Κατά πλειοψηφία, το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων απέρριψε ως
απαράδεκτη την προσφυγή Σουντούρη και τριών άλλων Ελλήνων, που ζητούσαν
αποζημιώσεις από την Γερμανία, για τον σφαγιασμό των γονέων τους, το
1944, στο Δίστομο, από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής Waffen-SS. Η απόφαση είναι τελεσίδικη και δεν επιδέχεται έφεση.
Όπως προκύπτει από το περιεχόμενο της απόφασης, οι συγκεκριμένοι
προσφεύγοντες και άλλοι 250 Έλληνες, άσκησαν αγωγή αποζημίωσης κατά της
Γερμανίας το 1995 και δύο χρόνια αργότερα δικαιώθηκαν μερικώς.
Αν και -όπως σημειώνεται- η αξίωσή τους έγινε αποδεκτή και από το
εφετείο, ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης της Ελλάδος αρνήθηκε να προχωρήσει
στις απαραίτητες ενέργειες εκτέλεσης αυτής της απόφασης κατά της
Γερμανίας.
Τα γερμανικά δικαστήρια, στα οποία άσκησαν παράλληλα αγωγή οι
ενάγοντες, αναγνώρισαν ότι οι προσφεύγοντες είχαν υποστεί ανυπολόγιστο
πόνο αλλά δεν έκαναν αποδεκτή την αξίωση τους για καταβολή αποζημίωσης,
επικαλούμενα τις διεθνείς συμβάσεις και τον γερμανικό νόμο του 1953,
υπογραμμίζοντας ότι το 1944 δεν είχε συναφθεί καμία διμερής συμφωνία
μεταξύ Ελλάδος και Γερμανίας για το συγκεκριμένο θέμα.
Τέλος, στις 15 Φεβρουαρίου 2006, το Ομοσπονδιακό Γερμανικό
Δικαστήριο αρνήθηκε να εξετάσει τη συνταγματική καταγγελία που υπέβαλαν
οι προσφεύγοντες και οι τελευταίοι κατέφυγαν στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων του Στρασβούργου, όπου η προσφυγή τους κρίθηκε απαράδεκτη
και απορρίφθηκε.
