Αγαπητέ Λάκη Λαζόπουλε
Ονομάζομαι Νίκη Λαζαρίδου, είμαι 21 ετών και αυτή την στιγμή που σου γράφω κάθομαι αναπαυτικά μέσα στο σαλόνι ενός πανεπιστημίου στην Αγγλία.
Είμαι εδώ μόνο για 5 μήνες αλλά ήδη νιώθω αυτό που μου έλεγαν οι γονείς μου, αυτό που μου είπαν οι γιαγιά μου και ο παππούς μου... η Ελλάδα είναι η μητέρα που πουλάει τα παιδιά της. Γιατί νιώθω έτσι;
Πριν έρθω εδώ έκανα αιτήσεις για τα πανεπιστήμια στην Αγγλία και τα περισσότερα από αυτά με δέχτηκαν. Από τότε η ψυχή μου δεν...
μπορεί να γαληνεύσει.
Εδώ δεν είναι το σπίτι μου, εδώ δεν είναι η πατρίδα μου, εδώ θα είμαι πάντα ξένη μεσ' τους ξένους. Δεν περνάει μέρα που να μην συζητώ με τους γονείς μου για το αν θα τα τινάξω όλα στον αέρα και θα κάνω μια νέα αρχή στην Αγγλία, όπου θα σπουδάζω σωστά, θα βρω δουλειά, θα υπάρξει αξιοκρατία και θα πληρώνομαι σωστά. Με λίγα λόγια θα έχω αυτά που θεωρώ πολυτέλεια ενώ θα έπρεπε να είναι δεδομένα...Κάθε μέρα όταν γυρνάω στο μικρό μου δωμάτιο βλέπω την εκπομπή σου, βλέπω ειδήσεις διαβάζω άρθρα και ενημερώνομαι για την κατάσταση που επικρατεί. Κάθε μέρα που ξυπνάω προσπαθώ να με πείσω πως εδώ είναι καλύτερα να ζήσω. Με το χέρι στην καρδιά σου λέω πως δεν περνάει μέρα που να μην κλαίω για αυτή τη χώρα.
Τη χώρα αυτή που μου την κατασπάραξαν οι άπληστοι πολιτικοί, που οι πολίτες της είναι σε απόγνωση, που έχει τα τεράστια της χρέη.
Σκέφτομαι όλη μέρα πως θέλω να γυρίσω και φοβάμαι.
Να γυρίσω στο ελληνικό πανεπιστήμιο που σπούδαζα και να μην ξέρω πότε θα αποφοιτήσω ή αν θα κλείσει από έλλειψη χρημάτων;
Η δική μου η γενιά φοβάται, ξενιτεύεται όπως τότε με τις Γερμανίες και τις Αμερικές, σφίγγει τα δόντια κλείνει τα μάτια και πηδάει στο κενό.
Σας παρακαλώ μέσα από τον πάτο της ψυχής μου... ελευθερώστε την χώρα μου.
Μην με διώχνετε.. Αφήστε με να χαρώ
