Του Χρήστου Ηλιόπουλου*
Θα περίμενε κάποιος ότι το ελληνικό κράτος θα ήταν αρωγός στην επιθυμία χιλιάδων ομογενών, κατοίκων εξωτερικού, να συνδεθούν περισσότερο με την Πατρίδα. Πάρα πολλοί απόγονοι Ελλήνων, που ζουν εκτός Ελλάδος, κυρίως στον Καναδά, στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία, στη Νότιο Αμερική και σε πολλές άλλες χώρες, επιθυμούν να πάρουν ελληνικό διαβατήριο, για διάφορους λόγους, είτε επειδή θέλουν να σπουδάσουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως ευρωπαίοι πολίτες, είτε επειδή θέλουν να εγκατασταθούν στην Ελλάδα ή στην υπόλοιπη Ευρώπη, είτε μόνο και μόνο για συναισθηματικούς λόγους, επειδή αγαπούν την Ελλάδα και θέλουν να την μάθουν καλύτερα, ή και να ζήσουν μόνιμα στην χώρα αυτή κάποια στιγμή της ζωής τους.
Όλοι αυτοί οι δεκάδες χιλιάδες Έλληνες την καταγωγή αποτελούν ένα θείο δώρο για την Πατρίδα, η οποία αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα υπογεννητικότητας, αλλά και σημαντικά οικονομικά προβλήματα.
Επίσης, η Ελλάδα υφίσταται απειλές ασφαλείας αλλά και της ίδιας της εδαφικής ακεραιότητός της από γειτονικά κράτη και έχει ανοικτά διπλωματικά μέτωπα.
Οι χιλιάδες των ομογενών που θέλουν να πάρουν ελληνικό διαβατήριο θα γίνουν «νέοι» Έλληνες, που θα φέρουν συνάλλαγμα και ανάπτυξη στην Πατρίδα, θα αγοράσουν ακίνητα, θα ανοίξουν επιχειρήσεις, αλλά και θα υποστηρίξουν τα ελληνικά δίκαια όταν αυτό χρειάζεται στο εξωτερικό, είτε με διαδηλώσεις, είτε με επιστολές σε διεθνή μέσα ενημερώσεως, είτε με πολιτική πίεση σε βουλευτές του εξωτερικού, πάντοτε υπέρ της Ελλάδος.
Αυτό το εθνικό κεφάλαιο, αυτή την πηγή ανάπτυξης και προσφοράς προς την Ελλάδα, το ελληνικό κράτος, παραδόξως, όχι μόνο δεν την βοηθάει να συσφίξει τους δεσμούς της με την Πατρίδα, αλλά, αντιθέτως, την εμποδίζει με κάθε μέσο, να συνδεθεί με την Ελλάδα! Το ελληνικό κράτος τα τελευταία χρόνια υιοθετεί νόμους και πρακτικές που καθιστούν όλο και πιο γραφειοκρατική και δύσκολη την απόκτηση της ελληνικής ιθαγενείας.
Αν ο σκοπός ήταν να αποφύγουμε τυχόν πλαστογραφίες και ψευδή στοιχεία ότι κάποιος είναι Έλληνας ομογενής, ενώ δεν είναι, θα καταλάβαινε κανείς ότι ασφαλώς και πρέπει να διασφαλισθεί η διαύγεια της διαδικασίας. Όμως, στις χιλιάδες των περιπτώσεων των ομογενών από ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία που αιτούνται ιθαγένεια, δύσκολα θα εύρισκε κάποιος ελάχιστες περιπτώσεις παρατυπίας.
Ποιός άλλωστε θα μπορούσε να υποδυθεί τον Έλληνα, συγκεντρώνοντας αναληθή πιστοποιητικά γεννήσεως και γάμου από το εξωτερικό, με ονόματα και ημερομηνίες που ταιριάζουν και εκδίδονται τα περισσότερα από δημόσιες αρχές με Αποστίλλη;
- Ενώ στο Ειδικό Ληξιαρχείο στην Αθήνα, μέχρι πριν από πέντε ή έξι χρόνια, καταχωρούντο όχι μόνο ο γάμος στο εξωτερικό ενός Έλληνα ή μίας Ελληνίδας, αλλά και η γέννηση του παιδιού του και ο γάμος του παιδιού του, βοηθώντας έτσι σημαντικά στην κτήση ιθαγενείας του, σήμερα μετά βίας εγγράφουν τον γάμο στο εξωτερικό και τίποτα άλλο.
- Ενώ μέχρι προσφάτως, για να εγγράψει το Ειδικό Ληξιαρχείο μία πράξη στο εξωτερικό αποδεχόταν είτε πιστοποιητικό Μητρώου Αρρένων ή Δημοτολογίου, τώρα αποδέχεται μόνο Δημοτολόγιο. Αν δηλαδή ένας Έλληνας είναι εγγεγραμμένος στο Μητρώο Αρρένων και όχι στο Δημοτολόγιο, δεν του εγγράφουν τον γάμο του στο Ειδικό Ληξιαρχείο.
- Για να υποβάλει αίτηση καθορισμού ιθαγενείας ένας ομογενής μέχρι πριν λίγα χρόνια, μπορούσε να υπογράψει πληρεξούσιο τόσο στο Προξενείο, όσο και σε συμβολαιογράφο εξωτερικού, πράγμα που συχνά διευκόλυνε, όταν ο ομογενής ζούσε εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το πλησιέστερο Προξενείο της Ελλάδος. Τώρα, η ελληνική διοίκηση απαιτεί σχεδόν πάντα πληρεξούσιο μόνο από Προξενείο, εμποδίζοντας αδικαιολόγητα πολλούς ομογενείς από το να ασκήσουν τον δικαίωμά τους να αιτηθούν την ελληνική ιθαγένεια.
- Μέχρι πριν μερικά χρόνια η ελληνική διοίκηση απεδέχετο συχνά ως απόδειξη ταυτοπροσωπίας δύο υπεύθυνες δηλώσεις μαρτύρων ότι τα δύο ονόματα ανήκαν στον ίδιο ομογενή, π.χ. «γνωρίζουμε ότι ο Ευστράτιος Αποστολόπουλος και ο Στήβεν Αποστολόπουλος ήταν το ίδιο και το αυτό πρόσωπο».
Τώρα, η διοίκηση απορρίπτει συλλήβδην την απόδειξη ταυτοπροσωπίας με οιονδήποτε άλλον τρόπο, εκτός από διαδικασίες δικαστηρίου ή φωτογραφικής ταυτότητας με τα δύο ονόματα, που είναι είτε αδύνατες είτε πολύ ακριβές και χρονοβόρες, που πάλι καταλήγουν στην άρνηση της ελληνικής ιθαγένειας του προσώπου που ποθεί να γίνει Έλληνας..
- Η διοίκηση έχει γίνει αδικαιολόγητα αυστηρή και αρνείται να δεχθεί προφανείς ταυτοπροσωπίες, όπως π.χ ότι ο Ξυδέας που γεννήθηκε στην Κόρινθο και ο Ξυδίας που παντρεύτηκε στον Καναδά, είναι το ίδιο πρόσωπο, ακόμα κι αν όλα τα άλλα στοιχεία συμπίπτουν, δηλαδή κύριο όνομα, πατρώνυμο, μητρώνυμο, τόπος και χρονολογία γεννήσεως.
- Το ελληνικό κράτος δεν δέχεται να προχωρήσει η ιθαγένεια του εγγονού, εάν δεν συναινεί και δεν γίνει Έλληνας πρώτα ο ενδιάμεσος, δηλαδή ο πατέρας ή η μητέρα του ενδιαφερομένου. Αυτό είναι άδικο, διότι μπορεί ο ενδιάμεσος (γονέας του αιτούντος) να μην μπορεί ή να μην θέλει να συμμετάσχει. Η Ελλάδα αποδέχεται μ’ αυτόν τον τρόπο ότι θα αποξενώσει μία εγγονή από την Πατρίδα, επειδή η μητέρα της ή ο πατέρας της δεν συμμετέχουν στην διαδικασία της ιθαγένειας.
Οι ανωτέρω περιπτώσεις είναι μερικά μόνο από τα παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι το ελληνικό κράτος δεν πολυσυμπαθεί τους ομογενείς και δεν τους βοηθάει να γίνουν Έλληνες και «με την βούλα», δηλαδή με ελληνικό διαβατήριο. Είναι δύσκολο να κατανοήσει κάποιος πώς είναι δυνατόν μία χώρα να δείχνει δείγματα τόσης εχθρότητας προς ανθρώπους που επιθυμούν να γίνουν πολίτες της, καταγόμενοι από πολίτες της χώρας αυτής.
*Ο Χρήστος Ηλιόπουλος
είναι Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω,
Master of Laws.
ktimatologiolaw@yahoo.gr
