Δε θα πεθάνουμε ποτέ ξενέρωτο Φθινόπωρο
Γράφει ο Πέτρος Τερζής
Πρωτοβρόχια, μποτιλιάρισμα, ειδήσεις που
προκαλούν πονοκέφαλο, στάτους στο facebook που μας ενημερώνουν ότι
μπήκε ο Οκτώβρης, γεμάτα λεωφορεία, no parking, προγράμματα μαθημάτων
για το εξάμηνο.
Όλα σιγά-σιγά παίρνουν το δρόμο τους για να ξεκινήσει
ακόμα μία ακαδημαϊκή και εργασιακή χρονιά.
Το φθινόπωρο, που λέτε, ως η εποχή της παρακμής της Φύσης, έχει διαλέξει τελικά τη χειρότερη θέση μέσα στο ημερολόγιο.
Είναι ίσως η εποχή που ταιριάζει πιο
πολύ με την ψυχολογία του ανθρώπου κατά την περίοδο της.
Το Χειμώνα, για
παράδειγμα, παρά το κρύο διασκεδάζουμε σε χιονοδρομικά κέντρα και
γιορτάζουμε μέχρι πρωϊας τα Χριστούγεννα.
Την άνοιξη, πολλές φορές ο
φόρτος της καθημερινότητας δε μας αφήνει να απολαύσουμε την αναγέννηση
της φύσης και συνεπώς η ψυχολογία μας δεν ταιριάζει με αυτήν της
ανανέωσης, της αναγέννησης.
Άσε που το Πάσχα ψυχοπλακωνόμαστε κιόλας
λόγω Μεγάλης Εβδομάδας. Το καλοκαίρι πολλές φορές έχει τόση ζέστη που
μας πνίγει και δεν μπορούμε να χαλαρώσουμε εκμεταλλευόμενοι τις διακοπές
μας.
Το φθινόπωρο όμως…
Το φθινόπωρο η Φύση αποσύρεται.
Όλη η ζωντάνια της χάνεται όταν ξεκινήσουν τα πρώτα κρύα. Σαν να
υποτάσσεται στη βροχή ένα πράγμα. Έτσι και ο άνθρωπος. Το φθινόπωρο για
αυτόν δεν είναι μόνο ο καιρός αλλά συνδυάζεται και με την ιδέα ότι
ξεκινάει ακόμα ένας χρόνος εργασίας, ένας χρόνος ρουτίνας.
Η καλοπέραση
του καλοκαιριού και η ζωντάνια της άνοιξης γκρεμοτσακίζονται βίαια και
αποσυντίθενται με την πρώτη βροχή σαν ένα πεταμένο κομμάτι χαρτί στο
δρόμο που το διαλύουν οι πρώτες σταγόνες της φθινοπωρινής μπόρας. Κι όσο
επιστρέφεις στην πόλη, βλέπεις τα αυτοκίνητα να πληθαίνουν και σε κάθε
αυτοκίνητο βλέπεις και ένα φθινόπωρο να έρχεται απειλητικά κατά πάνω
σου.
Δεν είναι μόνο εποχή.
Είναι ψυχολογία.
Παντού βλέπεις φθινόπωρο,
παντού νιώθεις πως ξεκινάς πάλι από την αρχή.
Στις μακρυμάνικες
πυτζάμες, στις κουβέρτες που βγάζεις από το ντουλάπι, στο καλοριφέρ που
ετοιμάζεσαι να ανοίξεις, στις βλακείες που πληθαίνουν με γεωμετρική
πρόοδο στο τοίχο σου στο facebook. Σ’όλα αυτά υπάρχει ενυπάρχει το
φθινόπωρο.
Μια λύση βλέπω με το φτωχό μου το μυαλό
ώστε να σταθούμε δυνατοί και χαμογελαστοί στο φθινόπωρο που μπαίνει
βίαια στη ζωή μας. Η λύση αυτή ακούει στο όνομα καλοκαίρι.
Στο ξεκίνημα
της χρονιάς αυτής ας θυμόμαστε να αντιμετωπίζουμε τα πάντα με τον ήλιο
μας κι ας γίνει αυτός ο ήλιος ο οδηγός μας.
Ας έχουμε την εικόνα του
καλοκαιρινού ήλιου πάντα στο μυαλό μας για να φωτίσει τα συννεφιασμένα
πρωινά που θα ξυπνάμε για να πάμε στη σχολή ή τη δουλειά μας.
Ας είναι η
σκέψη μας σαν το κύμα, να μπορεί να ταξιδεύει όταν παγιδεύεται στο
λαβύρινθο της καθημερινότητας.
Ας αναζητήσουμε τις απλές χαρές στη ζωή
όπως ο ναύτης επιζητά άμμο να πατήσει το πόδι του. Ας αγαπήσουμε σαν
τους θαλασσοπόρους κι ας ελπίσουμε σαν γυναίκες που τους καρτερούν.
Ας
είναι η ψυχή μας τόσο ήρεμη και γαλήνια όσο η θάλασσα τη νύχτα κι ας
είναι οι έρωτες μας όπως ο πρώτος καλοκαιρινός μας έρωτας με τον οποίο
ξαπλώσαμε ένα βράδυ να δούμε τ’ αστέρια.
Ας είναι η καρδιά μας τόσο
ζεστή όσο η άμμος στην παραλία που σε ανατριχιάζει όταν πρωτοπατάς πάνω
της.
Ας πούμε μια καλημέρα στον γείτονα μας, όπως την ακούγαμε από τη
γειτόνισσα της γιαγιάς μας στο χωριό. Κι ας σταθούμε στους ανθρώπους που
μας χρειάζονται όπως η πανσέληνος στέκεται τόσα χρόνια δίπλα στον
Αύγουστο και τον ομορφαίνει δίνοντας του μια μαγική δυναμική.
Να ‘σαι σίγουρος ότι φθινοπωρινά βέλη θα
σε χτυπούν καθημερινά, στη σχολή, στο δρόμο, στο λεωφορείο, στο σπίτι.
Σημασία έχει να αντλήσεις από μέσα σου καλοκαίρι…να τα καταπολεμήσεις
και να φωνάξεις δυνατά «Δε θα πεθάνουμε ποτέ ξενέρωτο Φθινόπωρο»
