ανδρέα, όπου προτίμησε τους «ορκισμένους εχθρούς του», με επικεφαλής τον Σημίτη, για την ηγεσία του Κινήματος. Όταν μάλιστα ανέλαβε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ (το 2004 τηρήθηκε η συμφωνία του 1996 με τον Σημίτη), μάζεψε συνειδητά τους υβριστές του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας: Δαμανάκη: «κλέφτες του ΠΑΣΟΚ», Ανδρουλάκης: «γύφτοι του ΠΑΣΟΚ», Μάνος-Ανδριανόπουλος: «νατοϊκοί νεοφιλελεύθεροι απολογητές». Με αυτή του την επιλογή, έδιωξε και αδρανοποίησε έκτοτε πολύ κόσμο του ΠΑΣΟΚ.

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ ΤΟΥ ΑΝΗΚΕΙ

Ο ΓΑΠ είναι ένας ξεκάθαρος αντι-Ανδρέας. Είναι ενδοτικός και παίζει το παιχνίδι αυτών που τον προσηλύτισαν στη Νέα Τάξη. Δεν είναι λάθος επιλογή του, είναι πλήρως συνειδητή η στάση του.

ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

Παραμένει ανεξίτηλη η ιστορική στιγμή που έκανε το υποτιθέμενο λάθος για το οποίο ουδέποτε μετάνιωσε. Και ξέρετε γιατί; Επειδή αυτό το «λάθος» ήταν η χαρά των αμερικανικών συμφερόντων και των γνωστών κερδοσκόπων. Αυτούς εξυπηρετούσε, αυτοί τον περιέθαλψαν στη συνέχεια. Εξ αυτού προκύπτει και η εμμονή του ότι είχε δίκιο. Αν έλεγε έκανα λάθος, θα του απαντούσαν αυτοτιμωρήσου τώρα. Η απόδειξη; Ιδού! Στις 04/04/2011 συναντήθηκε επί μακρόν στο Μέγαρο Μαξίμου με το μεγαλοεπενδυτή Τζορτζ Σόρος. Ο κ. Γ. Παπανδρέου και ο κ. Τζ. Σόρος συζήτησαν για τη διεθνή οικονομική κατάσταση και κυρίως για τα προβλήματα στην Ευρω- ζώνη και την Ελλάδα. Πολλοί αποδίδουν την πρότασή του για Δημοψήφισμα στο γνωστό κερδοσκόπο. Μερικοί ακόμα εξακολουθούν να σκέφτονται καλοπροαίρετα ρομαντικά, ξέρετε όμως τι θα είχε γίνει αν πραγματοποιούνταν το Δημοψήφισμα; Μαζική φυγή κεφαλαίων από τη χώρα και πανικός στις παγκόσμιες αγορές. Ο εκβιασμός θα εξαγρίωνε τους Έλληνες, θα καταψήφιζαν με πάθος το μνημόνιο και θα είχαμε πλήρη κατάρρευση του πολιτικού συστήματος.

Ο ΡΟΛΟΣ ΓΑΠ ΣΤΟ ΔΝΤ

Ο ΓΑΠ απέτυχε επειδή ο ίδιος δεν είχε τις επαρκείς οικονομικές γνώσεις που απαιτούσαν οι συνθήκες. Ούτε συγκρότησε ένα σταθερό οικονομικό επιτελείο Ελλήνων, από πρόσωπα με ιδιαίτερες ικανότητες. Οι διακόσιοι ξένοι σύμβουλοί του τον έσπρωχναν στο ΔΝΤ. Δεν ενστερνιζόταν καθόλου την αναγκαιότητα μιας στενής συνεργασίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Πίστευε, δυστυχώς, στη δυνατότητα αυτοδύναμης αντιμετώπισης της κρίσης, βασιζόμενος στη στήριξη των ΗΠΑ. Ή τελικά επέτυχε; Έφερε, δηλαδή, σε πέρας τη δύσκολη αποστολή, να μας φέρει το ΔΝΤ. Τίναξε στον αέρα την παγκόσμια οικονομική ισορροπία, επιβάλλοντας παγκοσμιο-κυβερνητικές επιλογές επιτάχυνσης της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Μήπως, αν αντιστρέψουμε την εικόνα, θα φανεί η άλλη πλευρά των σκιωδών συμφερόντων;

ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΡΔΙΑ Η ΕΛΛΑΣ ΕΥΓΝΩΜΟΝΟΥΣΑ

Όταν άλλαξε τον πίνακα στο Μέγαρο Μαξίμου, όλοι απορούσαν! Ποιοι τον μάλωσαν κι έσπευσε να τον αποσύρει; Πολλοί επίσης θα αναρωτήθηκαν γιατί αντικαταστάθηκε ο υπέροχος ιστορικός πίνακας του Βρυζάκη και τι απεικονίζει ο νέος άχρωμος και άοσμος πίνακας;

Εγώ, λοιπόν, είμαι σίγουρη και δεν αναρωτιέμαι πλέον καθόλου. Αντιλαμβάνομαι ξάστερα το λόγο που Η Ελλάς Ευγνωμονούσα, με αποτυπωμένα τα πρόσωπα των Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη, Μιαούλη, Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας, Αλέξανδρου Υψηλάντη και των άλλων εθνικών αγωνιστών, προξενούσε ψυχική αναστάτωση στον Αμερικανό, δίχως ελληνική καρδιά.

Άσε που κάθε φορά που τον έβλεπαν οι εισερχόμενοι στο γραφείο του εχθροί της Ελλάδας θα του λέγανε: «Άλλα μας λες και άλλα κάνεις, εμείς σε ξέραμε για παγκοσμιοποιητή και συ μας βγήκες εθνικισταράς». Οπότε συμμορφώθηκε προς τας υποδείξεις.

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ...ΓΡΟΣΙΑ

Ο Γιώργος Παπανδρέου ετοίμασε συστηματικά τη διαχείριση της εξουσίας του. Είχε φτιάξει ένα πολύ μεγάλο γκρουπ αγγλόφωνων συνεργατών. Δεν άνοιγε τα χαρτιά του στους αμύητους. Ήταν σφίγγα. Όσο μεγάλωνε, απέβαλλε από μέσα του το πρότυπο του πατέρα του, το οποίο και απέρριψε υποβοηθούμενος από το μητρικό αρχέτυπο.

Ο δρόμος του Ανδρέα είχε κινδύνους, ρίσκα μεγάλα και πολέμους με τα συμφέροντα, είχε λατρεία για την Ελλάδα. Ο άλλος δρόμος είναι στρωμένος με προδοσίες, με συμμετοχή σε διεθνείς συνωμοσίες, δεν έχει ιερά και όσια, έχει όμως πολλά γρόσια... Δικαίωμά του να τον ακολουθήσει, κι ας βγάζει στο μονοπάτι το πονηρό.

Ο ΕΥΓΕΝΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΙ Ο ΥΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΤΣΙΓΓΟΥΝΗΣ ΓΑΠ

Τι ήταν τελικά; Ευγενοφανής και κλασικά αχάριστος; Η μηδενική ελληνική του παιδεία τον καταδίκασε να είναι μέτριος έως λίγος; Το σίγουρο είναι πως δεν απέκτησε ποτέ το μεγαλείο του Ανδρέα, ούτε στο ελάχιστο. Ο Ανδρέας ήταν μια ευαίσθητη ψυχή. Συγχωρητικός μέχρι αγιοποίησης. Κερνούσε και γλεντούσε ως Έλληνας. Ο Γιώργος, ρε παιδί μου, ουδέποτε έβαζε το χέρι στην τσέπη να πληρώσει. Υποτίθεται ότι αυτός δεν κρατούσε ποτέ λεφτά μαζί του. Αντίθετα, είχε μια ύπουλη διπλωματία. Σ’ τη φύλαγε και σ’ την έφερνε πισώπλατα. Σε θυσίαζε αδίστακτα για να πετύχει τους στόχους του.

Ο Ανδρέας ήταν άρχοντας, άφηνε δυνατό πουρμπουάρ σε σερβιτόρους και ξενοδοχεία, δώρο από το μισθό του σε αστυνομικούς και εργαζόμενους. Ήταν ονομαστός γι’ αυτό. Τακτοποιούσε τους λογαριασμούς του πάντα. Όταν δεν είχε αρκετά χρήματα μαζί του, ουδέποτε ξεχνούσε να καλύψει το χρέος του. Ο ΓΑΠ δεν είχε ποτέ ιερό σκοπό. Γι’ αυτό το λόγο περιορίστηκε στο ρόλο του απλού εντολοδόχου. Λιγουρεύεται μια θέση διαπραγματευτή στον ΟΗΕ, μέχρι και την απόρθητη θέση του γενικού γραμματέα. Κάπου εκεί θα κλείσει τον κύκλο του, ελπίζει. Μακριά από μας, μην μας κάψει...

Η «οικογένεια» κατάφερε να κάνει απεχθές το όνομα Παπανδρέου.

Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ

Αντιπαράθεση στα ίσια Ευθέως, ευθαρσώς και κατά μέτωπο, και όχι ύπουλα, ξεκαθαρίζω τη στάση μου απέναντι στον Γ. Παπανδρέου: «Έπαιξε βρόμικα πολιτικά παιχνίδια και λερώθηκε, δεν τον ξεπλένει τίποτα! Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως εκτέλεσε πλήρως το πολιτικό συμβόλαιο που του έδωσαν οι διεθνείς παράγοντες για να εφαρμόσει στην Ελλάδα. Όλες του οι ενέργειες είχαν συγκεκριμένη στόχευση. Δεν έκανε για πρωθυπουργός, δεν αγωνίστηκε για τα εθνικά δίκαια, ακριβώς διότι δεν τα πίστευε. Προώθησε άλλα πράγματα, που αληθινά πιστεύει. Δεν είναι Έλληνας στη συνείδηση, στο παραμικρό. Είναι όργανο της Νέας Τάξης Πραγμάτων, και αυτός και όλοι τους που μας αλυσόδεσαν με το ΔΝΤ και την τρόικα. Γι’ αυτά που αυτός περηφανεύεται η ψυχή του Ανδρέα Παπανδρέου μελαγχολεί και εξεγείρεται. Όλα όσα του καταλογίζουν έχουν βάση. Δεν είναι ήρωας, είναι αντιήρωας. Δεν είναι πρότυπο, δεν εμπνέει, δεν έχει κρατήσει τίποτε από τα χαρίσματα του πατέρα του. Κρίμα κι άδικο.

Δεν εξαναγκάστηκε σε παραίτηση από την πρωθυπουργία, αλλά διασώθηκε μέσω Παπαδήμου για να μην φύγει σαν κλέφτης νύχτα. Όλα εδώ πληρώνονται. Με την προβοκάτσια που έκανε απέναντι στο συνένοχό του Βενιζέλο, με τις βρισιές στο Ζάππειο (Σεπτέμβριος 2014), έχασε κάθε αξιοπρέπεια. Αλλά και ο άλλος με το να βάζει σε κύκλους τις φωτογραφίες των αφελών οπαδών του Γιώργου που τον γιουχάρισαν έδειξε πόσο λίγος είναι. Τελικά, και οι δύο είναι το ίδιο απαξιωμένοι και θα πάνε πολιτικά άκλαυτοι. Το εκλογικό αποτέλεσμα στις 25/01/2015 με δικαίωσε για τον Γιώργο, πήρε αυτό που του αξίζει».

Η ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΝΟΥΑΛΙ

Αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες, αν σας έλεγαν για κάποιον ότι τα Χριστούγεννα ευχήθηκε Καλό Πάσχα και ανήμερα της Λαμπρής, το μεσημέρι, ευχήθηκε στους Έλληνες και τις Ελληνίδες Καλή Ανάσταση, ότι έβαλε στο μανουάλι το κερί μαζί με το ποτηράκι που έχουν οι λαμπάδες για να μην στάζουν όταν είναι αναμμένες, τι συμπέρασμα θα βγάζατε;

Χαρακτηριστική είναι επίσης η απορία του την Πρωτοχρονιά, μπροστά στις κάμερες της τηλεόρασης: «Τι λέμε τώρα;» αναρωτήθηκε. Όταν έχουμε θρησκευτικές γιορτές και σημαντικές ημερομηνίες και επετείους τα χάνει. Σας παραθέτω για σύγκριση το πολλαπλό μήνυμα για Καλή Ανάσταση του Ανδρέα: «Για το λαό μας η Ανάσταση, η τελευταία πράξη του θείου δράματος, σημαίνει ένα μέλλον διαφορετικό από αυτό που έχει διαμορφωθεί έως τώρα.

Σημαίνει μια Ελλάδα που να αισθάνεται ασφαλής και ισχυρή σ’ αυτή τη δύσκολη γωνιά της γης κι έναν λαό που να αισθάνεται ότι συνεισφέρει δημιουργικά και δεν οδηγείται προς αδιέξοδα. Πιστεύω ότι η λέξη Ανάσταση περιέχει το μήνυμα για όλο το λαό μας και το έθνος μας» (Εξόρμηση, 25/04/1992). Μάθε, παιδί μου, γράμματα!

Η ΚΗΔΕΙΑ, ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΝΥΧΙ ΞΕΚΑΛΤΣΩΤΗ ΚΑΙ ΤΟ ..ΕΘΙΜΟ

Ο Κώστας Σημίτης, το βράδυ της 26ης Ιουνίου 1996, πήγε στο Καστρί μετά την κηδεία του Α. Παπανδρέου και συλλυπήθηκε τα παιδιά του, ύστερα ήρθε σ’ εμένα. Μια σύντομη ολιγόλεπτη τυπική επίσκεψη μετά της συζύγου του Δάφνης. Η κ. Δάφνη ήρθε με άνεση και κόκκινο βαμμένο νύχι. Έτσι ήταν και στην κηδεία. Όπου ήρθε δίχως κάλτσες! (Το πρωτόκολλο είναι αυστηρό σε αυτές τις περιπτώσεις και ορίζει με σαφήνεια την εμφάνιση).

Όταν έφυγαν, ήρθε στη μνήμη μου μια ιστορία που μου έλεγε ο Ανδρέας για κάποιον που νυμφεύθηκε την αδερφή της γυναίκας του όταν αυτή απεβίωσε και τον ρώτησα πώς έγινε αυτό. «Έθιμο είναι», μου είπε, «σε κάποιους λαούς. Ο καθηγητής Σημίτης ξέρει». Έμεινα άφωνη τότε. Γίνονται και αυτά; αναρωτήθηκα. Ακόμα δεν έχω ξεδιαλύνει τι εννοούσε.

ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΔΡΕΑ «ΑΔΙΚΗΣΑ ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ»

Δεν σας κρύβω ότι τον τυραννούσαν τα πολιτικά λάθη του, τα παραδεχόταν και μου τα εκμυστηρευόταν. Έλεγε, για παράδειγμα: «Τον Καραμανλή δεν έπρεπε να τον βγάλω από την Προεδρία της Δημοκρατίας, τον έχω αδικήσει, ευτυχώς που τα βρήκα- με για τη Μακεδονία και σώζεται η ελληνικότητα της περιοχής, δεν θα δώσουμε ποτέ στους Σκοπιανούς το όνομα».

«ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΩ ΤΟΝ ΣΗΜΙΤΗ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ»

Για τον Σημίτη: «Δεν θα αφήσω ποτέ να πάρουν στα χέρια τους αυτοί οι κύκλοι το κόμμα». Και αυτοσαρκαζόταν: «Είμαι πολύ συγχωρητικός», μου έλεγε, «αλλιώς τι παπα-Ανδρέας θα ήμουν;»

Όταν έφυγε ο Τσοβόλας, είπε: «Έχασα άδικα έναν δικό μου άνθρωπο και άλλαξαν στο χειρότερο οι κομματικοί συσχετισμοί». Το ανέκδοτο για τον Άκη, «Τι ώρα είναι; Όποια θέλετε εσείς, κ. Πρόεδρε», τον προβλημάτιζε. «Τον άφησα ελεύθερο και υποτίμησα τις συνέπειες από τη ζημιά που έκανε με τους συνδικαλιστές». Τον αποκαλούσε μάλιστα «χρυσή μετριότητα».

ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ

Οι σημιτικοί με την ανοχή του Γ. Παπανδρέου γκρέμισαν το ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Η γενική εκκαθάριση στελεχών που δεν ανήκαν στους εκσυγχρονιστές ήταν η επιχείρηση «ανασυγκρότηση», όπως σχεδιάστηκε και εφαρμόστηκε μέσω των Θ. Τσουκάτου, Μιχ. Νεονάκη, Στ. Μανίκα και Χρ. Πρωτόπαπα. Η εκκίνηση δόθηκε από τα κεντρικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ, απ’ όπου απομακρύνθηκαν κακήν κακώς ως «τεμπέληδες» όσοι υπάλληλοι ή στελέχη δεν θεωρήθηκε ότι συνέπλεαν με τη νέα εποχή του κόμματος. Πραγματοποιήθηκε εκκαθάριση και όλων των εστιών που θύμιζαν το αποκαλούμενο «Ιστορικό ΠΑΣΟΚ».

ΑΙΧΜΕΣ ΓΙΑ ΣΟΦΙΑ

Είναι ιδιοκτήτρια του Καστριού, που από το 1999 έως το 2006 το θεωρούσε «νέο Παρθενώνα» (επειδή γλίτωνε 50% από το φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας) και το 2007 ζήτησε από το Συμβούλιο της Επικρατείας να το αποχαρακτηρίσει από ιστορικό «επειδή είναι ένα σύνηθες κτίσμα της περιοχής και κανένα ιστορικό γεγονός δεν συνέβη εκεί».

Ήδη είχε χτίσει το 80% από τα τέσσερα στρέμματα και συνεπώς δεν χρειαζόταν τη φοροαπαλλαγή. Φαίνεται με την ίδια ευκολία που μετονομάζει το Καστρί από Παρθενώνα σε «αχούρι», αυτομετονομάζεται και η ίδια. «Πρωτο»-βαφτίστηκε Γκέηλ και κράτησε αυτό το όνομα μέχρι να έρθει στην Ελλάδα το 1978.

ΓΙΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ-ΤΟ ΚΡΥΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ

Στις 12/02/2004 στη Σκάλα Λακωνίας, σε προεκλογική συγκέντρωση της κ. Τασίας Κανελλοπούλου, όπου είχε πάει για να τη στηρίξει, άφησε άφωνους τους παρευρισκόμενους. Θέλοντας να ευθυμήσει την κατάσταση, προσπάθησε να τους διασκεδάσει: «Να σας ειπώ ένα ανέκδοτο. Κάποτε ένας παπάς που πήγε στον Παράδεισο ρώτησε τον Άγιο Πέτρο, γιατί η Παναγία είναι πάντα λυπημένη και κρατά πάντα ένα μικρό παιδί στην αγκαλιά της; Γιατί άραγε; Ξέρετε; Όχι; Απλό, γιατί δεν έκανε κορίτσι», και ξέσπασε σε γέλια, χα χα! Όλοι έμειναν άναυδοι. Αυτό είναι χιούμορ των αιρετικών, μονολογούσαν. Έγινε πάταγος και βούιξε το πανελλήνιο.

ΔΑΙΜΟΝΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ

Εμάς δεν μας ενδιαφέρουν, ούτε σχολιάζουμε αυτά που έγραφε ο Γ. Κουρής στην Αυριανή, ότι η δαιμόνια αυτή γυναίκα «δεν έβρασε ποτέ ούτε ένα αβγό για τον Ανδρέα».

Την ώρα που εμείς εδώ ταλανιζόμασταν με το λεγόμενο «Βρόμικο ’89», η κυρία Μαργαρίτα είχε συνάψει από το 1987 δεσμό στις ΗΠΑ! Κυκλοφορούσε μαζί του χεράκι-χεράκι. Δικαίωμά της! Διάλεξε τον κ. Πολ Όλαμ, καθηγητή εξ Όρεγκον και χήρο.

ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΧΩΡΙΣΑ

Εγώ μπήκα στη ζωή του Ανδρέα με δική του επιλογή, αφότου το ζευγάρι ήταν ήδη συμβατικό και ο Ανδρέας «φευγάτος» από πάρα πολύ καιρό, αρκετά χρόνια νωρίτερα. Δεν τους χώρισα εγώ, ζούσαν στην ουσία χωριστά. Όλοι το ήξεραν και το επιβεβαιώνουν.

ΤΑ «ΦΙΔΙΑ»

Είχε κατάθλιψη, λοιπόν, ο Ανδρέας; Αν είναι αλήθεια, ποιο ήταν το παθογόνο οικογενειακό περιβάλλον που την προξένησε; Όσον αφορά την ανασφάλεια που δικαιολογημένα ένιωθε, περιστοιχιζόμενος από τόσα φίδια στη ζωή του, θα συμφωνήσω.

ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ

Του έλειπε η ηρεμία και η οικογενειακή γαλήνη. Δεν ήταν ευτυχισμένος. Όλοι σε αυτή την περίπτωση, όταν δεν ξεδίνουν ποικιλοτρόπως, κλείνονται στον εαυτό τους. Επόμενο ήταν ο Ανδρέας να στέκεται ψυχικά απόμακρος και να μην θεωρείται του χεριού τους. Όταν δραπέτευσε οριστικά και βγήκε από το κλουβί της συμβατικότητας, έδειξε άλλο πρόσωπο. Εγώ πάντως τον γνώρισα ευδιάθετο, ευαίσθητο, τρυφερό, μ’ ένα βλέμμα βαθύ, διαπεραστικό, φιλοσοφημένο και ζωντανό• ένας κεφάτος άνθρωπος που ήξερε και ήθελε να χορτάσει τη ζωή. Διαισθάνθηκα αμέσως ότι επρόκειτο να διαδραματίσει για μένα το ρόλο του καθοδηγητή, του καθρέφτη, του καταλύτη, με λίγα λόγια ότι επρόκειτο να καθορίσει τη ζωή μου διά παντός.

Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΗΤΑΝ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΑΡΣΕΝΙΚΟ

Αντίθετα, μπορώ να ισχυριστώ ότι ο Ανδρέας, λόγω της δικής του υπερδραστηριότητας ως άνδρα, πέταγε σαν πεταλούδα και δεν πιανόταν ποτέ. Ήταν κυνηγός και κυρίαρχο αρσενικό. Αν το αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει αυτό, τα λόγια είναι περιττά. Ένας ηγέτης τα ’χει αυτά τα «χαρακτηριστικά».

Ο ΣΗΜΙΤΗΣ.. ΒΓΑΖΕΙ ΓΛΩΣΣΑ!

Ο Κ. Σημίτης κυκλοφόρησε και αυτός βιβλίο και τόλμησε να κριτικάρει στην αυτοβιογραφία του τον Νοέμβρη του 2015 τον Ανδρέα, με το γνωστό ύπουλο, θρασύδειλο ύφος του: «Οι πρακτικές της περιόδου τόσο του σκανδάλου Κοσκωτά όσο και της ασθένειας του Ανδρέα εμπότισαν την ηγετική ομάδα που περιέβαλλε τον Ανδρέα με την αντίληψη πως οτιδήποτε συμβάλλει στην κατάκτηση και τη διατήρηση της εξουσίας είναι θεμιτό».

Με άλλα λόγια, ο κ. Σημίτης, που επί πρωθυπουργίας του θέριεψε η διαπλοκή και έγιναν τα σκάνδαλα του χρηματιστηρίου και των Ολυμπιακών Αγώνων αποκλειστικά με στελέχη των εκσυγχρονιστών, θα μας βγάλει και γλώσσα από πάνω!

ΑΙΧΜΕΣ ΓΙΑ ΕΚΛΟΓΕΣ 2000

Δεν θα κρύψω τίποτα. Άποψή μου από διαφορετικές πηγές είναι ότι στις εκλογές του 2000 διπλοψήφισαν-τριπλοψήφισαν μερικές χιλιάδες Ρωσοπόντιοι, μένει να ερευνηθεί ιστορικά, αν και πολύ αμφιβάλλω, ότι αυτοί αρκούσαν για να αλλάξουν το αποτέλεσμα και να δώσουν τη νίκη στον Σημίτη, αυξάνοντας τη μικρή διαφορά υπέρ του ΠΑΣΟΚ. Η πράξη αυτή είναι κατάπτυστη.

Η «ΑΓΟΝΟΣ ΕΥΦΥΙΑ» ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Ο βουλιμικός κ. Ευάγγελος Βενιζέλος είναι το χαϊδεμένο παιδί των εκδοτικών συγκροτημάτων. Εξυπηρετεί κάθε τους ανάγκη. Με ντροπολογίες, με διευκολύνσεις, με διευθετήσεις δανείων, με απαλλαγή τραπεζιτών από ευθύνες. Όλα τα κάνει και συμφέρει. Είναι νομότυπος με κατασκευασμένους νόμους. Η ΝΔ, που τον είχε καταγγείλει για τα υποβρύχια, του τη χάρισε για λόγους κυβερνητικής συνοχής. Ήταν κάποτε ένα καλοπροαίρετο παιδί, με τόση φιλαρχία όμως, που κατάντησε συστημικό τέρας. Αυτός ο ατέρμονος βερμπαλισμός τού ασυγκράτητου υπερεγώ του τον έχει καταστρέψει. Ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος είχε έρθει κάποτε πολύ κοντά στον Ανδρέα. Ο Ανδρέας όμως είχε θυμώσει όταν του πρότεινε να παραστεί στο Ειδικό Δικαστήριο και να υποστεί μια διαδικασία νομιμοποίησης των συκοφαντών του. Έλεγε στο στενό μας κύκλο: «Έχει ευφράδεια λόγου, αλλά κενολογεί. Άγονος η ευφυΐα του. Δεν είναι ουσιώδης και πρακτικός». Ο Ανδρέας υπήρξε μοναδικός ονοματουργός. Στόλισε κυριολεκτικά τον Βαγγέλη τον Βενιζέλο.

Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΕΡΙΞΕ ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΣΤΟ ΣΚΟΠΕΛΟ

Ο Βενιζέλος απλά περίμενε πλέον πότε θα γλιστρήσει ο ΓΑΠ για να του πάρει την καρέκλα. Ο ΓΑΠ, επιρρεπής στις πτώσεις (π.χ. ποδήλατο), δεν άργησε να τα διαλύσει όλα. Έκανε το άλμα στο κενό, με την ατυχή έμπνευση ή συμφωνία με τον Σόρος να προτείνει Δημοψήφισμα, και κατέρρευσε. Τα υπόλοιπα ήταν πλέον διαδικαστικά. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, κλεισμένος στον εαυτό του με εμφανή ναρκισσισμό, πήρε το καράβι από τον ύφαλο που το είχε ρίξει ο ΓΑΠ και το πήγε στο σκόπελο, ώστε να συντριβεί, δίχως ενοχές, στον επιθανάτιο ρόγχο της φίλαυτης ουτοπίας.

Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΕΙ!

Μεγάλη και ασυγκράτητη η οργή του. Βράζει μέσα μου το πάθος του. Ειλικρινά, είναι μεταφυσική αυτή η σχέση. Ένας συμπαντικός παλμός με συγκλονίζει. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι ο Ανδρέας θα ήταν τόσο ζωντανός μες στην ψυχή μου σήμερα. Τον τρέμουν ακόμα όλοι τους. Όσοι προσπάθησαν να τον σβήσουν από τη σύγχρονη Ιστορία για να τον εμφανίσουν μετά από πενήντα χρόνια κατακρεουργημένο έχουν χάσει το παιχνίδι. Το προβλέπω, θα συγκρουστούμε άγρια με τους κατά παραγγελία κατασκευαστές πλυντηρίων γνώμης! Δεν θα περάσει έτσι απλά η ακαδημαϊκή προσπάθεια να τον εμφανίσουν σαν αμφίσημη προσωπικότητα. Αυτή την παραγγελία που έχουν κάνει οι εχθροί του θα τη διαλύσω με επιχειρήματα δημοσίως. Όσοι εγκατέλειψαν τον Ανδρέα να υπερασπιστούν τις νέες επιλογές τους μόνοι τους. Ο Ανδρέας μετά θάνατον δεν συγχωρεί!

Η «ΜΠΑΚΑ» ΤΟΥ ΠΑΓΚΑΛΟΥ

Η άθλια φράση του Πάγκαλου «Μαζί τα φάγαμε» είναι κλασική μέθοδος, εφαρμοσμένη και δοκιμασμένη με επιτυχία, για να καταστήσει τους πολίτες ψυχικά συνένοχους στην τεράστια λεηλασία του εθνικού πλούτου που εφαρμόζουν οι παγκόσμιοι τοκογλύφοι. Αν μαζί τα φάγαμε, κ. Πάγκαλε, να πληρώσουμε κατά το γερμανικό σύστημα! Τάφος αρνιών και ψαριών η μπάκα σου! Εσύ θα πληρώσεις τα λουκούλλεια γεύματά σου και ο λαός τα σουβλάκια του. Η δε μεσαία τάξη τα κοψίδια της, απλά πράγματα.

Ο ΓΙΑΝΝΟΣ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΑ ΔΟΛΑΡΙΑ

Ο Γιάννος Παπαντωνίου ήταν άνθρωπος που αγαπούσε πολύ το χρήμα. Ιδιαίτερα το δολάριο. Στα σκαμπανεβάσματα του οποίου ποντάριζε συχνά. Αυτά λένε τα πουλάκια που τον περιέβαλλαν.

Η ΦΩΦΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΗΓΕΤΙΚΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ

Δεν θα αντιπαρατεθώ με τη Φώφη Γεννηματά, είναι επιλογή του Βενιζέλου, επειδή ο ίδιος θέλει να βγει από το κάδρο όπου ρίχνουν τα βελάκια. Την κατηγορούν για άοσμη, άγευστη, μέτρια πολιτικά και λίγη για το αξίωμα της προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Εμένα ένα με ενδιαφέρει, πως δεν έχει τα θεωρητικά, ιδεολογικά και ουσιαστικά προσόντα και τη συγκρότηση για να δώσει ξανά στο χώρο τη χαμένη του ψυχή. Εξάλλου, ουδέποτε συγκρούστηκε με τα νοσηρά φαινόμενα του Κινήματος και δεν έχει εσωκομματική αγωνιστική ιστορία. Δεν είναι πρωταγωνίστρια χάραξης πολιτικής γραμμής. Έχει διαχειριστικό ρόλο. Είναι η κόρη του αείμνηστου Γεώργιου Γεννηματά. Φέρει το όνομα απλώς και μόνο. Κρίνεται από τη διαδρομή της. Το χαμηλό προφίλ τής έδωσε διάρκεια, αλλά δεν έχει ηγετικά προσόντα, οργανωτική πείρα και θεωρητική κατάρτιση. Επομένως, δεν περιμένω τίποτα και δεν θα προκύψει κάτι.

Ο ΑΧΑΡΙΣΤΟΣ

Ο Αλέκος Παπαδόπουλος είναι ένας από αυτούς τους αχάριστους. Τον πήρε ο Ανδρέας και του έδωσε αξία. Ένας σκληρός εκσυγχρονιστής του Σημίτη, που θέλει να ιδρύσει κόμμα. Θέλει να γίνει ο σωτήρας του παρελθόντος με ένα νέο τέχνασμα, από τα ήδη γνωστά, της πολιτικής παγίδας του συστήματος. Απλά θα είναι ΠΟΠ (Προϊόν Ονομασίας Προέλευσης), δηλαδή μια κουτσουπιά ή μια Ελιά, τόσο φρέσκος σαν Σημίτης με κύρτωση και μαγκούρα.

Ο «ΑΡΚΟΥΔΟΣ»

Ο «αρκούδος» Νίκος Αθανασάκης, ως εκπρόσωπος Τύπου, και όλοι οι συμπαρομαρτούντες απέδειξαν πόσο χοντρόπετσοι είναι. Δεν είχαν την ψυχή και το κουράγιο να αντισταθούν. Πρώτον, επειδή δεν το πίστευαν και, δεύτερον, επειδή είχαν πέσει με τα μούτρα στο μέλι της εξουσίας, σαν αρκούδες. Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν τα σήκωνε αυτά! Θα είχε καταχερίσει δυναμικά όλους και όλες που κατάντησαν τρόφιμοι της λέσχης. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά του διαχρονικού Ανδρέα και των φθαρτών πολιτικά και δακτυλοδεικτούμενων πλέον επιγόνων του.

ΤΣΙΠΡΑΣ: ΕΧΕΙ ΓΚΕΛ ΑΛΛΑ ΟΥΔΕΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΝΔΡΕΑ

Η άποψή μου για τον κ. Αλέξη Τσίπρα: ουδεμία σχέση έχει ο κ. Τσίπρας με τον Ανδρέα. Οι απόψεις τους είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Δεν μπορώ όμως να μην του αναγνωρίσω ότι «κάνει γκελ» μόλις εμφανίζεται, και αυτό είναι ένα χάρισμα. Οφείλω να νουθετήσω τους Συριζαίους που υπερβάλλουν σε νεωτερισμό: «Άλλο διεθνισμός και άλλο αρνησιπατρία. Καλός διεθνιστής είναι μόνο ο σωστός πατριώτης». Τώρα είμαστε στη φάση των μεγάλων πολιτικών διαβουλεύσεων και η κάθε Κυριακή θα ’ναι «κοντή γιορτή».

ΕΚΤΙΜΩ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟ ΚΑΙ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Θα σας αποκαλύψω ότι από τους Προέδρους της Δημοκρατίας μόνο ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος με παίρνει κάθε χρόνο, και πριν βέβαια, για ευχές στη γιορτή μου και από τις κυβερνήσεις μόνο αυτή του Κώστα Καραμανλή εφάρμοζε το πρωτόκολλο που αφορά τη χήρα πρωθυπουργού.

ΔΗΜΗΤΡΑ: ΚΑΝΤΕ ΚΟΜΜΑ ΘΑ ΣΑΣ ΣΤΗΡΙΞΩ

Επομένως, πάρτε τις ευθύνες σας! Κάντε κάτι ο καθένας προσωπικά! Γνωρίζετε καλά τι. Και το λέω ευθαρσώς. Σας εξωθώ να αναλάβετε μια αναμενόμενη πολιτική πρωτοβουλία. Θα σας στηρίξω. Και βέβαια θέλω να συμμετάσχω σε ένα Κίνημα αρχών και αξιών του Ανδρέα. Σας έδωσα πολιτικό υλικό. Ναι, θα βοηθήσω, αλλά στην αρχή όχι με τη φυσική παρουσία μου. Δεν δικαιούμαι να υποκαταστήσω ένα γνήσιο Λαϊκό Κίνημα. Δεν θέλω να πει κανείς ότι κάνω διακρίσεις, εκμεταλλεύομαι τη σχέση μου με τον Ανδρέα και φτιάχνω περιβάλλον. Εσείς θα προχωρήσετε κι εγώ σεμνά θα δώσω όλες μου τις διανοητικές, ψυχικές και ανθρώπινες δυνάμεις ώστε να τα καταφέρουμε. Όμως κεντρικό σύστημα αναφοράς να μην με κάνετε. Βρείτε, αναζητήστε, γνωριστείτε, επικοινωνήστε με όσους έχουν το πνεύμα της πολιτικής του Ανδρέα.

ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Εμείς όλοι μας έχουμε ραντεβού με την Ιστορία και μας το έκλεισε ο ίδιος ο Ανδρέας. Δεν θα καθίσουμε με σταυρωμένα χέρια να καρτερούμε.

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Πρώτα απ’ όλα, να νιώσουμε μέσα μας την ιερή οργή του Ανδρέα. Πολιτικό τέλος οριστικό και για όλους τους. Η νέα αρχή είναι δική σας και δική μας, δεν μπορεί κανείς να μας την πάρει, να τη θεμελιώσουμε σωστά, ξέρετε πως σύντομα θα βρεθούμε μπροστά σε νέους αποτελεσματικούς αγώνες, με νέες νίκες και εθνικές επιτυχίες. Σήκω, Ανδρέα, για να δεις τις γενιές της Αλλαγής!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Με το φίλτρο των απόψεων του Ανδρέα γράφτηκε κάθε γραμμή και σημείο στίξης. Έβγαλα πολλούς αναστεναγμούς με ποικίλα συναισθήματα και στη φάση της ολοκλήρωσης των κειμένων είχα μια ανακούφιση κι ένα όραμα με τον Ανδρέα να μειδιά ικανοποιημένος: «Έτσι σε ήθελα, έτσι σ’ αγάπησα, με δικαιώνεις». Αγάπη μου, συλλογίστηκα, όπως θα μας βλέπεις από ψηλά, δώσε με την ευχή σου το κουράγιο να τα καταφέρουμε.

«Έχετε πολύ δρόμο ακόμα, μόλις ξεκινήσατε, θα είμαι μαζί σας στη μεγάλη πορεία». Και καθώς περνάω τις τελευταίες πινελιές στο κείμενο, με πιάνει ένα αίσθημα ευφορίας. Δημιούργησα με έμπνευση τον πολιτικό λογισμό του Ανδρέα, ένα πόνημα επικαιροποιημένο στο σήμερα. Ένα δάκρυ ανακούφισης κυλάει στα μάγουλά μου. Ό,τι και να κάνω γι’ αυτόν θα είναι λίγο. Η μεγάλη αυτή μορφή αξίζει τα πάντα. Συλλογίζομαι πόσο θα καμάρωνε. Και χαίρομαι που ο ελληνικός λαός θα απολαύσει πάλι την ύπαρξή του.

 Της Λώρας Ιωάννου

 

Πηγή: real.gr

Περισσότερα »