«…Δεν αγαπάμε τους εαυτούς μας, δεν αγαπάμε τη χώρα μας και γι' αυτό τίποτα δεν μας σώζει. Ετσι, εκεί που φθάσαμε, τουλάχιστον να μην ξεφτιλιζόμαστε μπροστά στους ξένους, γιατί είναι ντροπή ένας λαός με πληθυσμό δέκα εκατομμυρίων να μην έχει δέκα ανθρώπους ικανούς και να χρειάζεται τη βοήθεια των ξένων. Είναι ντροπή!» Οργή και αγανάκτηση του ανθρώπου που έγραψε τη δική του μεγάλη ιστορία, που είναι άρρηκτα δεμένη με την Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Λόγια μέσα από την ψυχή του συνθέτη, όπως απεικονίζονται στο βιβλίο «Μίκης Θεοδωράκης, 85 χρόνια ΑΞΙΟΣ ΕΣΤΙ. Ο συνθέτης αφηγείται τη ζωή του στον Γεώργιο Π. Μαλούχο και μιλά για την ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Από τον Μεσοπόλεμο στη χρεοκοπία».Χείμαρρος ο κ. Μαρκεζίνης φόρτισε την ατμόσφαιρα και συχνά προβλημάτισε το ακροατήριο μιλώντας για το φαινόμενο «Μίκης Θεοδωράκης»…
«Μπρος στη δύση της ζωής του ο Γκαίτε αποφάσισε να εμπιστευθεί στον αγαπημένο του μαθητή, τον Γιόχαν Εκερμαν, τους στόχους της ζωής του. Το βιβλίο του Γκαίτε έχει κάτι κοινό με αυτό του Μίκη. Ο δημοσιογράφος Γιώργος Μαλούχος μορφοποίησε και ταξινόμησε τον ποταμό Μίκη. Ο Μίκης ανήκει σε όλη την Ελλάδα, που τον αγαπάει και τον θαυμάζει έχοντας προβληματιστεί ενίοτε με τη συμπεριφορά του. Ως καλλιτέχνης δεν έχει σύνορα. Με τον “Ζορμπά” έχει διαμορφώσει την εικόνα του Ελληνα».
«Δεν έχω έρθει εδώ για να εγκωμιάσω τον Μίκη -διευκρίνισε ο κ. Μαρκεζίνης- γιατί δεν είμαι ισάξιός του. Οποιοδήποτε σχόλιο και να προσθέσω στο έργο του θα αποτελέσει έπαινο περιττό. Εχω έρθει εδώ για να εξηγήσω για ποιο λόγο με επέλεξε ο Μίκης να παρουσιάσω το βιβλίο της ζωής του. Ξεκινήσαμε από διαφορετικά σημεία, αλλά είχαμε το ίδιο ιδεώδες για τη δόξα της πατρίδας. Ο Μίκης είναι επαναστατικό πνεύμα. Με γοητεύει ο ατίθασος χαρακτήρας του. Η έκκλησή του για συγχώρεση και συμβιβασμό διατηρήθηκε στη σκέψη των περισσότερων Ελλήνων μέσα από το “Τραγούδι του νεκρού αδελφού”».
Επικεντρώνοντας εύστοχα το ενδιαφέρον του κοινού στο βιβλίο του Μίκη ο κ. Μαρκεζίνης σχολίασε: «Πραγματεύεται με συγκλονιστικό τρόπο τη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα. Το 1974 ο Μίκης εμφανίστηκε αισιόδοξος με το τραγούδι “Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις”. Δέκα χρόνια αργότερα, στο έργο του “Ο Διόνυσος” γράφει “Τη Ρωμιοσύνη τώρα να την κλαις”. Ο στίχος αντηχεί καίρια. Νομίζω ότι το μέλλον της χώρας μας δεν πρόβαλε ποτέ τόσο ζοφερό. Θα τολμήσω μία ασεβή παράφραση: Τη Ρωμιοσύνη τώρα να την κλαις και αυτόν που κατάντησε έτσι τον ελληνικό λαό ποτέ να μη συγχωρέσεις».
Η πλατεία ξέσπασε σε ζωηρά χειροκροτήματα. Ο Βασίλειος Μαρκεζίνης έκλεισε την ομιλία του με δύο ευχές: «Εύχομαι να ταλαιπωρήσουμε κι άλλο τον Μίκη, αυτό το ανήσυχο πνεύμα και να γίνει σύντομα καλά η αγαπημένη σύντροφος της ζωής του. Και να με προσκαλέσει στην εκατοστή επέτειο των γενεθλίων του, αν ζω μέχρι τότε».
Aνταποδίδοντας την απεριόριστη εκτίμησή του στον ομιλητή ο Μίκης Θεοδωράκης είπε: «Οι βαθυστόχαστες σκέψεις του κατάφεραν να φθάσουν τις δικές μου και, παρά τις επιμέρους διαφορές μας, οι πορείες των ανθρώπων στηρίζονται σε πυλώνες όπως το δίκιο και η αγάπη για την πατρίδα και η ολοκληρωτική μας πίστη στην ελληνικότητα, την τόσο κακοποιημένη από Ελληνες και ξένους».
Και με βαθιά επίγνωση και όλη την αγωνιστικότητα που τον διακρίνει, κάλεσε τους παρευρισκομένους: «Ας βροντοφωνάξουμε πως αγαπάμε την πατρίδα και να της αφιερώσουμε όσες δυνάμεις μάς απομένουν, να τη δούμε και πάλι να λάμπει στο βάθρο που της πρέπει».
Αισθητή συγκίνηση προκάλεσαν τα λόγια του μοναδικού Μίκη Θεοδωράκη και το χειροκρότημα ήταν παρατεταμένο από όλους τους παρευρισκομένους.
Espressonews.gr
