Κορνήλιος Καστοριάδης, Υστερόγραφο στην ασημαντότητα

Απ' όλα τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου κόσμου -κρίσεις, αντιφάσεις, αντιθέσεις, τομές-, εκείνο που με εντυπωσιάζει περισσότερο είναι η ασημαντότητα.

Ας πάρουμε τη διαμάχη ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά. Στις ημέρες μας έχει χάσει το νόημα της. Όχι επειδή δεν υπάρχει υλικό, για να τροφοδοτηθεί μια πολιτική διαμάχη, και μάλιστα μια πολύ σοβαρή διαμάχη. Αλλά επειδή τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά, λίγο έως πολύ, λένε τα ίδια πράγματα.

ές λέγοντας "εγώ θα κάνω κάτι άλλο" και, τελικά, έκανε κι αυτός τα ίδια.
Οι πολιτικοί είναι ανίσχυροι. Αυτό είναι βέβαιο. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να "πηγαίνουν με το ρεύμα», δηλαδή να εφαρμόζουν μια υπερ-φιλελεύθερη πολιτική, η οποία είναι της μόδας. Κατά τη γνώμη μου, δεν πρόκειται για πολιτικούς αλλά για μικροπολιτικούς που επιδίδονται σε ψηφοθηρία με οποιοδήποτε μέσον, με το marketing, κ.λπ. Ουσιαστικά, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κανένα πρόγραμμα. 

Στόχος τους είναι: είτε η παραμονή τους στην εξουσία, είτε η επιστροφή τους σ' αυτήν. Και για να τον πετύχουν, είναι ικανοί για όλα. Ο Μπιλ Κλίντον, για παράδειγμα, στήριξε την προεκλογική του εκστρατεία αποκλειστικά και μόνον στις μετρήσεις· το επιτελείο του, σε κάθε περίπτωση, θεωρούσε ότι η επικρατούσα γνώμη μιας μέτρησης ταυτίζεται με την κοινή γνώμη...

Οπωσδήποτε, υπάρχει ενδογενής σχέση ανάμεσα στη μηδαμινή πολιτική αυτού του είδους -ουσιαστικά, πρόκειται για το μη γίγνεσθαι της πολιτικής- και στην ασημαντότητα που χαρακτηρίζει τους άλλους τομείς' την ασημαντότητα στις τέχνες, στη φιλοσοφία, στη λογοτεχνία. Είναι το πνεύμα του καιρού μας. Όλα συνεργούν προς αυτήν την κατεύθυνση, προς τα ίδια αποτελέσματα. Όλα οδηγούν στην ασημαντότητα.

Περίεργο επάγγελμα η πολιτική, ακόμη κι αυτή εδώ η μηδαμινή πολιτική. Γιατί; Διότι προϋποθέτει δύο ικανότητες που δεν συνδυάζονται μεταξύ τους.
Η πρώτη ικανότητα είναι η κατάκτηση της εξουσίας (μπορεί να έχει κανείς τις καλύτερες ιδέες, αλλά αυτό δεν χρησιμεύει, εάν δεν έχει κατακτήσει την εξουσία).
Η δεύτερη είναι, μετά την κατάκτηση της εξουσίας, να την αξιοποιήσει κανείς, δηλαδή να κυβερνήσει.
Τίποτα όμως δεν εγγυάται ότι κάποιος που είναι ικανός να κυβερνήσει, είναι επίσης ικανός να ανέβει στην εξουσία. Στο παρελθόν, στις απόλυτες μοναρχίες, η άνοδος στην εξουσία προϋπέθετε να κολακεύει κανείς τον βασιλιά ή να είναι ευνοούμενος της Μαντάμ Πομπαντούρ. Σήμερα, στις ψευδοδημοκρατίες μας, η άνοδος στην εξουσία προϋποθέτει να κολακεύει κανείς την κοινή γνώμη ή να έχει τηλεοπτική φωτογένεια.
Χρησιμοποίησα τον όρο «ψευδο-δημοκρατία», διότι ανέκαθεν πίστευα και πιστεύω ότι η λεγόμενη "αντιπροσωπευτική δημοκρατία" δεν είναι αληθινή δημοκρατία. Οι αντιπρόσωποι της ελάχιστα αντιπροσωπεύουν τους εκλογείς. Κατά κύριο λόγο, αντιπροσωπεύουν τον εαυτό τους, ιδιαίτερα συμφέροντα, λόμπυ, κ.λπ.  'Οταν λέμε ότι κάποιος με αντιπροσωπεύει για τέσσερα χρόνια, χωρίς να έχω τη δυνατότητα ανάκλησης του, αυτό σημαίνει ότι απεκδύομαι της κυριαρχίας μου. (Ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ το έχει πολύ καλά διατυπώσει: "οι Άγγλοι νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι, επειδή εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους κάθε πέντε χρόνια, πλην όμως είναι ελεύθεροι μόνον μία ημέρα κάθε πέντε χρόνια - την ημέρα των εκλογών».)

Το πρόβλημα δεν είναι μήπως στις εκλογές γίνει νοθεία και αλλοιωθούν τα αποτελέσματα. Αλλού έγκειται το πρόβλημα. Οι εκλογές είναι υπονομευμένες, διότι οι επιλογές των ψηφοφόρων έχουν καθοριστεί εκ των προτέρων.

Θα σας θυμίσω μια φράση του Αριστοτέλη: "Ποιος είναι πολίτης; Πολίτης είναι ο ικανός να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί".
Στη Γαλλία, υπάρχουν τριάντα εκατομμύρια πολίτες. Γιατί δεν είναι ικανοί να κυβερνήσουν; Διότι όλη η πολιτική ζωή στοχεύει ακριβώς στο να μη μαθαίνουν οι πολίτες πώς να κυβερνούν και, τελικά, να εμπιστεύονται στους ειδικούς το έργο της διακυβέρνησης. Υπάρχει δηλαδή μια αντι-πολιτική εκπαίδευση.  Ενώ οι άνθρωποι έπρεπε να αναλαμβάνουν όλων των ειδών τις πολιτικές ευθύνες και να παίρνουν ανάλογες πρωτοβουλίες, τελικά, εθίζονται στο να ακολουθούν και να ψηφίζουν τις πολιτικές επιλογές που άλλοι τους παρουσιάζουν έτοιμες.

Στις νεωτερικές κοινωνίες -ας πούμε από την εποχή της Αμερικανικής και της Γαλλικής Επανάστασης έως περίπου τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο- υπήρχαν φλέγουσες κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις. Αυτούς τους δύο αιώνες τους σημάδεψαν σημαντικοί αγώνες. Τότε, οι άνθρωποι έκαναν διαδηλώσεις. Όμως δεν διαδήλωναν απλώς για μια σιδηροδρομική γραμμή (χωρίς αυτό να είναι περιφρονητέο), αλλά για μεγάλα πολιτικά ιδεώδη. Τότε, οι άνθρωποι έκαναν απεργίες. Όμως δεν απεργούσαν απλώς για τα μικρά συντεχνιακά συμφέροντα τους, αλλά για μεγάλα ζητήματα που αφορούσαν όλους τους μισθωτούς.

Σήμερα, παρατηρείται σαφής υποχώρηση της πολιτικής δραστηριότητας. Όσο οι άνθρωποι εγκαταλείπουν την πολιτική δραστηριότητα και αποσύρονται στην ιδιωτική τους σφαίρα, τόσο οι γραφειοκράτες και οι μικροπολιτικοί προελαύνουν. Και οι τελευταίοι έχουν για δικαιολογία ότι "ο κόσμος δεν κάνει τίποτα... γι' αυτόν τον λόγο αναλαμβάνουμε εμείς πρωτοβουλίες...".

Με τη σειρά του ο κόσμος λέει ότι "δεν αξίζει τον κόπο να ανακατευόμαστε... φθάνουν τόσοι που ασχολούνται, στο κάτω-κάτω τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;..." Και έτσι δημιουργείται φαύλος κύκλος.
Η υποχώρηση της πολιτικής δραστηριότητας συνδέεται και με την κατάρρευση των μεγάλοι πολιτικών ιδεολογιών, είτε επαναστατικών είτε ρεφορμιστικών, οι οποίες ήθελαν πραγματικά να αλλάξουν την κοινωνία. Για χίλιους δυο λόγους, αυτές οι ιδεολογίες έχασαν το κύρος τους- έπαψαν να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των καιρών, στις προσδοκίες των ανθρώπων, στην κατάσταση της κοινωνίας, στην ιστορική εμπειρία.
Η κατάρρευση του κομμουνισμού και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης είναι ένα κεφαλαιώδες γεγονός. Κατονομάστε μου όμως έστω έναν πολιτικό -για να μην πω πολιτικάντη- της Αριστεράς, ο οποίος πράγματι να συλλογίστηκε τι συνέβη και γιατί.Ποιος πολιτικός της Αριστεράς αποκόμισε κάποια διδάγματα από τα γεγονότα αυτά;

Κι όμως η πορεία του κομμουνισμού -η πορεία προς τη θηριωδία, τον ολοκληρωτισμό, τα Γκουλάγκ έως την κατάρρευση- απαιτεί οπωσδήποτε πολύ βαθύ στοχασμό και συναγωγή συμπερασμάτων. Στοχασμό, για το τι ένα κίνημα -που θέλει να αλλάξει την κοινωνία- μπορεί ή δεν μπορεί, πρέπει ή δεν πρέπει, οφείλει ή δεν οφείλει να κάνει. Στην προκειμένη περίπτωση οι κύριοι της Αριστεράς παίρνουν ένα ολοστρόγγυλο μηδέν.
Πώς δημιουργείται, λοιπόν, ο καλός πολίτης; Ποιες ιδιότητες πρέπει να διαθέτει; Πρέπει να έχει γενικές ή ειδικές γνώσεις; Και τελικά, ποιοι πολίτες πρέπει να κυβερνούν; Αυτό το δίλημμα έχει τεθεί από τον Πλάτωνα.
Ο Πλάτων έλεγε ότι οι φιλόσοφοι -αυτοί που έχουν γενική θεώρηση των πραγμάτων και είναι πάνω από τους ειδικούς- πρέπει να βασιλεύουν, δηλαδή να κυβερνούν. Η εναλλακτική λύση στις θέσεις του Πλάτωνος είναι η αθηναϊκή δημοκρατία.

Ας πάμε στην Αθήνα του 5ου και 4ου π.Χ. αιώνα. Για τους Αθηναίους εκείνης της εποχής κάθε πολίτης, ανεξαιρέτως κάθε πολίτης, είναι ικανός να κυβερνήσει (θυμίζω ξανά τη διατύπωση του Αριστοτέλη: "πολίτης είναι ο ικανός να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί»).

Και πώς γίνεται αυτό; Με κλήρωση! Ρίχνουν κλήρο!

Γιατί; Διότι πιστεύουν έμπρακτα ότι η πολιτική δεν είναι υπόθεση των ειδικών. Διότι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πολιτική επιστήμη. Υπάρχει μόνον γνώμη - "δόξα"στα αρχαία ελληνικά- περί της πολιτικής. Και θέλω να υπογραμμίσω ότι η ιδέα πως η πολιτική δεν αποτελεί υπόθεση των ειδικών και πως όλες οι γνώμες έχουν ίσην αξία, είναι η μόνη λογική δικαιολόγηση της αρχής της πλειοψηφίας.

Στην αρχαία Αθήνα, λοιπόν, τις πολιτικές αποφάσεις τις παίρνει ο λαός και όχι οι ειδικοί. Υπάρχουν όμως και εξειδικευμένες δραστηριότητες. Οι Αθηναίοι ασφαλώς δεν ήταν τρελοί να νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα...
Τι έκαναν, τότε, οι πολίτες της αρχαίας Αθήνας σε σχέση με αυτό το θέμα; Πώς το αντιμετώπισαν; Έκαναν κάτι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Δημιούργησαν τις εκλογές. Σωστά ή λάθος, πάντως τις δημιούργησαν. Και αυτό είναι γεγονός ιστορικά τεκμηριωμένο.
Για τις εξειδικευμένες δραστηριότητες και μόνον γι' αυτές -για την κατασκευή ναυπηγείων, για την ανέγερση ναών, για τη διεξαγωγή του πολέμου- χρειάζονται οι ειδικοί! Και αυτούς, τους ειδικούς, οι Αθηναίοι πολίτες τους εκλέγουν! Να ποιο είναι το νόημα των εκλογών. Διότι εκλογές σημαίνει εκλογή των καλυτέρων.

Αλλά πώς μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο; Πώς επιτυγχάνεται η εκλογή των καλυτέρων; Εδώ υπεισέρχεται ο όρος «εκπαίδευση του λαού». Ο λαός καλείται να επιλέξει, να εκλέξει. Οι Αθηναίοι, λοιπόν, εκλέγουν κάποιον για πρώτη φορά. 'Εστω ότι κάνουν λάθος. '

Εστω, ότι διαπιστώνουν, για παράδειγμα, πως ο Περικλής είναι ένας θλιβερός στρατηγός. Τι κάνουν σε μιαν τέτοια περίπτωση; Απλούστατα, δεν τον ξαναεκλέγουν ή τον ανακαλούν. Όμως, προκειμένου να έχει ουσία η γνώμη -η «δόξα»- των πολιτών για τα κοινά, θα πρέπει να έχει καλλιεργηθεί. Αλλά με ποιον τρόπο καλλιεργούν τη "δόξα" τους τη σχετική με τη διακυβέρνηση οι Αθηναίοι πολίτες; Μα βέβαια κυβερνώντας! Ως εκ τούτου, η αθηναϊκή δημοκρατία -και αυτό είναι το σημαντικό αποτελεί μια υπόθεση εκπαίδευσης και αγωγής των πολιτών. (Αυτή η καίριας σημασίας διάσταση, καθώς όλοι γνωρίζουμε, λείπει εντελώς σήμερα.)

Πρόσφατα, ένα γαλλικό περιοδικό δημοσίευσε τα αποτελέσματα μιας έρευνας, σύμφωνα με την οποία το 60% των βουλευτών στη Γαλλία ομολογούν ότι δεν έχουν ιδέα από οικονομία! Πρόκειται για τους βουλευτές, που αποφασίζουν να αυξηθούν ή να μειωθούν οι φόροι, που αποφασίζουν συνεχώς, ενώ δεν έχουν ιδέα από οικονομία...Τελικά, οι βουλευτές, όπως και οι υπουργοί, είναι υπόδουλοι των τεχνικών συμβούλων τους. Συμβουλεύονται τους δικούς τους ειδικούς, πλην όμως έχουν και οι ίδιοι προκαταλήψεις ή προτιμήσεις.

Εάν παρακολουθήσετε από κοντά τη λειτουργία μιας κυβέρνησης ή ενός μεγάλου γραφειοκρατικού μηχανισμού, θα διαπιστώσετε ότι οι κυβερνώντες και οι υπεύθυνοι εμπιστεύονται τους ειδικούς. Ωστόσο, επιλέγουν πάντα εκείνους τους ειδικούς που συμμερίζονται τις δικές τους απόψεις. Πάντα βρίσκεται ένας οικονομολόγος που θα πει "ναι, κύριε υπουργέ, όπως το λέτε πρέπει να γίνει". Πάντα βρίσκεται ένας ειδικός για θέματα στρατιωτικά που θα πει «ναι, χρειάζεται πυρηνικός εξοπλισμός» ή «όχι, δεν χρειάζεται πυρηνικός εξοπλισμός » και ούτω καθεξής... 

Πρόκειται για ένα εντελώς ανόητο παιχνίδι, πλην όμως έτσι κυβερνόμαστε σήμερα.
Επανέρχομαι στο δίλημμα: «ο πολίτης πρέπει να έχει γενικές ή ειδικές γνώσεις;». Η δική μου απάντηση: πρώτον, οι ειδικοί στην υπηρεσία των πολιτών και όχι στην υπηρεσία κάποιων πολιτικών δεύτερον, οι πολίτες κυβερνώντας μαθαίνουν να κυβερνούν... Αλλά, για να είναι σε θέση οι άνθρωποι να ασχοληθούν με τα κοινά, θα πρέπει να έχουν λάβει την ανάλογη παιδεία. Όμως, η σύγχρονη παιδεία δεν έχει απολύτως καμία σχέση με αυτό το αίτημα. Στο σχολείο, ουσιαστικά, παίρνουμε εξειδικευμένες γνώσεις. Το σχολείο θα έπρεπε να είναι ιδιαιτέρως στραμμένο στα κοινά.
Στο σχολείο θα έπρεπε να αναλύεται σε βάθος κάθε τι που αφορά τους οικονομικούς, τους κοινωνικούς και τους πολιτικούς μηχανισμούς. Θα έπρεπε να υπάρχουν μαθήματα πραγματικής ανατομίας της σύγχρονης κοινωνίας.

Αλλά τι λέω τώρα... Εδώ τα σχολεία είναι ανίκανα να διδάξουν ακόμη και Ιστορία. Τα παιδιά βαριούνται στο μάθημα της Ιστορίας, ένα μάθημα που θα έπρεπε να είναι συναρπαστικό.

Πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν, εάν θέλουμε να μιλήσουμε για αληθινή εκπαιδευτική δραστηριότητα στο πολιτικό πεδίο. Κάτι τέτοιο, προϋποθέτει αλλαγή των θεσμών. Προϋποθέτει νέους θεσμούς που να επιτρέπουν -και όχι να αποτρέπουν, όπως οι σήμερον ισχύοντες- την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στα κοινά.
Ας εξετάσουμε, τώρα, για λίγο, τη σχέση του ανθρώπου με τη γνώση και με την πίστη. Στον 20ό αιώνα γνωρίσαμε την άκρατη κυριαρχία της ιδεολογίας -της ιδεολογικής πίστης- με την αυστηρή έννοια και, θα έλεγα, με την κακή έννοια του όρου.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από τη δεκαετία του '70. Ας πάρουμε τις μαοϊκές ομάδες. Το πρόβλημα με τους μαοϊκούς δεν έγκειται στην άγνοια τους για το τι πραγματικά συνέβαινε στην Κίνα. Οι μαοϊκοί, είτε είχαν μυηθεί στο δόγμα από τους καθοδηγητές τους, είτε το είχαν δεχτεί από μόνοι τους χωρίς την παρεμβολή τρίτων. Το πρόβλημα λοιπόν βρίσκεται στο ότι οι ίδιοι -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- αποδέχτηκαν μιαν τέτοιου τύπου χειραγώγηση. Γιατί; Για ποιον λόγο; Διότι ήταν ανάγκη να είναι χειραγωγημένοι. Διότι είχαν ανάγκη να πιστεύουν. 

Και αυτό ακριβώς το θέμα ήταν ανέκαθεν η μεγάλη πληγή του επαναστατικού κινήματος.
Η γνώση και η πίστη. Ο Αριστοτέλης, στον οποίο συνεχώς αναφέρομαι και για τον οποίο έχω απέραντο σεβασμό, έχει πει κάτι - δεν μπορώ να πω ότι είναι ανοησία, δεδομένου ότι πρόκειται για τον Αριστοτέλη, που δεν είναι σωστό: "ο άνθρωπος είναι ζώον, το οποίο επιθυμεί τη γνώση". Δεν συμφωνώ.

Από την πλευρά μου υποστηρίζω ότι ο άνθρωπος δεν είναι ζώον, το οποίο επιθυμεί τη γνώση, αλλά ζώον το οποίο επιθυμεί την πίστη και, ακριβέστερα, τη βεβαιότητα μιας πίστης' εξ ου η μεγάλη δύναμη των θρησκειών, εξ ου η μεγάλη δύναμη των πολιτικών ιδεολογιών.

Στο ξεκίνημα του, το εργατικό κίνημα χαρακτηριζόταν από έντονα κριτική στάση. Θυμηθείτε τους δύο πρώτους στίχους από το δεύτερο κουπλέ της Διεθνούς, που εξ άλλου είναι ο ύμνος της Κομμούνας: "δεν υπάρχει υπέρτατος Σωτήρας ούτε Θεός" (άρα, εξοβελίζεται η θρησκεία), "δεν υπάρχει Καίσαρ ούτε Αρχηγός" (άρα, έξω κι ο Λένιν)! Είδαμε όμως τι επακολούθησε .... 

Είδαμε πού οδήγησε η ανάγκη για πίστη... Άραγε, μετά από όλα όσα έχουν συμβεί, γίναμε σήμερα τουλάχιστον λίγο πιο σοφοί; Νομίζω ότι η εξέλιξη στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης καθώς και η εξέλιξη γενικώς της κοινωνίας έχουν συμβάλει, ώστε να αποκτήσουν οι άνθρωποι κάπως πιο κριτική διάθεση. Βέβαια, η ανάγκη για πίστη παραμένει. Υ'πάρχει πάντα ένα ποσοστό που διακαώς αναζητεί την πίστη' μιαν πίστη. 'Ετσι, βλέπουμε σε άλλες χώρες -όχι τόσο στη Γαλλία- φαινόμενα και, κινήματα, όπως η σαϊεντολογία, οι διάφορες σέχτες, ο φονταμενταλισμός.
Χωρίς αμφιβολία, σήμερα, η στάση των ανθρώπων είναι πιο κριτική και πιο σκεπτικιστική από ό,τι ήταν στο παρελθόν. Είναι όμως μια στάση που αναστέλλει τη δράση.

Στο σημείο αυτό θα θυμήσω ότι ο Περικλής στον Επιτάφιο λέει στους Αθηναίους πως μόνον αυτοί έχουν κατορθώσει, ώστε η σκέψη τους να μην αναστέλλει τη δράση τους! Καταπληκτικό! Και προσθέτει: "εις τους άλλους, αντιθέτως, η μεν αμάθεια γεννά θράσος, η δε σκέψις ενδοιασμόν». (Θουκιδίδου Ιστορίαι, μτφ. Ελ. Βενιζέλου, Βιβλίο Β', κεφ. 38-41.)
Τις τελευταίες δεκαετίες διανύουμε μιαν περίοδο κατάργησης των φραγμών και των ορίων σε όλους τους τομείς. Αυτό συνεπάγεται την επιθυμία του απεριόριστου. 

Πρόκειται για μια μορφή απελευθέρωσης, που υπό μιαν έννοια αποτελεί μεγάλη κατάκτηση. Πρέπει όμως επίσης να μάθουμε -και αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία- να αυτοπεριοριζόμαστε, τόσο ως άτομα όσο και ως σύνολο. Η καπιταλιστική κοινωνία σήμερα είναι μια κοινωνία που από κάθε άποψη οδεύει προς την καταστροφή της' μια κοινωνία ανίκανη να αυτοπεριοριστεί. Όμως μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία, μια κοινωνία αυτόνομη, πρέπει να ξέρει να αυτοπεριορίζεται.

Ο αυτοπεριορισμός ισοδυναμεί με απαγόρευση, θα υποστηρίξουν ορισμένοι. Όχι. Δεν εννοώ απαγόρευση με την έννοια της καταστολής. Εννοώ, να ξέρουμε ότι υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να τα επιθυμούμε ή που δεν πρέπει να τα κάνουμε.

Παράδειγμα, το περιβάλλον. Καταστρέφουμε τον πλανήτη, στον οποίο ζούμε. Σκέφτομαι τα θαύματα: το Αιγαίο Πέλαγος, τις χιονισμένες οροσειρές, την «όψη» του Ειρηνικού ωκεανού από μια γωνιά της Αυστραλίας, το Μπαλί, τις Ινδίες, την επαρχία της Γαλλίας που την ερημώνουμε. Όσα θαύματα, τόσες καταστροφές. Καταστρέφουμε τον πλανήτη, ενώ θα έπρεπε να είμαστε οι κηπουροί του. Θα έπρεπε να τον θεραπεύουμε, δηλαδή να τον καλλιεργούμε και να τον φροντίζουμε έτσι όπως είναι. Μια τέτοια δραστηριότητα θα έπρεπε να αποτελεί βάση και προσανατολισμό της ζωής μας. Αλλά αυτή είναι πολύ δύσκολη αποστολή.

Προφανώς όμως όλα τα παραπάνω δεν έχουν σχέση ούτε με το σημερινό σύστημα, ούτε με το σημερινό κυρίαρχο φαντασιακό. Το φαντασιακό της εποχής μας είναι το φαντασιακό της απεριόριστης επέκτασης και της συσσώρευσης άχρηστων πραγμάτων... Δηλαδή; Δηλαδή, μια τηλεόραση σε κάθε δωμάτιο, ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής σε κάθε δωμάτιο και ούτω καθεξής. Σ' αυτό το φαντασιακό στηρίζεται το σύστημα. Και είναι αυτό ακριβώς που πρέπει να καταστραφεί.

Τι θα μπορούσε λοιπόν να προτείνει κανείς για τη σημερινή κατάσταση, δεδομένου ότι είναι πολύ εύκολο να παρασυρθούμε, να αφεθούμε; (Ως γνωστόν, ο άνθρωπος είναι ζώον οκνηρόν.) θα καταφύγω και πάλι στους αρχαίους. Υπάρχει μια υπέροχη φράση του Θουκυδίδη: "πρέπει να δικλέξουμε ανάμεσα στην οκνηρία και την ελευθερία»! Αλλά και ο Περικλής, εάν δεν κάνω λάθος, έλεγε στους Αθηναίους: «εάν θέλετε να είστε ελεύθεροι, πρέπει να εργάζεστε»!

Η ελευθερία είναι δραστηριότητα. Μια δραστηριότητα, η οποία ξέρει τα όρια της, ξέρει να αυτοπεριορίζεται. Η ελευθερία γνωρίζει ότι όλα μπορεί να τα κάνει, αλλά επίσης γνωρίζει ότι δεν πρέπει να τα κάνει όλα. Αυτό είναι, για μένα, το μεγάλο πρόβλημα της δημοκρατίας και του ατομικισμού.

Περισσότερα »

Ξέρετε τι συμβολίζει η «Σπείρα» ;

Η «Σπείρα» είναι ένα περίπλοκο και πανίσχυρο σύμβολο, από τα αρχαιότερα που υπάρχουν και χρησιμοποιείται στον ελλαδικό χώρο από την παλαιολιθική εποχή. Συναντάται παντού και σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς ανά τον κόσμο. Στη χώρα μας, υπήρξε σύμβολο του Αρχαίου Ελληνισμού αλλά και της Ζωτικής δύναμης.

Η περίφημη «Σπείρα» στο πέρασμα των χρόνων, θα αποτελέσει ένα από τα πιο ισχυρά ιστορικά σύμβολα του Ελληνικού κόσμου και θα δηλώνει την Ελληνική ταυτότητα κάθε πράγματος που το φέρει πάνω του. Την «Σπείρα» την βλέπουμε σε ελληνικές κατοικίες όπως επίσης και σε όλα τα σπουδαία δημόσια και ιδιωτικά μνημεία και κτίρια.

Την σπειροειδή κίνηση την συναντάμε στη φύση γύρω μας, από τα αρχαία οστρακόδερμα έως το σχηματισμό των Γαλαξιών. Τα κελύφη των μαλακίων, τα δακτυλικά αποτυπώματα, οι ανεμοστρόβιλοι αλλά και το μόριο του DNA έχουν σπειροειδή μορφή. Αντιπροσωπεύει με πολλούς και διάφορους τρόπους τόσο τις ηλιακές όσο και τις σεληνιακές δυνάμεις. Η «Σπείρα», η δίνη, η στροβιλική περιέλιξη είναι ο τρόπος που δημιουργείται η ζωή.

Η «Σπείρα» έχει την ικανότητα να διαστέλλεται και να συστέλλεται και αυτό απεικονίζει την αύξηση και τη μείωση του ήλιου και της σελήνης. Συμβολίζει όμως και τη συνέχεια, την πορεία του ήλιου, την κυκλική πορεία των εποχών του χρόνου, την περιφορά της γης και τον περιστρεφόμενο ουρανό. Το πλέξιμο του ιστού της ζωής και του πέπλου της Μητέρας Θεάς που ελέγχει το πεπρωμένο, σχετίζονται με την «Σπείρα» η οποία έχει και τον ίδιο συμβολισμό με τον Λαβύρινθο. Μεταφυσικά συμβολίζει τις περιπλανήσεις μιας ψυχής και την τελική επιστροφή της στο Κέντρο.

Το ισχυρό αυτό σύμβολο υπάρχει μέσα σε μύθους, θρησκευτικές δοξασίες και θρύλους. Η «Σπείρα» βρίσκεται χαραγμένη πάνω σε βράχους (τη βλέπουμε σκαλισμένη σε κρυφούς βράχους στο Ιερό των Θεών στη Σαμοθράκη) και σε προϊστορικά μεγαλιθικά μνημεία. Το σχήμα της διακρίνεται με πολλούς τρόπους σε κάθε ζωντανό οργανισμό, στο σχηματισμό οργάνων ζώων και φυτών, ακόμα και στο αίμα μας που κινείται σπειροειδώς. Από την εποχή της αρχαίας Θήρας ζωγραφίζεται σε διάφορα καλλιτεχνήματα όπως επίσης και σε αγγεία της Μινωικής Εποχής στην Κρήτη και στην Σαντορίνη. Αποτελεί το μοναδικό σύμβολο εντός και εκτός των ιερών χρυσών αγγείων των Μυκηναίων και στο βασίλειο του Νέστορα.

Αν παρατηρήσετε τους φημισμένους Κούρους  θα δείτε πως η «Σπείρα» βρίσκεται στις κόμες τους όπως και σε όλα τα κεφάλια των αρχαίων κορασίδων με τη δομή του ιερού κόμπου.
Οι κυκλώνες, οι τυφώνες, το βόρειο και το νότιο σέλας εκφράζονται μέσα από τη μορφή της. Το Θείο έχει τη «Σπείρα» ως κυριότερο εργαλείο σχηματισμού της πλάσης. Τη στροβιλιστική ενέργεια της οργόνης και την οργή των 12 Θεών προς τον Προμηθέα που μείωσε την υπεροχή τους επειδή έδωσε στους ανθρώπους (όχι μόνο τη φωτιά) αλλά και τη γνώση της στροβιλιζόμενης και πανταχού παρούσας ενέργειας μέσω της «Σπείρας».

Η «Σπείρα» συνδυάζει το σχήμα ενός κύκλου και τη δυναμική κίνησή του και συμβολίζει τον Χρόνο. Συμβολίζει την ανάπτυξη, την συνέχεια και τον ρυθμό της αναπνοής της ίδιας της ζωής. Λέγεται μάλιστα πως όταν χρησιμοποιείται ως φυλακτό βοηθά την συνείδησή μας να αποδεχθεί τις αλλαγές και την εξέλιξη της ζωής.

Περισσότερα »

Δε θα πεθάνουμε ποτέ ξενέρωτο Φθινόπωρο

Γράφει ο Πέτρος Τερζής

Πρωτοβρόχια, μποτιλιάρισμα, ειδήσεις που προκαλούν πονοκέφαλο, στάτους στο facebook που μας ενημερώνουν ότι μπήκε ο Οκτώβρης, γεμάτα λεωφορεία, no parking, προγράμματα μαθημάτων για το εξάμηνο. 

Όλα σιγά-σιγά παίρνουν το δρόμο τους για να ξεκινήσει ακόμα μία ακαδημαϊκή και εργασιακή χρονιά. 

Το φθινόπωρο, που λέτε, ως η εποχή της παρακμής της Φύσης, έχει διαλέξει τελικά τη χειρότερη θέση μέσα στο ημερολόγιο.

Είναι ίσως η εποχή που ταιριάζει πιο πολύ με την ψυχολογία του ανθρώπου κατά την περίοδο της. 

Το Χειμώνα, για παράδειγμα, παρά το κρύο διασκεδάζουμε σε χιονοδρομικά κέντρα και γιορτάζουμε μέχρι πρωϊας τα Χριστούγεννα. 

Την άνοιξη, πολλές φορές ο φόρτος της καθημερινότητας δε μας αφήνει να απολαύσουμε την αναγέννηση της φύσης και συνεπώς η ψυχολογία μας δεν ταιριάζει με αυτήν της ανανέωσης, της αναγέννησης. 

Άσε που το Πάσχα ψυχοπλακωνόμαστε κιόλας λόγω Μεγάλης Εβδομάδας. Το καλοκαίρι πολλές φορές έχει τόση ζέστη που μας πνίγει και δεν μπορούμε να χαλαρώσουμε εκμεταλλευόμενοι τις διακοπές μας.

Το φθινόπωρο όμως… 

Το φθινόπωρο η Φύση αποσύρεται. 

 Όλη η ζωντάνια της χάνεται όταν ξεκινήσουν τα πρώτα κρύα. Σαν να υποτάσσεται στη βροχή ένα πράγμα. Έτσι και ο άνθρωπος. Το φθινόπωρο για αυτόν δεν είναι μόνο ο καιρός αλλά συνδυάζεται και με την ιδέα ότι ξεκινάει ακόμα ένας χρόνος εργασίας, ένας χρόνος ρουτίνας. 

Η καλοπέραση του καλοκαιριού και η ζωντάνια της άνοιξης γκρεμοτσακίζονται βίαια και αποσυντίθενται με την πρώτη βροχή σαν ένα πεταμένο κομμάτι χαρτί στο δρόμο που το διαλύουν οι πρώτες σταγόνες της φθινοπωρινής μπόρας. Κι όσο επιστρέφεις στην πόλη, βλέπεις τα αυτοκίνητα να πληθαίνουν και σε κάθε αυτοκίνητο βλέπεις και ένα φθινόπωρο να έρχεται απειλητικά κατά πάνω σου. 

Δεν είναι μόνο εποχή. 

Είναι ψυχολογία. 

Παντού βλέπεις φθινόπωρο, παντού νιώθεις πως ξεκινάς πάλι από την αρχή.

 Στις μακρυμάνικες πυτζάμες, στις κουβέρτες που βγάζεις από το ντουλάπι, στο καλοριφέρ που ετοιμάζεσαι να ανοίξεις, στις βλακείες που πληθαίνουν με γεωμετρική πρόοδο στο τοίχο σου στο facebook. Σ’όλα αυτά υπάρχει ενυπάρχει το φθινόπωρο.

Μια λύση βλέπω με το φτωχό μου το μυαλό ώστε να σταθούμε δυνατοί και χαμογελαστοί στο φθινόπωρο που μπαίνει βίαια στη ζωή μας. Η λύση αυτή ακούει στο όνομα καλοκαίρι. 

Στο ξεκίνημα της χρονιάς αυτής ας θυμόμαστε να αντιμετωπίζουμε τα πάντα με τον ήλιο μας κι ας γίνει αυτός ο ήλιος ο οδηγός μας. 

Ας έχουμε την εικόνα του καλοκαιρινού ήλιου πάντα στο μυαλό μας για να φωτίσει τα συννεφιασμένα πρωινά που θα ξυπνάμε για να πάμε στη σχολή ή τη δουλειά μας. 

Ας είναι η σκέψη μας σαν το κύμα, να μπορεί να ταξιδεύει όταν παγιδεύεται στο λαβύρινθο της καθημερινότητας. 

Ας αναζητήσουμε τις απλές χαρές στη ζωή όπως ο ναύτης επιζητά άμμο να πατήσει το πόδι του. Ας αγαπήσουμε σαν τους θαλασσοπόρους κι ας ελπίσουμε σαν γυναίκες που τους καρτερούν. 

Ας είναι η ψυχή μας τόσο ήρεμη και γαλήνια όσο η θάλασσα τη νύχτα κι ας είναι οι έρωτες μας όπως ο πρώτος καλοκαιρινός μας έρωτας με τον οποίο ξαπλώσαμε ένα βράδυ να δούμε τ’ αστέρια. 

Ας είναι η καρδιά μας τόσο ζεστή όσο η άμμος στην παραλία που σε ανατριχιάζει όταν πρωτοπατάς πάνω της. 

Ας πούμε μια καλημέρα στον γείτονα μας, όπως την ακούγαμε από τη γειτόνισσα της γιαγιάς μας στο χωριό. Κι ας σταθούμε στους ανθρώπους που μας χρειάζονται όπως η πανσέληνος στέκεται τόσα χρόνια δίπλα στον Αύγουστο και τον ομορφαίνει δίνοντας του μια μαγική δυναμική.

Να ‘σαι σίγουρος ότι φθινοπωρινά βέλη θα σε χτυπούν καθημερινά, στη σχολή, στο δρόμο, στο λεωφορείο, στο σπίτι. Σημασία έχει να αντλήσεις από μέσα σου καλοκαίρι…να τα καταπολεμήσεις και να φωνάξεις δυνατά «Δε θα πεθάνουμε ποτέ ξενέρωτο Φθινόπωρο»

Περισσότερα »

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας γλάρος…

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας γλάρος… 

Πετούσε αμέριμνος στη θάλασσα, πήγαινε κοντά στην ακτή και πολλές φορές έφτανε έξω από τα σπίτια των κατοίκων. Του άρεσε να πετά σε αστικό περιβάλλον. 

Δεν έδειχνε να φοβάται τον κόσμο, ήθελε την παρέα των ανθρώπων… 

Πόσο λάθος έκανε! Και το κατάλαβε με τον πιο δραματικό τρόπο! 

Απάνθρωποι… άνθρωποι αποφάσισαν να δείξουν την αγριότητά τους επάνω σε αυτό το ανυπεράσπιστο πουλί: 

Με όπλο μια σφεντόνα και ένα μυτερό μολύβι έκαναν το… θαύμα τους! 

Τότε μόνο ο συμπαθής γλάρος κατάλαβε πραγματικά τι σημαίνει άνθρωπος!

Το μολύβι διαπέρασε το κεφάλι του και έμεινε ανάμεσα στα μάτια να θυμίζει αυτή την πρώτη “συνάντηση” με τους ανθρώπους αυτού του κόσμου! 

Λίγο αίμα έτρεξε από την πληγή, “μακάβριο παράσημο” από τη βαναυσότητα των ανθρώπων-κυνηγών(!). 

Και μετά σιγά σιγά ο βασανιστικός θάνατος του γλάρου… 

Άλλωστε αυτό θα ήταν το “λάφυρο” της παράνοιάς τους! 

Τι κρίμα, όμως, ο γλάρος τους απογοήτευσε όλους… 

Γερός και δυνατός πετούσε στον αέρα. 

Αυτός ήταν ο νικητής, δίνοντας ένα μάθημα ζωής σ’ αυτούς που τον χτύπησαν ύπουλα και αναίτια. 

Γιατί έτσι δεν γίνεται συνήθως; Πισώπλατο είναι το χτύπημα…


Έβαλε όλες τους τις δυνάμεις να φτάσει στα βράχια μακριά, εκεί που στη φωλιά του τον περίμεναν τα μικρά του. 

Δεν έπρεπε να τα απογοητεύσει και να τα εγκαταλείψει τώρα που τον είχαν ανάγκη… 

Όταν μεγάλωναν θα τους έλεγε την ιστορία και θα τους παρακαλούσε να είναι προσεκτικά με τους ανθρώπους, να μένουν όσο πιο μακριά μπορούν, να μην πλησιάζουν. 

Ο ίδιος γλίτωσε το θάνατο, όμως μια θλίψη έμεινε για πάντα στο βλέμμα του, που δεν πρόκειται να φύγει ποτέ…

Οι καυγάδες, το φλερτ, η επικοινωνία και η επιβίωση, είναι τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία μιας κοινωνίας των γλάρων.

Κι ακόμη η χάρη, η αρμονία κι η τεχνική στο πέταγμα αυτού του χαρισματικού πουλιού έγινε θέμα κινηματογραφικής ταινίας με καταπληκτική φωτογραφία, που οι σύγχρονες τεχνικές και γνώσεις δε κατάφεραν ακόμη να αντιγράψουν.

Είναι οι σπαθάτες, κάτασπρες φτερούγες τους με φόντο το γαλάζιο ουρανό που προκαλούν το δέος και το θαυμασμό στο πέταγμά τους.

Όμως, παρόλη τη λεπτεπίλεπτη μορφή του, ο γλάρος είναι ένα σκληροτράχηλο πουλί, με επινοητικότητα και αυξημένη προσαρμοστικότητα, που τον βοήθησε να ενταχθεί στη σύγχρονη κοινωνία μας, των αποβλήτων.

Επωφελούμενοι από τα βρωμερά σκουπίδια μας, προτιμούν τις χωματερές με τις τεράστιες συγκεντρώσεις, όπου βρίσκουν πάντα πρώτης ποιότητας τροφή. 

Είναι παρατηρημένο, πως οι γλάροι των μεγαλουπόλεων ανατρέφουν περισσότερους απογόνους από τους νησιώτες, για παράδειγμα, όπου η τροφή δεν είναι το ίδιο εύκολο να βρεθεί.

Ο γλάρος ή λάρος είναι η κοινή ονομασία για τα πιο πολλά είδη της οικογένειας των Λαριδών, με αντιπροσωπευτικότερο τον αργυρόχρου, το πολυπληθέστερο είδος, που απομακρύνεται από τις ακτές αναζητώντας «στέγη» για τη φωλιά του.

Στις περιοχές που ζευγαρώνουν οι γλάροι, τα σμήνη σχηματίζονται ομοειδώς και συγκεντρώνονται χωριστά, αποτελώντας ένα καλά οργανωμένο κοινωνικό σύστημα.

Τα πολυπληθέστερα είναι και τα πλέον ασφαλή, παρέχοντας ειδικά προνόμια στις υψηλές θέσεις της ιεραρχίας. Γι’ αυτό , τα αρσενικά τσακώνονται συνεχώς διεκδικώντας την αρχηγία.

Για παράδειγμα, όταν ένα αρσενικό καταλάβει το υψηλότερο σημείο και κουρνιάσει, αμέσως ένα δεύτερο θα προσπαθήσει να το διώξει καταλαμβάνοντας αυτό τη θέση που υποδηλώνει τον αρχηγό. 

Αν το καταφέρει παίρνει τη θέση μέχρι κάποιος άλλος να το αμφισβητήσει.

Ένα από τα συναρπαστικότερα θεάματα, είναι οι αερομαχίες των γλάρων για ένα κομμάτι τροφής. 
 
Στροφές, βουτιές, εφορμήσεις και ελιγμοί γίνονται με φοβερή ταχύτητα και εκπληκτική δεξιοτεχνία.

Οι ειδικοί επιστήμονες χρονομέτρησαν το πέταγμα του γλάρου στο φυσικό του περιβάλλον, τον αέρα και βρήκαν ότι μπορεί να ξεπεράσει τα 80 χλμ ανά ώρα, ενώ μετρήσεις σε αεροδυναμική σήραγγα μετρήθηκαν στα 50 χλμ ανά ώρα.

Η «υπηρεσιακή» ταχύτητα για «πτήσεις» μεγάλων αποστάσεων είναι 30 χλμ ανά ώρα.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, πως η αναλογία ενέργειας που καταναλίσκουν για την κάλυψη συγκεκριμένης απόστασης είναι καλύτερη από ότι ενός αλόγου ή ενός αυτοκινήτου.

Πέρα από την ικανότητα της εξοικονόμησης ενέργειας, οι γλάροι έχουν την ικανότητα να τεντώνουν τα μακριά φτερά τους και να ανεμοπορούν επί ώρες.

Όπως είπαμε και πριν, παρά τα τεχνικά μέσα και τα μηχανολογικά επιτεύγματα, ο άνθρωπος δεν έχει καταφέρει να κατασκευάσει κάτι που να διαθέτει τις ίδιες αεροδυναμικές ιδιότητες με τα φτερά του γλάρου.

Κι ας μη ξεχνάμε πως το φαινόμενο τον απασχολεί από τον καιρό του Δαίδαλου.

Όταν σηκώνεται αύρα οι γλάροι μπορούν και πλανάρουν λες και είναι καρφωμένοι στον ουρανό, χρησιμοποιώντας τα ανοδικά θερμά ή άλλα ρεύματα.

Πετούν με τα πόδια διπλωμένα μέσα στα φτερά της ουράς τους κι έτσι μειώνουν την αντίσταση.

Τα φτερά τους είναι τοποθετημένα σε στρώματα προσφέροντας έτσι εξαιρετική μόνωση, ενώ τα πόδια είναι εφοδιασμένα με ειδικές βαλβίδες που τρομπάρουν ζεστό αίμα στα δάκτυλα , που συνδέονται μεταξύ τους με τη νηκτική μεμβράνη.

Η ποικιλία της τροφής των γλάρων είναι κάτι το ασύλληπτο. Ελάχιστα ζώα στον πλανήτη έχουν την ικανότητα να δέχονται την ποικιλία που τρώει ο γλάρος. 

Από βατόμουρα και μύδια μέχρι σκνίπες και κολοκυθόσπορους. Το 1948 στη Γιούτα των Η.Π.Α., κοπάδια γλάρων έφαγαν τα σμήνη των ακρίδων που καταβρόχθιζαν την γεωργική παραγωγή της περιοχής.

Από το γεγονός αυτό είναι εμπνευσμένο το άγαλμα που έφτιαξαν οι Μορμόνοι στο Salt Lake City, στην κορυφή του οποίου κάθονται δύο γλάροι.

Για να φθάσει η τροφή στο στομάχι του γλάρου, αυτή τη μηχανή που αλέθει τα πάντα, περνάει από ένα ορθάνοιχτο ράμφος κι ένα πελώριο οισοφάγο που μπορεί να χωρέσει μονομιάς τροφή ίσου όγκου με το ένα τρίτο του βάρους του. 

Κάποια είδη γλάρων είναι αδίστακτα αρπακτικά που φτάνουν στο σημείο να κάνουν επιδρομές στις φωλιές του ίδιου τους του είδους.

Ακόμη έχουν την ικανότητα να πίνουν το αλμυρό νερό της θάλασσας, μέσω ενός ειδικού αδένα στο κεφάλι, ο οποίος αφαιρεί το αλάτι και το αποβάλει από το ράμφος τους.

Ένα από τα πιο κωμικά θεάματα της παραλίας είναι να βλέπεις τους γλάρους να περπατούν μία μπροστά και μία πίσω, στο ρυθμό των κυμάτων, όσο ψάχνουν για καβούρια ή άλλα συναφή που ξεβράζει η θάλασσα, δείγμα της επινοητικότητάς τους.

Πικρή πείρα με τα σημάδια στα αυτοκίνητά τους έχουν οι ιδιοκτήτες αυτοκινήτων που σταθμεύουν σε παραθαλάσσιους χώρους στάθμευσης από τις αχιβάδες που ρίχνουν οι γλάροι από ψηλά, προσπαθώντας να τις ανοίξουν.

Ευτυχώς στη χώρα μας είναι σπάνιο φαινόμενο, απλά γιατί δεν υπάρχουν αρκετοί χώροι στάθμευσης και ειδικά σε παραθαλάσσιες περιοχές.

Την εποχή που ζευγαρώνουν, την άνοιξη, μαζεύονται σε σμήνη για μεγαλύτερη ασφάλεια.

Διαλέγουν μία απομονωμένη ακτή με κατάλληλη υποδομή και οργανώνουν την πολιτεία τους με όρια, φύλακες και περιοχές.

Οι γεροντότεροι καταλαμβάνουν τις προνομιούχες θέσεις στο κέντρο της περιοχής, ενώ γύρω τους οι τσακωμοί κι οι αντεκδικήσεις για τις υπόλοιπες θέσεις μαίνονται.

Μόλις το σμήνος φθάσει στον επιλεγμένο χώρο, κάθε αρσενικός διαλέγει το χωράφι του κι όταν βρεθεί το θηλυκό ταίρι, ζευγαρώνουν.

Στη συνέχεια φτιάχνουν τη φωλιά σκαλίζοντας στο χώμα.

Συνήθως μονογαμικός για όλη του τη ζωή ο γλαρος, προβλημάτησε τους μελετητές με την ικανότητα να αναγνωρίζει το ταίρι του ανάμεσα σε μεγάλους πληθυσμούς. Ανακάλυψαν τελικά, ότι βοηθούνται από ένα χρωματιστό κύκλο γύρω από το μάτι τους.

Όταν άλλαξαν τους χρωματισμούς σε ορισμένα πειράματα, απλά κατάφεραν να αποπροσανατολίσουν ευτυχισμένα ζευγάρια.

Αν ο αρσενικός είναι νεαρός ή νεοφερμένος, πρέπει να περιμένει για το ζευγάρωμα. Οι ελεύθερες θηλυκές κάνουν βόλτες πάνω από την περιοχή, διαλέγοντας το αρσενικό. Όταν επιλέξουν, προσγειώνονται πλάι του, κουνώντας τα φτερά της ουράς και τον κορμό πάνω κάτω.

Αλλά η διαδικασία δεν τελειώνει εδώ. Αν δεν είναι του γούστου του αρσενικού, την κάνει πέρα.

Στην περίπτωση που όλα πάνε καλά, αρχίζουν οι περιπτύξεις.

Η θηλυκιά γουργουρίζει τρυφερά και τρίβει το κεφάλι της πάνω στο κεφάλι του αρσενικού, τσιμπώντας τον ελαφρά κάτω από το ράμφος.

Στην αρχή εκείνος κάνει το δύσκολο, όμως τελικά ενδίδει με ιδιόμορφο τρόπο.

Κάνει εμετό.

Στη συνέχεια, της προσφέρι τροφή, σημάδι πως θα την φροντίζει όταν εκείνη δε θα μπορεί.

Μετά ζευγαρώνουν και σε τρεις εβδομάδες το θηλυκό γεννάει τρία αυγά.

Η εκκόλαψη διαρκεί ένα μήνα. 

Όπως όλα τα νεογέννητα, κινδυνεύουν από μύριους κινδύνους. Σκαντζόχοιρους, φίδια, αλεπούδες, νυφίτσες, κοράκια, γεράκια, αλλά και από τους ίδιους τους γλάρους.

Επιβιώνει μόλις το 1/3 της παραγωγής.

Οι νεοσσοί, τσιμπούν το ράμφος των γονιών σε συγκεκριμένο σημείο, σημάδι πως πρέπει να αφήσουν την τροφή που κρατούν φυλαγμένη.

Όταν φθάσει η ώρα, ο μικρός γλάρος αφήνει την πατρική στέγη και ανεξαρτητοποιείται. Το χρώμα του ακόμα είναι καφετί και θα χρειαστεί τρία χρόνια για να γίνει άσπρο ή γκρι, σημάδι ενήλικα.

Πέρα από τα πρώτα βήματα της ζωής του, ο γλάρος δεν έχει εχθρούς στην υπόλοιπη ζωή του, που διαρκεί κάπου είκοσι χρόνια.

Μοναδική απειλή, οι αρπακτικοί του είδους που όπως παντού, ενοχλούν τα μικρότερα είδη της οικογένειας, τα γλαρόνια.

Σποραδικά έχουν γίνει κάποιες προσπάθειες να ελεγχθούν οι επιδρομές στις περιοχές που ζευγαρώνουν τα γλαρόνια, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. 
Σε αντίθεση με άλλα ζώα του πλανήτη μας, έμαθαν μόνοι τους να αποφεύγουν τις δηλητηριασμένες τροφές.

Όμως οι γλάροι έχουν δημιουργήσει, άθελά τους, προβλήματα ακόμη και στο μεγαλύτερο ευεργέτη τους, τον άνθρωπο.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που προκλήθηκαν δυστυχήματα σε αεροπλάνα γιατί γλάροι έφραξαν τις τουρμπίνες των κινητήρων τους.

Στον αντίποδα, συλλέγοντας τροφές από παντού, βοηθούν στον καθαρισμό των ακτών από τα σκουπίδια, ενώ οι κουτσουλιές τους αποτελούν πρώτης τάξεως λίπασμα.

Είναι σπάνιο φαινόμενο, τα κατάλοιπα του πολιτισμού μας να είναι τόσο ευεργετικά γι΄ αυτό το σπάνιας ομορφιάς πουλί, που μας κάνει συντροφιά στα θαλασσινά ταξίδια μας και που ο άνθρωπος ακόμη δεν κατάφερε να αντιγράψει. 

Χαλάλι του.

Περισσότερα »

Αναστασιάδης: Να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο με τις «μητέρες πατρίδες»

Κόμματα της αντιπολίτευσης επέκριναν τον κ. Αναστασιάδη υποστηρίζοντας πως με τις δηλώσεις του εξίσωσε τις ευθύνες Ελλάδας και Τουρκίας

Ο Κύπριος Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης σε ομιλία του χθες αναφέρθηκε στον ρόλο της Ελλάδας και της Τουρκίας στο Κυπριακό, σημειώνοντας πως διαχρονικά ήταν επιζήμιος.

Αναφέρθηκε στα λάθη όλων που οδήγησαν στην περιφρόνηση του ενός έναντι του άλλου.

Παράλληλα, σημείωσε, χείριστο ρόλο διαδραμάτισαν σε έναν περιορισμένο βαθμό αρχικά οι μητέρες πατρίδες. 

«Θέλω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή, μετά την καταστροφή του ’74, έχουμε απεξαρτητοποιηθεί και ανεξαρτητοποιηθεί και λειτουργούμε επιτέλους ως Κράτος. Κατά τον ίδιο τρόπο να επιτευχθεί και η αποκοπή του ομφάλιου λώρου με την όποια άλλη πατρίδα. Βεβαίως σεβόμαστε την εθνική μας καταγωγή και την εθνική τους καταγωγή, αλλά τουλάχιστον θα εργαζόμαστε μαζί ως συμπολίτες, ως κάτοικοι αυτής της νήσου που ο Θεός μας ευλόγησε να ζούμε εδώ».

Κόμματα της αντιπολίτευσης επέκριναν τον κ. Αναστασιάδη υποστηρίζοντας πως με τις δηλώσεις του εξίσωσε τις ευθύνες Ελλάδας και Τουρκίας.

Περισσότερα »

Τελειώνει ο χρόνος των δανειστών - Τρέμουν το Grexit και τρέχουν για συμφωνία

Όλοι εναντίον ενός. Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα παλεύει με τα συμφέροντα εντός και εκτός Ελλάδας. Δέχεται έναν ανελέητο πόλεμο με χαρακτηριστικά πραξικοπήματος, ακατάσχετης κινδυνολογίας, διασποράς φόβου και τρόμου, αλλά καταφέρνει και στέκεται όρθια γιατί απλά τη στηρίζει ο ελληνικός λαός που δεν θέλει να φορτωθεί άλλα μνημόνια. Λέει φτάνει πια σε αυτούς που θέλουν να συνεχίσουν να του πίνουν το αίμα.

 

Τα τελευταία 24ωρα γίνονται απίστευτες αλητείες με σενάρια για κλείσιμο τραπεζών τη Δευτέρα, για έκτακτο σχέδιο προμήθειας καυσίμων, για καταστροφή της Ελλάδας και ασφαλώς, ταυτόχρονα, επιχειρήθηκε να στηθεί μία νέα πλατεία Μεϊντάν στο Σύνταγμα. 

 

Ο Αλέξης Τσίπρας τους έχει κάνει άνω κάτω. Οι δανειστές νιώθουν ότι θα σπάσει ο κύκλος της «κονόμας» σε βάρος ενός λαού, του ελληνικού λαού, που δανείζουν για να τα ξαναπάρουν διπλά και τρίδιπλα με ληστρικά επιτόκια. Αυτό που μένει να φανεί είναι αν τελικά θα επιβεβαιωθεί ο Δαυίδ να κερδίζει το Γολιάθ της διαπλοκής και των συμφερόντων.

 

Με απίστευτη ψυχραιμία και νηφαλιότητα ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε πως η σύγκληση του Συμβουλίου Κορυφής τη Δευτέρα είναι θετική εξέλιξη στο δρόμο για πολιτική συμφωνία και σημείωσε πως «όσοι επενδύουν στην κρίση και σε σενάρια τρόμου θα διαψευστούν. Θα υπάρξει λύση στη βάση του σεβασμού των κανόνων της Ε.Ε. αλλά και της δημοκρατίας που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να επιστρέψει στην ανάπτυξη μέσα στο ευρώ». 

 

Ποια είναι αυτή η συμφωνία; Η συμφωνία που περιλαμβάνει σαφή δέσμευση για «κούρεμα» του χρέους. Χωρίς αυτή τη δέσμευση ο Αλέξης Τσίπρας δεν πρόκειται να συνηγορήσει και αυτό το γνωρίζουν άπαντες. Και σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο η Ευρώπη θα χάσει, η Ευρωζώνη θα διαλυθεί. 

 

Το γνωρίζουν πολύ καλά όλοι, ασχέτως των δηλώσεων τους. Αυτό άλλωστε μαρτυρούν οι απειλές, οι εκβιασμοί, οι ειρωνείες. Προδίδουν φόβο και πανικό. 

 

Αυτή τη στιγμή συνεδριάζει εκτάκτως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα προκειμένου να ενισχύσει περισσότερο το ελληνικό τραπεζικό σύστημα με παροχή ρευστότητας μέσω του ELA. Μπαράζ δημοσιευμάτων αναδεικνύει τους κινδύνους που εγκυμονεί μία μη συμφωνία στο παρά πέντε μιας στάσης πληρωμών, ενώ η Άνγκελα Μέρκελ δήλωσε πρίν από λίγο πως "θα διαπραγματευτούμε με την Ελλάδα μέχρι το τελευταίο λεπτό". 

 

Η γερμανική Bild παρουσιάζει την Άνγκελα Μέρκελ συνοφρυωμένη, απελπισμένη από τις εξελίξεις και την ίδια στιγμή τον Γιάνη Βαρουφάκη χαμογελαστό και ευδιάθετο μετά το χθεσινό Eurogroup. Να σημειωθεί πως την έκτακτη σύνοδο κορυφής δεν την ζήτησε η Ελλάδα, αλλά την αποφάσισαν οι δανειστές για να βρεθεί μία λύση την ύστατη στιγμή. 

 

Οι Financial Times αναφέρουν πως μία μη συμφωνία μεταξύ της Ελλάδας και των δανειστών θα οδηγήσει στην καταστροφή και κάνουν λόγο για έναν εκβιασμό από πλευράς της ελληνικής κυβέρνησης. Η Telegraph υποστηρίζει πως από ένα Grexit μπορεί να βγει κερδισμένη η Βρετανία καθώς επίκειται και το Brexit, προκαλώντας πανικό στην Ευρώπη.

 

Υπάρχουν πολλά ακόμη δημοσιεύματα και δηλώσεις αξιωματούχων και οικονομολόγων που κάθε άλλο παρά πιστεύουν πως ένα Grexit θα επηρεάσει μόνο την Ελλάδα. Ανάμεσα σε αυτούς και ο νομπελίστας οικονομολόγος Πόλ Κρούγκμαν που αποφάσισε να μιλήσει ξανά μετά από αρκετές ημέρες.

 

Ο οικονομολόγος τονίζει ότι δεν πρέπει να υπάρχουν βεβαιότητες για τις επιπτώσεις από ένα Grexit και επισημαίνει πως η πρώτη γραμμή άμυνας απέναντι σε μια έξοδο από το ευρώ έχει ήδη σπάσει. Καμία χώρα δεν θα σκεφτόταν να φύγει από το ευρώ υπό το φόβο ότι μια τέτοια κίνηση θα πυροδοτούσε «την μητέρα όλων των οικονομικών κρίσεων», καθώς όλοι θα έτρεχαν να αποσύρουν τα χρήματα από τις τράπεζες. 

 

«Αλλά αυτός ο φόβος δεν ισχύει πλέον για την περίπτωση της Ελλάδας, καθώς η χρηματοπιστωτική σταθερότητα έχει ήδη δεχθεί μεγάλο πλήγμα. Η Αθήνα του 2015 είναι το Μπουένος Άιρες του 2001», τονίζει ο κ. Κρούγκμαν.

 

Σύμφωνα με το νομπελίστα οικονομολόγο, τίποτα δεν τον ενοχλεί περισσότερο από τη ρητορική ότι για όλα φταίει η αναποτελεσματικότητα των Ελλήνων, οι οποίοι υποτίθεται ότι δεν έχουν κάνει τίποτα. Στην πραγματικότητα, υπογραμμίζει, η Ελλάδα έχει εφαρμόσει τρομακτικά επώδυνα μέτρα.

 

Το πρόβλημα κατά τον ίδιο είναι ότι οι μεγάλες περικοπές δαπανών σε μια οικονομία χωρίς ανεξάρτητη νομισματική πολιτική και τη δυνατότητα να υποτιμήσει το νόμισμά της, οδηγούν σε τεράστια οικονομική συρρίκνωση. «Αυτό δεν είναι ένα λάθος των Ελλήνων, αλλά ουσιαστικά ένα σχεδιαστικό ελάττωμα του ίδιου του ευρώ» γράφει ο Κρούγκμαν.

 

Όσον αφορά το Grexit, λέει πως: «Όντως, οι ζωές των δανειστών θα γίνουν πιο εύκολες, για λίγο, γιατί δεν θα είχαν να αντιμετωπίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά από τη σκοπιά των πιστωτών, το Grexit είναι κάτι απόλυτα αρνητικό. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα έπαιρναν λιγότερα χρήματα πίσω σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη συμφωνία κρατάει την Ελλάδα μέσα και η απόδειξη ότι το ευρώ είναι τελικά αναστρέψιμο θα προλειάνει το έδαφος για μελλοντικές κρίσεις, ακόμα και αν η ΕΚΤ καταφέρει να συγκρατήσει αυτήν την κρίση».

 

Οι Έλληνες, από την άλλη πλευρά, μπορεί να βρεθούν αντιμέτωποι με το οικονομικό χάος μετά την έξοδο από το ευρώ. Και ενδεχομένως η προειδοποίηση από την Τράπεζα της Ελλάδας ότι η υποτίμηση θα οδηγήσει τη χώρα στον τρίτο κόσμο, να είναι σωστή, υποστηρίζει ο κ. Κρούγκμαν, σημειώνοντας ωστόσο ότι θα ήθελε να γνωρίζει το μοντέλο και τα ιστορικά παραδείγματα που επιβεβαιώνουν το συμπέρασμα αυτό.

 

Αλλά αν δεν συμβεί αυτή η εσωτερική κατάρρευση, ένα υποτιμημένο νόμισμα θα οδηγούσε τελικά σε μια ανάκαμψη με ώθηση από τις εξαγωγές. Το επιχείρημα, υπογραμμίζει ο κ. Κρούγκμαν, είναι πως κανείς δεν πρέπει να έχει απόλυτες βεβαιότητες. Αλλά οι δανειστές θα έπρεπε να ανησυχούν περισσότερο από τους Έλληνες…

 

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Περισσότερα »

Θλιβερή πρωτιά στις αμβλώσεις για την Ελλάδα

Θλιβερή "πρωτιά" στις διακοπές κυήσεων για την Ελλάδα 


Την πρώτη θέση πανευρωπαϊκά στις διακοπές κυήσεων καταλαμβάνει πλέον η Ελλάδα καθώς το 22% των Ελληνίδων δηλώνει ότι έχει κάνει τουλάχιστον μία έκτρωση, ενώ το 10% των γυναικών που υφίστανται τέτοιου είδους επεμβάσεις είναι εφηβικής ηλικίας. Σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας 40.000 εκτρώσεις τον χρόνο στην Ελλάδα αποφασίζονται από κορίτσια κάτω των 18 ετών, ενώ σύμφωνα με έρευνα του Αρεταίειου Νοσοκομείου ένα στα τέσσερα κορίτσια ηλικίας 14 έως 17 ετών έχει κάνει έκτρωση, και οι μισές έφηβες που κάνουν έκτρωση δεν έχουν ενημερώσει ούτε τη μητέρα τους. 

Μία στις 1.000 γυναίκες που κάνουν διακοπή κύησης παρουσιάζει αιμορραγία κατά την επέμβαση ή τις πρώτες 24 ώρες μετά από αυτήν, το 44% των γυναικών που έχουν κάνει έκτρωση εμφανίζει νευρικές διαταραχές και 25% επισκέπτεται ψυχίατρο. Τα στοιχεία αυτά επικαλείται ο αναπληρωτής καθηγητής μαιευτικής και γυναικολογίας στο ΑΠΘ και αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Εταιρείας Ουρογυναικολογίας, Θεοχάρης Ταντανάσης, σε παρουσίαση του με τίτλο "Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των νέων. Όρια και προτεραιότητες" , που θα πραγματοποιηθεί αύριο στο πλαίσιο του 1ου Σεμιναρίου Ψυχοσωματικής στη Μαιευτική Γυναικολογία, το οποίο διοργανώνει η Β΄ Μαιευτική Γυναικολογική Κλινική του ΑΠΘ. 

«Πρόκειται για μια θλιβερή πρωτιά, που σχετίζεται όσο ποτέ τα τελευταία χρόνια και με παράγοντες που διαμορφώνουν η οικονομική κρίση, η αβεβαιότητα και η αύξηση της ανεργίας» επισημαίνει μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Ταντανάσης. Οι εφηβικές εγκυμοσύνες, σύμφωνα με τον κ. Ταντανάση, οφείλονται στην άγνοια, στους λανθασμένους χειρισμούς του χαπιού επείγουσας αντισύλληψης, στις σχέσεις μεταξύ γονιών και παιδιών, αλλά και στην αδιαφορία της Πολιτείας. Ενώ στις χώρες της Ευρώπης το αντισυλληπτικό χάπι χρησιμοποιείται από το 22% των γυναικών κατά μέσο όρο, η χρήση του στην Ελλάδα φθάνει μόλις το 3,2%. Σύμφωνα με στοιχεία από στατιστικές χωρών της Κεντρικής Ευρώπης, το 1/3 των κοριτσιών κάτω των 18 στην πρώτη επαφή δεν χρησιμοποίησαν κανέναν τρόπο σίγουρης προφύλαξης. 

Στοιχεία από τις ΗΠΑ σχετικά με αγόρια δείχνουν ότι μόνο 28% χρησιμοποίησε προφυλακτικό κατά την τελευταία επαφή, ενώ ποσοστό 17% αφέθηκε στην κρίση του κοριτσιού, για να πάρει τα μέτρα του. «Άρα η σίγουρη αντισύλληψη είναι υπόθεση και των δύο φύλων» τονίζει ο κ Ταντανάσης. «Η σεξουαλικότητα είναι δυναμική της ανθρώπινης υπόστασης, η οποία μέχρι πριν από μερικά χρόνια θεωρείτο "ταμπού", για να συζητηθεί δημόσια. Τα δεδομένα όμως έχουν αλλάξει, η σεξουαλικότητα και τα θέματα που την αφορούν κατέχουν μία από τις πρώτες θέσεις από πλευράς ενδιαφέροντος στην επικαιρότητα που προβάλλεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ιδιαίτερα τα έντυπα μέσα. Μιλάμε λοιπόν σήμερα πιο ανοιχτά για τα θέματα αυτά. 

Αυτό σημαίνει ότι εξέλειψαν τα προβλήματα; Μάλλον όχι, αν πιστέψουμε τους σεξολόγους. Τα προβλήματα μετατέθηκαν, εξακολουθούν να υπάρχουν, αλλάζει όμως ίσως η υφή τους. Το γεγονός αυτό έχει σχέση και με την προβολή προτύπων/μοντέλων συμπεριφοράς από τα ΜΜΕ και την τάση συμμόρφωσης και ταύτισης με το πρότυπο. Πέρα από αυτό, προβάλλονται ή τονίζονται, συχνά, "σωματικά" σύμβολα διάπλασης και ίσως λιγότερο η επικοινωνία στη σεξουαλικότητα και αυτό είναι ένας πρόσθετος παράγων, που μπορεί να λειτουργήσει ανασταλτικά» προσθέτει ο κ. Ταντανάσης. Σύμφωνα με τον κ. Ταντανάση, ένα μέρος μόνο των νέων θα ήθελε να ενημερώνεται για θέματα σεξουαλικότητας από τους γονείς, αλλά οι γονείς από την πλευρά τους, σε ικανό ποσοστό, αδυνατούν να παράσχουν ικανού βαθμού πληροφόρησης ή θα προτιμούσαν να αναλάβει κάποιος άλλος φορέας αυτό το έργο. «Η τάση των νέων για σεξουαλική ενημέρωση στη χώρα μας αρχίζει γύρω στα 10 με 12, και παρέχεται συνήθως από φίλους. 

Στην Ελλάδα, ο μέσος όρος ηλικίας όπου έχει σημειωθεί η πρώτη σεξουαλική επαφή είναι (για τις μεγάλες πόλεις) η ηλικία ως τα 18 (11-14). Από όλα αυτά καθίσταται σαφές, ότι είναι δεδομένη η αναγκαιότητα για πιο συστηματική διαπαιδαγώγηση, ειδικότερα των νέων, σε θέματα σεξολογίας. Χρειάζεται λοιπόν ανοικτή γραμμή επικοινωνίας με το παιδί-έφηβο, για να μπορέσει να λειτουργήσει αυτό πιο άνετα. Τα βασικά στοιχεία της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης των νέων πρέπει να περιλαμβάνουν πέντε θέματα: την ανατομία και λειτουργία του σώματος, την υγιεινή, την αντισύλληψη, τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα και την επικοινωνία στις σχέσεις των δύο φύλων. 

Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσαν να ελαττωθούν οι φοβίες, οι ενοχές, το άγχος ή οι παρανοήσεις και οι αντιδράσεις, που προέρχονται είτε από κακή πληροφόρηση είτε από κακή εφαρμογή της πληροφόρησης από το νέο άτομο. 

Ο γονέας μπορεί να λειτουργήσει υποκειμενικά, γιατί την ανατροφή ενός παιδιού τη βιώνει ως υποκειμενική υπόθεση, ο οποιοσδήποτε άλλος όμως (π.χ. επαγγελματίες του χώρου της υγείας) πρέπει να λειτουργήσει με αντικειμενικότητα» εξηγεί ο κ. Ταντανάσης. Με το έργο της σεξουαλικής αγωγής, σύμφωνα με τον αναπληρωτή καθηγητή, θα μπορούσε να ασχοληθεί μια επιστημονική εταιρεία, η οποία θα παρέχει την επιμόρφωση με κύκλο μαθημάτων και στην οποία θα μπορούσαν να συμμετέχουν εκπαιδευτικοί, ιατροί, ψυχολόγοι και άτομα επαγγελμάτων υγείας. «Μέσω ενός προγράμματος επιμόρφωσης σε θέματα σεξουαλικής αγωγής θα μπορούσαν να επιτευχθούν βασικοί στόχοι που είναι απαραίτητοι για τη χώρα μας και το κοινωνικό σύνολο. Και οι στόχοι αυτοί είναι: η αποτροπή του μεγάλου αριθμού διακοπών κύησης και ο καλύτερος έλεγχος της γονιμότητας, η βελτίωση των σχέσεων επικοινωνίας και η ορθολογικότερη διάπλαση του κοινωνικού μας συνόλου» καταλήγει ο κ. Ταντανάσης.

www.dikaiologitika.gr

Περισσότερα »

Σοκ: Δίνουν στους πρόσφυγες στην Τουρκία φυλλάδια με τίτλο Καλώς ήλθες στην Ελλάδα

 

Πρόσφυγες και λαθρομετανάστες, που συνωστίζονται στα παράλια της Τουρκίας για να περάσουν παράνομα στην Ελλάδα και την Ευρώπη, εφοδιάζονται με ένα φυλλάδιο -αυτό που δημοσιεύουμε- το οποίο έχει τίτλο «Welcome To Greece» (Καλώς ήλθες στην Ελλάδα) και στο εξώφυλλο δείχνει ένα μετανάστη μόλις έχει… αράξει σε μια παραλία να κοιτά την ανατολή του ήλιου.

Στο εσωτερικό του φυλλαδίου υπάρχει ενημέρωση, όπως και φράσεις στα ελληνικά με εξήγηση στα αγγλικά, ώστε οι πρόσφυγες – λαθρομετανάστες να μπορούν να πουν δυο λέξεις αλλά και να έχουν ένα μπούσουλα πώς θα κινηθούν.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον να διερευνήσουν οι ελληνικές Αρχές και Υπηρεσίες είναι ότι αυτό το φυλλάδιο -το επισημαίνουμε- μοιράζεται στην Τουρκία. Δηλαδή, μοιράζεται στο έδαφος της Τουρκίας στους λαθρομετανάστες με την ανοχή εάν όχι συνεργασία -προφανώς- και των κυκλωμάτων διακινητών – δουλέμπορων.
Στην «ενημέρωση» και «υποδοχή – πρόσκληση» των λαθρομεταναστών έχει δημιουργηθεί και ένα σάιτ, το www.w2eu.info, που διαφημίζεται και στο εξώφυλλο του φυλλαδίου. Μάλιστα, όλα τα φυλλάδια υπάρχουν και σε μορφή pdf εδώ: www.w2eu.info/pritings.en.html
Το φυλλάδιο κυκλοφορεί και στα αραβικά:

ΠΗΓΗ : Είδηση Σοκ: Δίνουν στους πρόσφυγες στην Τουρκία φυλλάδια «Καλώς ήλθες στην Ελλάδα» | ΠΕΡΙΕΡΓΑ - STRANGE http://periergaa.blogspot.com/2015/06/blog-post_634.html#ixzz3csujSve7 
Follow us: PERIERGAA on Facebook

Περισσότερα »