Από τους δικαστές (πλειοψηφίας) όλως περιέργως φαίνεται πως «διέφυγε» ο περίεργος διαδικαστικός συντονισμός της Ελληνικής Κυβέρνησης-Εκτελεστικής Εξουσίας (δημιούργημα του ΠΑΣΟΚ και των ευγενών υποστηρικτών του) καθώς και της τότε πλειοψηφίας της Βουλής-Νομοθετικής Εξουσίας, ότι το συνολικό αυτό πρωτοφανές νομικό κατασκεύασμα ήταν προϊόν ξεκάθαρης έξωθεν υπόδειξης (χαρακτηριστικές δηλώσεις έξωθεν ότι οι Έλληνες θα χάσουν ένα μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας) και κατά συνέπεια η πλειοψηφία της Βουλής νομοθετούσε καθ' υπαγόρευση και αντίθετα προς την εκφρασθείσα λαϊκή κυριαρχία στις εκλογές της 4-10-2009 και συνακόλουθα η νομοθέτηση του Α Μνημονίου έγινε κατά παράβαση: α) της αρχής της δέσμευσης της εκτελεστικής εξουσίας (κυβέρνησης) και του νομοθέτη (Βουλής) από το Σύνταγμα και β) της αρχής της γενικής ισχύος και προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων που προβλέπει το Σύνταγμα, που κατά το άρθρο 134 α (περιπτώσεις στ και η) του Ποινικού Κώδικα συνιστούν θεμελιώδεις αρχές του Ελληνικού Πολιτεύματος (προσδιορίζουν τη συνταγματική ταυτότητα της Πολιτείας ), η παράβαση των οποίων με σφετερισμό της εξουσίας των από τα όργανα του Κράτους έστω και πρόσκαιρα, πρέπει να ελέγχεται ως εσχάτη προδοσία κατ' άρθρο 134 παρ 2 του Ποινικού Κώδικα (δηλαδή για κακούργημα προσβολής του πολιτεύματος) ή για προπαρασκευαστικές πράξεις αυτής (άρθρο 135 ΠΚ). Ήδη μηνύσεις πολιτών που ευρίσκονται στη Βουλή δεν προωθούνται κατά το άρθρο 86 του Συντάγματος (Συνταγματικός συλλογικός θεσμός δικαιοσύνης) παρά τα όσα έλεγαν περί εγκλημάτων το 2010-2011 αντιπολιτευόμενοι του Α Μνημονίου βουλευτές.
Σημειωτέον επίσης όλως περιέργως «διέφυγε» από τους δικαστές πλειοψηφίας ότι το σύνολο των μέτρων (περικοπών) του Τρίτου άρθρου του νόμου αυτού «Μνημονίου» ήτο ενταγμένο μέσα στο γενικό πλαίσιο του νόμου αυτού ως ξεκάθαρο μόρφωμα και προϊόν παράβασης των παραπάνω θεμελιωδών αρχών του δικαίου.
Η διαδικαστική παραβίαση των διατάξεων του Συντάγματος (άρθρα 28 παρ 2, 36, 43, 78 παρ 5, 22, κλπ Συντ), έστω και ως interna corporis της Βουλής, που στο νόμο Μνημόνιο επεσήμαναν οι δικαστές της μειοψηφίας (βλ μειοψηφίες στην απόφαση), εν όψει του ότι το Ελληνικό Σύνταγμα είναι αυστηρό ως γραπτό σύνταγμα και καθορίζει στην Κυβέρνηση και στη Βουλή τον ειδικό και αυστηρό τρόπο λειτουργίας του Πολιτεύματος δια μέσου του νομοθετείν και της εντεύθεν άσκησης της λαϊκής κυριαρχίας και της ειδικής πλειοψηφίας στη Βουλή, αναδεικνύει πλέον θέμα ποινικής ευθύνης για παράβαση θεμελιωδών αρχών του Πολιτεύματος κατ άρθρα 134 α -134-135 ΠΚ.
Παραδόξως κατά το χρόνο διασκέψεων (πριν τη δημοσίευση της απόφασης 668/2012 ΟλΣτΕ) έγινε γνωστό δημοσιογραφικώς από δικαστή του ιδίου δικαστηρίου ότι το μόρφωμα του νόμου 3845/2010 (Α Μνημόνιο). είναι σύμφωνο με το Σύνταγμα. Γιατί τόση βιασύνη: Έγιναν πέντε (5) διασκέψεις στις 13-2-2011, 18-3-2011, 19-4-2011, 13-5-2011 και 20-6-2011, πριν δημοσιευθεί η απόφαση στις 20-2-2012.
Πριν δημοσιευτεί η απόφαση, η Κυβέρνηση Σύμπραξη Λ. Παπαδήμου κλπ με τη σύμπραξη της πλειοψηφίας της Βουλής προχώρησε στη ψήφιση του Δευτέρου χειρότερου Μνημονίου Νόμου 4046/14-2-2012. Κυβερνήσεις και πλειοψηφίες Βουλής πήραν φόρα στη ψήφιση νόμων μνημονίων και τελικά ψηφίστηκε και το Γ Μνημόνιο (Ν 4093/12-11-2012 ΦΕΚ Α 222). Με το τελευταίο μάλιστα μεταξύ άλλων μειώθηκαν περισσότερο και οι αποδοχές των δικαστικών, για τις οποίες μειώσεις διαμαρτύρονται, με αποχώρησή τους από την εκδίκαση υποθέσεων από τα Δικαστήρια, κατά της Κυβέρνησης και της Βουλής για την μη τήρηση του άρθρου 88 παρ 2 του Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο οι αποδοχές των δικαστικών λειτουργών είναι ανάλογες με το λειτούργημά τους.
Σε ποίο λειτούργημα να πιστέψει τώρα ο λαός, όταν κατά το χρόνο διασκέψεων της Ολομέλειας του Συμβουλίου Επικρατείας από 13-2-2011 έως 20-6-2011 η πλειοψηφία δικαστών του ΣτΕ νομιμοποιούσε ως συνταγματικό το Α΄ Μνημόνιο Ν 3845/6-5-2010, ενώ το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα στην Ελλάδα ευρίσκετο υπό κατάρρευση λόγω των μέτρων και με το πρόσχημα αντιμετώπισης του δημοσιονομικού προβλήματος συγχρόνως υπήρχε πλήθος νόμων που αύξησε το δημόσιο χρέος (έκδοση τίτλων του δημοσίου, εγγυήσεις) με υποστήριξη δανεικής ρευστότητας προς τις ιδιωτικές τράπεζες και αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου των με συνολικά ποσά περί τα 303 δις ευρώ σε βάρος των ελλήνων πολιτών και συγχρόνως δέσμευση και μετατροπή των διαθεσίμων των ασφαλιστικών ταμείων σε ομόλογα και περικοπή αυτών με νέα πρόκληση ζημίας.
Και τελικά όλα αυτά εν ονόματι υποστήριξης του ευρώ. Βλέπε τις δύο αποκαλυπτικές επιστολές πρόθεσης προς ΕΕ, ΕΚΤ και Λαγκάρντ (ΔΝΤ) ως μέρος του ψηφισθέντος νόμου 4046/14-2-2012 (Β Μνημόνιο), λίγες ημέρες πριν δημοσιευτεί η απόφαση 668/20-2-2012 της ΟλΣτΕ. Η εφαρμογή των ψηφισθέντων μέτρων τελικά επιδείνωσε την οικονομική κατάσταση της χώρας. Ο χρόνος διέψευσε την αποδοτικότητα και την αρχή αναλογικότητας του Μνημονίου και τα δήθεν συνταγματικά μέτρα προσέβαλαν ατομικά συνταγματικά δικαιώματα πολιτών.
Αυτή την προσβολή δεν «μπόρεσαν» έγκαιρα να την αντιληφθούν δικαστές. Οι προαγωγές δικαστών όμως όπου έπρεπε έγιναν αλλά όμως και οι κρίνοντες κρίνονται. Είναι όμως χρέος των πολιτών τώρα να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα που προσδιορίζουν τη συνταγματική ταυτότητα της Ελληνικής Πολιτείας και ως κοινωνικού κράτους δικαίου.
*O Ιωάννης Σακκάς είναι Πρώην Εισαγγελέας
http://www.spirospero.gr/index.php/koinonia/64-arthrografoi/ioannis-sakkas/33028-i-katarrefsi-tis-syntagmatikis-taftotitas
