Με μία δήλωσή του στο antibaro.gr, που θα συζητηθεί, ο ακαδημαϊκός Βασίλειος Μαρκεζινής σχολιάζει τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα και η κοινωνία εν γένει.
Μεταξύ άλλων, κάνει λόγο για τεράστιο κίνδυνο ενός νέου Εθνικού Διχασμού.
«Παρέμεινα εκτός κομματικής πολιτικής από τότε που ξεκίνησα να ασχολούμαι δημοσίως με τα προβλήματα της χώρας μου πριν 5-6 χρόνια. Περαιτέρω, αντιστάθηκα μετ’ επιμονής σε επαναλαμβανόμενες και δελεαστικές προτάσεις να αναμειχθώ ενεργά στην πολιτική. Τέλος, είναι αλήθεια ότι παρέμεινα σιωπηλός από τότε που κάλεσα τους πάντες σε Εθνική Συμφιλίωση κατά την μακρά συνέντευξή μου στον κ. Σαββίδη της ΕΤ3, πριν από μερικούς μήνες. Ένιωσα και νιώθω ότι αυτή η σιωπή ήταν το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω για να βοηθήσω την πατρίδα μου, παρά να ανακατεύομαι στην καθ’ ημέραν διαχείριση της κρίσεως από την κυβέρνηση των τριών» δήλωσε ο ακαδημαϊκός Βασίλειος Μαρκεζίνης και συνεχίζει:
«Θα παραμείνω λοιπόν σιωπηλός για τον ίδιο λόγο. Όμως, απαντώ στην παράκλησή σας γιατί όντως η κατάσταση έχει χειροτερεύσει: ως προς το οικονομικό σκέλος, έχει γίνει ανυπόφορη για πολλούς. Ταυτόχρονα ο κοινωνικός ιστός έχει κατακερματιστεί. Με δισταγμό λοιπόν, δημοσιοποιώ τη βαθειά μου ανησυχία για τους διχασμούς οι οποίοι αναπτύσσονται στη χώρα μου. Πράγματι, για πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία αντιμετωπίζουμε όχι έναν, αλλά τρεις απαράδεκτους διχασμούς μεταξύ:
- Πολύ πλουσίων και πεινασμένων συμπατριωτών μας
- Tης Δεξιάς και της Αριστεράς παράταξης,οι οποίες εκφράζονται ακραία και τείνουν στον αλληλοσπαραγμό
- Κατηγόρων, οι οποίοι επιδιώκουν έναν αυξανόμενο αριθμό κατηγορουμένων
Ο ελληνικός λαός δικαίως ζητάει τη διεξαγωγή έρευνας για το αμαρτωλό παρελθόν και την απόδοση Δικαιοσύνης για το κακό που υπέστη από τους υψηλότερους αξιωματούχους της χώρας. Όμως θα πρέπει να παραμείνει σε εγρήγορση απέναντι στον τεράστιο κίνδυνο ενός νέου Εθνικού Διχασμού, ο οποίος μπορεί να υπερβεί σε αγριότητα και πολυπλοκότητα τους αντίστοιχους του 1915 και 1945.
Το κοινωνικό υλικό είναι έτοιμο να εκραγεί και βρίσκεται στα χέρια του ελληνικού λαού.
Αυτός είναι λόγος, ο οποίος με κάνει να παραμένω ο μοναδικός κήρυκας της ανάγκης για Εθνική Συμφιλίωση, πριν να είναι πολύ αργά. Η πεποίθησή μου αυτή είναι ακλόνητη, όμως οι ελπίδες μου μειώνονται.
