Ποτέ ο ίδιος δεν φαντάστηκε ότι οι ταινίες του, που σημάδεψαν τρεις γενιές Ελλήνων, θα επιβίωναν μέχρι σήμερα. Κι όμως, είναι ο σκηνοθέτης των μεγαλύτερων εμπορικών επιτυχιών του ελληνικού σινεμά, των σινεμασκόπ ταινιών που μάγεψαν την Ελλάδα με τη μοναδική λάμψη και φινέτσα τους και πρωταγωνιστές τα πιο λαμπρά αστέρια.
Πάνω απ' όλα όμως, είναι ο πρύτανης του ελληνικού μιούζικαλ. Ο άνθρωπος που ονειρεύτηκε να φέρει λίγη από τη λάμψη του Χόλυγουντ στην μεταπολεμική Ελλάδα.
Η Ζωή Λάσκαρη, ο Νίκος Κούρκουλος, η Μάρθα Καραγιάννη, ο Φαίδων Γεωργίτσης, ο Κώστας Βουτσάς, Τζένη Καρέζη και μία σειρά από τους πιο δημοφιλείς ηθοποιούς του ελληνικού σινεμά αναδείχθηκαν από τη μαγική μπαγκέτα του χαρισματικού σκηνοθέτη.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1923 από γονείς πρόσφυγες. Η καριέρα του, ως ηθοποιού, σε ηλικία 10 μόλις χρόνων, ξεκίνησε από το παιδικό θέατρο. Όπως έλεγε ο ίδιος «σε ό,τι καλλιτεχνικό, τρύπωνα». Συνέχισε ως χορευτής με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Γιάννης Νταλ». Το πρώτο του σενάριο το έγραψε το 1958 για την ταινία «Το Τρελοκόριτσο». Έναν χρόνο αργότερα, ξεκίνησε την καριέρα του ως σκηνοθέτης με τη «Μουσίτσα» και ακολούθησε την ίδια χρονιά η ταινία «Λαός και Κολωνάκι».
Το 1961 άρχισε η συνεργασία του με τη «Φίνος Φιλμ» με την ταινία ο «Κατήφορο», στην οποία πρωταγωνιστούσε η Ζωή Λάσκαρη. Τη δεκαετία του 1970 άρχισε να εργάζεται και για την τηλεόραση. Από τις πιο γνωστές είναι το «Λούνα Παρκ», η «Οδός Ανθέων», «Τα Λιονταράκια», «Το Ρετιρέ», «Το Τρίτο Στεφάνι» και άλλες. Η τελευταία του δουλειά ήταν το 1999 το σίριαλ «Μικρές Αμαρτίες».Συνολικά σκηνοθέτησε πάνω από 60 ταινίες, και στις περισσότερες το σενάριο το είχε γράψει ο ίδιος.
Οι ταινίες του διακρίνονταν για την τεχνική τους, την πρωτοτυπία και την έμπνευση με την οποία είχαν γυριστεί. Χαρακτηριστικό τους ήταν το κέφι, η χαρούμενη διάθεση και τα μουσικοχορευτικά.
Πολλές φορές ο Γιάννης Δαλιανίδης είχε κατηγορηθεί για την ξενοιασιά που ανέδιδαν οι ταινίες του και για αδιαφορία για την πολιτική, και μάλιστα σε μία εποχή που η ελληνική κοινωνία αντιμετώπιζε θεμελιώδη προβλήματα. Ο ίδιος, σε παλαιότερη συνέντευξή του, λέει πόσο σημαντικό ήταν το χαμόγελο για τους Έλληνες της εποχής εκείνης: «Η αλήθεια είναι ότι τον καιρό που κάναμε τις ταινίες είχαμε κατηγορηθεί ότι αποπροσανατολίζαμε τον ελληνικό λαό. Εμείς νομίζω ότι το γέλιο και το κέφι που δίναμε με το χορό και το τραγούδι, ύστερα από έναν τραγικό εμφύλιο, στην εποχή της εσωτερικής και εξωτερικής μετανάστευσης, της φτώχειας, ήταν η ανάπαυση του πολεμιστή. Η λαϊκή ψυχαγωγία είναι πρώτη ανάγκη και ιδιαίτερα σε έναν λαό που δεν μπορεί να έχει την πολυτέλεια να αντλεί αυτό το κέφι ή το χαμόγελο από τις συνθήκες της προσωπικής του ζωής».
Ο Γιάννης Δαλιανίδης απεβίωσε το Σάββατο 16 Οκτωβρίου σε ηλικία 87 ετών. Τον τελευταίο καιρό νοσηλευόταν με αναπνευστικά προβλήματα και πολυοργανική ανεπάρκεια.
Η κηδεία του θα γίνει τη Δευτέρα, στις 3 το μεσημέρι, από το Α' Νεκροταφείο.
http://www.madata.gr
