Τιμή σε αυτούς που «δεν ξέχασαν» του Νίκου Τζιόπα

 «Θέλω να ξοδέψω την ψυχή μου σε μια αλληλεγγύη με τους ομοφύλους μου» 
Ίων Δραγούμης

Ένα από τα αποτελέσματα της προσπάθειας ενοχοποίησης της εθνικής σκέψεως στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, είναι και η αμφισβήτηση από ορισμένους «προοδευτικούς» κύκλους του εθνικού χαρακτήρα της Επαναστάσεως του ‘21. Αυτό γίνεται με πολλούς τρόπους: είτε συνδέοντάς την με τον αγώνα των φτωχών αγροτών και ποιμένων εναντίον των κοτζαμπάσηδων, είτε χαρακτηρίζοντάς την ως αστική επανάσταση η οποία έγινε στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, παραμερίζοντας ακόμα και το ρόλο της Εκκλησίας σε αυτήν.

Εκείνο που πρέπει πάντως να εξηγήσουν είναι, το πότε διάβασαν Βολταίρο και Ντιντερό οι, σχεδόν αγράμματοι, σκλάβοι για να ξέρουν τονΕυρωπαϊκό Διαφωτισμό και να εμπνευστούν από αυτόν ώστε να επαναστατήσουν. Όπως επίσης θα πρέπει να μας εξηγήσουν, τί σχέση είχε η «ταξική πάλη» με την Μπουμπουλίνα, την Μαντώ Μαυρογένους, τον Κολοκοτρώνη και τον Υψηλάντη από την μία και τους ναύτες, τους αγρότες και τους βοσκούς από την άλλοι, που συντάχθηκαν όλοι μαζί στον κοινό αγώνα. Διότι o Κανάρης δεν πολεμούσε εναντίον των ναυτών του στο όνομα ενός «ταξικού μίσους», αλλά μαζί με αυτούς έριχνε τα μπουρλότα του στις Τούρκικες φρεγάτες.

Φτάνουν σε σημείο να ισχυρίζονται ότι οι σκλάβοι Έλληνες ζούσαν αρμονικά με τους Τούρκους επί τέσσερις αιώνες χωρίς να μπαίνουν, πάλι, στον κόπο να μας εξηγήσουν το πώς γίνεται να επαναστατούν διαρκώς οι Έλληνες εναντίον των Οθωμανών κατακτητών, εφ’ όσον ζούσαν αρμονικά μαζί τους. Διότι η επανάσταση του ‘21, ήρθε μετά από μια σειρά αποτυχημένων επαναστάσεων οι οποίες ξεκίνησαν αμέσως μετά την κατάληψη της Βασιλεύουσας (1453). Αναφέρω ενδεικτικά τις ακόλουθες: Στα 1463 (Πελοπόννησος), 1468 (Χιμάρα), 1472 (Πόντος), 1479 (Μέσα Μάνη και Πελοπόννησος), 1481 (Μυστράς και Χιμάρα), 1494-5 (Θεσσαλία-Ήπειρος), 1532 (Πελοπόννησος), 1532-1537 (Χιμάρα) 1565-1567 (Χιμάρα), 1570-2 (Πελοπόννησος και Στερεά), 1570-1576 (Χιμάρα), 1578 (Κύπρος), 1582 (Μάνη), 1585 (Ακαρνανία και Ήπειρος), 1581-1590 και 1596 (Χιμάρα), 1600 και 1611 (Ήπειρος και Δυτική Θεσσαλία), 1612 και 1616 (Μάνη), 1661 (Μάνη), 1686 (Ήπειρος και Στερεά), τα γνωστά Ορλοφικά κ.λπ.

Διότι η επανάσταση του ‘21, προήρθε από το γεγονός, ότι ο σκλαβωμένος Ελληνισμός, επί τέσσερις αιώνες πραγματικά «δεν ξέχασε». Και «δεν ξέχασε», διότι μπορεί να μην είχε οργανωμένο κι ελεύθερο κράτος αλλά είχε, έστω και σκλαβωμένη, την εθνική του κοινωνία. Που σημαίνει ίδια καταγωγή, ίδια θρησκεία, ίδια γλώσσα, ίδια ήθη και έθιμα. Ήταν, δηλαδή, αυτό που ο πατέρας της Ιστορίας, είχε περιγράψει αιώνες πριν, ως Έθνος. Γι’ αυτό «δεν ξέχασαν»!

Δυστυχώς στην Ελλάδα κυριαρχεί ένα διεθνιστικό κατεστημένο από πολιτικούς, καθηγητές πανεπιστημίου, δημοσιογράφους κ.λπ. που έχουν βάλει σκοπό να βάλουν «μπουρλότο» στα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας, «χτυπώντας» την στο πιο ευαίσθητο σημείο της: στην εθνική της συνείδηση. Σε πείσμα του διεθνιστικού και «κοσμοπολίτικου» κατεστημένου που, καλυμμένο με το προσωπείο ενός νεφελώδους «προοδευτισμού», προσπαθεί φανατικά να μας πείσει για το αντίθετο, οι κοινωνικές τάξεις δεν πολεμούσαν μεταξύ τους, αλλά ενωμένες, με συνείδηση της κοινής τους καταγωγής, πολέμησαν τον Οθωμανό κατακτητή με μόνο σκοπό την εθνική αυτοδιάθεση και την δημιουργία ενός ελεύθερου και κυρίαρχου εθνικού κράτους.

ΥΓ. Τους πολιτικούς που μας κατέστρεψαν, «ξεχάσαμε» να τους τιμωρήσουμε τόσα χρόνια κι έχουμε την ευθύνη μας. Στις εκλογές που έρχονται έχουμε χρυσή ευκαιρία να το κάνουμε, έστω και τώρα. Οι εθνικές γιορτές και οι παρελάσεις δεν είναι λαϊκά δικαστήρια πολιτικών προσώπων και καλό είναι τις «μούντζες» και τις «κραυγές» μας να τις αποδώσουμε με την ψήφο μας και την καθημερινή μας δράση. Οι ήρωες του ‘21 μας θέλουν περήφανους Έλληνες κι όχι όχλο που δεν υπολογίζει τίποτα. Ιδιαίτερα στην μεγαλύτερη εορτή της συγχρόνου ιστορίας μας, ένας πρέπει να είναι ο σκοπός μας: Να τιμήσουμε αυτούς που «δεν ξέχασαν».