Διαδικτυακή Ημερίδα με θέμα «Παιδιά και Θάλασσα. Μέτρα πρόληψης και προστασίας»

Διαδικτυακή Ημερίδα με θέμα «Παιδιά και Θάλασσα. Μέτρα πρόληψης και προστασίας» από το Ελληνικό Διαδημοτικό Δίκτυο Υγιών Πόλεων του ΠΟΥ και τα ΚΕΠ Υγείας

Σας ενημερώνουμε για τη Διαδικτυακή Ημερίδα με θέμα «Παιδιά και Θάλασσα. Μέτρα πρόληψης και προστασίας», που πραγματοποιείται τη Δευτέρα 28 Ιουνίου και ώρα 13.30 από το Ελληνικό Διαδημοτικό Δίκτυο Υγιών Πόλεων του ΠΟΥ και τα ΚΕΠ Υγείας.

Ομιλητής της Δράσης είναι ο κ Αναστάσιος Χατζής, Παιδίατρος-Εντατικολόγος, τ. Συντονιστής-Διευθυντής ΜΕΘ Νοσοκομείου Παίδων Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ, Μέλος ΔΣ Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών.

Η δράση θα μεταδίδεται ζωντανά μέσω της πλατφόρμας Zoom https://zoom.us/j/92178595345  και στο Facebook  του ΚΕΠ Υγείας Κεντρική Δομή (https://www.facebook.com/kentrikidomikepygeias). 

Για να δείτε την πρόσκληση πατήστε εδώ.

Η συμμετοχή είναι δωρεάν. 

Περισσότερα »

O Βουλευτής Γεώργιος Κοτρωνιάς στη συνεδρίαση της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Προστασίας Περιβάλλοντος

«Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και Περιβάλλον».

Τα μέλη της Επιτροπής ενημερώθηκαν από τους κ.κ.: Βασίλειο Διγαλάκη, Υφυπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων και Daniel C. Esty, Καθηγητή Περιβαλλοντικού Δικαίου και Πολιτικής του Πανεπιστημίου Yale (Yale University) .
 

Στην παρέμβασή του ο Βουλευτής τόνισε τα εξής :

« ….. Η Προστασία του Περιβάλλοντος είναι ουσιαστικά φιλοσοφία ζωής, είναι διαμόρφωση ατομικής και συλλογικής νοοτροπίας, είναι τελικά ένας τρόπος καθημερινότητας, είναι τρόπος ζωής πάνω από όλα. Με αυτήν την έννοια πιστεύω ότι η περιβαλλοντική δράση και εκπαίδευση ξεκινάει από κάτω προς τα πάνω και σίγουρα απαιτεί τουλάχιστον μία γενιά για να εμπεδωθεί μέσα στην κοινωνία.

Η εμπειρία μου ως Δημάρχου, που εφάρμοσα για πρώτη φορά στην πόλη μου την ανακύκλωση μου έδειξε δύο πράγματα :

1) Ότι η καλύτερη δουλειά γίνεται στις μικρές ηλικίες.
2) Ότι η περιβαλλοντική ενημέρωση πρέπει να είναι συνεχής, γιατί όταν διακόπτεται εμφανίζεται χαλάρωση στην επίτευξη των επιδιωκόμενων στόχων.
Αυτό μου λέει ότι ο κατάλληλος χώρος είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα αυτός της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης όπου μάλιστα μπορεί να έχει και εντατικό χαρακτήρα.

Σε ό,τι αφορά την Τριτοβάθμια εκπαίδευση, που είναι και το σημερινό μας θέμα, είναι γεγονός ότι οι φοιτητές είναι προφανώς πιο ώριμοι να αντιληφθούν, να σκεφτούν, να αλληλεπιδράσουν με την κοινωνία και να αναλάβουν δράσεις .

 
Ήδη υπάρχουν Πανεπιστημιακά τμήματα που παρέχουν στους φοιτητές περιβαλλοντική εκπαίδευση ενδεικτικά θα αναφέρω το Τμήμα Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου, το Τμήμα Οικιακής Οικονομίας Οικολογίας Γεωγραφίας του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου, το Τμήμα Μηχανικών Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου της Κρήτης, όπως επίσης υπάρχουν και μεταπτυχιακά προγράμματα που δίνουν περιβαλλοντική εκπαίδευση στους φοιτητές των πανεπιστημίων.

 
Είναι προφανές ότι για να επιτύχουμε τους στόχους μας του 2030 και ακολούθως του 2050 θα πρέπει να ενταθεί, να συστηματοποιηθεί και να διευρυνθεί η περιβαλλοντική εκπαίδευση στην Τριτοβάθμια.

Αφού ευχαριστήσω τον Αμερικανό καθηγητή για την αναφορά του στις θέσεις μου προτείνω τα εξής :

1) Τα δύο τμήματα Παιδαγωγικού Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών να εντάξουν στο πρόγραμμα σπουδών τους μαθήματα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης

2) Ενίσχυση των αντίστοιχων τμημάτων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας με συναφή μαθήματα Οικολογίας Περιβάλλοντος και Φυσικών Επιστημών.

3) Να συμπεριληφθούν στα προγράμματα σπουδών των πανεπιστημίων δύο μαθήματα, αυτό των Προβλημάτων Περιβάλλοντος και αυτό της Κυκλικής Οικονομίας και Πολιτικής πάνω σε αυτή.

Με αυτόν τον τρόπο από το Νηπιαγωγείο μέχρι και το Πανεπιστήμιο το παιδί και αργότερα ο φοιτητής λαμβάνει συνεχώς πληροφόρηση, ευαισθητοποιείται περιβαλλοντικά και εντάσσει την περιβαλλοντική νοοτροπία στην καθημερινότητα του, που αποτελεί και το κλειδί για την επιτυχία οποιουδήποτε σχετικού εθνικού ή Ευρωπαϊκού προγράμματος ».

Περισσότερα »

Προκόπης Παυλόπουλος: Όλα τα παιδιά, είναι παιδιά μας

Πρώτη ημέρα της σχολικής χρονιάς και το κτιριακό συγκρότημα που στεγάζει το 108ο/170ο Δημοτικό και το 90ο/108ο Νηπιαγωγείο Σχολείο Αθηνών φόρεσε τα γιορτινά του για να υποδεχτεί τους μαθητές και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο, ο οποίος παραβρέθηκε στον αγιασμό.

Εκεί, στα σχολεία των Κάτω Πατησίων ξεκινούν τα μαθήματα και για πολλά παιδιά που οι ρίζες τους βρίσκονται σε άλλες χώρες, άλλους πολιτισμούς, όμως ενώθηκαν στη νέα πατρίδα τους, την Ελλάδα. Σε αυτά τα παιδιά και φυσικά σε όλους τους μαθητές, απευθύνθηκε ο Προκόπης Παυλόπουλος και χειροκροτήθηκε από τους παρευρισκόμενους όταν είπε: 

«Είστε η ελπίδα και το μέλλον αυτού του τόπου. Ξέρω σε ποιο σχολείο βρίσκομαι και μιλώ και για εκείνα τα παιδιά που δεν είναι Έλληνες, αλλά είναι κοντά μας, είναι ένα κομμάτι από την ψυχή μας και την καρδιά μας. Αυτός ο τόπος, η Ελλάδα, όπως έχει αποδείξει μέσα στον χρόνο, είναι Χώρα της Δημοκρατίας, της πραγματικής ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Όλα τα παιδιά, είναι παιδιά μας». 

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τόνισε ότι τα λόγια του δεν είναι μόνο λόγια ενός Προέδρου, αλλά κυρίως ενός πατέρα, ενός παππού και ενός δασκάλου. Ζήτησε από τους μαθητές «...να κλείνετε διαρκώς την Ελλάδα μέσα σας. 

Μέσα στην καρδιά σας και μέσα στην ψυχή σας. Αυτό σημαίνει πως γνώμονας της πορείας σας, για πάντα, πρέπει να είναι η Ιστορία μας και η προοπτική μας, μαζί με τις αρχές και τις αξίες που χαρακτηρίζουν την μεγαλειώδη ιστορική διαδρομή του Λαού μας και του Έθνους μας».

Διευκρίνισε, επίσης, για τα παιδιά που δεν είναι Έλληνες, ότι «... δεν τους ζητάμε να ξεχάσουν την εθνική τους ταυτότητα. Αντιθέτως, πρέπει να την σέβονται στο ακέραιο και να την υπηρετούν, πολλώ μάλλον όταν ο ελληνικός πολιτισμός έχει ως βασική του αρχή την συνύπαρξη και τον διάλογο των πολιτισμών. 

Όμως, τα παιδιά αυτά που ζουν μαζί μας πρέπει να βλέπουν, φυσικά με τον δικό τους τρόπο, την χώρα μας, την Ελλάδα, και σαν δική τους Χώρα. Ιδίως δε να την βλέπουν ως Χώρα που συμβολίζει, κατά την ιστορική της κληρονομιά και προοπτική, αρχές, αξίες και ιδανικά που υπερασπίζονται τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο, και τα θεμελιώδη δικαιώματά του».

 Μίλησε για τον ρόλο των δασκάλων οι οποίοι «... μέσα στο πλαίσιο της αποστολής τους, πρέπει να σας καθοδηγούν για να βάλετε τις βάσεις της διαμόρφωσης της προσωπικότητάς σας», αλλά και της οικογένειας «... η οποία δεν πρέπει να τα περιμένει όλα από το σχολείο. Έχει την ευθύνη να σας προστατεύει - φυσικά δίχως, σε καμία περίπτωση, να σας καταπιέζει - προκειμένου ν’ αντιμετωπίσετε πολλούς από τους κινδύνους, οι οποίοι παραμονεύουν για να γκρεμίσουν ό,τι χτίζει για εσάς το σχολείο».

Στην τελετή αγιασμού του ίδιου σχολείου, έδωσε το «παρών» και ο δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης. Στον χαιρετισμό του προς τους μαθητές, στάθηκε στον συμβολισμό της παρουσίας του Προέδρου της Δημοκρατίας: 

«Σηματοδοτεί τη βούληση όλων μας να δώσουμε τη μάχη, ώστε να έχουν όλα τα παιδιά ίδιες ευκαιρίες» είπε και πρόσθεσε: «Εμείς ως γονείς έχουμε περισσότερη αγωνία από τα παιδιά, αλλά στο τέλος της ημέρας αυτό που μετράει είναι ότι όλοι μας έχουμε ενθουσιασμό και χαρά.

Το σχολείο έχει κάτι διαφορετικό, κάτι το ιδιαίτερο. Δεν μετράει πώς σε λένε, δεν μετράει από πού είσαι, από την Αθήνα ή από το Καρπενήσι. Αν οι γονείς σου μεγάλωσαν στην Ελλάδα ή σε κάποια άλλη χώρα. Αυτό που μετράει είστε εσείς, τα δικά σας “ θέλω” και τα δικά σας όνειρα». 

Παράλληλα, ο Κ. Μπακογιάννης προχώρησε σε... συμφωνία συνεργασίας με τους μαθητές: «Ξέρουμε ότι αντιμετωπίζετε μεγάλα προβλήματα σε αυτό το σχολείο, όπως και σε πολλά σχολεία της Αθήνας για αυτό και εμείς θέλουμε να κάνουμε μία συμφωνία να συνεργαστούμε. Εμείς θα φροντίσουμε ώστε να έχετε το πιο ωραίο, το πιο καθαρό και το πιο ασφαλές σχολείο. Εσείς, να διαβάζετε και να χαμογελάτε. Αυτό είναι που θέλουμε από εσάς!»

Ο Επίσκοπος Ευρίπου, Χρυσόστομος, τέλεσε τον Αγιασμό και μετέφερε το μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Κ.κ. Ιερώνυμου, ενώ η Γενική Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας, Αναστασία Γκίκα ανάγνωσε τον χαιρετισμό της Υπουργού, Νίκης Κεραμέως.

Μετά το πέρας του Αγιασμού, τόσο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όσο και ο dήμαρχος Αθηναίων παρέμειναν για αρκετή ώρα στο χώρο του σχολείου, φωτογραφήθηκαν με παιδιά και γονείς, ενώ άκουσαν τους προβληματισμούς τους για όλα τα θέματα που αφορούν τη σωστή λειτουργία του συγκροτήματος και των τεσσάρων σχολείων που στεγάζει.

ΑΠΕ-ΜΠΕ

Περισσότερα »

Συγκίνηση για την απώλεια του Σαράντου Καργάκου

Πέθανε σε ηλικία 82 ετών ο μεγάλος φιλόλογος και συγγραφέας Σαράντος Καργάκος.
Ο Σαράντος Καργάκος είχε γεννηθεί το 1937 στο Γύθειο Λακωνίας.

Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάστηκε στα μεγαλύτερα φροντιστήρια των Αθηνών. Δίδαξε επίσης στην Σχολή Πολέμου του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, στην Σχολή Εθνικής Άμυνας και στην Διακλαδική Σχολή Θεσσαλονίκης.
H κηδεία του φιλολόγου, ιστορικού, δοκιμιογράφου και κριτικού Σαράντου Ι. Καργάκου θα γίνει την Τετάρτη, στις 14:00, από τον Ιερό Ναό Αγίου Αντωνίου, έναντι 2ου Νεκροταφείου Αθηνών. 
Το βιογραφικό του όπως έχει αναρτηθεί στην ιστοσελίδα sarantoskargakos.gr έχει 

 Ὁ ἱστορικός, φιλόλογος καί δοκιμιογράφος κ. Σαράντος Ἰ. Καργάκος, γεννήθηκε τό 1937 στό Γύθειο Λακωνίας. Στή διάρκεια τοῦ Ἐμφυλίου ἐγκαταστάθηκε στήν Ἀθήνα. Σπούδασε, ἐργαζόμενος ἀπό μαθητής, Κλασσική Φιλολογία στό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν, ὅπου εἶχε τρίτος εἰσαχθεῖ χωρίς νά τοῦ δοθεῖ ὑποτροφία. Πρωταγωνίστησε στό φοιτητικό κίνημα τῶν ἐτῶν 1961-1963 καί ὑπῆρξε εἰσηγητής τοῦ 15% γιά τήν παιδεία. Ἐργάστηκε ἐπί 35 ἔτη στά μεγαλύτερα ἰδιωτικά ἐκπαιδευτήρια τῶν Ἀθηνῶν καί στούς μεγαλύτερους φροντιστηριακούς ὀργανισμούς, στούς ὁποίους πάντα ἦταν ἱδρυτικό μέλος («Ἡράκλειτος», «Ἀριστοτέλης»).
Στίς 19 Μαρτίου 1969 παραιτήθηκε ἀπό τήν ἰδιωτική ἐκπαίδευση (Λύκειο Μπαρμπίκα), ἀρνούμενος νά εκφωνήσει τόν «προκατασκευασμένο» λόγο γιά τήν Ἐθνική Ἐπέτειο. Δύο φορές τό στρατιωτικό καθεστώς ἔβαλε λουκέτο στόν φροντιστηριακό ὀργανισμό στόν ὁποῖο ἦταν ἱδρυτικό μέλος («Ἡράκλειτος»). Ἐπανῆλθε γιά μερικά χρόνια στήν ἰδιωτική ἐκπαίδευση (Σχολή «Ζηρίδη»), χωρίς νά ζητήσει «ἀναγνώριση» γιά τά ἔτη τῆς ἀναγκαστικῆς ἀπουσίας του, ἀλλά καί πάλι παραιτήθηκε λόγῳ τῆς κατιούσας πορείας πού ἔλαβε ἡ ἑλληνική παιδεία μετά τή μεταπολίτευση. Πρόλο πού τό στρατιωτικό καθεστώς τοῦ εἶχε ἀρνηθεῖ ἔκδοση διαβατηρίου, ὁ κ. Σ. Ἰ. Καργάκος δέν ἐδίστασε μετά τό 1991 νά διδάξει στή Σχολή Πολέμου τοῦ Ἑλληνικοῦ Ναυτικοῦ, στή Σχολή Ἐθνικής Ἀμύνης (ΣΕΘΑ) καί στή Διακλαδική Σχολή τῆς Θεσσαλονίκης. Δέν βαρύνεται μέ καμμιά ἐπίσημη (κρατική) τιμητική διάκριση.
Ἀπό τά φοιτητικά χρόνια του ἄρχισε νά ἀρθρογραφεῖ σέ ἐφημερίδες καί περιοδικά. Ὑπήρξε συνεργάτης τῶν περιοδικῶν «Πανσπουδαστική», «Πολιτικά Θέματα», «Οἰκονομικός Ταχυδρόμος», «Πειραϊκή Ἐκκλησία», «Ἐρυθρός Σταυρός», «Κοινωνικές Τομές», «Ἰχνευτής», «Ἑλλοπία», «Ἀρδην», «Ἐθνικές Ἐπάλξεις» καί «4 Τροχοί». Ἐξακολουθεῖ νά συνεργάζεται μέ τά περιοδικά «Εὐθύνη» καί «Νέμεσις» καί τίς ἐφημερίδες «Ἑστία» καί ἡ «Σφήνα». Ἐπί τετραετία ὑπῆρξε ἀρθρογράφος καί λογοτεχνικός κριτικός τῆς ἐφημερίδας «Ἐλεύθερος Τύπος» καί «Τύπος τῆς Κυριακῆς». Ὑπῆρξε ἐπίσης ἀρθρογράφος καί κριτικός τῆς ἐφημερίδας «Ἡ Ἀπόφαση» καί παλαιότερα συνεργάτης τῆς «Καθημερινῆς» καί τῆς «Ἀπογευματινῆς».

Ἔχει δημοσιεύσει 75 βιβλία. Ἀπό αὐτά ξεχωρίζουν οἱ γλωσσικές μελέτες «Ἀλαλία, ἤτοι τό σύγχρονο γλωσσικό μας πανόραμα» (Gutenberg1986) και «Ἀλεξία, γλωσσικό δρᾶμα μέ πολλές πράξεις» (Gutenberg1993) καί οί συλλογές δοκιμίων «Προβληματισμοί, ἕνας διάλογος μέ τούς νέους» (6 τόμοι, ἐκδ. Gutenberg). Μεταξύ τῶν ἐτῶν 1977-2000 κυκλφορήθηκαν τά βιβλία του: «Ἡ πολιτιστική συνεισφορά τοῦ ἀρχαίου καί μεσαιωνικοῦ κόσμου» (2 τόμοι, ἐκδ. Gutenberg), «Ζαχαρίας Μπαρμπιτσιώτης, ὁ δάσκαλος τῆς κλεφτουριᾶς» (ἐκδ. Σιδέρη), «Συντακτικό τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς» (συνεργασία Χρήστου Λεμπέση, ἐκδόσεις Πατάκη), «Λυκούργου, κατά Λεωκράτους Λόγος» (ἐκδ. Κάκτος), «Κινούμενη Ἄμμος» (κείμενα πολιτικά και κοινωνικά, ἐκδόσεις Ἁρμός), «Ἡ Στρατηγική τοῦ Λόγου» (ἐκδ. Gutenberg), ἡ ἱστορική μελέτη «Ἀλβανοί-‘Αρβανίτες-Ἕλληνες» (ἐκδ. Σιδέρη) καί ἡ ὀγκώδης μονογραφία «Ἀλεξανδρούπολη: μιά νέα πόλη μέ παλιά ἱστορία» (αὐτοέκδοση).

Μεταξύ τῶν ἐτῶν 2000-2002 κυκλοφορήθηκαν: «Ἡ Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Κόσμου καί τοῦ Μείζονος χώρου» (Ἑλληνική καί Παγκόσμια Ἱστορία σέ δύο τόμους ἀπό τίς ἐκδόσεις Gutenberg), ἡ πολιτική μελέτη «Γιά μιά δημοκρατία ευθύνης» (ἐκδόσεις Καστανιώτη), «Παγκοσμιοποίηση: γιά ἕνα παγκόσμιο σύστημα ἀπολυταρχικῆς ἐξουσίας» (ἐκδόσεις Κάκτος), «Ὀλυμπία καί Ὀλυμπιακοί Ἀγώνες» (ἐκδ. Σιδέρη).

Τό 2003 κυκλοφορήθηκαν δύο ἀκόμη ἔργα του: τά «Μικρά Γλωσσικά» (Ἀστρολάβος/Εὐθύνη) καί «Ἡ πολιτική σκέψη τοῦ Παπαδιαμάντη» (Ἁρμός). Στίς 2 Δεκεμβρίου 2004 κυκλοφορήθηκε ἡ τρίτομη «Ἱστορία τῶν Ἀρχαίων Ἀθηνῶν, ἕνα ὀγκώδες ἔργο 2.000 σελίδων (ἐκδόσεις Gutenberg). Ἕνα ἔργο μοναδικό στήν ἑλληνική καί διεθνῆ βιβλιογραφία, πού ἐντός δεκαμήνου ἔκανε τρεῖς ἐπανεκδόσεις.

Τό 2006 κυκλοφορήθηκαν «Ἡ Ἱστορία τῆς Ἀρχαίας Σπάρτης» (ἐκδ. Gutenberg) καί «Ἡ Ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας» (ἐκδόσεις Γεωργιάδη). Τό 2007 ἀπό τίς ἐκδόσεις Ἰ. Σιδέρη ἐκδόθηκαν τἀ ἀκόλουθα ἔργα τοῦ κ. Σ. Ἰ. Καργάκου: «Τό Βυζαντινό Ναυτικό» , «Ἡ ἱστορία ἀπό τἠ σκοπιά τῶν Τούρκων» καί «Μεσόγειος: ἡ ὑγρή μοῖρα τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Εὐρώπης», καί ἀπό τίς ἐκδόσεις Γεωργιάδη τα «Μαθήματα Νεώτερης Ἱστορίας (Τοῦρκοι καί Βυζάντιο – Τό Ὀθωμανικό imperium–Τουρκοκρατία» (τ. Α’). Τά «Μαθήματα» συνεχίσθηκαν μέ τήν ἔκδοση ἄλλων δύο τόμων (Β1 καί Β2) κατά τά ἔτη 2008-2010 ὑπό τόν τίτλο «Μεγάλες μορφές καί μεγάλες στιγμές τοῦ ‘21». Ἐπίσης σέ μικρό σχῆμα ἡ μελέτη «Ἡ παιδεία σήμερα, ἡ παιδεία αὕριο» (ἐκδόσεις Ἀστρολάβος/Εὐθύνη).

Τό 2008 κυκλοφορήθηκαν τά ἀκόλουθα ἔργα του: «Τά Σατιρικά τοῦ Κώστα Καρυωτάκη» (ἐκδ. Ἁρμός), τό ἱστορικό καί ταξιδιωτικό ὁδοιπορικό «Οἱ Πέρσες κι ἐμεῖς» (ἐκδ. Σιδέρη), ἡ συλλογή δοκιμίων «Ἑλληνική Παιδεία. ἕνας νεκρός μέ… μέλλον!» (Ἁρμός). Τό 2009 κυκλοφορήθηκαν δύο ἀκόμη ἔργα του: «Λιβύη: ἀναζητώντας τό χαμένο «σίλφιο» στήν ἑλληνική Κυρήνη» (Ἰ. Σιδέρης) καί «Κ.Π. Καβάφης: ἡ νεώτερη αἰγυπτιακή Σφίγγα» (Ἁρμός). Μεταξύ τῶν ἐτῶν 2009-2010 ὁλοκληρώθηκε ἡ ἐκτύπωση τοῦ δίτομου ἔργου «Ἡ Μικρασιατική Ἐκστρατεία - Ἀπό τό ἔπος στήν τραγωδία» (αὐτοέκδοση) καί παράλληλα ἑτοιμάζεται γιά ἐκτύπωση μιά ὀγκώδης μονογραφία περί Ἀλεξάνδρου μέ τίτλο: «Μέγας Ἀλέξανδρος: ὁ ἀνθρωπος φαινόμενο». Ἔχει ἐπίσης ὁλοκληρώσει καί μιά τρίτομη ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821.

Παρά τίς δελεαστικές προτάσεις πού τοῦ ἔγιναν ἀπό πολιτικούς ἀρχηγούς νά πολιτευθεῖ, ἀρνήθηκε τήν "ἀρένα" τῆς πολιτικῆς καί ἀκολούθησε τήν ὁδό τῆς Μεγάλης Πολιτικῆς, πού γι' αὐτόν εἶναι ἡ Διδασκαλία.

Ἀποσύρθηκε ἀπό τή φροντιστηριακή δραστηριότητα τό 1983 καί ἔκτοτε ἀφοσιώθηκε στήν ἄσκηση τοῦ συγγραφικοῦ καί δημοσιογραφικοῦ ἔργου, χωρίς νά ζητήσει ποτέ νά γίνει μέλος τῆς ΕΣΗΕΑ. Οὐδεμία σχέση ἔχει μέ φροντιστηριακούς ἤ σχολικούς ὀργανισμούς. Τό λεγόμενο ὅτι εἶναι ἰδιοκτήτης γνωστοῦ ἰδιωτικοῦ σχολείου δέν εὐσταθεῖ.

Ὁ κ. Σαράντος Ἰ. Καργάκος ἔχει νυμφευθεῖ τήν Ἰωάννα Δ. Κώττα, δικηγόρο καί ἐκπαιδευτικό, μέ τήν ὁποία ἀπέκτησαν δύο τέκνα: τόν Γιάννη, ἱστορικό καί φιλόλογο, μέ σπουδές στρατιωτικῆς κοινωνιολογίας στό «Κίνγκς Κόλλετζ» τοῦ Λονδίνου, καί τήν Ρωξάνη, καθηγήτρια γερμανικῆς φιλολογίας, μέ σπουδές βιβλιολογίας στο «London University».

Περισσότερα »

Εκτός ύλης ο Παύλος Μελάς «για να μην κουραστούν οι μαθητές»

«Για να μην κουραστούν οι μαθητές από τις επαναλήψεις» είναι η απάντηση κύκλων του υπουργείου Παιδείας στο «κόψιμο» της ύλης που περιλαμβάνει για τους μαθητές της Γ΄λυκείου την Ιστορία του Παύλου Μελά, του Γερμανού Καραβαγγέλη, του Ίωνα Δραγούμη αλλά και του Μακεδονικού Αγώνα.

Το υπουργείο Παιδείας υποστηρίζει οτι η συγκεκριμένη μείωση «έγινε προκειμένου αν ελαφρυνθεί η τσάντα του μαθητή και στο πλαίσιο της εκμάθησης των συγκεκριμένων κεφαλαίων στην τρίτη γυμασίου». Έτσι κρίνουν ότι δεν χρειάζεται να επαναληφθεί στη Γ' Λυκείου.

Σάλος έχει προκληθεί τις τελευταίες ώρες στα social media από την πληροφορία πως ο Μακεδονικός Αγώνας και εμβληματικές μορφές του όπως ο Παύλος Μελάς τίθενται εκτός διδακτέας ύλης από την Ιστορία Γενικής Παιδείας Δ' εσπερινού Λυκείου

Το υπουργείο Παιδείας σε έγγραφό του παραθέτει αναλυτικό οδηγό σχετικά με τα κεφάλαια της Ιστορίας που πρέπει να διδαχθούν οι μαθητές της Γ Λυκείου και κατ επέκταση ποια είναι αυτά που μένουν εκτός ύλης! Έτσι, εμβληματικές προσωπικότητες όπως ο Παύλος Μελάς ο Γερμανός Καραβαγγέλης, αλλά και ολόκληρος ο Μακεδονικός Αγώνας μένουν εκτός διδακτέας ύλης! Και όλα αυτά την ώρα που ακόμη δεν έχει ξεκαθαριστεί το τοπίο σχετικά με τις περιβόητες επιτροπές που θα αφαιρέσουν τυχόν αλυτρωτικές αναφορές στα βιβλία της Ιστορίας στα Σκόπια (και ίσως και στην Ελλάδα). 

Όλα ξεκινούν από έγγραφο που Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων προς Περιφερειακές Διευθύνσεις Εκπαίδευσης, Συντονιστές Εκπαιδευτικού Έργου Δ.Ε. (μέσω των Περιφερειακών Διευθύνσεων Εκπαίδευσης), Διευθύνσεις Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και Γενικά Λύκεια (μέσω των Διευθύνσεων Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης).

Στο έγγραφο με θέμα «Οδηγίες για τη διδασκαλία μαθημάτων Κοινωνικών Επιστημών και Φυσικής Αγωγής ημερησίου και εσπερινού Γενικού Λυκείου για το σχολικό έτος 2018-2019» και ημερομηνία 18-10-2018 σημειώνεται: «σας αποστέλλουμε τις παρακάτω οδηγίες για τη διδασκαλία μαθημάτων Κοινωνικών Επιστημών ημερησίου και εσπερινού Γενικού Λυκείου (Ιστορία, Θρησκευτικά, Πολιτική Παιδεία, Σύγχρονος κόσμος: Πολίτης και Δημοκρατία, Βασικές Αρχές Κοινωνικών Επιστημών, Ιστορία Κοινωνικών Επιστημών, Κοινωνιολογία, Φυσική Αγωγή) για το σχολικό έτος 2018-2019».

Περισσότερα »

ΣΥΡΙΖΑ: 29 βουλευτές ζητούν διαγραφή του θρησκεύματος από τα απολυτήρια Γυμνασίου - Λυκείου

Κατέθεσαν ερώτηση προς τον υπουργό Παιδείας, Κώστα Γαβρόγλου - Ανάμεσά τους και ο Νίκος Φίλης

Την απαγόρευση της αναγραφής του θρησκεύματος στους απολυτήριους τίτλους σπουδών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ζητούν 29 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ με ερώτησή τους προς τον υπουργό Παιδείας, Ερευνας και Θρησκευμάτων Κώστα Γαβρόγλου.

Επικαλούμενοι τη νομική παραδοχή ότι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις αποτελούν ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο, οι κυβερνητικοί βουλευτές, μεταξύ των οποίων και ο πρώην υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης, αναφέρουν ότι “η θρησκευτική πίστη ή η απουσία αυτής είναι εσωτερικό συνειδησιακό ζήτημα του κάθε πολίτη και αφορά μόνο αυτόν και κανέναν άλλο”.

Παράλληλα, σημειώνουν ότι η αναγραφή του θρησκεύματος στα στους απολυτήριους τίτλους σπουδών μπορεί να οδηγήσει σε διακρίσεις εις βάρος των κατόχων τους. “Ο απολυτήριος τίτλος σπουδών χρησιμοποιείται από τον κάτοχό του ως τυπικό προσόν για ποικίλες χρήσεις ( π.χ. για συμμετοχή σε εξετάσεις και διαγωνισμούς, για εξεύρεση εργασίας κλπ.), γεγονός που είναι δυνατόν να εκθέσει τον κάτοχο του απολυτηρίου σε διακρίσεις με βάση τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις”.

Για τους ανωτέρω λόγους οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ζητούν από τον κ. Γαβρόγλου την άμεση τροποποίηση των σχετικών ρυθμίσεων “προκειμένου να μην αναγράφεται, ούτε να επιτρέπεται η αναγραφή του θρησκεύματος στους απολυτήριους τίτλους σπουδών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης”.

Η ερώτηση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ έχει ως εξής:

“ΕΡΩΤΗΣΗ

Προς τον κ. Υπουργό Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων :
Θέμα: Αναγραφή θρησκεύματος στους απολυτήριους τίτλους δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης

Σύμφωνα με τον νόμο 2472/1997 (άρθρο 2) οι θρησκευτικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις αποτελούν ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο και όπως όλα τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα απαγορεύεται να τυγχάνει καταγραφής και επεξεργασίας (στον ίδιο νόμο, άρθρο 7), εκτός κι αν αυτό τεκμαίρεται ως αναγκαίο (άρθρο 4§1 β’, του ιδίου νόμου).
Παρά όμως τη ρητή αυτή πρόβλεψη του νόμου, 20 χρόνια μετά τη ψήφιση του, στους απολυτήριους τίτλους της Β/βάθμιας εκπαίδευσης εξακολουθεί να αναγράφεται το θρήσκευμα των μαθητών/μαθητριών, μολονότι αποκλειστικός σκοπός των εν λόγω δημοσίων εγγράφων είναι η αποτύπωση του επιπέδου σπουδών και εκπαίδευσης του κατόχου του απολυτηρίου.

Για το λόγο αυτό η Ανεξάρτητη Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα έχει απευθύνει με την Απόφαση 77Α του 2002 σύσταση προς το Υπουργείο Παιδείας αναφέροντας στην αιτιολόγηση της σύστασης, στη σελίδα 3, ότι:

«Η αναγραφή του θρησκεύματος στους απολυτήριους τίτλους των μαθητών στοιχειώδους και μέσης εκπαίδευσης προσβάλλει την αρχή της αναγκαιότητας. Διότι σκοπός της σχετικής επεξεργασίας είναι αποκλειστικά και μόνον η επίσημη βεβαίωση ότι ο κάτοχος του απολυτηρίου περάτωσε επιτυχώς τον αντίστοιχο εκπαιδευτικό κύκλο, επιτυγχάνοντας την σημειούμενη επίδοση ( βαθμό ) σε καθένα από τα μαθήματα του υποχρεωτικού προγράμματος διδασκαλίας.

Ενόψει του σκοπού αυτού, η αναγραφή του θρησκεύματος του μαθητή σε ξεχωριστό πεδίο επί του τίτλου – αλλά και η καταχώρισή του στο αντίστοιχο αρχείο που τηρεί το σχολείο ( αρχείο τίτλων ) – υπερβαίνει τον σκοπό της επεξεργασίας και, ως εκ τούτου, δεν είναι νόμιμη.

Γιατί το θρήσκευμα δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την επίδοση του μαθητή, ούτε με την διαγωγή του, που και αυτή βεβαιώνεται στον τίτλο».

Επειδή η θρησκευτική πίστη ή η απουσία αυτής είναι εσωτερικό συνειδησιακό ζήτημα του κάθε πολίτη και αφορά μόνο αυτόν και κανέναν άλλο

Επειδή η αναγραφή του θρησκεύματος στους απολυτήριους τίτλους σπουδών αντιβαίνει προς την θεμελιώδη αρχή της αναγκαιότητας της επεξεργασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα ( άρθρο 4§1 β’, Ν.2472/1997 ), καθώς δεν υπάρχει κανένας λόγος να σημειώνεται το θρήσκευμα πάνω σε δημόσια έγγραφα που αποτυπώνουν επίπεδο σπουδών

Επειδή ο απολυτήριος τίτλος σπουδών χρησιμοποιείται από τον κάτοχό του ως τυπικό προσόν για ποικίλες χρήσεις ( π.χ. για συμμετοχή σε εξετάσεις και διαγωνισμούς, για εξεύρεση εργασίας κλπ.), γεγονός που είναι δυνατόν να εκθέσει τον κάτοχο του απολυτηρίου σε διακρίσεις με βάση τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, κατά παράβαση του άρθρου 13 του του Συντάγματος

Ερωτάται ο κύριος Υπουργός: Προτίθεται να μεριμνήσει για την άμεση τροποποίηση των σχετικών ρυθμίσεων και να λάβει και κάθε άλλο αναγκαίο μέτρο προκειμένου να μην αναγράφεται, ούτε να επιτρέπεται η αναγραφή του θρησκεύματος στους απολυτήριους τίτλους σπουδών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης;

Οι ερωτώντες βουλευτές

Καββαδία Αννέτα
Αναγνωστοπούλου Αθανασία (Σία)
Γεωργοπούλου- Σαλτάρη Ευσταθία (Έφη)
Γιαννακίδης Ευστάθιος
Γκιόλας Ιωάννης
Δουζίνας Κωνσταντίνος
Δρίτσας Θοδωρής
Θελερίτη Μαρία
Θηβαίος Νικόλαος
Ιγγλέζη Κατερίνα
Καρά Γιουσούφ Αϊχάν
Καραγιαννίδης Χρήστος
Καρακώστα Ευαγγελία (Εύη)
Κουράκης Αναστάσιος
Κυρίτσης Γιώργος
Λιβανίου Ζωή
Μηταφίδης Τριαντάφυλλος
Μορφίδης Κωνσταντίνος
Μουσταφά Μουσταφά
Μπαλαούρας Γεράσιμος
Ξυδάκης Νικόλαος
Πάλλης Γεώργιος
Παπαδόπουλος Χριστόφορος
Παρασκευόπουλος Νικόλαος
Σπαρτινός Κωνσταντίνος
Σταματάκη Ελένη
Φίλης Νικόλαος
Χριστοδουλοπούλου Τασία
Ψυχογιός Γιώργος

Περισσότερα »

Στα δημόσια νηπιαγωγεία βάζει το υπ. Παιδείας την τουρκική γλώσσα

Πρόγραμμα του υπουργείου Παιδείας προβλέπει την διδασκαλία της τούρκικης γλώσσας σε νηπιαγωγεία της μειονότητας στη Θράκη, βάζοντας στην ουσία από το «παράθυρο» την τούρκικη γλώσσα και την όποια  προπαγάνδα στα δημόσια σχολεία.

Όπως αποκαλύπτει στο «protothema.gr» ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής Γεράσιμος Κουζέλης το πρόγραμμα υλοποιείται εφέτος πιλοτικά σε  έξι νηπιαγωγεία  ενώ από τη ερχόμενη χρονιά θα επεκταθεί.

Αποτέλεσμα αυτού του προγράμματος θα είναι τα  ελληνόπουλα που ζουν σε μεικτά χωριά και μειονοτικούς δήμους να πάνε σε δίγλωσσο νηπιαγωγείο  ενώ οι μη τουρκογενείς της μειονότητας που αποτελούνται από Πομάκους και Ρομά δεν θα έχουν τη δυνατότητα να αφομοιώσουν την ελληνική γλώσσα στο νηπιαγωγείο.

Το Ι.Ε.Π. αναλαμβάνει την υλοποίηση πιλοτικού προγράμματος προσχολικής εκπαίδευσης σε νηπιαγωγεία που λειτουργούν σε αμιγώς μειονοτικούς οικισμούς της Θράκης.

Όπως επισημαίνει ο κ. Κουζέλης: «Το πρόγραμμα προβλέπει τη σύγχρονη παρουσία στην τάξη του / της νηπιαγωγού και συνεργάτη /τριας μέλους της μειονότητας (δίγλωσσου ατόμου), πτυχιούχου ελληνικού ΑΕΙ».

Η πιλοτική παρέμβαση προβλέπει τη χρήση της μητρικής γλώσσας ως γλώσσας στήριξης με στόχο την αρμονική κοινωνικοποίηση των νηπίων της μειονότητας στον εκπαιδευτικό θεσμό του νηπιαγωγείου, την αποτελεσματικότερη εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας και την ισορροπημένη γλωσσική και κατά προέκταση γνωστική ανάπτυξη, καθώς και την καλύτερη προετοιμασία για επιτυχή επίδοση στις πρώτες τάξεις του δημοτικού». Όπως  λέει ο κ. Κουζέλης στο «protothema.gr» η επιστημονική λέξη που επιλέγεται να χρησιμοποιείται  είναι η λέξη «στήριξη».

Σύμφωνα με στελέχη του υπουργείου Παιδείας  δεν πρόκειται για δίγλωσσα νηπιαγωγεία αλλά το πρόγραμμα έχει  στόχο την αρμονική κοινωνικοποίηση των νηπίων της μειονότητας στον εκπαιδευτικό θεσμό του νηπιαγωγείου, η πιλοτική παρέμβαση θα πραγματοποιηθεί για δύο σχολικά έτη (2016-17 και 2017-18) σε μικρό αριθμό νηπιαγωγείων της Θράκης και θα περιλαμβάνει τη συνδυαστική μορφή «έρευνας δράσης» με ενδοσχολική επιμόρφωση, τη συνεχή επιστημονική υποστήριξη και συνεργασία των νηπιαγωγών και των δίγλωσσων συναργατών  καθώς και την οργάνωση δραστηριοτήτων με στόχο την εμπλοκή των γονέων. 

Επίσης, όπως λένε στο υπουργείο   “κατά τη διάρκεια της πιλοτικής δράσης οι νηπιαγωγοί θα υποστηρίζονται εκπαιδευτικά σε συνεχή βάση. Επίσης, θα εκπονηθεί Έκθεση εσωτερικής αξιολόγησης των αποτελεσμάτων της παρέμβασης και υποβολή προτάσεων στο Υπουργείο Παιδείας σχετικά με τη σκοπιμότητα και τους τρόπους γενικευμένης εφαρμογής του μέτρου σε όλα τα νηπιαγωγεία της Θράκης με αμιγή μειονοτικό πληθυσμό”. 

Για την υποστήριξη του συγκεκριμένου προγράμματος, προβλέπονται υποστηρικτικές δράσεις, όπως αξιοποίηση πλατφόρμας εκπαίδευσης για την εξ αποστάσεως σύγχρονη και ασύγχρονη εκπαίδευση των εκπαιδευτικών, παραγωγή και αξιοποίηση εκπαιδευτικού υλικού, δράσεις δημοσιότητας κλπ.


Το «protothema.gr» από τις αρχές του χρόνου είχε αποκαλύψει  άρθρο  του κορυφαίου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ Κιαμήλ Σιτζάκ Εμίν στις 14 Δεκεμβρίου στην εφημερίδα «Αυγή», με το οποίο προτρέπει την κυβέρνηση να μετατρέψει τα δεκάδες δημόσια νηπιαγωγεία που λειτουργούν στην περιοχή σε δίγλωσσα. Στο άρθρο αναφέρει  χαρακτηριστικά: «Όσον αφορά το αίτημα της μειονότητας της Θράκης για ίδρυση δίγλωσσων νηπιαγωγείων, μπορεί εύκολα να ικανοποιηθεί αφού οι δομές (σχολικές μονάδες), παρά τις ελλείψεις, υπάρχουν. Το μόνο που χρειάζεται είναι η καθιέρωση νομικά της δίγλωσσης προσχολικής εκπαίδευσης στη Θράκη».

  Το αίτημα  πάντως για δίγλωσσα νηπιαγωγεία έχει σκοπό να ανακόψει την τάση που παρατηρείται σε μουσουλμάνους μαθητές οι οποίοι προτιμούν τα δημόσια σχολεία, που πιστεύεται ότι προσφέρουν μεγαλύτερες δυνατότητες ενσωμάτωσης στην ελληνική κοινωνία και καλύτερες επαγγελματικές προοπτικές.
 
Ο βουλευτής  Ξάνθης του ΣΥΡΙΖΑ,  Χουσεΐν Ζεϊμπέκ  σε δηλώσεις του  χαρακτήρισε « πολύ σωστή πρωτοβουλία που παίρνει η κυβέρνηση και το υπουργείο Οικονομικών που σε αυτή την δύσκολη στιγμή για την χώρα μας μπόρεσε να δώσει ένα σημαντικό κονδύλιο για τους εκπαιδευτές στα νηπιαγωγεία, κάτι πολύ σημαντικό διότι για μας η διγλωσσία είναι πλούτος. Τα παιδιά της μειονότητας κατ’ αρχάς πρέπει να ξέρουν άψογα την ελληνική γλώσσα και μετά την δική τους γλώσσα βεβαίως, αφού ξέρουμε πως τα παιδιά αυτά συνεχίζουν στο μειονοτικό σχολείο όπου το πρόγραμμα είναι τουρκόγλωσσο κι ελληνόγλωσσο.

 Άρα για να μάθουν αυτά τα παιδιά καλύτερα ελληνικά πρέπει να έχουν βοήθεια στην τουρκική γλώσσα και αυτό γίνεται με αυτή την πιλοτική εφαρμογή”

Το πρόγραμμα έχει τίτλο «Πιλοτικές παρεμβατικές δράσεις υποστήριξης Μουσουλμανοπαίδων στα Νηπιαγωγεία τής Θράκης», με προϋπολογισμό 401.594,84 εύρω ενώ  σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ Ξάνθης, σκοπός του προγράμματος είναι η «ισορροπημένη γλωσσική ανάπτυξη καθώς και η επιδίωξη της κατάκτησης από τα νήπια τής γνωστικής επάρκειας στην άνετη χρήση δύο γλωσσών, προφορικά και γραπτά». Η ανακοίνωση αναφέρει ακόμη ως λόγους που οδήγησαν στην απόφαση αυτή, την κοινωνικοποίηση των νήπιων», τη «διασφάλιση της ισότητας των μορφωτικών  ευκαιριών» .

Κάθετα αντίθετο  ήταν επί Νέας Δημοκρατίας  το υπουργείο Παιδείας στη λειτουργία μειονοτικών νηπιαγωγείων στην ελληνική και τουρκική γλώσσα,  όπως προκύπτει από απάντηση οτι με τον τρόπο αυτό “ σε επιστολή του Κόμματος Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας γνωστό και ως DEB.Θα υπηρετούσαν την λογική του κατακερματισμένου σχολείου κι αποτελούν παρωχημένη παιδαγωγική αντίληψη». 

 http://www.protothema.gr

Περισσότερα »

Οι καθηγητές πρέπει να αγγίζουν τους μαθητές ώστε να αναπτυχθούν σωστά!

Οι καθηγητές που αποφεύγουν να έρθουν σε σωματική επαφή με παιδιά στην τάξη είναι ένοχοι για παιδική κακοποίηση, σύμφωνα με ειδικούς.

Μέλη της βρετανικής Ψυχολογικής Κοινότητας απεφάνθησαν ότι όσοι διδάσκαλοι δεν αγγίζουν παιδιά όταν είναι χαρούμενα, αναστατωμένα ή ανήσυχα, θα μπορούσαν να βλάψουν την ανάπτυξη των μαθητών.
«Αυτό που λείπει είναι η αναγνώριση του πόσο σημαντική είναι η σωματική επαφή», ανέφερε ο παιδοψυχολόγος Σον Κάμερον, προσθέτοντας ότι «αυτή η έλλειψη επαφής είναι ένα είδος ψυχολογικής κακοποίησης».
Οι ψυχολόγοι από την βρετανική κοινότητα συνέστησαν σε σχολεία να αλλάξουν την συμπεριφορά των καθηγητών σε σχέση με την φυσική επαφή τους με μαθητές, εξηγώντας στους γονείς ότι το άγγιγμα δεν είναι μόνο απαραίτητο, αλλά ζωτικής σημασίας στη σχέση δασκάλου-μαθητή.
Ο καθηγητής Φράνσις ΜακΓκλόουν, επικεφαλής της συναισθηματικής νευροεπιστήμης στο πανεπιστήμιο John Moores του Λονδίνου, είπε ότι η φυσική επαφή με μαθητές είναι «απολύτως απαραίτητη» για την ανάπτυξη του εγκεφάλου των παιδιών.
Μιλώντας σε συνέδριο της βρετανικής Ψυχολογικής Κοινότητας για την σωματική επαφή στα σχολεία τόνισε ότι το να αρνείται κάποιος να αγγίξει τα παιδιά είναι σα να του στερεί το οξυγόνο.
«Δεν αντέχω τη δαιμονοποίηση της επαφής. Είναι σκληρό κατ' εμέ. Είναι μια μορφή κακοποίησης. Οι επιστημονικές αποδείξεις είναι αδιαμφισβήτητες. Δεν λέω ανοησίες. Μιλάω για σωστή, στοιχειοθετημένη νευροεπιστήμη», είπε.
Ενώ η σωματική επαφή μεταξύ δσκάλων και μαθητών δεν είναι παράνομη, η Κυβέρνηση συμβουλεύει τα σχολεία να έχουν μια πολιτική «μην αγγίζετε».
Το Τμήμα εκαπδιευτικής καθοδήγησης δηλώνει ότι ενώ συχνά είναι απαραίτητο ή επιθυμητό για έναν δάσκαλο να αγγίξει τον μαθητή, για παράδειγμα σε περιπτώσεις ατυχημάτων ή όταν του μαθαίνει κάποιο μουσικό όργανο, η φυσική επαφή μπορεί εύκολα να κριθεί ακατάλληλη και αντιεπαγγελματική.
Θέση για το ζήτημα πήρε και ο βρετανός πρώην πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, ο οποίος είπε ότι από την εμπειρία του αρκετοί διευθυντές έχουν αγγίξει παιδιά με αδικαιολόγητο ρίσκο.
«Με το να αποθαρρύνεις το άγγιγμα, στερείς από ένα νέο άνθρωπο μια πολύ ανθρώπινη αντίδραση. Όμως παράλληλα θέτεις βάσεις για να μπορεί ένα παιδί να χρησιμοποιήσει αυτό το "εργαλείο" για να εκβιάζει τον δάσκαλο. Είναι δίκοπο μαχαίρι».
Η γενική γραμματέας της Ένωσης Δασκάλων και Καθηγητών, τόνισε ότι το σωματείο αναγνωρίζει ότι η ανθρώπινη σχέση με μαθητές περιλαμβάνει μερικές φορές και σωματική επαφή. Πρόσθεσε όμως ότι πάντα συμβουλεύει τους δασκάλους να είναι προσεκτικοί. 
«Μην βάλετε τους εαυτούς σας σε δύσκολη θέση. Προσέξτε μην μπείτε σε μια κατάσταση όπου το παιδί μπορεί να σας κατηγορήσει για ακατάλληλη επαφή. Φυσικά τα παιδιά πρέπει να προστατεύονται. Όμως οι δάσκαλοι έχουν επίσης το δικαίωμα να μην καταστρέφονται οι καριέρες τους από ψεύτικες κατηγορίες».

Περισσότερα »

Η ΟΛΜΕ ζητά την κατάργηση της υποχρεωτικής Θεματικής Εβδομάδας

Κατάργηση της υποχρεωτικής Θεματικής Εβδομάδας ζητεί η ΟΛΜΕ, ενώ το εναρκτήριο λάκτισμα για κινητοποιήσεις δίνεται από το Μεσολόγγι , όπου οι καθηγητές της Α' ΕΛΜΕ ζητούν “συνδικαλιστική κάλυψη” για τους καθηγητές που δεν επιθυμούν να υλοποιήσουν τη συνδικαλιστική εβδομάδα.

Την ώρα που το υπουργείο Παιδείας ανοίγει η συζήτηση για τις έμφυλες σχέσεις και τις εξαρτήσεις στα σχολεία και είναι αποφασισμένο να εισάγει στα σχολεία την ενημέρωση για θέματα που αφορούν σε γκέι και έμφυλες καταστάσεις, στο πλαίσιο ειδικά αφιερωμένης , η ΟΛΜΕ ζητεί την μετατροπή της σε προαιρετική και τη μείωση της διάρκειας της ενημέρωσης σε δύο ημέρες.
Το ΔΣ της ΟΛΜΕ σε συνάντηση με τον υπουργό Παιδείας Κώστα Γαβρόγλου ζήτησε την απόσυρση της υποχρεωτικότητας της «Θεματικής Εβδομάδας» , τονίζοντας οτι προκύπτει η ανάγκη άμεσης έκδοσης διευκρινιστικής εγκυκλίου σχετικά με την προαιρετική-πιλοτική εφαρμογή της για φέτος.
Όπως είπε στο «protothema.gr» ο γενικός γραμματέας της ΟΛΜΕ Νίκος Παπαχρήστος: «Ζητάμε να εκδοθεί άμεσα διευκρινιστική εγκύκλιος με την οποία θα παρέχονται οδηγίες προς αυτή την κατεύθυνση, έτσι ώστε οι σύλλογοι διδασκόντων να εκτιμήσουν και να επιλέξουν τα θέματα που έχουν τη δυνατότητα να καλύψουν, τη διαδικασία και τη χρονική διάρκεια αυτών των δράσεων».
Και επισημαίνει οτι στα γραφεία της ΟΛΜΕ φθάνουν καταγγελίες για κομματικές οργανώσεις γυναικών που επιθυμούν να «μπουν» στα σχολεία και να μιλήσουν για θέματα επί παραδείγματι κατά της βίας των γυναικών. Ο κ. Παπαχρήστος επισημαίνει οτι οι καθηγητές δεν μπορούν να γνωρίζουν όλες τις οργανώσεις, ιδιαίτερα όταν δεν φέρουν το τίτλο του κόμματός τους ενώ σε κάποια σχολεία έκαναν κρούσεις για ενημέρωση και ΜΚΟ , επικαλούμενες εμπειρία σε σχετικά ζητήματα. «Πως θα γίνεται ο έλεγχος ποιος ενημερώνει τους μαθητές» αναρωτιέται ο κ. Παπαχρήστος τονίζοντας οτι το σχολείο αν σταματήσει το σχολείο για μία ολόκληρη εβδομάδα θα χρειαστεί μία ακόμα για να επανέλθει στην κανονική του λειτουργία. Τέτοιες μέθοδοι , διευκρινίζει ο γενικός γραμματέας, καλό είναι να εισάγονται σταδιακά.
Οπως λέει ο γενικός γραμματέας της ΟΛΜΕ , τις επόμενες ημέρες θα συνεδριάσουν τοπικές ενώσεις των καθηγητών, προκειμένου να αποφασίσουν τη στάση τους απέναντι στο ζήτημα της Θεματικής Εβδομάδας.
Παρά τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν, ο υπουργός Παιδείας εμμένει στη θέση του για τη θεματική εβδομάδα, παρατείνοντας μάλιστα την προθεσμία υποβολής σχεδίων στους Σχολικούς Συμβούλους Παιδαγωγικής Ευθύνης του σχολείου και τους Υπεύθυνους Σχολικών Δραστηριοτήτων έως τη Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου.
Το Δ.Σ της Α’ ΕΛΜΕ Αιτωλ/νίας ανακοίνωσε ότι “καλύπτει συνδικαλιστικά απ’ τους συλλόγους διδασκόντων όσους συναδέλφους και συναδέλφισσες δεν επιθυμούν να πάρουν μέρος στην υλοποίηση αυτών των δράσεων κατά την τρέχουσα σχολική χρονιά”.
Παράλληλα η τοπική Ένωση των καθηγητών της Αιτωλ/νίας επισημαίνει ότι με τις δράσεις της Θεματικής Εβδομάδας στα Γυμνάσια τα εξής:
• Ανατρέπεται ο προγραμματισμός των σχολείων στα μέσα της σχολικής χρονιάς.
• Προτείνεται υλοποίηση θεματικών ενοτήτων ( π.χ διαφυλικές σχέσεις ) για τις οποίες θα έπρεπε
να προηγηθεί ανάλογη προετοιμασία όσον αφορά τους εκπαιδευτικούς.
• Δεν μπορεί να είναι υποχρεωτική η συμμετοχή των εκπαιδευτικών σε αυτές , εντάσσοντας τες στο ωρολόγιο πρόγραμμα, το οποίο ουσιαστικά μεταβάλλεται στο μέσον της σχολικής χρονιάς.
Παρ’ όλες αυτές τις επισημάνσεις, σημειώνει η ΕΛΜΕ, το υπουργείο Παιδείας επιμένει στην υλοποίηση αυτών των δράσεων, με συνοπτικές διαδικασίες και μάλιστα με υποχρεωτικό χαρακτήρα, αδιαφορώντας για τις ενστάσεις των εκπαιδευτικών.

 http://www.protothema.gr

Περισσότερα »

Το ζίου ζίτσου μπαίνει στα δημοτικά σχολεία και η εκκλησία αντιδρά

Αναταραχή έχει προκαλέσει στον χώρο της εκκλησίας πρόσφατη απόφαση του υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων σύμφωνα με την οποία η πολεμική τέχνη ζίου ζίτσου πήρε το "πράσινο φως" να μπει στα δημοτικά σχολεία όλης της χώρας.

Το υπουργείο έκανε δεκτό αίτημα που είχε καταθέσει η Ελληνική Φίλαθλος Ερασιτεχνική Ομοσπονδία Ζίου Ζίτσου, προκειμένου να ενημερωθούν οι μικροί μαθητές για το άθλημα, ωστόσο οι αντιδράσεις δεν άργησαν να έρθουν.

Η μητρόπολη Γλυφάδας, Ελληνικού, Βούλας, Βουλιαγμένης, Βάρης εξέδωσε ανακοίνωση, τονίζοντας ότι οι πολεμικές τέχνες έχουν ρίζες σε ανατολικές φιλοσοφίες ή θρησκείες, αποτελούν άνοιγμα στον αποκρυφισμό και δεν συνάδουν με το χριστιανικό πνεύμα. 

Όλα αυτά μάλιστα, ενώ επιχειρείται η κατάργηση του κατηχητικού χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών, όπως τονίζεται. Καταλήγοντας, η Μητρόπολη ζητάει από το υπουργείο να ανακαλέσει την άδεια.

Αναλυτικά η ανακοίνωση της Μητρόπολης

"Κατόπιν πληροφόρησής μας για την έγκριση άδειας εισόδου των πολεμικών τεχνών, συγκεκριμένα του Ζίου-Ζίτσου, σε σχολεία της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης σε όλη την επικράτεια, με σχετικό έγγραφο του Υπουργείου Παιδείας, θα θέλαμε να εκφράσουμε την έντονη διαμαρτυρία μας.

Οι πολεμικές τέχνες «βασίζονται σε Ανατολικές φιλοσοφίες ή θρησκείες, ιδιαιτέρως στον Ταοϊσμό και τον Βουδισμό Ζεν. Το Ζίου-Ζίτσε, το Καράτε, το Κιούντο και το Κέμπο είναι έντονα επηρεασμένα από τον Βουδισμό Ζεν». Μάλιστα, «δημιουργός των πολεμικών τεχνών θεωρείται ο Βουδιστής μοναχός Μποντιντάρμα». 

Και παρότι «πολλοί που ασκούν τις πολεμικές τέχνες το κάνουν χωρίς να γνωρίζουν το θρησκευτικό χαρακτήρα τους», η ουσία είναι ότι «το πλήθος των διαφόρων μαχητικών ειδών συνδέονται με ένα πνευματικό κέντρο που έχει τις ρίζες του στον Ταοϊσμό και τον Βουδισμό».

«Στη ρίζα τους όλες οι πολεμικές τέχνες αποτελούν μέρος ενός συνολικού συστήματος εκπαίδευσης, το οποίο έχει ως απώτερο σκοπό τη ριζική μεταμόρφωση της ίδιας της ύπαρξης του ασκούμενου». Και παρότι αυτό συχνά παραθεωρείται, «η πνευματική διάσταση είναι ο πυρήνας των πολεμικών τεχνών». 

Ο Richard Schmidt, καθηγητής Φυσικής Αγωγής στο Πανεπιστήμιο της Νεμπράσκα, επισημαίνει ότι οι Ιαπωνικές πολεμικές τέχνες «αποτελούν οχήματα για πνευματική εκπαίδευση και φώτιση» και ότι το πνεύμα και τα πιστεύω παραμένουν κατά βάση τα ίδια, ανεξάρτητα από το είδος της πολεμικής τέχνης.

Αλλά και στην ιστοσελίδα της «Ελληνικής Φιλάθλου Ερασιτεχνικής Ομοσπονδίας Ζίου-Ζίτσου», η οποία αιτήθηκε την άδεια εισόδου στα Ελληνικά σχολεία, διαβάζουμε ότι το Ζίου-Ζίτσου «πρωτοεμφανίστηκε στα μοναστήρια του Θιβέτ και καθιερώθηκε σαν πρώτη μορφή πολεμικής τέχνης στην Ιαπωνία» και παράλληλα ότι «διατηρούν τις παραδόσεις και τα πιστεύω που πρεσβεύει η πολεμική τους τέχνη». 

Αν αυτά ισχύουν, τότε πώς μπορούν οι Ορθόδοξοι μαθητές, αλλά και όσοι μαθητές δεν επιθυμούν να έχουν επαφή με βουδιστικές κλπ πρακτικές, να ασκούνται στο Ζίου-Ζίτσου και μάλιστα στο χώρο του σχολείου;

Επισημαίνεται ότι οι πολεμικές τέχνες δεν είναι απλές ασκήσεις εκγύμνασης, αλλά συστήματα που έχουν φιλοσοφικο-θρησκευτικό προσανατολισμό.

 «Ανεξάρτητα από το στυλ που ακολουθεί κάποιος, το κλειδί για όλες τις πολεμικές τέχνες βρίσκεται στην επιδέξια χρήση της παγκόσμιας ζωτικής δύναμης (Τσι για τους Κινέζους και Κι για τους Γιαπωνέζους)», μιας μεταφυσικής, «νεοποχίτικης ενέργειας που βρίσκεται έξω από τα όρια οποιουδήποτε επιστημονικού ελέγχου, μελέτης» ή μέτρησης. 

Η μεταφυσική υπόθεσή τους μάλιστα είναι ότι «ο ειδικός στις πολεμικές τέχνες είναι ικανός να τιθασεύει την συμπαντική ενέργεια τσι και να την στερεί ή να αδειάζει τον αντίπαλό του από αυτήν». 

Δηλαδή, η θεμελίωση των πολεμικών τεχνών βρίσκεται στις ενεργειακές πρακτικές του Τσι (Κι), οι οποίες είναι ασυμβίβαστες με την Ορθόδοξη πίστη και ζωή, κάτι που έχει τονιστεί σε Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις για θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας. 

Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στα Πορίσματα της ΙΘ Πανορθοδόξου Συνδιασκέψεως Εντεταλμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ιερών Μητροπόλεων για θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας τονίστηκαν και οι «εξευρωπαϊσμένες μορφές των ανατολικών θρησκειών και των πρακτικών τους (Γιόγκα, Διαλογισμός, Ρέικι, Ρεφλεξολογία, Τάι Τσι, ενεργειακές μορφές τύπου Τσι, πολεμικές τέχνες της Ανατολής κλπ), που από τους αγνοούντες την αλήθεια γίνονται δεκτές σαν πρακτικές υγείας και ευεξίας».

Η ένστασή μας λοιπόν είναι ότι ενώ επιχειρείται στα σχολεία η απορθοδοξοποίηση του μαθήματος των Θρησκευτικών και η κατάργηση του κατηχητικού χαρακτήρα του, κάτι που στερεί από τους Ορθόδοξους μαθητές το δικαίωμα να μάθουν την πίστη τους, ταυτόχρονα εισάγεται, δια της πλαγίας οδού, η κατήχηση σε βουδιστικά και ανατολικά φιλοσοφικο-θρησκευτικά συστήματα, όπως είναι αυτό της γιόγκα και των πολεμικών τεχνών. 

«Όταν οι Ορθόδοξοι νέοι ασχολούνται με τις τεχνικές αυτές χωρίς να το αντιληφθούν μυούνται τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη στον Βουδισμό, Ταοϊσμό, Ζεν, Σιντοϊσμό και άλλες θρησκευτικές τάσεις του πανθέου που επικρατεί στις χώρες της ´Απω Ανατολής».

Μάλιστα, κάνοντας απλές σκέψεις καταλαβαίνουμε ότι οι πολεμικές τέχνες έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το Ορθόδοξο Χριστιανικό μήνυμα της αγάπης. Να τονιστεί ότι όλων των ειδών οι πολεμικές τέχνες δεν συνάδουν με το πνεύμα του Ευαγγελίου, το οποίο μας καλεί να δούμε τον άλλον, όχι πολεμικά, ως εχθρό, αλλά με αγάπη, ως εικόνα Θεού.

Επιπροσθέτως, όπως επισημαίνουν πρώην δάσκαλοι πολεμικών τεχνών αλλά και έγκυροι μελετητές, «η χειραγώγηση της ενέργειας [Κι ή Τσι] στις πολεμικές τέχνες είναι συχνά ίδια και απαράλλακτη με τη χρήση της στο χώρο του αποκρυφισμού γενικά».

Εδώ ελλοχεύουν οι σοβαροί κίνδυνοι από το άνοιγμα στον αποκρυφισμό. Στους κινδύνους να προσθέσουμε την άμβλυνση του Ορθοδόξου φρονήματος, το οποίο οδηγεί κάποιους στο επικίνδυνο συγκρητιστικό συμπέρασμα ότι μπορεί να συνδυαστεί η Ορθόδοξη Χριστιανική ζωή με πρακτικές έκφρασης ανατολικών θρησκειών, κάτι το οποίο αφενός δεν ισχύει και αφετέρου έχει και σωτηριολογικές συνέπειες. 

Επίσης, να αναφερθούν οι εξής καταγεγραμμένοι κίνδυνοι: ο κίνδυνος τηςκαλλιέργειας της βίας, της επιθετικότητας και του εγωισμού, καθώς και οι σωματικοί κίνδυνοι από την άσκηση των πολεμικών τεχνών, οι οποίοι περιλαμβάνουντραυματισμούς, σοβαρές, ακόμα και μη αναστρέψιμες, σωματικές βλάβες καθώς και νευρολογικές διαταραχές.

Μετά από την παρούσα ενημέρωση καλούμε το Ορθόδοξο πλήρωμα να απέχει από την οποιαδήποτε ενασχόληση με τις πολεμικές τέχνες και αναμένουμε από τους αρμοδίους του Υπουργείου Παιδείας να προβούν, σύμφωνα με τη δεοντολογία, στην άμεση ανάκληση της χορηγηθείσας αδείας".

Περισσότερα »

Τελευταίοι οι Έλληνες μαθητές σε Γλώσσα, Μαθηματικά και Φυσικές Επιστήμες

Την τελευταία εξαετία δεν έχει χτιστεί ή ανακαινιστεί καμία σχολική αίθουσα.

Τελευταίοι είναι οι Έλληνες μαθητές στα Μαθηματικά, τη Γλώσσα και τις Φυσικές Επιστήμες, ενώ την τελευταία εξαετία δεν έχει χτιστεί ή ανακαινιστεί καμία σχολική αίθουσα, όπως προκύπτει από την παρουσίαση της μεγάλης ετήσιας έκθεσης του ΚΑΝΕΠ-ΓΣΕΕ που αφορά στην ταυτότητα της ελληνικής πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Τα συμπεράσματα της Έκθεσης κατέδειξαν τα σοβαρότατα προβλήματα της ελληνικής εκπαίδευσης και τη διαλυτική επίδραση της πολιτικής των Μνημονίων που επιδείνωσαν μια ήδη παρακμιακή κατάσταση.

Ο υπεύθυνος Ερευνών του ΚΑΝΕΠ-ΓΣΕΕ και Αντιπρόεδρος της ΟΙΕΛΕ Ν. Παΐζης που παρουσίασε την Έκθεση, στάθηκε στα ακόλουθα σημεία:

1. Στις οδυνηρές επιπτώσεις της υποχρηματοδότησης στην εκπαίδευση, ιδιαίτερα μετά από τη εφαρμογή των Μνημονιακών προγραμμάτων. Τα προβλήματα είναι εξαιρετικά σοβαρά τόσο σε ό,τι αφορά τις βασικές υποδομές (εδώ και έξι χρόνια δεν χτίζεται/ανακαινίζεται καμιά σχολική μονάδα), όσο και σε ό,τι αφορά υποστηρικτικές υποδομές (βιβλιοθήκες, εργαστήρια, χώροι άθλησης, εστίασης κ.λπ.)

2. Στην έξαρση των εκπαιδευτικών/κοινωνικών ανισοτήτων. Η Ελλάδα εμφανίζει ραγδαία αύξηση στον αριθμό των NEETs (νέων ανθρώπων έξω από την εκπαίδευση, την εργασία και την κατάρτιση) και παρουσιάζει το μεγαλύτερο εύρος ανισοκατανομής πόρων ανάμεσα σε προνομιούχα (κοινωνικοοικονομικά και πολιτιστικά) και μη-προνομιούχα σχολεία.

3. Στα φτωχά εκπαιδευτικά αποτελέσματα. Οι μαθητές των ελληνικών σχολείων καταλαμβάνουν τις τελευταίες θέσεις σε επίπεδο ΕΕ στην επίδοση στα βασικά γνωστικά αντικείμενα (Μαθηματικά, Γλώσσα, Φυσικές Επιστήμες).

4. Είμαστε ουραγοί στην εκπαιδευτική πρωτοπορία και καινοτομία, σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που εξετάζει συγκεκριμένες κατηγορίες προόδου των εκπαιδευτικών συστημάτων.

Φιλοδοξία της Έκθεσης είναι να αποτελέσει ένα καμπανάκι κινδύνου για όλους τους υπεύθυνους που ασχολούνται με το χώρο της Παιδείας. H διαιώνιση της σημερινής κατάστασης θα έχει ως αποτέλεσμα τη διόγκωση των ανισοτήτων και την περιθωριοποίηση μεγάλου τμήματος της νέας γενιάς με ανυπολόγιστες συνέπειες για τη χώρα.

Ο Διευθύνων Σύμβουλος του ΚΑΝΕΠ-ΓΣΕΕ και Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Μ. Κουρουτός τόνισε ότι αυτά τα 10 χρόνια η προσφορά του ΚΑΝΕΠ-ΓΣΕΕ στο χώρο της εκπαίδευσης και μάλιστα με ίδια χρηματοδότηση είναι σημαντική και ότι πρέπει η ερευνητική και επιμορφωτική του δράση να συνεχιστεί. H ποιοτική, δημόσια εκπαίδευση είναι όπλο των αδύναμων, των μισθοσυντήρητων, υποστήριξε ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλος, ο οποίος τόνισε ότι χρειάζεται πολιτική τόλμη για να αντιμετωπιστούν χρόνια προβλήματα της Παιδείας.

Τέλος, την αναγκαιότητα συνεννόησης και συναίνεσης, ώστε να αντιμετωπιστούν τα επείγοντα προβλήματα της Παιδείας επεσήμαναν στις τοποθετήσεις τους στο πλαίσιο της παρουσίασης της Έκθεσης ο υπουργός Παιδείας Ν. Φίλης και ο Υπεύθυνος του Τομέα Παιδείας της ΝΔ Θ. Φορτσάκης.

 http://www.protothema.gr

Περισσότερα »

ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΑ ΓΡΑΦΟΜΕΝΑ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΣΤ” ΤΑΞΗΣ!! Η Τριπολιτσά έπεσε στα χέρια των Ελλήνων, Τούρκοι σφαγιάστηκαν και ξεσπιτώθηκαν

Η άλωση της Τριπολιτσάς, Κεφάλαιο 7, στην τέταρτη παράγραφο οι συγγραφείς που μάλλον μόνο ελληνικά αισθήματα
δεν τρέφουν αναφέρεται: 

“Όσο περνούσε ο καιρός, η πολιορκία γινόταν πιο στενή…
Στην πόλη τα τρόφιμα λιγόστεψαν και άρχισε η διχόνοια.

Η Τριπολιτσά έπεσε στα χέρια των επαναστατών στις 23 Σεπτεμβρίου του 1821. Ακολούθησαν σφαγές και λεηλασίες. Οπλισμένοι οι Έλληνες, μπήκαν στην πόλη χτυπώντας τους Τούρκους, που οχυρώθηκαν στα σπίτια τους. 

Οι Οθωμανοί που κλείστηκαν στον κεντρικό πύργο, τη Μεγάλη Τάπια, παραδόθηκαν έπειτα από τρεις ημέρες από έλλειψη νερού”. Δηλαδή, για να καταλάβουμε η ελληνική πόλη ”έπεσε” στα χέρια των Ελλήνων! 

Και δε φτάνει αυτό, σα δε ντράπηκε ο Κολοκοτρώνης και οι λοιποί επαναστάτες χτύπησαν τους Τούρκους και τους έβγαλαν από τα σπίτια τους! Τα σπίτια που είχαν πάρει πετώντας τους δικούς μας έξω ή χτίζοντας άλλα στον τόπο μας…

Εξωφρεφικά πράγματα. Και μάλιστα οι καημένοι οι Οθωμανοί παραδόθηκαν από έλλειψη νερού…

 Αυτά μαθαίνουν τα παιδιά μας στα σχολεία. Για αυτό βγαίνει ο κάθε δοσίλογος ανθέλληνας πολιτικός και δήθεν ιστορικοί και χαρακτηρίζουν ”συνωστισμό” τη μαζική σφαγή των Ελλήνων στη Σμύρνη και ”εκδίωξη εθνικών ομάδων από μια περιοχή” από το… στοματάκι του Φίλη… τι να πούμε, η παγκοσμιοποίηση και όσα θέλουν να μας περάσουν, από τον «συνωστισμό» της Ρεπούση στην «αιματηρή εθνοκάθαρση» του Φίλη!

Χ.Π.
ΛΟΓΟΣ ΠΕΛΛΑΣ

Περισσότερα »

Αποποινικοποιούνται οι μαθητικές καταλήψεις

Διατάξεις με τις οποίες καταργείται η πράξη νομοθετικού περιεχομένου (ΠΝΠ) που αφορούσε τις καταλήψεις μαθητών στα σχολεία, κατέθεσε σύμφωνα με tanea.gr το υπουργείο Παιδείας, στο νομοσχέδιο για τα προαπαιτούμενα.

«Με την προτεινόμενη διάταξη αποκαθίσταται η ομαλή λειτουργία της σχολικής ζωής στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση με την αποποινικοποίηση των μαθητικών κινητοποιήσεων» αναφέρει χαρακτηριστικά στην εισηγητική του έκθεση το υπουργείο Παιδείας.

«Η κατάργηση της πράξης νομοθετικού περιεχομένου 'περί ομαλής λειτουργίας των σχολείων', που κυρώθηκε με τον Ν. 2811/2000, κρίνεται αναγκαία προκειμένου να προστατευθούν οι ανήλικοι από ιδιαίτερα ψυχοφθόρες διαδικασίες ενώπιον της ποινικής δικαιοσύνης λόγω των δημοκρατικών διεκδικήσεων τους.

Άλλωστε η τέλεση αξιοποίνων πράξεων στο χώρο του σχολείου τιμωρείται από τις διατάξεις του ποινικού κώδικα που αφορούν τόσο τους μαθητές όσο και τους γονείς ανήλικων μαθητών οι οποίοι παραλείπουν να τους εμποδίσουν από την τέλεση των αξιοποίνων πράξεων.

Τέλος, η αναπλήρωση των χαμένων διδακτικών ωρών, σε περίπτωση μαθητικών καταλήψεων, καλύπτεται ήδη από τη ρύθμιση του ν. 4326/2015 ώστε να μη διασαλεύεται η ομαλή πορεία του εκπαιδευτικού έργου» αναφέρεται στο ίδιο κείμενο.

Περισσότερα »

Κορνήλιος Καστοριάδης, Υστερόγραφο στην ασημαντότητα

Απ' όλα τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου κόσμου -κρίσεις, αντιφάσεις, αντιθέσεις, τομές-, εκείνο που με εντυπωσιάζει περισσότερο είναι η ασημαντότητα.

Ας πάρουμε τη διαμάχη ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά. Στις ημέρες μας έχει χάσει το νόημα της. Όχι επειδή δεν υπάρχει υλικό, για να τροφοδοτηθεί μια πολιτική διαμάχη, και μάλιστα μια πολύ σοβαρή διαμάχη. Αλλά επειδή τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά, λίγο έως πολύ, λένε τα ίδια πράγματα.

ές λέγοντας "εγώ θα κάνω κάτι άλλο" και, τελικά, έκανε κι αυτός τα ίδια.
Οι πολιτικοί είναι ανίσχυροι. Αυτό είναι βέβαιο. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να "πηγαίνουν με το ρεύμα», δηλαδή να εφαρμόζουν μια υπερ-φιλελεύθερη πολιτική, η οποία είναι της μόδας. Κατά τη γνώμη μου, δεν πρόκειται για πολιτικούς αλλά για μικροπολιτικούς που επιδίδονται σε ψηφοθηρία με οποιοδήποτε μέσον, με το marketing, κ.λπ. Ουσιαστικά, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κανένα πρόγραμμα. 

Στόχος τους είναι: είτε η παραμονή τους στην εξουσία, είτε η επιστροφή τους σ' αυτήν. Και για να τον πετύχουν, είναι ικανοί για όλα. Ο Μπιλ Κλίντον, για παράδειγμα, στήριξε την προεκλογική του εκστρατεία αποκλειστικά και μόνον στις μετρήσεις· το επιτελείο του, σε κάθε περίπτωση, θεωρούσε ότι η επικρατούσα γνώμη μιας μέτρησης ταυτίζεται με την κοινή γνώμη...

Οπωσδήποτε, υπάρχει ενδογενής σχέση ανάμεσα στη μηδαμινή πολιτική αυτού του είδους -ουσιαστικά, πρόκειται για το μη γίγνεσθαι της πολιτικής- και στην ασημαντότητα που χαρακτηρίζει τους άλλους τομείς' την ασημαντότητα στις τέχνες, στη φιλοσοφία, στη λογοτεχνία. Είναι το πνεύμα του καιρού μας. Όλα συνεργούν προς αυτήν την κατεύθυνση, προς τα ίδια αποτελέσματα. Όλα οδηγούν στην ασημαντότητα.

Περίεργο επάγγελμα η πολιτική, ακόμη κι αυτή εδώ η μηδαμινή πολιτική. Γιατί; Διότι προϋποθέτει δύο ικανότητες που δεν συνδυάζονται μεταξύ τους.
Η πρώτη ικανότητα είναι η κατάκτηση της εξουσίας (μπορεί να έχει κανείς τις καλύτερες ιδέες, αλλά αυτό δεν χρησιμεύει, εάν δεν έχει κατακτήσει την εξουσία).
Η δεύτερη είναι, μετά την κατάκτηση της εξουσίας, να την αξιοποιήσει κανείς, δηλαδή να κυβερνήσει.
Τίποτα όμως δεν εγγυάται ότι κάποιος που είναι ικανός να κυβερνήσει, είναι επίσης ικανός να ανέβει στην εξουσία. Στο παρελθόν, στις απόλυτες μοναρχίες, η άνοδος στην εξουσία προϋπέθετε να κολακεύει κανείς τον βασιλιά ή να είναι ευνοούμενος της Μαντάμ Πομπαντούρ. Σήμερα, στις ψευδοδημοκρατίες μας, η άνοδος στην εξουσία προϋποθέτει να κολακεύει κανείς την κοινή γνώμη ή να έχει τηλεοπτική φωτογένεια.
Χρησιμοποίησα τον όρο «ψευδο-δημοκρατία», διότι ανέκαθεν πίστευα και πιστεύω ότι η λεγόμενη "αντιπροσωπευτική δημοκρατία" δεν είναι αληθινή δημοκρατία. Οι αντιπρόσωποι της ελάχιστα αντιπροσωπεύουν τους εκλογείς. Κατά κύριο λόγο, αντιπροσωπεύουν τον εαυτό τους, ιδιαίτερα συμφέροντα, λόμπυ, κ.λπ.  'Οταν λέμε ότι κάποιος με αντιπροσωπεύει για τέσσερα χρόνια, χωρίς να έχω τη δυνατότητα ανάκλησης του, αυτό σημαίνει ότι απεκδύομαι της κυριαρχίας μου. (Ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ το έχει πολύ καλά διατυπώσει: "οι Άγγλοι νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι, επειδή εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους κάθε πέντε χρόνια, πλην όμως είναι ελεύθεροι μόνον μία ημέρα κάθε πέντε χρόνια - την ημέρα των εκλογών».)

Το πρόβλημα δεν είναι μήπως στις εκλογές γίνει νοθεία και αλλοιωθούν τα αποτελέσματα. Αλλού έγκειται το πρόβλημα. Οι εκλογές είναι υπονομευμένες, διότι οι επιλογές των ψηφοφόρων έχουν καθοριστεί εκ των προτέρων.

Θα σας θυμίσω μια φράση του Αριστοτέλη: "Ποιος είναι πολίτης; Πολίτης είναι ο ικανός να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί".
Στη Γαλλία, υπάρχουν τριάντα εκατομμύρια πολίτες. Γιατί δεν είναι ικανοί να κυβερνήσουν; Διότι όλη η πολιτική ζωή στοχεύει ακριβώς στο να μη μαθαίνουν οι πολίτες πώς να κυβερνούν και, τελικά, να εμπιστεύονται στους ειδικούς το έργο της διακυβέρνησης. Υπάρχει δηλαδή μια αντι-πολιτική εκπαίδευση.  Ενώ οι άνθρωποι έπρεπε να αναλαμβάνουν όλων των ειδών τις πολιτικές ευθύνες και να παίρνουν ανάλογες πρωτοβουλίες, τελικά, εθίζονται στο να ακολουθούν και να ψηφίζουν τις πολιτικές επιλογές που άλλοι τους παρουσιάζουν έτοιμες.

Στις νεωτερικές κοινωνίες -ας πούμε από την εποχή της Αμερικανικής και της Γαλλικής Επανάστασης έως περίπου τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο- υπήρχαν φλέγουσες κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις. Αυτούς τους δύο αιώνες τους σημάδεψαν σημαντικοί αγώνες. Τότε, οι άνθρωποι έκαναν διαδηλώσεις. Όμως δεν διαδήλωναν απλώς για μια σιδηροδρομική γραμμή (χωρίς αυτό να είναι περιφρονητέο), αλλά για μεγάλα πολιτικά ιδεώδη. Τότε, οι άνθρωποι έκαναν απεργίες. Όμως δεν απεργούσαν απλώς για τα μικρά συντεχνιακά συμφέροντα τους, αλλά για μεγάλα ζητήματα που αφορούσαν όλους τους μισθωτούς.

Σήμερα, παρατηρείται σαφής υποχώρηση της πολιτικής δραστηριότητας. Όσο οι άνθρωποι εγκαταλείπουν την πολιτική δραστηριότητα και αποσύρονται στην ιδιωτική τους σφαίρα, τόσο οι γραφειοκράτες και οι μικροπολιτικοί προελαύνουν. Και οι τελευταίοι έχουν για δικαιολογία ότι "ο κόσμος δεν κάνει τίποτα... γι' αυτόν τον λόγο αναλαμβάνουμε εμείς πρωτοβουλίες...".

Με τη σειρά του ο κόσμος λέει ότι "δεν αξίζει τον κόπο να ανακατευόμαστε... φθάνουν τόσοι που ασχολούνται, στο κάτω-κάτω τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;..." Και έτσι δημιουργείται φαύλος κύκλος.
Η υποχώρηση της πολιτικής δραστηριότητας συνδέεται και με την κατάρρευση των μεγάλοι πολιτικών ιδεολογιών, είτε επαναστατικών είτε ρεφορμιστικών, οι οποίες ήθελαν πραγματικά να αλλάξουν την κοινωνία. Για χίλιους δυο λόγους, αυτές οι ιδεολογίες έχασαν το κύρος τους- έπαψαν να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των καιρών, στις προσδοκίες των ανθρώπων, στην κατάσταση της κοινωνίας, στην ιστορική εμπειρία.
Η κατάρρευση του κομμουνισμού και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης είναι ένα κεφαλαιώδες γεγονός. Κατονομάστε μου όμως έστω έναν πολιτικό -για να μην πω πολιτικάντη- της Αριστεράς, ο οποίος πράγματι να συλλογίστηκε τι συνέβη και γιατί.Ποιος πολιτικός της Αριστεράς αποκόμισε κάποια διδάγματα από τα γεγονότα αυτά;

Κι όμως η πορεία του κομμουνισμού -η πορεία προς τη θηριωδία, τον ολοκληρωτισμό, τα Γκουλάγκ έως την κατάρρευση- απαιτεί οπωσδήποτε πολύ βαθύ στοχασμό και συναγωγή συμπερασμάτων. Στοχασμό, για το τι ένα κίνημα -που θέλει να αλλάξει την κοινωνία- μπορεί ή δεν μπορεί, πρέπει ή δεν πρέπει, οφείλει ή δεν οφείλει να κάνει. Στην προκειμένη περίπτωση οι κύριοι της Αριστεράς παίρνουν ένα ολοστρόγγυλο μηδέν.
Πώς δημιουργείται, λοιπόν, ο καλός πολίτης; Ποιες ιδιότητες πρέπει να διαθέτει; Πρέπει να έχει γενικές ή ειδικές γνώσεις; Και τελικά, ποιοι πολίτες πρέπει να κυβερνούν; Αυτό το δίλημμα έχει τεθεί από τον Πλάτωνα.
Ο Πλάτων έλεγε ότι οι φιλόσοφοι -αυτοί που έχουν γενική θεώρηση των πραγμάτων και είναι πάνω από τους ειδικούς- πρέπει να βασιλεύουν, δηλαδή να κυβερνούν. Η εναλλακτική λύση στις θέσεις του Πλάτωνος είναι η αθηναϊκή δημοκρατία.

Ας πάμε στην Αθήνα του 5ου και 4ου π.Χ. αιώνα. Για τους Αθηναίους εκείνης της εποχής κάθε πολίτης, ανεξαιρέτως κάθε πολίτης, είναι ικανός να κυβερνήσει (θυμίζω ξανά τη διατύπωση του Αριστοτέλη: "πολίτης είναι ο ικανός να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί»).

Και πώς γίνεται αυτό; Με κλήρωση! Ρίχνουν κλήρο!

Γιατί; Διότι πιστεύουν έμπρακτα ότι η πολιτική δεν είναι υπόθεση των ειδικών. Διότι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πολιτική επιστήμη. Υπάρχει μόνον γνώμη - "δόξα"στα αρχαία ελληνικά- περί της πολιτικής. Και θέλω να υπογραμμίσω ότι η ιδέα πως η πολιτική δεν αποτελεί υπόθεση των ειδικών και πως όλες οι γνώμες έχουν ίσην αξία, είναι η μόνη λογική δικαιολόγηση της αρχής της πλειοψηφίας.

Στην αρχαία Αθήνα, λοιπόν, τις πολιτικές αποφάσεις τις παίρνει ο λαός και όχι οι ειδικοί. Υπάρχουν όμως και εξειδικευμένες δραστηριότητες. Οι Αθηναίοι ασφαλώς δεν ήταν τρελοί να νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα...
Τι έκαναν, τότε, οι πολίτες της αρχαίας Αθήνας σε σχέση με αυτό το θέμα; Πώς το αντιμετώπισαν; Έκαναν κάτι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Δημιούργησαν τις εκλογές. Σωστά ή λάθος, πάντως τις δημιούργησαν. Και αυτό είναι γεγονός ιστορικά τεκμηριωμένο.
Για τις εξειδικευμένες δραστηριότητες και μόνον γι' αυτές -για την κατασκευή ναυπηγείων, για την ανέγερση ναών, για τη διεξαγωγή του πολέμου- χρειάζονται οι ειδικοί! Και αυτούς, τους ειδικούς, οι Αθηναίοι πολίτες τους εκλέγουν! Να ποιο είναι το νόημα των εκλογών. Διότι εκλογές σημαίνει εκλογή των καλυτέρων.

Αλλά πώς μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο; Πώς επιτυγχάνεται η εκλογή των καλυτέρων; Εδώ υπεισέρχεται ο όρος «εκπαίδευση του λαού». Ο λαός καλείται να επιλέξει, να εκλέξει. Οι Αθηναίοι, λοιπόν, εκλέγουν κάποιον για πρώτη φορά. 'Εστω ότι κάνουν λάθος. '

Εστω, ότι διαπιστώνουν, για παράδειγμα, πως ο Περικλής είναι ένας θλιβερός στρατηγός. Τι κάνουν σε μιαν τέτοια περίπτωση; Απλούστατα, δεν τον ξαναεκλέγουν ή τον ανακαλούν. Όμως, προκειμένου να έχει ουσία η γνώμη -η «δόξα»- των πολιτών για τα κοινά, θα πρέπει να έχει καλλιεργηθεί. Αλλά με ποιον τρόπο καλλιεργούν τη "δόξα" τους τη σχετική με τη διακυβέρνηση οι Αθηναίοι πολίτες; Μα βέβαια κυβερνώντας! Ως εκ τούτου, η αθηναϊκή δημοκρατία -και αυτό είναι το σημαντικό αποτελεί μια υπόθεση εκπαίδευσης και αγωγής των πολιτών. (Αυτή η καίριας σημασίας διάσταση, καθώς όλοι γνωρίζουμε, λείπει εντελώς σήμερα.)

Πρόσφατα, ένα γαλλικό περιοδικό δημοσίευσε τα αποτελέσματα μιας έρευνας, σύμφωνα με την οποία το 60% των βουλευτών στη Γαλλία ομολογούν ότι δεν έχουν ιδέα από οικονομία! Πρόκειται για τους βουλευτές, που αποφασίζουν να αυξηθούν ή να μειωθούν οι φόροι, που αποφασίζουν συνεχώς, ενώ δεν έχουν ιδέα από οικονομία...Τελικά, οι βουλευτές, όπως και οι υπουργοί, είναι υπόδουλοι των τεχνικών συμβούλων τους. Συμβουλεύονται τους δικούς τους ειδικούς, πλην όμως έχουν και οι ίδιοι προκαταλήψεις ή προτιμήσεις.

Εάν παρακολουθήσετε από κοντά τη λειτουργία μιας κυβέρνησης ή ενός μεγάλου γραφειοκρατικού μηχανισμού, θα διαπιστώσετε ότι οι κυβερνώντες και οι υπεύθυνοι εμπιστεύονται τους ειδικούς. Ωστόσο, επιλέγουν πάντα εκείνους τους ειδικούς που συμμερίζονται τις δικές τους απόψεις. Πάντα βρίσκεται ένας οικονομολόγος που θα πει "ναι, κύριε υπουργέ, όπως το λέτε πρέπει να γίνει". Πάντα βρίσκεται ένας ειδικός για θέματα στρατιωτικά που θα πει «ναι, χρειάζεται πυρηνικός εξοπλισμός» ή «όχι, δεν χρειάζεται πυρηνικός εξοπλισμός » και ούτω καθεξής... 

Πρόκειται για ένα εντελώς ανόητο παιχνίδι, πλην όμως έτσι κυβερνόμαστε σήμερα.
Επανέρχομαι στο δίλημμα: «ο πολίτης πρέπει να έχει γενικές ή ειδικές γνώσεις;». Η δική μου απάντηση: πρώτον, οι ειδικοί στην υπηρεσία των πολιτών και όχι στην υπηρεσία κάποιων πολιτικών δεύτερον, οι πολίτες κυβερνώντας μαθαίνουν να κυβερνούν... Αλλά, για να είναι σε θέση οι άνθρωποι να ασχοληθούν με τα κοινά, θα πρέπει να έχουν λάβει την ανάλογη παιδεία. Όμως, η σύγχρονη παιδεία δεν έχει απολύτως καμία σχέση με αυτό το αίτημα. Στο σχολείο, ουσιαστικά, παίρνουμε εξειδικευμένες γνώσεις. Το σχολείο θα έπρεπε να είναι ιδιαιτέρως στραμμένο στα κοινά.
Στο σχολείο θα έπρεπε να αναλύεται σε βάθος κάθε τι που αφορά τους οικονομικούς, τους κοινωνικούς και τους πολιτικούς μηχανισμούς. Θα έπρεπε να υπάρχουν μαθήματα πραγματικής ανατομίας της σύγχρονης κοινωνίας.

Αλλά τι λέω τώρα... Εδώ τα σχολεία είναι ανίκανα να διδάξουν ακόμη και Ιστορία. Τα παιδιά βαριούνται στο μάθημα της Ιστορίας, ένα μάθημα που θα έπρεπε να είναι συναρπαστικό.

Πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν, εάν θέλουμε να μιλήσουμε για αληθινή εκπαιδευτική δραστηριότητα στο πολιτικό πεδίο. Κάτι τέτοιο, προϋποθέτει αλλαγή των θεσμών. Προϋποθέτει νέους θεσμούς που να επιτρέπουν -και όχι να αποτρέπουν, όπως οι σήμερον ισχύοντες- την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στα κοινά.
Ας εξετάσουμε, τώρα, για λίγο, τη σχέση του ανθρώπου με τη γνώση και με την πίστη. Στον 20ό αιώνα γνωρίσαμε την άκρατη κυριαρχία της ιδεολογίας -της ιδεολογικής πίστης- με την αυστηρή έννοια και, θα έλεγα, με την κακή έννοια του όρου.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από τη δεκαετία του '70. Ας πάρουμε τις μαοϊκές ομάδες. Το πρόβλημα με τους μαοϊκούς δεν έγκειται στην άγνοια τους για το τι πραγματικά συνέβαινε στην Κίνα. Οι μαοϊκοί, είτε είχαν μυηθεί στο δόγμα από τους καθοδηγητές τους, είτε το είχαν δεχτεί από μόνοι τους χωρίς την παρεμβολή τρίτων. Το πρόβλημα λοιπόν βρίσκεται στο ότι οι ίδιοι -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- αποδέχτηκαν μιαν τέτοιου τύπου χειραγώγηση. Γιατί; Για ποιον λόγο; Διότι ήταν ανάγκη να είναι χειραγωγημένοι. Διότι είχαν ανάγκη να πιστεύουν. 

Και αυτό ακριβώς το θέμα ήταν ανέκαθεν η μεγάλη πληγή του επαναστατικού κινήματος.
Η γνώση και η πίστη. Ο Αριστοτέλης, στον οποίο συνεχώς αναφέρομαι και για τον οποίο έχω απέραντο σεβασμό, έχει πει κάτι - δεν μπορώ να πω ότι είναι ανοησία, δεδομένου ότι πρόκειται για τον Αριστοτέλη, που δεν είναι σωστό: "ο άνθρωπος είναι ζώον, το οποίο επιθυμεί τη γνώση". Δεν συμφωνώ.

Από την πλευρά μου υποστηρίζω ότι ο άνθρωπος δεν είναι ζώον, το οποίο επιθυμεί τη γνώση, αλλά ζώον το οποίο επιθυμεί την πίστη και, ακριβέστερα, τη βεβαιότητα μιας πίστης' εξ ου η μεγάλη δύναμη των θρησκειών, εξ ου η μεγάλη δύναμη των πολιτικών ιδεολογιών.

Στο ξεκίνημα του, το εργατικό κίνημα χαρακτηριζόταν από έντονα κριτική στάση. Θυμηθείτε τους δύο πρώτους στίχους από το δεύτερο κουπλέ της Διεθνούς, που εξ άλλου είναι ο ύμνος της Κομμούνας: "δεν υπάρχει υπέρτατος Σωτήρας ούτε Θεός" (άρα, εξοβελίζεται η θρησκεία), "δεν υπάρχει Καίσαρ ούτε Αρχηγός" (άρα, έξω κι ο Λένιν)! Είδαμε όμως τι επακολούθησε .... 

Είδαμε πού οδήγησε η ανάγκη για πίστη... Άραγε, μετά από όλα όσα έχουν συμβεί, γίναμε σήμερα τουλάχιστον λίγο πιο σοφοί; Νομίζω ότι η εξέλιξη στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης καθώς και η εξέλιξη γενικώς της κοινωνίας έχουν συμβάλει, ώστε να αποκτήσουν οι άνθρωποι κάπως πιο κριτική διάθεση. Βέβαια, η ανάγκη για πίστη παραμένει. Υ'πάρχει πάντα ένα ποσοστό που διακαώς αναζητεί την πίστη' μιαν πίστη. 'Ετσι, βλέπουμε σε άλλες χώρες -όχι τόσο στη Γαλλία- φαινόμενα και, κινήματα, όπως η σαϊεντολογία, οι διάφορες σέχτες, ο φονταμενταλισμός.
Χωρίς αμφιβολία, σήμερα, η στάση των ανθρώπων είναι πιο κριτική και πιο σκεπτικιστική από ό,τι ήταν στο παρελθόν. Είναι όμως μια στάση που αναστέλλει τη δράση.

Στο σημείο αυτό θα θυμήσω ότι ο Περικλής στον Επιτάφιο λέει στους Αθηναίους πως μόνον αυτοί έχουν κατορθώσει, ώστε η σκέψη τους να μην αναστέλλει τη δράση τους! Καταπληκτικό! Και προσθέτει: "εις τους άλλους, αντιθέτως, η μεν αμάθεια γεννά θράσος, η δε σκέψις ενδοιασμόν». (Θουκιδίδου Ιστορίαι, μτφ. Ελ. Βενιζέλου, Βιβλίο Β', κεφ. 38-41.)
Τις τελευταίες δεκαετίες διανύουμε μιαν περίοδο κατάργησης των φραγμών και των ορίων σε όλους τους τομείς. Αυτό συνεπάγεται την επιθυμία του απεριόριστου. 

Πρόκειται για μια μορφή απελευθέρωσης, που υπό μιαν έννοια αποτελεί μεγάλη κατάκτηση. Πρέπει όμως επίσης να μάθουμε -και αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία- να αυτοπεριοριζόμαστε, τόσο ως άτομα όσο και ως σύνολο. Η καπιταλιστική κοινωνία σήμερα είναι μια κοινωνία που από κάθε άποψη οδεύει προς την καταστροφή της' μια κοινωνία ανίκανη να αυτοπεριοριστεί. Όμως μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία, μια κοινωνία αυτόνομη, πρέπει να ξέρει να αυτοπεριορίζεται.

Ο αυτοπεριορισμός ισοδυναμεί με απαγόρευση, θα υποστηρίξουν ορισμένοι. Όχι. Δεν εννοώ απαγόρευση με την έννοια της καταστολής. Εννοώ, να ξέρουμε ότι υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να τα επιθυμούμε ή που δεν πρέπει να τα κάνουμε.

Παράδειγμα, το περιβάλλον. Καταστρέφουμε τον πλανήτη, στον οποίο ζούμε. Σκέφτομαι τα θαύματα: το Αιγαίο Πέλαγος, τις χιονισμένες οροσειρές, την «όψη» του Ειρηνικού ωκεανού από μια γωνιά της Αυστραλίας, το Μπαλί, τις Ινδίες, την επαρχία της Γαλλίας που την ερημώνουμε. Όσα θαύματα, τόσες καταστροφές. Καταστρέφουμε τον πλανήτη, ενώ θα έπρεπε να είμαστε οι κηπουροί του. Θα έπρεπε να τον θεραπεύουμε, δηλαδή να τον καλλιεργούμε και να τον φροντίζουμε έτσι όπως είναι. Μια τέτοια δραστηριότητα θα έπρεπε να αποτελεί βάση και προσανατολισμό της ζωής μας. Αλλά αυτή είναι πολύ δύσκολη αποστολή.

Προφανώς όμως όλα τα παραπάνω δεν έχουν σχέση ούτε με το σημερινό σύστημα, ούτε με το σημερινό κυρίαρχο φαντασιακό. Το φαντασιακό της εποχής μας είναι το φαντασιακό της απεριόριστης επέκτασης και της συσσώρευσης άχρηστων πραγμάτων... Δηλαδή; Δηλαδή, μια τηλεόραση σε κάθε δωμάτιο, ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής σε κάθε δωμάτιο και ούτω καθεξής. Σ' αυτό το φαντασιακό στηρίζεται το σύστημα. Και είναι αυτό ακριβώς που πρέπει να καταστραφεί.

Τι θα μπορούσε λοιπόν να προτείνει κανείς για τη σημερινή κατάσταση, δεδομένου ότι είναι πολύ εύκολο να παρασυρθούμε, να αφεθούμε; (Ως γνωστόν, ο άνθρωπος είναι ζώον οκνηρόν.) θα καταφύγω και πάλι στους αρχαίους. Υπάρχει μια υπέροχη φράση του Θουκυδίδη: "πρέπει να δικλέξουμε ανάμεσα στην οκνηρία και την ελευθερία»! Αλλά και ο Περικλής, εάν δεν κάνω λάθος, έλεγε στους Αθηναίους: «εάν θέλετε να είστε ελεύθεροι, πρέπει να εργάζεστε»!

Η ελευθερία είναι δραστηριότητα. Μια δραστηριότητα, η οποία ξέρει τα όρια της, ξέρει να αυτοπεριορίζεται. Η ελευθερία γνωρίζει ότι όλα μπορεί να τα κάνει, αλλά επίσης γνωρίζει ότι δεν πρέπει να τα κάνει όλα. Αυτό είναι, για μένα, το μεγάλο πρόβλημα της δημοκρατίας και του ατομικισμού.

Περισσότερα »