Η εξέγερση στην Αίγυπτο παρομοιάστηκε με επανάσταση. Και ήταν ενάντια σε
ένα καθεστώς που βρισκόταν στην εξουσία τα τελευταία 30 χρόνια και
έμοιαζε αδύνατον να γκρεμιστεί.
Τα εκατομμύρια των Αιγυπτίων που βγήκαν
στους δρόμους του Καΐρου, της Αλεξάνδρειας, του Σουέζ, που
«εγκαταστάθηκαν» επί 18 μέρες στην πλατεία Ταχρίρ, απέδειξαν πως πολλές
φορές η πραγματικότητα είναι εικονική.
Και ο αραβικός κόσμος βρήκε το παράδειγμα και την ευκαιρία που έψαχνε. Και άπαντες εξεγέρθηκαν κατά των κυβερνήσεων, της διαφθοράς, της ποιότητας ζωής, αφού στις περισσότερες η μεσαία τάξη έχει πάψει να υφίσταται. Μετά την Αλγερία, την Τυνησία και την Αίγυπτο είχαν σειρά το Μπαχρέιν, η Λιβύη, το Ιράν, η Υεμένη, το Ιράκ, η Ιορδανία, το Σουδάν, το Ομάν.
Και ο αραβικός κόσμος βρήκε το παράδειγμα και την ευκαιρία που έψαχνε. Και άπαντες εξεγέρθηκαν κατά των κυβερνήσεων, της διαφθοράς, της ποιότητας ζωής, αφού στις περισσότερες η μεσαία τάξη έχει πάψει να υφίσταται. Μετά την Αλγερία, την Τυνησία και την Αίγυπτο είχαν σειρά το Μπαχρέιν, η Λιβύη, το Ιράν, η Υεμένη, το Ιράκ, η Ιορδανία, το Σουδάν, το Ομάν.
Εκτός ελέγχου μοιάζει και η κατάσταση στο Ιράν, όπου χιλιάδες κόσμου
βγήκαν στους δρόμους κατά της καταπίεσης του καθεστώτος του Μοχάμεντ
Αχμαντινετζάντ και των ισλαμιστών κληρικών. Καθημερινές οι διαδηλώσεις,
οι συλλήψεις, οι τραυματισμοί, όμως αυτή τη φορά η αντιπολίτευση δε
φαίνεται διατεθειμένη να φιμωθεί.
Η κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής θυμίζει «καζάνι που
βράζει» και η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί με ιδιαίτερη ανησυχία.
Περισσότερο απ’ όλους, όμως, η κατάσταση ανησυχεί το Ισραήλ. Που είδε
την Αίγυπτο, κράτος που κρατούσε τις ισορροπίες στην περιοχή, να αλλάζει
σελίδα, άγνωστο όμως προς πια κατεύθυνση. Και κάνεις δε θέλει να
σκέφτεται πως κινείται πως μια ισλαμική κυβέρνηση.
