Του Λευτέρη Π. Παπαδόπουλου
Την εποχή του Σηµίτη, οι διανοούµενοι _ ας πούµε _ είχανε «ψωµοτύρι» τη λέξη «διακύβευµα». Σε τέτοιο βαθµό, που άρχισε να τη χρησιµοποιεί και η «κουτσή Μαρία» των ρεπόρτερ του δρόµου και των ερωτήσεων του τύπου «Σας αρέσει το βουνό ή η θάλασσα;».
Υστερα ήρθε η εποχή της «επανίδρυσης». Την ξεπατώσαµε και αυτή τη λέξη.
Τον Οκτώβριο του 2009 επανήλθε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Μαζί και η πασοκική αλαµπουρνέζικη διάλεκτός του, µε ταµπέλες υπουργείων - σιδηρόδροµους. Παράδειγµα ∆ιά Βίου Μάθησης κ.λπ.
Και, εδώ και κάµποσους µήνες η πανεπιστηµιακή, φιλολογική και δηµοσιογραφική σνοµπαρία, δεν µπορεί να γράψει µια φράση που να µην περιέχει τη λέξη.. «αφήγηση»!
∆ιάβαζα, προ ηµερών, το _ δηµοσιογραφικό _ κείµενο πολύ νέου, πολύ καλού και µε λαµπρές σπουδές συναδέλφου, και µου πετάχτηκαν τα µάτια έξω σαν κορόµηλα! Ιδού τρεις παράγραφοι από αυτό το κείµενο, για να µη νοµίζετε ότι λέω υπερβολές:
«…Χρειάζεται µια αφήγηση για το τι θα βγει απ’ αυτή την κρίση, πώς θα είναι η χώρα και κυρίως οι πολίτες την επόµενη µέρα. Η κρίση είναι πρωτόγνωρη για την Ελλάδα και για την Ευρώπη. Ούτε η δεύτερη έχει ευρωπαϊκή αφήγηση, γι’ αυτό προς το παρόν υποµένει στωικά τη γερµανική εθνική αφήγηση. Στην ελληνική περίπτωση, η αφήγηση της ισχυρής Ελλάδας και της τεχνητής ευµάρειας διεκόπη βίαια από την οδυνηρή πραγµατικότητα της οικονοµικής κρίσης. Τη θέση της δεν έχει πάρει µια άλλη εθνική αφήγηση, της κρίσης»!
Ορισµένως δεν είµαστε καλά. Κάποιος απαραιτήτως µορφωµένος και έγκυρος, σε όσες απόψεις διατυπώνει, πετάει µια λέξη, την «αφήγηση» και όλοι εµείς, τα χαϊβάνια, τη βάζουµε κυριαρχικά στο λεξιλόγιό µας και την κάνουµε µόδα! Χωρίς να ξέρουµε, ουσιαστικά, τι σηµαίνει αυτή η λέξη στην εκδοχή που χρησιµοποιούµε.
Κι αφού µιλάµε για δηµοσιογράφους, θέλω να πω ότι µου έκανε εντύπωση ένα σχόλιο του Παντελή Καψή («Το Βήµα» 24/12), που λέει:
«... Αν όχι η πείνα, τουλάχιστον η ανέχεια πλήττει χιλιάδες ανέργους που πολύ δύσκολα θα βρουν δουλειά. Αυτοί χρειάζονται την αλληλεγγύη τη δική µας και της πολιτείας. Τους ακούει κανείς; Οχι βέβαια. Να λοιπόν και η θετική πρόταση της στήλης: αντί για απεργίες, που µειώνουν έτσι κι αλλιώς τις αµοιβές µας, αντί γι’ αυτή την παράλογη σπατάλη ενέργειας και... χηµικών, να κάνουµε τα µεροκάµατα της αλληλεγγύης. Μια φορά τον µήνα να απεργούµε… δουλεύοντας και τα µεροκάµατα να πηγαίνουν στο ταµείο ανεργίας. Το ίδιο δε ποσόν να υποχρεούνται να καταθέτουν και οι εργοδότες».
Εχει συµβεί αυτό, προ ετών, στο Βέλγιο.Απεργούσαν οι γιατροί των νοσοκοµείων και οι βέλγοι ταξιτζήδες, για να µην κλείσουν τα νοσοκοµεία, έδωσαν τα µεροκάµατά τους στους γιατρούς και τα νοσοκοµεία λειτούργησαν κανονικά.
Αλλά και στις «Επαρχίες της Αθήνας» που έγραψα πριν από 36 χρόνια, ο Αλ. Λυκουρέζος σηµείωνε στον «Πρόλογο»:
«…Να απεργήσουν για παράδειγµα οι δάσκαλοι κι όλοι οι δηµόσιοι υπάλληλοι, όχι µόνο γιατί έχουν µισθούς πείνας, αλλά διότι τα παιδιά τους δεν έχουν σχολεία και παίζουν µέσα στις αναθυµιάσεις των βόθρων. Να απεργήσουµε εµείς οι δικηγόροι, όχι µόνο για την επίλυση των κλαδικών µας αιτηµάτων, αλλά διότι η µόλυνση της ατµόσφαιρας είναι ένας αργός θάνατος».
