H είδηση του θανάτου του Γιάννη Σπανού, που «έφυγε» σε ηλικία 85 ετών, σκόρπισε θλίψη στον καλλιτεχνικό χώρο.
«Συστήθηκε» στον καλλιτεχνικό κόσμο και τη δισκογραφία με το «Μια Αγάπη για το Καλοκαίρι» και κατά τη διάρκεια της καριέρας του έγραψε πολλά τραγούδια για το λεγόμενο «Νέο Κύμα».
Από τα πιο γνωστά τραγούδια του είναι το «Σαν με κοιτάς», «Οδός Αριστοτέλους», «Σπασμένο καράβι», «Μια φορά θυμάμαι», «Μαρκίζα», «Είπα να φύγω», «Βροχή και σήμερα», «Θα με θυμηθείς», «Στην αλάνα», «Μια Κυριακή» και πολλά άλλα.
Είχε, επίσης, μελοποιήσει και στίχους των Λευτέρη Παπαδόπουλου, Γιώργου Παπαστεφάνου, αλλά και ποιήματα των Βασίλη Ρώτα, Γεωργίου Βιζυηνού, Μυρτιώτισσας, Νίκου Καββαδδία, Μίλτου Σαχτούρη.
Γεννήθηκε στο Κιάτο Κορινθίας το 1943 και «κόλλησε» το μικρόβιο της μουσικής σε μικρή ηλικία.
«Σπίτι μου είχαμε πιάνο. Έπαιζε η αδερφή μου κι εγώ, ό,τι άκουγα, το αφομοίωνα και έπαιζα με το αυτί. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει το χάρισμα αυτό, οι άλλοι κατάλαβαν την κλίση μου προς τη μουσική. Δεν είναι και πολύ καλό αυτό, γιατί μπορεί να νομίζεις ότι ξέρεις πολλά, αλλά στην ουσία να ξέρεις ελάχιστα. Είναι σαν το σχολείο όπου “πηδάς” τάξεις, χωρίς να έχεις ωριμάσει στη γνώση. Η μεγάλη μου αγάπη ήταν το πιάνο!» είχε πει ο ίδιος σε συνέντευξή του στην «LIFO» πριν από μερικά χρόνια.
Ο πατέρας του ήταν οδοντίατρος και ήθελε κάποτε να τον καμαρώσει ως δικηγόρο. Τον κέρδισε, όμως, η μουσική.
Σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή», ο Γιάννης Σπανός είχε αποκαλύψει πως ένα ταξίδι – δώρο του πατέρα του στην Ευρώπη στάθηκε η αφορμή για να ζήσει 15 χρόνια στο Παρίσι, να γίνει ακομπανιατέρ σε πολλούς τροβαδούρους της αριστερής όχθης του Σηκουάνα, όπως ο Σερζ Γκενσμπούργκ.
Και να ακούσει, βέβαια, τραγούδια του από τη σπουδαία Ζιλιέτ Γκρεκό και την Πία Κολόμπο αλλά και την Μπριζίτ Μπαρντό, η οποία τραγούδησε το «Sidonie».
Τα τελευταία χρόνια δεν έδινε συχνά συναυλίες. Μόνο μερικές και κυρίως τα καλοκαίρια…
Όπως άλλωστε είχε πει ο ίδιος στην ίδια συνέντευξη, δεν του άρεσαν τα μεγάλα μαγαζιά αλλά τον γοήτευαν πάντα οι χώροι που προκαλούν μια οικειότητα ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το κοινό.
«Στους μεγάλους χώρους δεν μπορείς να παίζεις ακουστική μουσική, πρέπει να προσαρμόζεσαι στον χαρακτήρα τους. Αισθάνομαι αμήχανα, για αυτό τους αποφεύγω» είχε πει τότε.
