Μυσταγωγία: Αλλαξε το φως στην Ακρόπολη -Ελαμψε ξανά σε όλη την υφήλιο

Με τον νέο φωτισμό της έλαμψε απόψε η Ακρόπολη, σκορπίζοντας λίγο από την ακτινοβολία της σε όλο τον κόσμο, γεγονός που αναμεταδόθηκε ζωντανά σε όλη την υφήλιο.

Το έργο της αναβάθμισης του φωτισμού στον Ιερό Βράχο αποδόθηκε παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου, του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, της υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνας Μενδώνη και του προέδρου του Ιδρύματος Ωνάση, Αντώνη Σ. Παπαδημητρίου, οι οποίοι θα παρευρίσκονται στην Πνύκα.
Ο νέος φωτισμός της Ακρόπολης

Η τελετή παράδοσης στην Αθήνα και τον κόσμο της νέας νυχτερινής εικόνας του Ιερού Βράχου ξεκίνησε με ένα ολιγόλεπτο οπτικοακουστικό δρώμενο σε μουσική που έγραψε ειδικά για την περίπτωση ο Σταύρος Γασπαράτος και 51 δέσμες φωτός, που επιμελήθηκε η Ελευθερία Ντεκώ. 

 

Ο Μητσοτάκης για τη φωταγώγηση της Ακρόπολης: «Η Δημοκρατία και οι αρχές της κλασικής Αθήνας χρειάζονται περισσότερο φως στις μέρες μας»

Για τη φωταγώγηση της Ακρόπολης με τον συμβολισμό ότι «Η Δημοκρατία και οι αρχές της κλασικής Αθήνας χρειάζονται περισσότερο φως στις μέρες μας» μίλησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην ομιλία του στην εκδήλωση.

«25 αιώνες μετά το δώρο του μυθικού ήρωα προς τον άνθρωπο προσέλαβε αμέτρητες μορφές. Πυροδότησε τις επιστήμες και ανακαλύψεις βελτιώνοντας τη ζωή μας. Σήμερα επιστρέφει σε εκείνη την πρώτη διαδρομή. Η αρχαία φλόγα μετατρέπεται σε σύγχρονη φωτεινή πορεία. Το φως του 21ου αιώνα αγκαλιάζει την Ακρόπολη. Είναι γιορτή πέρα και πάνω από σύνορα και γλώσσες. Οι αξίες που γεννήθηκαν σε αυτόν τον τόπο αποτελούν πανανθρώπινο κτήμα», ανέφερε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στον χαιρετισμό του στην τελετή φωταγώγησης της Ακρόπολης.

«Η Δημοκρατία και οι αρχές της κλασικής Αθήνας χρειάζονται περισσότερο φως στις μέρες μας, καθώς κάποιοι αμφισβητούν το πολίτευμα του μέτρου και την ικανότητά του να φέρει ισότητα και δίκαιη συμμετοχή στην πολιτική διαδικασία. Απαιτούν και ανάδειξη εκείνων των πλευρών που θα οδηγήσουν στον αναστοχασμό των δημοκρατικών κανόνων. 

Ακριβώς όπως συμβαίνει τώρα και με τον νέο τρόπο γνωριμίας μας με την Ακρόπολη. Ο προηγούμενος φωτισμός μετρούσε ήδη 15 χρόνια. Ο χρόνος τον έφθειρε. Η τεχνολογία τον ξεπερνούσε.

Η αλλαγή που δρομολογείται σήμερα ήταν συνειδητή πολιτική επιλογή. Να επανενταχθεί στη σύγχρονη καθημερινότητα το σύμβολο της κλασικής Ελλάδος. Ο πρακτικός στόχος ήταν διττός. Από τη μία πλευρά να αναδειχθεί ο χώρος με τον όγκο και τη γεωμετρία του. Από την άλλη μεριά να εκσυγχρονιστούν οι εγκαταστάσεις, αποκτώντας μεγαλύτερη αντοχή και μικρότερο ενεργειακό αποτύπωμα», είπε χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός.

 Κάτω από το ολόγιομο -σχεδόν- φεγγάρι, ο Βράχος, τα Τείχη, ο Παρθενώνας, τα Προπύλαια, ο Ναός της Αθηνάς Νίκης, το Ερέχθειο, το Θέατρο του Διονύσου, η Στοά του Ευμένους και το Διονυσιακό Ιερό φωτίστηκαν εκ νέου, ενώ πέντε ακόμα μνημεία απέκτησαν «λάμψη» για πρώτη φορά: Το μνημείο του Θρασύλλου, οι Χορηγικοί Κίονες, το Ασκληπιείο και τα σπήλαια του Απόλλωνος και της Αγλαύρου/Κλεψύδρα, καθώς και το Ιερό της Αφροδίτης. 

Για πρώτη φορά ο φωτισμός διακρίνει τα μνημεία του Ιερού Βράχου τόσο από τα τείχη όσο και μεταξύ τους, αναδεικνύοντας το σύνολό τους, αλλά και τον όγκο και τη γεωμετρία του κάθε μνημείου από κάθε πιθανό σημείο θέασης.

 

 

 

 

Η μελέτη για τον φωτισμό της Ακρόπολης, που έγινε από τη σχεδιάστρια φωτισμού Ελευθερία Ντεκώ, δεν περιορίστηκε στο αισθητικό μέρος, αλλά συμπεριλαμβάνει τη σημαντική αναβάθμιση των υφιστάμενων υποδομών με τον εκσυγχρονισμό της ηλεκτρολογικής εγκατάστασης και του συστήματος αυτοματισμού και ελέγχου των φωτιστικών σωμάτων. 

Πρόκειται για το πρώτο από μια σειρά έργων που πραγματοποιούνται από το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού με στόχο τη συνολική αναβάθμιση των υποδομών και των παρεχόμενων υπηρεσιών της Ακρόπολης, με δωρεά και υλοποίηση από το Ίδρυμα Ωνάση.

Πηγή:  

Περισσότερα »

Κατά φωνή κι ο γάιδαρος।

Κατά φωνή κι ο γάιδαρος।

Στην αρχαιότητα , όταν ένας γάιδαρος φώναζε πριν αρχίσει μια μάχη, νόμιζαν ότι οι θεοί τους προειδοποιούσαν για τη νίκη. 

Κάποτε ο Φωκίωνας ετοιμαζόταν να επιτεθεί στους Μακεδόνες του Φιλίππου, αλλά δεν ήταν και τόσο βέβαιος για το αποτέλεσμα, επειδή οι στρατιώτες του ήταν λίγοι. 

Τότε αποφάσισε ν’ αναβάλει για μερικές μέρες την επίθεση, ώσπου να του στείλουν τις επικουρίες, που του είχαν υποσχεθεί οι Αθηναίοι. 

Πάνω, όμως, που ήταν έτοιμος να διατάξει υποχώρηση, άκουσε ξαφνικά τη φωνή ενός γαϊδάρου από το στρατόπεδο του. – 

Κατά φωνή κι ο γάιδαρος! έκανε ενθουσιασμένος ο Φωκίωνας. Και διέταξε ν’ αρχίσει η επίθεση, με την οποία νίκησε τους Μακεδόνες.

 Από τότε ο λόγος έμεινε, και τον λέμε συχνά, όταν βλέπουμε ξαφνικά κάποιο φίλο μας, που δεν τον περιμέναμε.

Περισσότερα »

«Το Βρετανικό Μουσείο μεγαλύτερος αποδέκτης κλοπιμαίων παγκοσμίως» λέει κορυφαίο δικηγορικό γραφείο

Σφοδρή επίθεση δέχεται η διοίκηση του Βρετανικού Μουσείου ύστερα από δηλώσεις - «φωτιά», προερχόμενες από το κορυφαίο δικηγορικό γραφείο του Τζέφρι Ρόμπερτσον, QC, που αγωνίζεται για την επιστροφή αρχαιοτήτων στις χώρες από τις οποίες αφαιρέθηκαν.
Για «κλεμμένη πολιτιστική κληρονομιά» και «ξεναγήσεις στο μουσείο που είναι γεμάτο αντικείμενα που έχουν αρπαγεί από άλλους λαούς» κατηγορείται το Βρετανικό Μουσείο από το QC.
Ο Ρόμπερτσον κατηγορεί τους υπεύθυνους του μουσείου αλλά και την ίδια την κυβέρνηση για ανεπαρκείς απαντήσεις σε οποιοδήποτε αίτημα επαναπατρισμού αρχαιοτήτων από τις μόνιμες εκθέσεις του. 

Στο βιβλίο του δικηγόρου απόσπασμα οποίου παρουσιάζει ο Guardian, σημειώνει: «δεν μπορούμε να αναιρέσουμε ιστορικά λάθη, αλλά δεν μπορούμε και να συνεχίσουμε να κερδίζουμε ξεδιάντροπα από αυτά». Μαζί με την Αμάλ Κλούνεϊ και τον καθηγητή Νόρμαν Πάλμερ, ο κορυφαίος δικηγόρος είχε συντάξει μία έκθεση για την επιστροφή των ελγίνειων γλυπτών, όπου αναγνώριζε ότι ένας ενδεχόμενος επαναπατρισμός, θα ενθάρρυνε παρόμοια αιτήματα και από άλλα κράτη. «Τα μπρούτζινα του Μπενίν είναι σημαντικά για την Αφρική αλλά όχι για τον κόσμο, όπως τα ελγίνεια γλυπτά με τη διεθνή τους απήχηση. Από την άλλη πλευρά, ο βάρβαρος τρόπος με τον οποίο αφαιρέθηκαν τα μπρούτζινα, συνιστά έγκλημα πολέμου που, ηθικά, είναι ακόμα πιο αποτρόπαιο και από την κλοπή και τη διπροσωπία του Έλγιν».

Ο Ρόμπερτσον καλεί, ακόμη, τα ευρωπαϊκά και αμερικανικά ιδρύματα και μουσεία να επιστρέψουν τα πολύτιμα αρχαιολογικά ευρήματα που, κατά το παρελθόν, εκλάπησαν από «κατακτητές ή αποικιακούς αφέντες» σε βάρος των λαών που βρίσκονταν υπό την εξουσία τους.

«Οι διαχειριστές του Βρετανικού Μουσείου έχουν μετατραπεί στους μεγαλύτερους αποδέκτες κλεμμένης ιδιοκτησίας παγκοσμίως και ένα μεγάλο μέρος των λάφυρων δεν εκτίθενται καν στο κοινό», σημειώνει ο ίδιος, κάνοντας συγκεκριμένη αναφορά στα Ελγίνεια που απαιτεί η Ελλάδα, σε κλεμμένη πέτρινη κεφαλή από το Νησί του Πάσχα και στα περίφημα μπρούτζινα του Μπενίν, των οποίων την επιστροφή ζητά η Νιγηρία.

«Τα μπρούτζινα του Μπενίν είναι σημαντικά για την Αφρική αλλά όχι για τον κόσμο, όπως τα ελγίνεια γλυπτά με τη διεθνή τους απήχηση. Από την άλλη πλευρά, ο βάρβαρος τρόπος με τον οποίο αφαιρέθηκαν τα μπρούτζινα, συνιστά έγκλημα πολέμου που, ηθικά, είναι ακόμα πιο αποτρόπαιο και από την κλοπή και τη διπροσωπία του Έλγιν», προστίθεται.

Βρετανικό Μουσείο: Νόμιμη η δράση του Έλγιν

Εκπρόσωπος του Βρετανικού Μουσείου παραδέχτηκε ότι πράγματι γίνεται μια περιήγηση «κλεμμένων έργων», αλλά από εξωτερικό οδηγό και όχι άνθρωπο του Μουσείου.

Πρόσθεσε ότι ειδικά τα μάρμαρα του Έλγιν αποκτήθηκαν με νόμιμο τρόπο.

«Οι δραστηριότητες του λόρδου Έλγιν ερευνήθηκαν εκτενώς από μια επιτροπή του κοινοβουλίου το 1816 και βρέθηκαν εντελώς νόμιμες», είπε.

«Το Βρετανικό Μουσείο αποδέχεται τις δύσκολες ιστορίες κάποιων από τις συλλογές του, όπως και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αποκτήθηκαν, μέσω πολέμου ή λεηλασίας», κατέληξε.

Περισσότερα »

Στον Λευκό Οίκο διαβάζουν Θουκυδίδη

Παρά το γεγονός ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος δε φημίζεται για την αγάπη του για το διάβασμα, στον Λευκό Οίκο πνέει ελληνικός άνεμος με τον Θουκυδίδη να μονοπωλεί το ενδιαφέρον.

Ολα ξεκίνησαν, σύμφωνα με το Politico, όταν ο ακαδημαϊκός από το Χάρβαρντ, Γκράχαμ Άλισον είχε μία ασυνήθιστη συνάντηση στο αρχηγείο Τραμπ.

Ο Γκράχαμ είναι ένας στοχαστής της εξωτερικής πολιτικής που είχε υπηρετήσει επί προεδρίας Ρίγκαν και Κλίντον. Στον Λευκό Οίκο βρέθηκε κατά τη διάρκεια επίσκεψης στο Συμβούλιο Ασφαλείας προκειμένου να αναλύσει στο επιτελείο Τραμπ το ζήτημα της αντιπαλότητας μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας.

Για να αναλυθεί το θέμα επιστράτευσε τον Θουκυδίδη. Ο 77χρονος ακαδημαϊκός, ο οποίος είναι συγγραφέας ενός βιβλίου που βασίζεται στα συγγράμματα του Θουκυδίδη αναφορικά με τον Πελοποννησιακό πόλεμο μεταξύ Αθήνας και Σπάρτης, αντιπαρέβαλε τον πόλεμο ΗΠΑ-Κίνας με εκείνον μεταξύ των δύο ελληνικών πόλεων. «Γιατί πολέμησαν; Αυτό που έκανε τον πόλεμο αναπόφευκτο ήταν η αύξηση της αθηναϊκής δύναμης και ο φόβος που προκάλεσε αυτό στη Σπάρτη» λέει χαρακτηριστικά.

Προειδοποίησε δε ότι ανάλογη δυναμική θα μπορούσε να προκαλέσει μεταξύ της αυξανόμενης αυτοκρατορίας του αιώνα, της Κίνας και των Ηνωμένων Πολιτειών ένα πόλεμο, που κανείς δε θέλει.

Ο Άλισον αποκαλεί το ενδεχόμενο αυτό «Παγίδα του Θουκυδίδη» και είναι ένα ερώτημα, το οποίο απασχολεί σημαντικές προσωπικότητες του επιτελείου Τραμπ, ιδιαίτερα με την άφιξη των Κινέζων αξιωματούχων στην Ουάσινγκτον, όπου ΗΠΑ και Πεκίνο αναζητούν «διάλογο διπλωματίας και ασφάλειας», προκειμένου να αποφευχθεί ενδεχόμενη σύγκρουση μεταξύ των δύο πιο ισχυρών εθνών του κόσμου.

Και μπορεί να ακούγεται περίεργο το γεγονός ότι ένας αρχαίος Έλληνας θα σκιάσει μια συνάντηση μεταξύ μιας ομάδας διπλωματών και στρατηγών από την Αμερική και την Ασία, αλλά ο Θουκυδίδης είναι ένας «ημίθεος» μεταξύ των θεωρητικών των διεθνών σχέσεων και των στρατιωτικών ιστορικών.

Αξιος σεβασμού για τον κομψό χειρισμό του χρονικού ενός από τους πιο πομπώδους πολέμους της παγκόσμιας ιστορίας, αλλά και για τις διαχρονικές του γνώσεις σχετικά με τη φύση της πολιτικής και του πολέμου.

Δεν είναι τυχαίο εξάλλου, που ο ιστορικός του Πανεπιστημίου του Γέιλ, Ντόναλντ Κάγκαν αναφέρεται στον Θουκυδίδη ως «πηγή σοφίας για την συμπεριφορά των ανθρωπίνων όντων, όταν υπόκεινται στις απίστευτες πιέσεις που επιβάλλει ο πόλεμος, η πανούκλα και οι εμφύλιες συρράξεις».

Ο Θουκυδίδης εξάλλου θεωρείται πατέρας της «ρεαλιστικής» σχολής των διεθνών σχέσεων, η οποία ισχυρίζεται ότι τα έθνη δρουν από πραγματιστικό συμφέρον με ελάχιστη προσοχή στην ιδεολογία, τις αξίες ή την ηθική.

Οσο για τον ίδιο τον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για έναν Αθηναίο ιστορικό που γεννήθηκε σχεδόν 3.000 χρόνια πριν.

Οχι ό,τι έχει και κάτι εναντίον των Ελλήνων. Ο ίδιος είχε δηλώσει εξάλλου ότι «Λατρεύω τους Έλληνες, τους αγαπώ», σε εκδήλωση για την Ανεξαρτησία της Ελλάδας τον Μάρτιο. «Μην ξεχνάτε ότι έρχομαι από τη Νέα Υόρκη και το μόνο που βλέπω είναι Έλληνες, είναι παντού» είχε συμπληρώσει.

Θα μπορούσε όμως ο Αμερικανός Πρόεδρος να εφαρμόσει την κυριαρχία του αρχαίου Έλληνα ιστορικού πάνω στους δικούς του στρατηγούς.

 iefimerida.gr

Περισσότερα »

Συγκλονιστική ανακάλυψη: Ο Πήλινος Στρατός στην Κίνα φτιάχτηκε από Αρχαίους Έλληνες

Μια νέα έρευνα που ισχυρίζεται ότι ο «στρατός από τερακότα», γνωστός και ως «πήλινος στρατός», κατασκευάστηκε με την έμπνευση και τη συνδρομή Αρχαίων Ελλήνων, φέρνει τα πάνω-κάτω στον κόσμο της αρχαιολογίας, σύμφωνα με νέο ντοκιμαντέρ του BBC που θα προβληθεί σύντομα.

Όμως οι αποκαλύψεις δεν σταματούν εκεί. Σύμφωνα με αρχαιολόγους, έλληνες τεχνίτες ενδέχεται να μύησαν τους Κινέζους στα μυστικά της γλυπτικής και να εκπαίδευσαν τους ντόπιους τουλάχιστον από τον τρίτο αιώνα π.Χ., ανατρέποντας τη θεωρία ότι πρώτος Ευρωπαίος που ταξίδεψε στην Κίνα ήταν ο Μάρκο Πόλο τον 13ο αιώνα μ.Χ.

«Έχουμε πλέον αποδείξεις ότι υπήρχε στενή επαφή μεταξύ του Πρώτου Αυτοκράτορα της Κίνας και της Δύσης, πολύ πριν το επίσημο άνοιγμα του «Δρόμου του Μεταξιού», δήλωσε ο γνωστός αρχαιολόγος Li Xiuzhen του Μουσείου του Αυτοκράτορα Qin Shi Huang.

Μια ξεχωριστή μελέτη παρουσιάζει τα ευρήματα μιτοχονδριακού DNA από την Ευρώπη σε διάφορες τοποθεσίες στη δυτική επαρχία Xinjiang της Κίνας, γεγονός που υποδηλώνει ότι Δυτικοί εγκαταστάθηκαν, έζησαν και πέθαναν εκεί, πριν και κατά τη διάρκεια της ηγεμονίας του Πρώτου Αυτοκράτορα.

Υπενθυμίζεται, ότι ο Πήλινος Στρατός, αποτελούμενος από 8.000 αγάλματα, ανακαλύφθηκε το 1974 από αγρότες, θαμμένος κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, σε απόσταση περίπου ενός χιλιομέτρου από τον τάφο του Πρώτου αυτοκράτορα της Κίνας, Qin Shi Huang.

Ωστόσο, δεν υπήρχε ανάλογη γλυπτική παράδοση αγαλμάτων σε ανθρώπινο μέγεθος στην Κίνα, πριν τη δημιουργία του τάφου. Όλα τα αγάλματα προγενεστέρων αιώνων που εντοπίστηκαν σε αρχαιολογικές ανασκαφές στην Κίνα, ήταν απλά ειδώλια ύψους περίπου 20 εκατοστών.

Για να εξηγήσει πώς μια τέτοια τεράστια αλλαγή στην ικανότητα και το στυλ θα μπορούσε να έχει συμβεί, ο Δρ Xiuzhen προτάσσει το επιχείρημα ότι η επιρροή πρέπει να προήλθε από χώρες εκτός Κίνας.

«Πλέον θεωρούμε δεδομένο ότι ο Πήλινος Στρατός, οι Ακροβάτες και τα χάλκινα γλυπτά που βρέθηκαν στο χώρο των ανασκαφών έχουν εμπνευστεί από τα αρχαία ελληνικά γλυπτά και την αρχαία ελληνική τέχνη», δήλωσε σχετικά.

Παράλληλα, ο καθηγητής Lukas Nickel του Πανεπιστημίου της Βιέννης, δηλώνει σχετικά ότι τα αγάλματα των ακροβατών τσίρκου που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα στον τάφο του Πρώτου αυτοκράτορα ενισχύουν αυτή τη θεωρία.

Επίσης, διατείνει ότι ο Πρώτος Αυτοκράτορας είχε επηρεαστεί από την άφιξη των ελληνικών αγαλμάτων στην Κεντρική Ασία κατά τη διάρκεια του αιώνα μετά την έλευση του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος πέθανε το 323 π.Χ.

«Φαντάζομαι ότι ένας Έλληνας γλύπτης βρισκόταν στο χώρο του εργοταξίου επιβλέποντας την εξέλιξη του εγχειρήματος και δίνοντας οδηγίες στο ντόπιους γλύπτες», επισήμανε.

Περισσότερα »

Ξέρετε τι συμβολίζει η «Σπείρα» ;

Η «Σπείρα» είναι ένα περίπλοκο και πανίσχυρο σύμβολο, από τα αρχαιότερα που υπάρχουν και χρησιμοποιείται στον ελλαδικό χώρο από την παλαιολιθική εποχή. Συναντάται παντού και σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς ανά τον κόσμο. Στη χώρα μας, υπήρξε σύμβολο του Αρχαίου Ελληνισμού αλλά και της Ζωτικής δύναμης.

Η περίφημη «Σπείρα» στο πέρασμα των χρόνων, θα αποτελέσει ένα από τα πιο ισχυρά ιστορικά σύμβολα του Ελληνικού κόσμου και θα δηλώνει την Ελληνική ταυτότητα κάθε πράγματος που το φέρει πάνω του. Την «Σπείρα» την βλέπουμε σε ελληνικές κατοικίες όπως επίσης και σε όλα τα σπουδαία δημόσια και ιδιωτικά μνημεία και κτίρια.

Την σπειροειδή κίνηση την συναντάμε στη φύση γύρω μας, από τα αρχαία οστρακόδερμα έως το σχηματισμό των Γαλαξιών. Τα κελύφη των μαλακίων, τα δακτυλικά αποτυπώματα, οι ανεμοστρόβιλοι αλλά και το μόριο του DNA έχουν σπειροειδή μορφή. Αντιπροσωπεύει με πολλούς και διάφορους τρόπους τόσο τις ηλιακές όσο και τις σεληνιακές δυνάμεις. Η «Σπείρα», η δίνη, η στροβιλική περιέλιξη είναι ο τρόπος που δημιουργείται η ζωή.

Η «Σπείρα» έχει την ικανότητα να διαστέλλεται και να συστέλλεται και αυτό απεικονίζει την αύξηση και τη μείωση του ήλιου και της σελήνης. Συμβολίζει όμως και τη συνέχεια, την πορεία του ήλιου, την κυκλική πορεία των εποχών του χρόνου, την περιφορά της γης και τον περιστρεφόμενο ουρανό. Το πλέξιμο του ιστού της ζωής και του πέπλου της Μητέρας Θεάς που ελέγχει το πεπρωμένο, σχετίζονται με την «Σπείρα» η οποία έχει και τον ίδιο συμβολισμό με τον Λαβύρινθο. Μεταφυσικά συμβολίζει τις περιπλανήσεις μιας ψυχής και την τελική επιστροφή της στο Κέντρο.

Το ισχυρό αυτό σύμβολο υπάρχει μέσα σε μύθους, θρησκευτικές δοξασίες και θρύλους. Η «Σπείρα» βρίσκεται χαραγμένη πάνω σε βράχους (τη βλέπουμε σκαλισμένη σε κρυφούς βράχους στο Ιερό των Θεών στη Σαμοθράκη) και σε προϊστορικά μεγαλιθικά μνημεία. Το σχήμα της διακρίνεται με πολλούς τρόπους σε κάθε ζωντανό οργανισμό, στο σχηματισμό οργάνων ζώων και φυτών, ακόμα και στο αίμα μας που κινείται σπειροειδώς. Από την εποχή της αρχαίας Θήρας ζωγραφίζεται σε διάφορα καλλιτεχνήματα όπως επίσης και σε αγγεία της Μινωικής Εποχής στην Κρήτη και στην Σαντορίνη. Αποτελεί το μοναδικό σύμβολο εντός και εκτός των ιερών χρυσών αγγείων των Μυκηναίων και στο βασίλειο του Νέστορα.

Αν παρατηρήσετε τους φημισμένους Κούρους  θα δείτε πως η «Σπείρα» βρίσκεται στις κόμες τους όπως και σε όλα τα κεφάλια των αρχαίων κορασίδων με τη δομή του ιερού κόμπου.
Οι κυκλώνες, οι τυφώνες, το βόρειο και το νότιο σέλας εκφράζονται μέσα από τη μορφή της. Το Θείο έχει τη «Σπείρα» ως κυριότερο εργαλείο σχηματισμού της πλάσης. Τη στροβιλιστική ενέργεια της οργόνης και την οργή των 12 Θεών προς τον Προμηθέα που μείωσε την υπεροχή τους επειδή έδωσε στους ανθρώπους (όχι μόνο τη φωτιά) αλλά και τη γνώση της στροβιλιζόμενης και πανταχού παρούσας ενέργειας μέσω της «Σπείρας».

Η «Σπείρα» συνδυάζει το σχήμα ενός κύκλου και τη δυναμική κίνησή του και συμβολίζει τον Χρόνο. Συμβολίζει την ανάπτυξη, την συνέχεια και τον ρυθμό της αναπνοής της ίδιας της ζωής. Λέγεται μάλιστα πως όταν χρησιμοποιείται ως φυλακτό βοηθά την συνείδησή μας να αποδεχθεί τις αλλαγές και την εξέλιξη της ζωής.

Περισσότερα »

Δολοφονικές επιθέσεις για αρχαίους θησαυρούς

Εκτός από τα κόκαλα των Σαλαμινομάχων, που είναι βέβαιο ότι θα... τρίζουν με όλα αυτά που συμβαίνουν στο δήμο Αμπελακίων της Σαλαμίνας -όπου βρίσκεται και ο όρμος που έγινε η ναυμαχία- σίγουρα «τρίζουν» και τα κόκαλα ενός πολίτη, ο οποίος έπεσε δύο φορές (!) θύμα δολοφονικής επίθεσης. 

Πρόκειται για τον Νικόλαο Δεβελέκο, ο οποίος επιχείρησε να αποκαλύψει τα οικονομικά συμφέροντα εξαιτίας των οποίων έχουν «θαφτεί» ανεκτίμητοι θησαυροί της θαλάσσιας περιοχής (ακόμη και τριήρεις της ιστορικής ναυμαχίας) κάτω από τη λυματολάσπη!

Εκείνοι που δεν έχουν επισκεφτεί την περιοχή θα σκέφτονται ότι στο σημείο θα έπρεπε να υπάρχουν μνημεία, αρχαιολογικοί χώροι, απομεινάρια της ναυμαχίας της Σαλαμίνας. Ωστόσο, ο φωτογραφικός φακός της «Εspresso» αποκαλύπτει πως αντ’ αυτών έχουν ξεφυτρώσει ναυπηγεία και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει νους ανθρώπου και η περιοχή θυμίζει πλέον τη... «ναυμαχία των ναυπηγείων».

Ξεναγώντας μας στο χώρο, ο πρόεδρος του συλλόγου «Αιαντίς» Χρήστος Μαριδάκης αποκαλύπτει το μέγεθος της καταστροφής που συντελείται σε έναν από τους πιο σημαντικούς ιστορικούς τόπους της χώρας:

«Εχει καταστρατηγηθεί οποιαδήποτε έννοια της νομιμότητας. Στο χώρο που είμαστε αυτή τη στιγμή, σύμφωνα και με το ντοκουμέντο αυτό, η Β’ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων λέει ξεκάθαρα ότι ο όρμος των Αμπελακίων αποτελούσε τον λιμένα της αρχαίας Σαλαμίνας, συγκεκριμένα στα βόρεια και δυτικά του λιμένα από την ακτή του Καματερού έως την εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. 

Συνεπώς ο όρμος των Αμπελακίων και η χερσόνησος Πούντα αποτελούν μοναδικής αρχαιολογικής σημασίας χώρο και θα πρέπει άμεσα να απομακρυνθούν από τον όρμο οι εγκαταστάσεις και να μετατραπεί μαζί με την αρχαία πόλη σε αρχαιολογικό χώρο και τόπο τουριστικό».

Το συγκεκριμένο έγγραφο έχει υπογραφεί τον Ιούνιο του 1999...

«Ο βυθός έχει τις τριήρεις της ναυμαχίας, αλλά δυστυχώς έχουν καταστραφεί από τη λυματολάσπη που ρίχνουν τα ναυπηγεία στο βυθό. Επίσης πολλά από τα αρχαία έχουν κλαπεί από ανθρώπους που έρχονταν τη νύχτα και αλώνιζαν ανενόχλητοι το βυθό, παίρνοντας τα περισσότερα από τα αρχαία που υπήρχαν» εξηγεί ο κ. Μαριδάκης.


«Δεν θέλουν να μιλήσω για τα εγκλήματά τους»

«Ανθρωπος που ασχολήθηκε με τη φύλαξη του χώρου τα βράδια και είδε πολλά, πριν από ένα χρόνο δέχτηκε δολοφονική επίθεση από αγνώστους για το θέμα αυτό» εξηγεί ο κ. Μαριδάκης. Η «Εspresso» επικοινώνησε με το συγκεκριμένο άνθρωπο και επιβεβαίωσε την καταγγελία. Πρόκειται για τον Νικόλαο Δεβελέκο, πρόεδρο του περιβαλλοντολογικού συλλόγου Σαλαμίνας «Η Ανάπλαση».

«Κάποιοι θέλουν να μου κλείσουν το στόμα και θα χαρούν πάρα πολύ να με δουν νεκρό. Αυτή τη φορά ήταν καθαρό ότι είχαν στόχο να μου αφαιρέσουν τη ζωή. Ηταν το μεσημέρι της 7ης Δεκεμβρίου. Βρισκόμουν στο γραφείο του συλλόγου μας όταν δέχτηκα δολοφονική επίθεση από δύο ροπαλοφόρους, οι οποίοι με χτύπησαν με βάναυσο τρόπο στο κεφάλι και σε όλο το σώμα μέχρι αναισθησίας. 

Αφού συνήλθα πήγα μόνος μου στο Κέντρο Υγείας Σαλαμίνας και έλαβα τις πρώτες βοήθειες. Υστερα από δύο εικοσιτετράωρα, την Κυριακή το απόγευμα, που βρήκα τη μνήμη μου ειδοποίησα την αστυνομία του νησιού και μου είπαν να πάω την επόμενη μέρα το πρωί να υποβάλω μήνυση, όπως και έκανα».

Και ο κ. Δεβελέκος καταλήγει: «Θέλω να καταδικάσω τις εγκληματικές ενέργειες τέτοιου είδους από όπου και αν προέρχονται και οι οποίες έχουν σκοπό διά της βίας να αποθαρρύνουν κάθε προσπάθεια που καταβάλλουν ορισμένοι άνθρωποι να διορθώσουν τα εγκλήματα που έχουν γίνει. 

Ζητούμε από όλους τους τοπικούς φορείς του νησιού να καταδικάσουν με όλους τους τρόπους το αποτρόπαιο γεγονός και από την αστυνομία να μας προστατεύσει από τους εγκληματίες, διότι νιώθουμε απροστάτευτοι».

http://www.espressonews.gr

Περισσότερα »

Φάκελος Σαλαμίνια του κ. Χρηστού Μαριδακη Προέδρου του συλλόγου αρχαιοτήτων ΑΙΑΝΤΙΣ

Στο δημοτικό συμβούλιο συζητηθήκαν τελικά οι προ απαιτούμενες αποφάσεις για τη δημιουργία αναπτυξιακών έργων στη Σαλαμίνα από τον σύλλογο αρχαιοτήτων ΑΙΑΝΤΙΣ και το Διεθνές Ίδρυμα «ΣΑΛΑΜΙΣ».

 Την Δευτέρα 31 Αυγούστου στην κατάμεστη από συμπολίτες μας αίθουσα του Δημοτικού συμβουλίου συζητήθηκε το το θέμα «Φάκελος Σαλαμίνια» του κ. Χρηστού Μαριδακη Προέδρου του συλλόγου αρχαιοτήτων ΑΙΑΝΤΙΣ και του Διεθνούς Ιδρύματος «Σαλαμίς « μαζί με 27 υπογραφές καταξιωμένων συμπολιτών μας για να ψηφιστούν οι προαπαιτούμενες αποφάσεις για τα μεγάλα αναπτυξιακά έργα ( Ιστορικό θεματικό πάρκο , 

Υποδοχή Κρουαζιερόπλοιων , Ένταξη των Ιστορικών/Αρχαιολογικών περιοχών της Ναυμαχίας στην ΟΥΝΕΣΚΟ) που πρόκειται να να αλλάξουν την εικόνα του νησιού μας αναδεικνύοντας το μοναδικό μας πολιτισμό και το φυσικό κάλλος. Οι προαπαιτούμενης αποφάσεις που συζητηθήκαν ήταν : Ο ΦΑΚΕΛΛΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΤΟ 2021

 Ο κ. Μαριδακης αναφέρθηκε στην απαίτηση της Ιστορίας που θέλει τη Σαλαμίνα να γίνει η Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης υπενθυμίζοντας ότι η ύπαρξη της Ευρώπης οφείλετε στην θυσία των Ελλήνων πριν σχεδόν 2500 χρόνια. Το ίδρυμα κατέθεσε έτοιμο φάκελο για την υποψηφιότητα μας ως Πολιτιστική Πρωτεύουσα το 2021 ενώ τα έξοδα θα καλυφτούν από χορηγίες. Επισης ζητήθηκε από τη Δήμαρχο άμεσα να συγκροτηθεί μια επιτροπή με Σαλαμινιους επιστήμονες – εθελοντές που θα συμβάλουν στη πολιτιστική πρωτεύουσα και στη Τουριστική ανάπτυξη του τόπου μας. ΤΟ ΕΜΒΛΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ ΤΟ 2021. Το ίδρυμα Σαλαμίς και ο κ. Κυριάκος Μαριδακης έχουν σχεδιάσει το έμβλημα για την υποψηφιότητα του νησιού μας και το προφέρουν αφιλοκερδώς. Το έμβλημα αποτελείτε από μια πολύχρωμη αρχαιοελληνική σπείρα μέσα σε πορτοκαλί χρώμα , ένα πανάρχαιο Ελληνικό σύμβολο δηλώνοντας την Ιστορικότητα της Σαλαμίνας που χρονολογείτε 7.000 χρόνια σύμφωνα με τους αρχαιολόγους και τα ευρήματα που έχουν βρεθεί. Εχει δημιουργηθεί και σελίδα στο Facebook «Σαλαμίνα Πολιτιστική Πρωτεύουσα 2021» με πάνω από 1000 φίλους. ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ ΣΗΜΑΤΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ Το Σήμα Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Κληρονομιάς αναδεικνύει τα ορόσημα της ιστορίας, του πολιτισμού και της ολοκλήρωσης της Ευρώπης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) θέσπισε σήμα για την ευρωπαϊκή πολιτιστική κληρονομιά το οποίο απονέμεται σε χώρους που βρίσκονται εντός της Ένωσης και κατέχουν σημαντικό ρόλο στην ιστορία, τον πολιτισμό και την οικοδόμηση της Ευρώπης. Με την απόκτηση τυ Ευρωπαϊκού σήματος η Σαλαμίνα πρόκειται να αναδειχτεί και να προβληθεί παγκοσμίως ενώ σύμφωνα με το τον πολιτισμικό τουρισμό, η πολιτιστική κληρονομιά μας θα διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην οικονομική ανάπτυξη του νησιού μας. ΟΝΟΜΑΤΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΛΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΚΟΥΛΟΥΡΗΣ ΣΕ ΛΙΜΑΝΙ "ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΑΙΑΣ" Ο κ Μαριδακης αναφέρθηκε στην ονοματοδοσία του Λιμένα της Κουλουρης σε Βασιλιάς Αίας , που αφενός θα προωθούσε τουριστικά το νησί μας , αφετέρου θα τιμά ένα ηρωικό όνομα γνωστό παγκοσμίως. ΟΝΟΜΑΤΟΔΟΣΙΑ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΑΚΙΩΝ ΣΕ ΑΡΧΑΙΑ ΣΑΛΑΜΙΝΑ Ο κ. Μαριδακης ζήτησε την ονοματοδοσία των Αμπελακιων σε Αρχαία Σαλαμίνα όπως ηδη υπάρχει και για άλλες πόλεις της Ελλάδας (Αρχαία Κόρινθος , Αρχαία Ολυμπία , Αρχαία Επίδαυρος ). Σύμφωνα με το Υπ Πολιτισμού (ΦΕΚ 84/Β/5-2-1969) στα σημερινά Αμπελάκια βρίσκετε η Αρχαία Σαλαμίνα οπου και η αρχαία πόλη-αρχαίος Λιμένας η οποια αποτελούσε έναν από τους πλέον σημαντικούς οικονομικούς και εμπορικούς σταθμούς της αρχαιότητας και διαδραμάτιζε ρόλο σε όλο το αιγαίο. ΜΟΥΣΕΙΟ ΝΑΥΜΑΧΙΑΣ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΟΣ ΣΤΑ ΑΜΠΕΛΑΚΙΑ Απόφαση για την κατασκευή Μουσείου στα Αμπελάκια ( Αρχαία Σαλαμίνα ) με μοναδικο θεμα της Ναυμαχίας με ειδική διαμορφωμένη αιθούσης με θεμα την Ιστορική ενημέρωση. ΑΠΟΦΑΣΗ ΑΛΛΑΓΗΣ ΓΠΣ ΑΠΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΣΕ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ ΖΩΝΗ ΣΤΑ ΑΜΠΕΛΑΚΙΑ – ΚΥΝΟΣΟΥΡΑ- ΚΑΜΑΤΕΡΟ Ο ΟΛΠ πρόκειται σε λίγο καιρό να ιδιωτικοποιηθεί και δυστηχως θα πουληθιουν οι κηρυγμένες Ιστορικές /αρχαιολογικές περιοχές της Ναυμαχίας . Άμεσα και κατεπείγον να παρθεί απόφαση αλλαγής του ΓΠΣ. ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΜΒΛΗΜΑΤΟΣ / ΣΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ Σύμφωνα με το νόμο του «Καλλικράτη», (άρθρο 5, παρ. 2), κάθε νέος Δήμος που έχει προκύψει από συνένωση πολλών διαφορετικών Ο.Τ.Α. οφείλει να έχει κάποιο δηλωτικό σήμα (έμβλημα) το οποίο να αποτελεί και την ταυτότητα του.Το νέο εντυπωσιακό Έμβλημα του Δήμου Σαλαμίνος που αντιπροσωπεύει τα 7.000 χρόνια Ιστορίας και Πολιτισμού , ειχε ψηφιστεί ομόφωνα από το τ. Δήμο Αμπελακίων ( Πρόταση Δημ.Συμβούλου κ. Χρηστου Μαριδάκη με Δήμαρχο τον κ. Τραυλό) δημοσιευμένο στην εφημερίδα μας με ειδικό άρθρο του αειμνήστου Μίμη Ροκίδη . 

Το έμβλημα έχει επανασχεδιαστεί στη Φρανκφούρτη σε ηλεκτρονική μορφή και το προσφέρουμε ΔΩΡΕΑΝ μαζί με τα σχέδια και τις μακέτες στον Δήμο της Σαλαμίνος για τα 2.500 χρόνια από την επέτειο της Ναυμαχίας. ΑΙΑΝΤΑΣ-ΚΥΧΡΕΑΣ-ΝΥΜΦΗ ΣΑΛΑΜΙΣ-ΤΡΙΗΡΗΣ-23 ΑΣΤΕΡΙΑ ΠΟΛΕΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΠΟΥ ΕΝΩΘΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ ΑΓΩΝ ΣΥΝΘΕΤΟΥΝ ΕΝΑ ΕΜΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ ΟΤΙ Η ΣΑΛΑΜΙΝΑ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΤΙΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ & ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

 Μετά την εισήγηση ο κ. Μαριδακης αναφέρθηκε στη λειτουργιά του Διεθνούς Ιδρύματος «Σαλαμίς» το οποίο είναι υποψήφιο Μέλος (Μ.Κ.Ο.) του Ο.Η.Ε. και τον ρόλο που θα έχει συνεργάζοντας και στηρίζοντας την εκαστοτε Ελληνική Κυβέρνηση , Δημοτική αρχή προς όφελος της Πολιτιστικής και Τουριστικής ανάπτυξης .

Αν και το κλίμα στο Δημ Συμβούλιο ήταν πολύ θετικό κλίμα υπέρ όσων αναφέρθηκε ο κ. Μαριδακης αντιθέτως και προς έκπληξη όλων η Δήμαρχος κ. Ναννου δεν έφερε τα θέματα προς συζήτηση και αρνήθηκε να υιοθέτηση τις προτάσεις – στήριξη του κ.Μαριδακη. Πιστεύουμε ως εφημερίδα και εκπροσωπώντας το κοινό που μας εμπιστευτείτε 40 χρονιά τωρα ότι η εκαστοτε Δημοτική αρχή πρέπει να στηρίζει και να υιοθέτει τέτοιες προσπάθειες όπως αυτή του κ Μαριδάκη και του Ιδρύματος «Σαλαμίς».

Είναι χρέος όλων μας σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνάμε ως χώρα και ως νησι να ενώσουμε ολοι τις δυνάμεις μας και ανταποκριθούμε θετικα με αυτές τις πρωτοβουλίες των συνδημοτών μας για το καλό ολων μας και για το μέλλον των παιδιών μας.

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι η κ Δήμαρχος θα επανεξετάσει και θα εγκρίνει τα προαπαιτούμενα , ώστε η Σαλαμίνα να αλλάξει σελίδα και να ακολουθήσει τον δρόμο της ανάπτυξης και της δημιουργίας

Περισσότερα »

ΤΟ ΗΞΕΡΕΣ; Τι σε αναγκάζει να κάνεις συνεχώς το γράμμα «Ν» της Ελληνικής γλώσσας;;;

Κάθε γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου εκπέμπει ήχο και εικόνα. Κάθε λέξη τέθηκε από τους «Ονοματοθέτες», με ακρίβεια… και όχι τυχαία και έχει άμεση σχέση Αιτίας και Αιτιατού, μεταξύ Σημαίνοντος και Σημαινομένου. Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι το γράμμα «Ν» συντονίζει τον εγκέφαλο.

Το 1996 στο Ιατρικό Περιοδικό MEDIZIN-JOURNAL στη Γερμανία, δημοσιεύτηκε μία επιστημονική εργασία, σύμφωνα με την οποίαν: «Η εκφορά του γράμματος «Ν» μεταφέρει οξυγόνο στον εγκέφαλο και ότι δεν ήταν τυχαίο το γεγονός της τοποθέτησης του «Ν» στο μέσον ακριβώς του Αλφαβήτου – στο πρώτο Ελληνικό Αλφάβητο με τα 27 γράμματα».

Επίσης, στο Χάρβαρντ, από ιατρικές έρευνες διαπιστώθηκε ότι η απαγγελία των Ομηρικών Επών στο πρωτότυπο, εκτός των άλλων, κάνει καλό στην καρδιά, ως αναπνευστική άσκηση. 

Και δικαιούμαι να ερωτήσω: Γιατί εμείς γίναμε διώκτες του «Ν»; Ως μάχιμος εκπαιδευτικός και συγγραφέας του συγγράμματος: ΔΥΣΛΕΞΙΑ, (Αθήνα 1994, Εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ) νομιμοποιούμαι να ρωτήσω, αλλά και να προτείνω στο τέλος: Η Ελληνική Γλώσσα έχει πάρει πλέον μία μορφή τέτοια που δεν έχει ανάγκη από άλλες ακρότητες.

Όμως αναρωτιέμαι: Είναι τυχαίο άραγε που καταργήσαμε το γράμμα «Ν»στο τέλος των λέξεων και τα σχολικά μας βιβλία γράφουν το «εμβαδό» (!), αντί το εμβαδόν! Στα σχολικά βοηθήματα όμως διαβάζομε « το εμβαδόΝ », δηλ. εκεί διατηρείται το Ν, ενώ το επίσημο Κράτος στα βιβλία (ΥΠΕΠΘ, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο) το έχουν καταργήσει!! 

Για ποιον λόγο αυτή η ακρότητα; Για ποιον λόγο επίσημα διδάσκουμε στα σχολεία μας κανόνες που κατασκευάστηκαν αυθαίρετα,π.χ. χθες συνάντησα το Δήμαρχο (το φίλο, το Σύμβουλο κλπ.).

Το γράμμα Ν είναι οργανικό και όταν το κόβομε πονάει. Είναι σαν να κόβομε το δακτυλάκι μας… Εάν κάποιος αντιτείνει ότι αυτό είναι μία ασήμαντη λεπτομέρεια, θα πρέπει να του πούμε ότι «η λεπτομέρεια κρατάει τον Παρθενώνα»! Να θυμίσω όμως εδώ και το ωραίο, ειρωνικό κείμενο του Οδ. Ελύτη: «ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΗΧΟΥ», όπου καταλήγει, «Κανένας Ηρώδης δεν θα τολμούσε να διατάξει τέτοια γενοκτονία, όπως αυτή του τελικού -Ν-, εκτός κι αν του” λειπε η οπτική του ήχου». Ο Γ. Ρίτσος έγραψε επίσης: «Και οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα κυλάει».

Δυστυχώς, όμως, διαπιστώνομε σήμερα, ότι μετά το Νι, έρχεται και η σειρά του τελικού Σίγμα (ς). Κάποιοι δημοσιογράφοι στα κανάλια λένε κιόλας: «η μέθοδο», η «οδό», «η πλήρη! ένταξη» (!)…Καλλιεργούν έτσι αυθαίρετα ένα αρνητικό γλωσσικό πρότυπο στους νέους μας με την τεράστια δύναμη των ΜΜΕ και Nτο σχολείο ανήμπορο να αντιδράσει, αλλά και την κοινωνία παθητικά να δέχεται ως περίπου μοιραία την εξέλιξη αυτή.

Μετά από όλα αυτά διατυπώνω την εξής άποψη και καταθέτω την δική μου «Θεωρία» για το εν λόγω ζήτημα: Διεθνώς μελετάται η μοναδική μουσικότητα της Ελληνικής Γλώσσας και ο αντίκτυπός της στην πνευματική διαύγεια του ανθρώπου. Το γράμμα «Ν» διεγείρει τον εγκέφαλο θετικά και ενεργοποιεί τον άνθρωπο να σκέφτεται σωστά. Το τελικό Σίγμα ηρεμεί τον άνθρωπο. Αυτό το δέχεται και η σύγχρονη Ψυχιατρική. 

Οι Αρχαίοι Έλληνες τα γνώριζαν όλα αυτά και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μόνον εμείς, οι Έλληνες, λέμε: «Τα είπα με το Νι και με το Σίγμα» και δεν λέμε με άλλα γράμματα (παρ΄ όλο που έχομε στις καταλήξεις των λέξεων και άλλα γράμματα), διότι το Νι ενεργοποιεί το μυαλό μας να σκεφθούμε σωστά και το Σίγμα ηρεμεί την ψυχή μας, αφού μιλήσουμε δημόσια ή ιδιωτικά. 

Η σύγχρονη Ψυχογλωσσολογία δέχεται ότι η Γλώσσα και η Σκέψη γεννιούνται ταυτόχρονα και εξελίσσονται παράλληλα και συνιστούν ανά πάσα στιγμή μία αξεχώριστη ενότητα.

Η Γλώσσα ενσαρκώνει την Σκέψη και η Σκέψη μετουσιώνεται σε Γλώσσα. Είναι ένα νόμισμα με τις δύο όψεις του. Δεν μπορεί να υπάρχει η μία πλευρά, χωρίς την άλλη. Δεν μπορούσε να υπάρξει Ελληνική Σκέψη χωρίς την Ελληνική Γλώσσα. 

Είναι γεγονός ότι η ποιότητα και ποσότητα «καταγραφών» στην Σκέψη προσδιορίζει και το νοητικό επίπεδο κάθε λαού. Επομένως και το νοητικό επίπεδο καθορίζει και την ικανότητα της δημιουργίας Πολιτισμού.

Το Ελληνικόν Αλφάβητον, στην πορεία των χιλιάδων ετών του ήταν αρχικά: Ιδεογραφικό, στη συνέχεια επινοήθηκε το Εικονογραφικό, έπειτα φθάσαμε στο Γραμμογραφικό, κατόπιν στο Συλλαβογραφικό (Γραμμική Α και Β) και τέλος καθιερώθηκε το ισχύον σήμερα Φθογγογραφικό, που είναι αξεπέραστο και στο οποίο οφείλεται η δημιουργία της Ελληνικής Γλώσσας και του Ελληνικού Οικουμενικού Πολιτισμού. Έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε, ως κόρην οφθαλμού, την Ελληνική Γλώσσα και να αντισταθούμε στην κακοποίησή της.

invitromagazine.gr

Περισσότερα »

Απίστευτο μήνυμα μέσα από την Οδύσσεια – Να διαβαστεί μετά απείρου προσοχής.

Άραγε μας τα διδάξαν στο σχολείο;;; μάλλον όχι γιατί … πρόσεχα την ώρα των αρχαίων..
 
Είναι πολύ σημαντικό, αυτές τις κρίσιμες ώρες, να ρίξουμε μια ματιά  στα ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ και να διδαχτούμε, έστω και την τελευταία στιγμή, από το πνεύμα του Οδυσσέα.

ΔΗΛΑΔΗ: Να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, να ελέγξουμε την παρόρμηση να έχουμε τις αισθήσεις μας και τις αντένες μας ΑΝΟΙΧΤΕΣ και να μην παρασυρθούμε από την οργή και το μένος που μας διακατέχει, ώστε να γίνουμε βορρά, στους σύγχρονους “μνηστήρες”.

Όταν ο Οδυσσέας φτάνει στην Ιθάκη, η μεγίστη επιθυμία του είναι ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ, τον κόσμο που του έκλεψαν. Παρά την μεγάλη του λαχτάρα, διατηρεί την ανωνυμία του και μεταμορφωμένος σε ζητιάνο από την ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ, πηγαίνει στο παλάτι ώστε να ελέγξει την κατάσταση και να πάρει τις πληροφορίες που θέλει, υπομένοντας καρτερικά τις προσβολές και την χλεύη των μνηστήρων.

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΣΤΕΙΡΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ. Γι αυτό τον λόγο και είναι ο αγαπημένος της Θεάς ΑΘΗΝΑΣ, της Θεάς που αντιπροσωπεύει την ΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΣ, την ΣΟΦΙΑ, την ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.

Της Θεάς που μελετά τον εχθρό και τον πολεμά με τα ίδια του τα όπλα. Όταν όμως έρχεται η ώρα, όταν τους έχει στριμώξει όλους άοπλους σε ένα δωμάτιο, όταν φανερώνεται πάνοπλος, ΤΟΤΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΙΚΤΟ, ΓΙΑΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΙΟΣ ΤΟΥ, που δημιούργησε με τον δικό του ιδρώτα, ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ που οι μνηστήρες καταχράστηκαν και καπηλεύτηκαν μαζί με την φιλοξενία του οίκου του που τιμησε τον ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ.

Ο ισχυρότερος αντίπαλός του είναι ο ΑΝΤΙΝΟΟΣ. Η λέξη μιλά απο μόνη της. Είναι η ΑΝΤΙ-ΝΟΗΣΗ, είναι αυτό που μας κάνουν ΤΩΡΑ, είναι ο τρόπος με τον οποίο θολώνουν τις καταστάσεις και την πραγματικότητα ώστε ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ. Είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την καθυπόταξη και δουλεία του ανθρώπου.

Ο επόμενος είναι ο ΕΥΡΥ-ΜΑΧΟΣ. Αυτός που μάχεται με κάθε τρόπο, με εύρος, ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟΝ, ο δεινός και αδίστακτος μαχητής.

Ο ΑΜΦΙ-ΝΟΜΟΣ! Αυτός που διαστρεβλώνει τον ΝΟΜΟ και την τάξη των πραγμάτων, ο επικίνδυνος γιατί είναι ΕΤΣΙ και ΑΛΛΙΩΣ!

Ο ΑΓΕ-ΛΑΟΣ! Αυτός που άγει τον λαό, που τον παρασύρει με την βοήθεια του ΑΝΤΙ-ΝΟΟΥ. Που τον μετατρέπει σε ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΑΓΕΛΗ!

Κανένα όνομα στα Ομηρικά έπη δεν είναι δοσμένο στην τύχη! Κρύβουν βαθύτατα νοήματα και στο χέρι μας είναι να τα αποκρυπτογραφήσουμε και να διδαχτούμε, ή καλύτερα να συνετιστούμε. Οι πρόγονοί μας μιλούν, ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, μας λένε ΠΩΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ, μας λένε πως να τινάξουμε τον ζυγό. ΑΡΚΕΙ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ!

Και ο Αντίνοος, ο στόχος της πρώτης φονικής βολής του Οδυσσέα. Είναι αυτός ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ να πεθάνει πρώτος. Γι’ αυτό, μακριά από την προπαγάνδα των ΜΜΕ. Και τον σκοτώνει ρίχνοντας του το βέλος στον ΛΑΙΜΟ, το ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ δηλαδή της επικοινωνίας που την χρησιμοποιεί ενάντια στην νόηση των ανθρώπων! ..”

 http://sugklonistiko.gr/?p=3105#

Περισσότερα »

Αμφίπολη - ΥΠΠΟΑ: Πέντε οι νεκροί στον τύμβο Καστά! (φωτό)

Όχι ένας, αλλά πέντε είναι τελικά οι σκελετοί που βρήκαν στην Αμφίπολη οι αρχαιολόγοι σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού!

Ο μεγαλειώδης τάφος φαίνεται πως ήταν οικογενειακός, και σε αυτόν εντοπίστηκαν:

- Μία γυναίκα, άνω των 60 ετών (για την οποία διέρρευσαν νωρίτερα στοιχεία)
- Δύο άντρες, περίπου 35 έως 45 ετών
- Ένα μωρό
- Ένας αποτεφρωμένος άνδρας (είχε αποτεφρωθεί σε προγενέστερη χρονική φάση από αυτή που πέθαναν οι άλλοι τέσσερις)

Οι εξετάσεις DNA θα δώσουν στοιχεία για τους σκελετούς και θα επαληθεύσουν, ή θα επιλαθεύσουν, την εκτίμηση των αρχαιολόγων ότι πρόκειται για οικογενειακό τάφο.

 Η ανακοίνωση του ΥΠΠΟΑ αναλυτικά:

Τα σκελετικά κατάλοιπα του ταφικού μνημείου, από τον λόφο Καστά Αμφίπολης αντιστοιχούν σε 550 περίπου οστά, θρυμματισμένα και ακέραια, ένα κρανίο σε αρκετά καλή κατάσταση, από το οποίο λείπουν τα οστά, που συνθέτουν το πρόσωπο και μία σχεδόν ακέραιη κάτω γνάθο. Δεν βρέθηκαν δόντια, εκτός από μία τερηδονισμένη ρίζα δεξιού δεύτερου προγόμφιου, η οποία βρισκόταν μέσα στη κάτω γνάθο και εμφανίζει προχωρημένο ακρορριζικό απόστημα.

Από τα 550 οστά, που καταμετρήθηκαν, τα 157, τα οποία προέκυψαν κατόπιν προσεκτικής ανάταξης από διαφορετικά θραύσματα διάσπαρτων οστών, καταγράφηκαν συστηματικά σε βάση δεδομένων και έγινε προσπάθεια απόδοσης τους σε επιμέρους άτομα.

Επιπλέον, αναγνωρίστηκαν οστά ζώων, κάποια από τα οποία φαίνεται να ανήκουν σε μακρά οστά ιπποειδούς. Τα οστά των ζώων θα μελετηθούν από ειδικό ζωοαρχαιολόγο.
Ο ελάχιστος αριθμός των ατόμων, που ταυτοποιήθηκαν από τα διαγνωστικά σκελετικά κατάλοιπα αντιστοιχεί σε πέντε άτομα, τέσσερα εκ των οποίων αποδίδονται σε ενταφιασμούς και ένα σε καύση.

Οι νεκροί των ενταφιασμών διακρίνονται: Σε μία γυναίκα (άτομο 1) (Εικ. 1-2), σε δύο άνδρες μέσης ηλικίας (άτομα 2 και 3) (Εικ. 3-6) και σε ένα νεογέννητο άτομο (άτομο 4) (Εικ. 7, 8).



Ατομο 1: Γυναίκα

Η γυναίκα, μπορεί με ασφάλεια να τοποθετηθεί στο ηλικιακό διάστημα άνω των 60 ετών. Ο προσδιορισμός του φύλου έγινε βάσει συγκεκριμένων δεικτών, που αφορούν:
1) στα οστά της πυέλου (λεκάνης) (αριστερή μείζων ισχιακή εντομή, δεξιά πρωτιαία αύλακα, αριστερό και δεξιό ισχιακό κύρτωμα λαγώνια ακρολοφία, σώμα και άκανθα ισχιακού),
2) στα οστά του κρανίου (μεσόφρυο, υπερόφρυα τόξα, κλίση του μετωπιαίου, μετωπιαία ογκώματα, κάτω κροταφική γραμμή, μαστοειδείς αποφύσεις, ινιακό έπαρμα),
3) στην κάτω γνάθο (γένειο, γωνία κάτω γνάθου, κλάδοι),
4) στη μορφολογική διάπλαση των οστών (μετρήσεις των μακρών οστών).
Ο προσδιορισμός της ηλικίας βασίστηκε:
1) σε τμήμα της αριστερής ηβικής σύμφυσης (πρόσθιο τμήμα της λεκάνης),
2) στο βαθμό συνοστέωσης των κρανιακών ραφών,
3) στην έντονη προθανάτια απώλεια των οπίσθιων δοντιών και στις δύο πλευρές της κάτω γνάθου,
4) στην παρουσία μεταβολικών νοσημάτων, όπως είναι η οστεοπόρωση και η μετωπιαία υπερόστωση (Hyperostosis Frontalis Interna: πάχυνση των τοιχωμάτων του κρανίου, εσωτερικά του μετωπιαίου οστού, η οποία είναι συνήθως ασυμπτωματική και συνδέεται με ορμονικές διαταραχές που εμφανίζονται συχνά σε γυναίκες μετά την εμμηνόπαυση),
5) στις έντονες εκφυλιστικές αλλοιώσεις, κυρίως στη σπονδυλική στήλη και στις οστεοποιήσεις ενθέσεων και χόνδρων στα μακρά οστά και στις πλευρές.

Σε ό,τι αφορά το ανάστημα της ηλικιωμένης γυναίκας, μετά από τη συνδυαστική εφαρμογή διαφορετικών μεθόδων στις μετρήσεις των μακρών οστών, εκτιμάται στα 157 εκ.
Στο γυναικείο σκελετό φαίνεται ότι αποδίδονται τα περισσότερα οστά που βρέθηκαν στον κιβωτιόσχημο τάφο, από τα 7,8 μ. από την κορυφή του θαλάμου και κάτω, δηλαδή 1 μ. πάνω από το δάπεδό του κιβωτιόσχημου.

Ατομα 2 και 3 : Δύο άνδρες, 35 έως 45 ετών.

Τα δύο άτομα (2 και 3), από τα τέσσερα, που είχαν δεχτεί ενταφιασμό, μπορούν με ασφάλεια να αποδοθούν σε άνδρες, βάσει:

1) των ανατομικών σημείων στα οστά της πυέλου (λεκάνης) (αριστερό και δεξιό ηβικό οστό και ειδικότερα κοιλιακό τόξο, υποηβική κοιλότητα και μέση επιφάνεια των οστών, αριστερή πρωτιαία αύλακα, αριστερό και δεξιό ισχιακό κύρτωμα, αριστερή και δεξιά κοτύλη, μορφολογία ιερού οστού για το άτομο 2 και δεξιό ισχιακό κύρτωμα και μορφολογία ιερού οστού για το άτομο 3)
2) της μορφολογικής διάπλασης των μακρών οστών (μετρήσεις των μακρών οστών).

Οι δύο άνδρες είναι σχετικά κοντά ηλικιακά, στην κατηγορία των 35 έως 45 ετών: Ο ένας, στις αρχές και ο δεύτερος, προς το τέλος της κατηγορίας αυτής.

Ο προσδιορισμός της ηλικίας για το άτομο 2 βασίστηκε:
1) στις δύο ηβικές συμφύσεις (πρόσθιο τμήμα της λεκάνης),
2) στις εκφυλιστικές αλλοιώσεις της ωτοειδούς επιφάνειας της αριστερής πυέλου (η περιοχή της λεκάνης που αρθρώνεται με το ιερό οστό),
3) στην πλήρη συνοστέωση των επιφύσεων των στερνικών άκρων και στις δύο κλείδες.

Ο προσδιορισμός του ηλικιακού εύρους για το άτομο 3, βασίστηκε στη δεξιά ηβική σύμφυση.

Σημειώνεται ότι ο σχετικά νεαρότερος από τους δύο άνδρες (άτομο 2) φέρει ίχνη τομών (cut marks) στην αριστερή άνω θωρακική μοίρα, σε δύο πλευρές και αυχενικό σπόνδυλο, (Εικ. 9-11) καθώς και στην κάτω επιφάνεια του στερνικού άκρου της αριστερής κλείδας. Ταυτίζονται πιθανόν με επιθετικά χτυπήματα-τραυματισμούς, που θα πρέπει να έγιναν εξ επαφής με αιχμηρό όργανο π.χ. μαχαιρίδιο, και προκάλεσαν το θάνατο του, καθώς δεν διακρίνονται ενδείξεις επούλωσης.

Ο δεύτερος άνδρας (άτομο 3), λίγο μεγαλύτερος σε σχέση με τον πρώτο, έχει ενδείξεις εγκάρσιου, πλήρως επουλωμένου, κατάγματος στη δεξιά του κερκίδα, σχετικά κοντά στο δεξιό καρπό. Επιπλέον, και οι δύο άνδρες παρουσιάζουν εκφυλιστικές αλλοιώσεις οστεοαρθρίτιδας και σπονδυλαρθρίτιδας σε διαφορετικά σημεία των σκελετών τους.

Σε ό,τι αφορά το ανάστημα των ανδρών μετά από τη συνδυαστική εφαρμογή διαφορετικών μεθόδων στις μετρήσεις των μακρών οστών, εκτιμάται στα 168 εκ. για το άτομο 2 και στα 162-163 εκ. για το άτομο 3.




Άτομα 4 και 5

Το τέταρτο άτομο είναι ένα νεογέννητο βρέφος (νεογνό). Ο προσδιορισμός της ηλικίας βασίστηκε στις μετρήσεις μήκους και πλάτους του αριστερού βραχιονίου και της αριστερής κάτω γνάθου. Ο προσδιορισμός του φύλου σε αυτό το άτομο δεν κρίνεται δυνατός καθώς τα μορφολογικά χαρακτηριστικά διάκρισης φύλου στα οστά των νεογνών δεν είναι σαφή.

Το πέμπτο άτομο εκπροσωπείται από ελάχιστα θραύσματα, μόλις εννέα (9), κυρίως μακρών οστών, (Εικ. 12, 13) που φέρουν όλες τις παραμορφώσεις (εγκάρσιες μικρορωγμές και μερικές φορές έντονη παραμόρφωση) αλλά και τους αποχρωματισμούς (υπόλευκο και μπλε/γκρι) που συναντώνται στις περιπτώσεις πλήρους καύσης σαρκωμένου νεκρού και ανήκει πιθανότατα σε ενήλικο άτομο.

Η γενική εικόνα εύρεσης των σκελετικών καταλοίπων συνηγορεί στην αναμόχλευση τους από ανθρωπογενή επέμβαση, η οποία φαίνεται ότι αφορούσε τόσο στο εσωτερικό του χώρου 4, όσο και στο εσωτερικό του κιβωτιόσχημου τάφου.

Προοπτικές

Στα σκελετικά ευρήματα του ταφικού μνημείου του λόφου Καστά, εκτός από τις μακροσκοπικές μεθόδους, θα εφαρμοστεί μια σειρά αναλυτικών μεθόδων για την καλύτερη τεκμηρίωση αλλά και για την συμπλήρωση πληρέστερων πληροφοριών, που αφορούν στις παθολογικές αλλοιώσεις, στην διατροφή, στη συγγένεια και στον τόπο καταγωγής των ανθρώπων αυτών, δηλαδή εάν πρόκειται για άτομα που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Αμφίπολη ή για άτομα που μετακινήθηκαν από κάπου αλλού κατά την διάρκεια της ζωής τους και ενταφιάστηκαν στο συγκεκριμένο ταφικό μνημείο.

Οι αναλυτικές αυτές μέθοδοι περιλαμβάνουν:

• ακτινολογική μελέτη των οστών για τον εντοπισμό παθολογικών αλλοιώσεων, που δεν είναι μακροσκοπικά διακριτές αλλά και για την πληρέστερη περιγραφή των ήδη καταγεγραμμένων π.χ. μετωπιαία υπερόστωση ατόμου 1, τομές-τραυματισμοί (cut marks) ατόμου 2, επουλωμένο κάταγμα ατόμου 3.
• ιστολογικές-μικροσκοπικές τεχνικές π.χ. περίπτωση μετωπιαίας υπερόστωσης, και όπου αλλού κριθεί απαραίτητο.
• αναλύσεις σταθερών ισοτόπων άνθρακα και αζώτου με σκοπό τον προσδιορισμό του είδους των πρωτεϊνών που κατανάλωναν τα συγκεκριμένα άτομα.
• αναλύσεις στροντίου που λόγω της απουσίας δοντιών θα περιοριστούν μόνο στις τιμές που θα προκύψουν από τη δειγματοληψία των οστών.
• παλαιογενετικές αναλύσεις (αρχαίο DNA) με σκοπό την περιγραφή της βιολογικής και γενετικής ιστορίας των ατόμων. Στο πλαίσιο των αναλύσεων θα εξεταστεί η ενδεχόμενη εξ αίματος συγγένεια των τριών ατόμων. Η ταφονομική όμως παρουσία των μακρών οστών, η απουσία δοντιών και τμημάτων του κρανίου στα άτομα 2 και 3 που χρησιμοποιούνται στις αναλύσεις αρχαίου DNA, ενδεχομένως να μην επιτρέψει την απόκτηση επαρκούς ποσότητας ενδογενούς πυρηνικού DNA για την επιτυχημένη και με ακρίβεια ταυτοποίηση της εξ αίματος συγγένειας. Στα άτομα 4 και 5, λόγω της περιορισμένης ποσότητας δείγματος αλλά και της επίδρασης υψηλής θερμοκρασίας λόγω καύσης, στο άτομο 5, δεν θα εφαρμοστούν οι παραπάνω μέθοδοι.
• Η εφαρμογή AMS χρονολογήσεων σε δείγματα τόσο των ανθρώπινων οστών όσο και των συγκείμενων ζώων, θα συμπληρώσει την εικόνα της διαδοχής των ταφών, η οποία δεν μπορεί να ανασυσταθεί μέσα από την ανασκαφική διαδικασία.

Τόσο οι μακροσκοπικές όσο και οι αναλυτικές μέθοδοι θα εφαρμοστούν σε ένα μεγάλο αριθμό σκελετών, περίπου 300, από τα νεκροταφεία της Αμφίπολης, στο πλαίσιο διετούς ερευνητικού προγράμματος, που χρηματοδοτείται από το ΥΠΠΟΑ και πραγματοποιείται από πολυπληθή ερευνητική ομάδα με επικεφαλής τις κυρίες Σ. Τριανταφύλλου, επίκουρη Καθηγήτρια Προϊστορικής Αρχαιολογίας και Οστεοαρχαιολογίας, Τμήμα Ιστορίας Αρχαιολογίας, ΑΠΘ και Χ. Παπαγεωργοπούλου, επίκουρη Καθηγήτρια Φυσικής Ανθρωπολογίας, Τμήμα Ιστορίας Εθνολογίας, Εργαστήριο Φυσικής Ανθρωπολογίας, ΔΠΘ. Η ομάδα αποτελείται από προπτυχιακούς, μεταπτυχιακούς και μεταδιδακτορικούς φοιτητές των Πανεπιστημίων Αριστοτελείου και Δημοκριτείου αλλά και διεθνώς αναγνωρισμένους εξωτερικούς συνεργάτες.

Με αυτό τον τρόπο θα αποκτηθεί πολύτιμο συγκριτικό υλικό, έτσι ώστε:

1) τα συγκεκριμένα σκελετικά κατάλοιπα, από το εξαιρετικά σημαντικό ταφικό μνημείο του λόφου Καστά να ενταχθούν σε ένα ευρύτερο πληθυσμιακό σύνολο,
2) τα αποτελέσματα των αναλυτικών μεθόδων σε αρχαιολογικά σύνολα να ερμηνευθούν σε συνάφεια με τα αποτελέσματα της μακροσκοπικής μελέτης ενός συνόλου πληθυσμού,
3) να γίνει σαφές ότι τα ανθρωπολογικά ευρήματα πρέπει να μελετώνται μέσα στο αρχαιολογικό, κοινωνικό και ιστορικό τους πλαίσιο, που προσφέρεται μόνο μέσα από τη συστηματική μελέτη των συνευρημάτων και τη συνολική προσέγγιση της περιόδου.

Λεζάντες Εικόνων:

Εικόνα 1: Ενδεικτική εκπροσώπηση οστών Ατόμου 1
Εικόνα 2: Ενδεικτική εκπροσώπηση οστών Ατόμου 1 με φωτογραφίες οστών
Εικόνα 3: Ενδεικτική εκπροσώπηση οστών Ατόμου 2
Εικόνα 4: Ενδεικτική εκπροσώπηση οστών Ατόμου 2 με φωτογραφίες οστών
Εικόνα 5: Ενδεικτική εκπροσώπηση οστών Ατόμου 3
Εικόνα 6: Ενδεικτική εκπροσώπηση οστών Ατόμου 3 με φωτογραφίες οστών
Εικόνα 7: Ενδεικτική εκπροσώπηση οστών Ατόμου 4
Εικόνα 8: Ενδεικτική εκπροσώπηση οστών Ατόμου 4 με φωτογραφίες οστών
Εικόνα 9: Άτομο 2, αριστερή πρώτη πλευρά με ίχνη 3 τομών (cut marks) (Αριθμός οστού, #31.1)
Εικόνα 10: Άτομο 2, αριστερή πρώτη πλευρά, λεπτομέρεια από την πλάγια τομή (cut mark) στον αυχένα (Αριθμός οστού , #31.1)
Εικόνα 11: Άτομο 2, αριστερή πλευρά με ίχνος τομής (cut mark) στο άνω χείλος του σώματος
Εικόνα 12: Άτομο 5, οστά που έχουν υποστεί την επίδραση υψηλής θερμοκρασίας, μετά από καύση
Εικόνα 13: Άτομο 5, οστά που έχουν υποστεί την επίδραση υψηλής θερμοκρασίας, μετά από καύση

Πηγή: http://www.skai.gr/news/culture/article/273479/amfipoli-pede-einai-telika-oi-nekroi-tou-tumvou-kasta/#ixzz3PGUtjow3
Follow us: @skaigr on Twitter | skaigr on Facebook

Περισσότερα »

Βρήκαμε τις Πύλες του Κάτω Κόσμου ; Τι είναι αυτό, που βρήκαν οι αρχαιολόγοι στην Αμφίπολη; – ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ  

Ποιος είναι θαμμένος μέσα σε αυτό το Μαυσωλείο; Αυτοί, που θέλησαν να «θάψουν» ζωντανούς τους Έλληνες, θα την «πατήσουν» από τους νεκρούς που θα «ξεθάψουν». Η Ελλάδα παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα την ανακάλυψη του τάφου τής Αμφίπολης και μαζί μ” αυτήν παρακολουθεί και ο υπόλοιπος κόσμος …

  
Παρακολουθεί ένα αρχαίο δημιούργημα να «ξαναβλέπει» το φως του ηλίου μετά από αιώνες «βύθισης» στο απόλυτο σκότος. Ο πλούτος, που χαρακτηρίζει την κατασκευή, ο χώρος, όπου αυτή τοποθετείται, καθώς και η μέριμνα κάποιων αρχαίων να προστατεύσουν τον «ένοικό» της από την αρπαγή, «αποκαλύπτουν» την ταυτότητά του …

Πολύ συγκεκριμένοι Μακεδόνες είχαν αυτές τις προδιαγραφές και στην πραγματικότητα μόνον ένας.  

Ολόκληρη η κατασκευή μαρτυρά δημόσια κατασκευή και όχι ιδιωτική. Ιδιώτης δεν θα μπορούσε κτίσει μια τέτοια κατασκευή για τάφο. Ιδιώτης Μακεδόνας, ακόμα κι αν διέθετε υψηλό αξίωμα – και βέβαια τα χρήματα που απαιτούσε το εγχείρημα – δεν θα τολμούσε να το κάνει. 

Δεν θα τολμούσε κάποιος στρατηγός, όσο πλούσιος κι αν ήταν, να κάνει κάτι τέτοιο, γιατί μια τέτοια απόπειρα θα θεωρούνταν πολιτική πρόκληση απέναντι στη βασιλική οικογένεια τής Μακεδονίας. 

Δεν είναι δυνατόν ο τάφος του Φιλίππου – θεμελιωτή και μεγάλου βασιλέα τής Μακεδονίας – να μοιάζει μπροστά του σαν ταπεινό «περίπτερο». 

Δεν είναι δυνατόν οι τάφοι των Μακεδόνων βασιλέων να είναι κατασκευασμένοι από «ταπεινό» πωρόλιθο που τον σοβάτιζαν και ο τάφος ενός απλού ιδιώτη να είναι ένας μικρός «Παρθενώνας» από ατόφιο και πανάκριβο μάρμαρο. 

Τέτοια «μεγαλοπιάσματα» δεν δικαιολογεί ούτε καν η ασιατική κατάκτηση, γιατί τον ίδιο καιρό είχε ταφεί στις Αιγές ο αδερφός του Μεγάλου Αλεξάνδρου – και εν ενεργεία βασιλιάς της Μακεδονίας – Φίλιππος ο Αριδαίος σε έναν κλασικό μακεδονικό και άρα ταπεινό τάφο.  Όμως, ακόμα και απλά στο πρακτικό επίπεδο να το εξετάσει κάποιος, δεν θα τολμούσε κάποιος ιδιώτης να το επιχειρήσει. 

Θα κινδύνευε – αν το επιχειρούσε ζωντανός – να χαρακτηριστεί τρελός και, αν το έδινε «εντολή» στους κληρονόμους, απλά δεν θα το εκτελούσαν σε αυτόν τον βαθμό. Δεν μπορούμε να φανταστούμε κάποιον να δρομολογεί ζωντανός και να επιβλέπει ένα τέτοιο μακάβριο έργο, εφόσον είναι σίγουρο πως οι κληρονόμοι του δεν θα ήταν τόσο γενναιόδωροι, αν εκείνος εγκατέλειπε τα εγκόσμια. 

Αυτό το έργο είναι δημόσιο και ο «ένοικός» είχε την «υπομονή» να περιμένει να τον τοποθετήσουν εκεί, εφόσον ήταν ήδη πεθαμένος. Τον δημόσιο χαρακτήρα αυτού του Μνημείου τον «φωνάζει» και η θέση στην οποία έχει τοποθετηθεί …

Είναι τοποθετημένο σε ένα σημείο, το οποίο «επιβλέπει» την πόλη και αυτό από μόνο του «λέει» πολλά πράγματα.  Ακριβώς αυτή η τοποθεσία αποκαλύπτει τη σημαντικότητα του «ενοίκου». Καμία – και ειδικά ελληνική κοινωνία – δεν θα ανεχόταν επί μακρόν έναν κοινό ιδιώτη σε μια τόσο προκλητική επιλογή. Όσα χρήματα κι αν είχε αυτός ο ιδιώτης, η τοπική κοινωνία θα αντιδρούσε …Θα «αντιδρούσε», είτε ενεργητικά είτε παθητικά, εις βάρος αυτής της επιλογής. 

Είτε θα είχε καταστρέψει η ίδια μέσα στον χρόνο τον τάφο είτε θα τον είχε αφήσει στο έλεος των τυμβωρύχων. Η ίδια η κοινωνία, δηλαδή, θα είχε λεηλατήσει το έργο πριν το απειλήσει ο χρόνος. Θα είχε λεηλατήσει τα πλούσια κτερίσματα, αναζητώντας χρυσό και θα είχε λεηλατήσει και το ίδιο το κτίσμα, αναζητώντας πανάκριβα οικοδομικά υλικά. Ποιοι θα το προστάτευαν; …

Οι κληρονόμοι;  

Το να φτιάξει δηλαδή ένας ιδιώτης ένα τέτοιο «μνημείο» δεν ήταν μόνον τεχνικά δύσκολο και δαπανηρό, αλλά ταυτόχρονα ήταν και μάταιο, εφόσον δεν θα επιτελούσε τον ρόλο για τον οποίο είχε γίνει και ήταν η αιώνια «μνημόνευση» του «ενοίκου» του. 

Μέσα σε λίγα χρόνια θα εξαφανιζόταν καί αυτό καί το όνομα του «ενοίκου» του. Άρα εκ των δεδομένων δεν έχουμε να κάνουμε με ιδιωτικό τάφο, αλλά με δημόσιο μνημείο …Μνημείο κάποιου, που συνέφερε την τοπική κοινωνία να υπάρχει εκεί όπου βρισκόταν και άρα να το προστατεύει …

Μνημείο, το οποίο τής έδινε «δύναμη» και «φήμη», εφόσον αυτά είναι τα ζητούμενα για μια πόλη …

Μνημείο πραγματικό, που δεν ήταν τάφος …Μνημείο πραγματικό, που ήταν μαυσωλείο …Μνημείο, που γύρω από αυτό θα «χτιζόταν» μια κατάσταση …Μνημείο με έναν τρομερό μαρμάρινο περίβολο σε τέλειο κύκλο, που γύρω του θα μπορούσε να «χτιστεί» μια μεγάλη Πρωτεύουσα …Μνημείο, το οποίο κυριαρχούσε στον χώρο και φαινόταν από παντού, εφόσον πάνω του δέσποζε ο φοβερός και τρομερός λέοντας της Αμφίπολης. Κάποιοι έβλεπαν τον λέοντα στην κορυφή του λόφου και αισθάνονταν ασφαλείς από την «ισχύ» του.  

Αυτό δεν ήταν πρωτοφανές για την αρχαία Ελλάδα …Συνέβαινε ακόμα και στην πόλη των πόλεων για τους Έλληνες …Στην Αθήνα …

Ο βασιλιάς Κέκροπας θεωρούνταν πως είναι θαμμένος στην Ακρόπολη και όχι κάποιος μεγαλοκτηματίας και τυρέμπορας από τα Μεσόγεια, επειδή είχε χρήματα και έμπνευση να αγοράσει «οικόπεδο» στον μεγάλο βράχο τής Αθήνας. 

Μόνον βασιλιάς μπορούσε να ταφεί εκεί και σταδιακά γύρω από εκείνον τον τάφο να δημιουργηθούν και άλλοι λατρευτικοί χώροι, οι οποίοι συνδέονταν με την ιστορία της πόλης …

Ο Κέκροπας, ο ιδρυτής και βασιλιάς της Αθήνας …

Ο Κέκροπας, που οι Αθηναίοι ήθελαν να βρίσκεται «ψηλά» και να τους «παρακολουθεί».  

Σε αυτόν τον Κέκροπα έκαναν ένα ταφικό Μνημείο, τον οποίο «φυλούσαν» και «συντρόφευαν» στον αιώνιο ύπνο του οι Καρυάτιδες. 

Σε αυτόν τον Κέκροπα, ο οποίος λατρευόταν σαν «φιδόμορφος» θεός, απέδιδαν τιμές. 

Ο μέγας Κέκροπας, ο οποίος ήταν ο κριτής ανάμεσα στην Αθηνά και τον Ποσειδώνα για το ποιος θα ήταν ο κηδεμόνας και προστάτης της κορυφαίας πόλης των Ελλήνων, της Αθήνας. 

Κρατάμε δηλαδή τρία στοιχεία από τον Κέκροπα: …»Ιδρυτής» …»Καρυάτιδες» …και «Φιδόμορφος»..  

Η τιτανομαχία των επιγόνων. Αυτό, το οποίο πρέπει να κάνουμε τώρα, είναι να ψάξουμε να δούμε ποιος Μακεδόνας θα μπορούσε να λειτουργήσει ως «Κέκροπας» για την Αμφίπολη και βέβαια για τη Μακεδονία. Αναζητούμε δηλαδή έναν «Κέκροπα» για τη Μακεδονία και όχι έναν κοινό βασιλιά – και πολύ περισσότερο έναν απλό ιδιώτη—. 

Τέτοιος «Κέκροπας» δεν μπορούσε να είναι κάποιος τυχαίος στρατηγός τού Αλεξάνδρου …Ούτε καν ένας κοινός βασιλιάς της Μακεδονίας, απ’ αυτούς που ακολούθησαν στα χρόνια μετά τον θάνατο του αυτοκράτορα. Αναζητούμε λοιπόν κάποιον, ο οποίος θα μπορούσε να λειτουργήσει ως «αρχή» για την πόλη ή την Μακεδονία …Κάποιον, ο οποίος θα της έδινε «δύναμη» στην αβυσσαλέα μάχη των αυτοκρατορικών επαρχιών για την επικράτηση …Κάποιον, του οποίου η σχέση με τον νεκρό αυτοκράτορα θα έδινε στη Μακεδονία το δικαίωμα να διεκδικεί «πρωτεία» στην μετά Αλεξάνδρου εποχή. 

Για να το καταλάβει κάποιος αυτό με βάση την λογική, θα πρέπει να «μεταφερθεί» στον χρόνο όπου έγιναν όλα αυτά. Βρισκόμαστε στο μέσον μιας πρωτοφανούς σε ένταση και πάθη σύγκρουσης των επιγόνων για την κυριαρχία. Αδίστακτοι και αποδεδειγμένα ικανοί άνθρωποι μοιράζονταν μεταξύ τους μια αυτοκρατορία και η σύγκρουση για την κυριαρχία ήταν αβυσσαλέα. 

Για αυτήν την κυριαρχία ο Πτολεμαίος ρίσκαρε να έρθει σε σύγκρουση με τους πάντες, «απαγάγοντας» το ταριχευμένο πτώμα τού Αλεξάνδρου. Γιατί το απήγαγε; Για συναισθηματικούς λόγους; …

Όχι βέβαια. Το «απήγαγε», για να αποκτήσει το απόλυτο πλεονέκτημα απέναντι στους ανταγωνιστές τους και «συγκληρονόμους» τής αυτοκρατορίας …

Το «απήγαγε», για να εξασφαλίσει τα «πρωτεία» της επόμενης ημέρας …Το απήγαγε, για να δημιουργήσει τον θεμέλιο «Κέκροπα» του δικού του βασιλείου.  Γνώριζε ο Πτολεμαίος ότι αυτός, ο οποίος θα διατηρούσε στην Πρωτεύουσά του το λείψανο του Θεανθρώπου θα είχε το απόλυτο πλεονέκτημα …

Θα ήταν πάντα ο «πρώτος», ακόμα κι αν η ισορροπία δυνάμεων τον έκανε «ίσο» με τους άλλους. 

Ποιος όμως θιγόταν πιο πολύ από αυτήν του την ενέργεια; …Αυτός, ο οποίος περίμενε να «φιλοξενήσει» το πιο ισχυρό σύμβολο εξουσίας στον κόσμο …

Η Μακεδονία. Η Μακεδονία ήταν αυτή η οποία έχασε, εξαιτίας τής αυθαιρεσίας του Πτολεμαίου …

Η Μακεδονία τού αδίστακτου Αντίπατρου …

Η Μακεδονία, η οποία ανταγωνιζόταν για την πρωτοκαθεδρία τις υπόλοιπες αυτοκρατορικές επαρχίες. Ανταγωνίζονταν θηρία εκείνης της εποχής …Θηρία πλούτου και ισχύος, όπως η Βαβυλώνα του Σέλευκου ή η Αίγυπτος του Πτολεμαίου.  

Το μόνο συγκριτικό πλεονέκτημα της φτωχής αναλογικά Μακεδονίας ήταν η «καταγωγή» του Αυτοκράτορα. 

Όμως, αυτό το πλεονέκτημά της τής το αφαίρεσε ο Πτολεμαίος με την αρπαγή τού λειψάνου. Τι απέμενε λοιπόν στη Μακεδονία ως «όπλο» μετά από αυτήν την απαγωγή; …Αυτό, το οποίο μισούσε ο Κάσσανδρος …

Η μητέρα τού Αλέξανδρου και ο γιος του. Αυτός ο τελευταίος, θεωρητικά, ήταν το απόλυτο πλεονέκτημα της Μακεδονίας …

Ο υιός τού ζωντανού Θεού. Απέναντι στην Αίγυπτο, που κρατούσε το λείψανο του Αλεξάνδρου, η Μακεδονία διέθετε τον ζωντανό γιο τού νεκρού. Απέναντι στον μεγάλο «Κέκροπα» της αυτοκρατορίας η Μακεδονία είχε στη διάθεσή της έναν μικρότερο, αλλά απόλυτα αυθεντικό «Κέκροπα».  

Όμως, αυτό το πλεονέκτημα της Μακεδονίας ήταν δίκοπο μαχαίρι για τον στρατηγό της και τις φιλοδοξίες του να γίνει βασιλιάς. Ήταν η αχίλλειος πτέρνα τού Κάσσανδρου. Ποιος όμως ήταν ο Κάσσανδρος; …

Ο Κάσσανδρος ήταν ο γιος τού Αντίπατρου, ο οποίος ήταν ο ισχυρός άντρας της Μακεδονίας και στην πραγματικότητα έλεγχε τη Μακεδονία τόσο κατά το διάστημα της απουσίας του Αλεξάνδρου όσο και μετά τον θάνατό του …

Ο Κάσσανδρος ήταν ο δυσαρεστημένος γιος του Αντίπατρου, εφόσον μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου ο πατέρας του επέλεξε ως επίτροπο της Μακεδονίας τον στρατηγό Πολυπέρχονα και όχι τον ίδιο τον γιο του.  Όμως, ο Πολυπέρχονας ήταν έμπιστος και της Ολυμπιάδας …

Έμπιστος της μητέρας του Αλεξάνδρου …

Έμπιστος μιας «λέαινας», η οποία μπήκε και η ίδια μέσα στη θηριώδη μάχη των επιγόνων με εξίσου ανθρωποκτόνα και αδίστακτα χαρακτηριστικά. Μέσα σε ένα περιβάλλον με πολύ ανταγωνισμό και μίσος υπήρχε και η έγκυος γυναίκα τού Αλεξάνδρου, η οποία κυοφορούσε τον γιό του. 

Η φουκαριάρα η Ρωξάνη μπήκε – σχεδόν παιδί – σε ένα ξένο και θανατηφόρο περιβάλλον, όπου δεν ήξερε αν θα ξημέρωνε γι” αυτήν η επόμενη ημέρα …Ένα περιβάλλον, στο οποίο δεν ήξερε ούτε καν να συνεννοηθεί μαζί του. 

Ο Αλέξανδρος ο 4ος πριν καν περπατήσει είχε μπλέξει σε τεράστιες ίντριγκες. Ήταν ο «μέσο» τής γιαγιάς του Ολυμπιάδας να εξουσιάζει στη Μακεδονία. 

Η Ολυμπιάδα είχε σκοτώσει, για τα δικαιώματα του εγγονού της, τον βασιλιά τής Μακεδονίας και ετεροθαλή αδερφό τού Μεγάλου Αλεξάνδρου τον Φίλιππο τον Αριδαίο. Εξαιτίας εκείνου του φόνου ο μικρός Αλέξανδρος ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Μακεδονίας, υπό την κηδεμονία του Αντίπατρου.  

Ο Αντίπατρος, όμως, όπως είπαμε, δεν ήταν μόνον «κηδεμόνας» τού Αλεξάνδρου του 4ου …Ήταν και κηδεμόνας τού γιου του Κάσσανδρου …Ήταν ο πατέρας ενός φιλόδοξου γιου, ο οποίος δεν δίσταζε να σκοτώσει όποιον έμπαινε εμπόδιο στις φιλοδοξίες του …ενός γιου, ο οποίος πολέμησε με πάθος και τελικά νίκησε τον πανίσχυρο Επίτροπο της Μακεδονίας τον Πολυπέρχονα. 

Νίκησε τον συνεργάτη και σύμμαχο της Ολυμπιάδας, αφήνοντάς την στην πραγματικότητα απροστάτευτη. Χωρίς τον Πολυπέρχονα μπροστά του και με τον πατέρα του Αντίπατρο να έχει ήδη πεθάνει, ο Κάσσανδρος ήταν επικίνδυνος.  

Αυτός ο επικίνδυνος άνθρωπος έβλεπε τον μικρό διάδοχο ως απειλή. Ήταν το «κεφάλαιο» της οικογένειάς του, ως «κηδεμονευόμενος» από τον πατέρα του, αλλά ήταν ταυτόχρονα και απειλή, εφόσον, μόλις θα ενηλικιωνόταν, θα τελείωνε και η εξουσία των «Αντιπατριδών». 

Η «κηδεμονία» τού γιου τού Αλεξάνδρου ήταν το μεγάλο του πλεονέκτημα στη μάχη των επιγόνων, αλλά από την άλλη ήταν ο ζωντανός-»θάνατος» γι” αυτόν, εφόσον εκείνος ήταν ο νόμιμος βασιλιάς τής Μακεδονίας. 

Ο κόπος του, δηλαδή, για τη διοίκηση και την οργάνωση της Μακεδονίας θα πήγαινε χαμένος σε περίπτωση που ο νόμιμος διάδοχος ενηλικιωνόταν και διεκδικούσε τα δικαιώματά του. 

Τι έκανε λοιπόν; …

Το πιο ασφαλές γι” αυτόν …

Τον κράτησε ζωντανό για όσο διάστημα συνέφερε τον ίδιο να παριστάνει τον ελέω Αλεξάνδρου κηδεμόνα – και ο μικρός διάδοχος δεν μπορούσε να εκφράσει φιλοδοξίες – και μετά τον δολοφόνησε …

Τον σκότωσε, για να τον «λατρέψει» …

Τον σκότωσε, για να διατηρεί ένα «λείψανο» θεωρητικά ανάλογης αξίας με αυτό τού Αλεξάνδρου στην Αίγυπτο …Αυτό, που λέει ο λαός: «θα σε κάψω Γιάννη, για ν” αλείψω λάδι» …

Αυτό έκανε ο Κάσσανδρος. Αυτό, όμως, δεν το έκανε μόνος του …
Δεν θα τολμούσε να το κάνει μόνος του …

Δεν θα τολμούσε να σκοτώσει τη μητέρα, τη σύζυγο και τον γιο τού Αλεξάνδρου …

Δεν θα τολμούσε να αμφισβητήσει το βασιλικό «αίμα» χωρίς την υποστήριξη όλων των μεγάλων «σφετεριστών» τού Θρόνου.  

Είναι βέβαιον δηλαδή ότι την απόφαση για την εξόντωση και άρα για τη βίαιη παύση της «γραμμής» του βασιλικού αίματος του Αλεξάνδρου την πήραν από κοινού ο Κάσσανδρος, ο Πτολεμαίος, ο Αντίγονος και ο Σέλευκος. 


Δεν υπήρχε περίπτωση μόνος του ο Κάσσανδρος να πάρει αυτού του είδους την απόφαση. 

Όλοι οι Έπαρχοι-Στρατηγοί συμφώνησαν να «διακόψουν» την «αλυσίδα» διαδοχής του Αλεξάνδρου. 

Άλλωστε το δικαίωμά τους τούς το είχε δώσει ο ίδιος ο Αλέξανδρος. 

Για διάδοχό του δεν επέλεξε τον γιο του …Επέλεξε τον «καλύτερο», ενεργοποιώντας μια έκρηξη συγκρούσεων, η οποία φτάνει μέχρι τις ημέρες μας. 

Η σύγκρουση της Νέας Ρώμης με την Ρώμη ή αυτή της Νέας Ρώμης με την Μόσχα ανήκει σε εκείνη την επιλογή τού Αλεξάνδρου.  

Η «Αλεξάνδρεια» της Μακεδονίας. Από τη στιγμή που ο Κάσσανδρος «καθάρισε» τον ανταγωνισμό, ήταν έτοιμος να «χτίσει» τη δική του Μακεδονία …

Τη Μακεδονία της Νέας τότε Εποχής …

Την ισχυρή Μακεδονία, η οποία δεν θα είχε σχέση με την παλιά ασθενική Μακεδονία. 

Έτσι κι αλλιώς δεν τον συνέφερε να ταυτιστεί με την παλιά πρωτεύουσα της Μακεδονίας. Δεν τον «σήκωνε» η Μακεδονία της Πέλλας, ειδικά μετά τη βαρβαρότητα που επέδειξε εις βάρος της Ολυμπιάδας.  

Η δική του Μακεδονία θα είχε πρωτεύουσά της την Αμφίπολη. 

Η δική του Μακεδονία μαζί με τη Θράκη τού Λυσίμαχου, που «συναντιόνταν» στην Αμφίπολη …

Νέος βασιλέας, νέα Πρωτεύουσα. 

Θα έκανε ό,τι έκαναν και οι υπόλοιποι διάδοχοι στρατηγοί τού Αλεξάνδρου. Η Αμφίπολη του Κασσάνδρου θα μπορούσε να μπει σε έναν ανταγωνισμό με την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου για το ποιος έχει την πρωτοκαθεδρία στον ελληνικό κόσμο με βάση την αξία του Relic που η κάθε μία διατηρούσε υπό την κατοχή της…  …


Έναν ανταγωνισμό, όπως αυτόν της Ρώμης με την Νέα Ρώμη, όπου η Ρώμη πάντα θεωρούσε πως έχει το πλεονέκτημα, γιατί είχε το «λείψανο» του «δικαιούχου» Πέτρου, και ο Πέτρος ήταν ο πρώτος επίσκοπος της Ρώμης. 

Αιώνες δηλαδή πριν το «δίδυμο» Ρώμης-Νέας Ρώμης κάποιοι προσπάθησαν να στήσουν ένα δίδυμο Αλεξάνδρειας-Αμφίπολης. 


Γι” αυτόν τον λόγο απέναντι στο «Σήμα» της Αλεξάνδρειας, που εκείνη την εποχή χτιζόταν, έβαλε το Μνημείο της Αμφίπολης, που κι αυτή φιλοδοξούσε να χτιστεί ανάλογα γύρω από το δικό της «Σήμα». 

Η Αμφίπολη προβλεπόταν να είναι η πρωτεύουσα της Μακεδονίας τής Νέας Εποχής …

Της εποχής μετά την ασιατική κατάκτηση και τον θάνατο του Αλεξάνδρου.  

Η Αμφίπολη είχε όλες τις προδιαγραφές να γίνει η νέα πρωτεύουσα της νέας Μακεδονίας. Γιατί; …

Γιατί «συνέδεε» τη Μακεδονία με τον υπόλοιπο ελληνισμό …

Συνέδεε τη Μακεδονία τόσο με την Αθήνα όσο και με τη Σπάρτη. 

Η Αμφίπολη ήταν για αιώνες το πολύτιμο «πετράδι» τής Μακεδονίας …

Το μήλον της έριδος για όλες της μεγάλες δυνάμεις του ελληνισμού. 

Για «χάρη» της, στην περίφημη μάχη τής Αμφίπολης, είχαν σκοτωθεί ταυτόχρονα οι δύο μονομάχοι στρατηγοί …

Ο Σπαρτιάτης Βρασίδας και ο Αθηναίος Κλέωνας. Εξαιτίας της ο στρατηγός Θουκυδίδης εξορίστηκε από την Αθήνα και έγινε στη συνέχεια ιστορικός. 

Στη «μάχη» των Ελλήνων για την κατάκτηση της πόλης θα επικρατούσαν τελικά οι Μακεδόνες και αυτός ήταν ένας συμβολισμός χρήσιμος για την επιλογή της νέας Πρωτεύουσας.  

Η Αμφίπολη ήταν η πλέον διάσημη πόλη της Μακεδονίας και το καλύτερο ήταν πως δεν είχε σχέση με την «παλιά» Μακεδονία του Φιλίππου. Διατηρούσε «σχέση» μόνον με τον Αλέξανδρο, εξαιτίας του γιου του …

Εξαιτίας τού «λείψανου» εκείνου, το οποίο βρισκόταν εκεί, για να υπενθυμίζει στους πάντες τα «πρωτεία» τής Μακεδονίας. 

Ως πόλη είχε προδιαγραφές να γίνει Πρωτεύουσα, εφόσον ήταν χτισμένη σε ένα πλούσιο δέλτα ενός μεγάλου ποταμού της Μακεδονίας και θεωρητικά «έμοιαζε» με την μεγάλη ανταγωνίστριά της από την «απέναντι» μεριά τής Μεσογείου …

Μια ανταγωνίστρια, η οποία εκείνη τη στιγμή υπολειπόταν, εφόσον στην κυριολεξία ήταν ένα υπό ανέγερση κενό «οικόπεδο». 

Η Αμφίπολη διέθετε πλούσια γη και επιπλέον ήταν γνωστή και για τα μεταλλεία χρυσού …

Ήταν ο διάσημος «ναύσταθμος» της Μακεδονίας και ο τόπος απ’ όπου απέπλευσε ο στόλος τού Αλεξάνδρου για τη μεγάλη κατάκτηση.  

Είχε δηλαδή όλα τα φυσικά – αλλά και «συμβολικά» – πλεονεκτήματα που απαιτούσε η Πρωτεύουσα μιας Μακεδονίας, η οποία θα «δήλωνε» την νέα ταυτότητά της στην νέα μετά Αλέξανδρο εποχή.

 Η Αμφίπολη προετοιμαζόταν για έναν τόσο μεγάλο ρόλο ακόμα και πριν από τον θάνατο του Αλεξάνδρου. 

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Αμφίπολη βρίσκεται «απέναντι» από το όρος Άθω …Απέναντι από το σημερινό Άγιο Όρος. Δεσπόζει σε ένα σημείο, το οποίο έχει θέα ολόκληρο τον Στρυμονικό κόλπο. Γιατί αυτό είναι σημαντικό; …

Γιατί εκεί ακριβώς, απέναντι από την Αμφίπολη, ο αρχιτέκτων Δεινοκράτης πρότεινε στον Αλέξανδρο να του φτιάξουν το ΜΕΓΑ μνημείο για την αυτοκρατορία του …

Να μετατρέψουν ολόκληρο το βουνό σε ένα γλυπτό τού Αλεξάνδρου.  

Το μαυσωλείο και οι συμβολισμοί του.  Αυτό, το οποίο βλέπουμε σήμερα σαν τάφο, δεν χτίστηκε ως τάφος …

Δεν χτίστηκε για να ταφεί, αλλά χτίστηκε για να επιδειχθεί …

Με χρήματα του μακεδονικού κράτους και με εντολές του Κασσάνδρου χτίστηκε ως Μαυσωλείο …Μαυσωλείο, το οποίο φιλοξενούσε σίγουρα τον Αλέξανδρο τον 4ο και την Ρωξάνη και ίσως και την Ολυμπιάδα – αν ο Κάσσανδρος είχε «σώσει» κάτι από το λείψανό της μετά τον βάρβαρο λιθοβολισμό της – …


Μαυσωλείο, το οποίο μπορεί να προβλεπόταν να φιλοξενήσει και τον ίδιο τον Κάσσανδρο μετά τον θάνατό του …Μαυσωλείο, το οποίο στην ολοκληρωμένη μορφή του «φιλοξενούσε» τον «γενάρχη» τού βασιλείου και τον πρώτο διάδοχο και θεμελιωτή του …

Μαυσωλείο όμοιο στη λογική με αυτό του Λένιν στη σοβιετική Ρωσία ή του Ναπολέοντα στην αστική Γαλλία …

Μνημείο επισκέψιμο, το οποίο να προκαλούσε τον θαυμασμό των επισκεπτών του …

Μνημείο, το οποίο πιστοποιούσε τα «πρωτεία» τής πόλης …Μνημείο, το οποίο «μαρτυρούσε» την ταυτότητα της πόλης …

Μνημείο, το οποίο έδινε λάμψη στην πόλη που το φιλοξενούσε.  Όλη η «αρχιτεκτονική» του αυτό «μαρτυρά». 

Δεν είναι επιφανειακό μνημείο, αλλά «ημιβυθισμένο», ώστε να συμβολίζει την «κάθοδο» προς τον Κάτω Κόσμο …

Ένα «πέρασμα» από τον Άνω στον Κάτω Κόσμο. 

Στην πορεία προς το εσωτερικό του συνδέει όλα τα στοιχεία, τα οποία «οδηγούν» τον επισκέπτη στο επιθυμητό συμπέρασμα μέσα από μια κλιμάκωση εικόνων και άρα και συναισθημάτων. 

Για να εντυπωσιάζει ανθρώπους και όχι θεούς – που δεν εντυπωσιάζονται από τέτοια πράγματα – έχει φτιαχτεί το υπέροχο αυτό μνημείο. 

Το μνημείο θα είχε για την Αμφίπολη τη σημασία που είχε για την Αθήνα η Ακρόπολή της. Όλα θα γίνονται γύρω από αυτό. 

Η ίδια η πολεοδομική ανάπτυξη της πόλης θα γινόταν γύρω από αυτό. Απλά, επειδή μιλάμε για πανίσχυρο αυτοκρατορικό κέντρο, δεν θα γινόταν σε θωρακισμένη θέση, όπως η Ακρόπολη των Αθηνών, αλλά σε ένα απλά ορατό σημείο …

Σε έναν λόφο. Δεν υπήρχε εχθρός, ο οποίος να απειλούσε – εκείνη την εποχή τουλάχιστον – την πανίσχυρη Μακεδονία. Οι συμβολισμοί, όμως, ήταν εμφανείς μέσα στο Μαυσωλείο. 

Η ταύτιση της Μακεδονίας με τον ελληνισμό – και ειδικά την Αθήνα – ήταν επιλογή τού ίδιου του Αλεξάνδρου …

Επιλογή τού ίδιου του Στρατηγού Αυτοκράτορα. 

Άρα η Πρωτεύουσα της Μακεδονίας, για να «επιδεικνύει» αυτήν τη σχέση, θα είχε μια ανάλογη με την Αθήνα λογική στη «θεμελίωσή» της. 

Θα είχε και αυτήν τον ιδρυτή «Κέκροπά» της. 

Από τη στιγμή που δεν ήταν δυνατόν να έχει η Μακεδονία στα «σπλάχνα» της τον Αλέξανδρο, η δεύτερη καλύτερη επιλογή ήταν ο γιος του …

Ο φυσικός γιος τού Θεανθρώπου …και άρα ο Αλέξανδρος ο 4ος θα γινόταν ο «Κέκροπας» της νέας Πρωτεύουσας. 

Αυτός θα ήταν ο πρώτος βασιλιάς τής Νέας Μακεδονίας. 

Με αυθεντικό αίμα από τον ίδιο τον αυτοκράτορα πατέρα του. 

Αυτός θα κοιτούσε από «ψηλά» την Αμφίπολη και θα την «προστάτευε».  Αυτός ο «Κέκροπας», όμως, θα έπρεπε να είναι επίσης «φιδόμορφος» βασιλιάς. 

Γιατί; …

Γιατί αυτό προβλέπουν οι ταυτίσεις και οι συμβολισμοί. Ήταν «φιδόμορφος» όμως ο Αλέξανδρος ο 4ος; …Βεβαίως και ήταν, γιατί ήταν γιος του Αλεξάνδρου …

Γιατί ήταν εγγονός της Ολυμπιάδας. 

Γιατί την είχαν κατηγορήσει την Ολυμπιάδα, όταν ήταν νέα και περίμενε να γεννήσει τον Αλέξανδρο; …

Για την περίεργη αγάπη της για τα φίδια …

Τόσο περίεργη και τόσο μεγάλη, που κάποιοι έλεγαν ότι με αυτά κοιμόταν, εφόσον τα αντιλαμβάνονταν σαν μια μεταμόρφωση του Δία. 

Αυτό, που περιγράφει ο πίνακας του Ρομάνο. 

Ως «Κέκροπας», δηλαδή, ο Αλέξανδρος ο 4ος είχε την «φιδίσια» καταγωγή. 

Τι έλλειπε στον συμβολισμό; …

Οι Καρυάτιδες, για να τον «συντροφεύουν» στο αιώνιο «ταξίδι» του …

Οι Καρυάτιδες, οι οποίες θα τον «προστάτευαν» σε αυτό το «ταξίδι».  

Ποιος «έθαψε» ένα μνημείο; 

Ο φόβος των Ρωμαίων.  Από εδώ και πέρα, όμως, αρχίζουν άλλα μυστήρια. 

Για κάποιον λόγο κάτι πολύ σημαντικό άλλαξε και οι ίδιοι οι Μακεδόνες αποφάσισαν να το «θάψουν». 

Αυτό, το οποίο λίγες ημέρες πριν το θεωρούσαν κορυφαίο κεφάλαιό τους, αποφάσισαν να το «εξαφανίσουν» από προσώπου Γης …

Έθαψαν μόνοι τους τον «θησαυρό» τους. 

Αυτό είναι δεδομένο ότι συνέβη …

Το «έθαψαν» το μνημείο – καί από μέσα καί από έξω—, ώστε να τον κάνουν απολύτως «αόρατο» και απροσπέλαστο στους πάντες. 

Γιατί μπορεί να το έκαναν αυτό; Γιατί μπορεί κάποιος να επιχειρήσει να θάψει τον «θησαυρό» του; …

Για να μην του τον πάρουν. 

Για να τον προστατεύσει με την πονηριά σε μια εποχή που δεν μπορεί να τον υπερασπιστεί με τη δύναμη.  

Πότε οι Μακεδόνες βρέθηκαν στην απόλυτη αδυναμία να προστατεύσουν το «κεφάλαιό» τους; …

Όταν έχασαν τον πόλεμο με τους Ρωμαίους ..

Όταν οι Ρωμαίοι μπήκαν μέσα στη Μακεδονία και άρπαζαν ό,τι πολύτιμο έβρισκαν. Αυτό έγινε όταν χάθηκε η μάχη των Κυνός Κεφαλών (197 π.Χ.). 

Το θάψιμο του Μαυσωλείου, δηλαδή, πιθανότατα να έγινε εκατό χρόνια μετά την ανέγερσή του. Πιθανότατα για έναν αιώνα να λειτουργούσε το Μαυσωλείο ως επισκέψιμο μνημείο. 

Μετά την ήττα από τους Ρωμαίους το Μνημείο αυτό απλά «χάθηκε» από το πρόσωπο της Γης. Χάθηκε, γιατί αυτή ήταν η μόνη επιλογή που είχαν οι Μακεδόνες, εφόσον ήθελαν να προστατεύσουν το «κεφάλαιό» τους.  Υπό αυτό το πρίσμα βλέπουμε πως όλα αλλάζουν. 

Δεν είναι έτσι όπως τα νομίζαμε μέχρι τώρα. 

Αυτό σημαίνει ότι και ο Λέοντας τής Αμφίπολης, ο οποίος βρέθηκε σπασμένος κάπου στις λάσπες των λιμναζόντων νερών του Στρυμόνα, δεν είναι αποτέλεσμα της βαρβαρότητας των Ρωμαίων, όπως πίστευαν κάποιοι μέχρι τώρα. 

Επιλογή των Μακεδόνων ήταν να τον σπάσουν και να τον θάψουν μέσα στις λάσπες, προκειμένου να μην «αποκαλύπτει» την ακριβή θέση τού Μνημείου, του οποίου αποτελούσε λειτουργικό μέρος.  

Από εκεί και πέρα επιλογή τους ήταν να το θάψουν εξ’ ολοκλήρου …

Ολόκληρο το μνημείο, μαζί με τον εντυπωσιακό μαρμάρινο περίβολό του. 

Το Μνημείο το έθαψαν εξωτερικά, ώστε να μην το εντοπίσουν οι Ρωμαίοι και το έθαψαν και εσωτερικά, ώστε να το προστατεύσουν από τους «ποντικούς» τής τυμβωρυχίας. 

Το μνημείο, δηλαδή, ετάφη με δύο διαφορετικούς τρόπους, για να εξυπηρετήσει δύο διαφορετικούς σκοπούς …

Για να αποτρέψει την απειλή από δύο διαφορετικούς εχθρούς, οι οποίοι είχαν διαφορετικά χαρακτηριστικά μεταξύ τους. Το εξωτερικό θάψιμο εύκολα γίνεται αντιληπτό για τον στόχο του. 

Το πιο έξυπνο έχει να κάνει με το «εσωτερικό» θάψιμο. 

Είναι έξυπνο, γιατί στην κυριολεξία «κλειδώνει» τον τάφο από τον οποιονδήποτε δεν έχει την ισχύ ή την εξουσία να τον γκρεμίσει, προκειμένου να τον «ανοίξει».  

Είναι βέβαιο ότι υπάρχει τέτοιο «θάψιμο-γέμισμα». 

Βλέποντας κάποιος τα χώματα που βγάζουν οι αρχαιολόγοι από τον τάφο, είναι φανερό πως είναι πολύ «καθαρά», για να προέρχονται από τυχαίες πλημμύρες τού ποταμού ή εξαιτίας καταιγίδων. 

Το χώμα, το οποίο βγαίνει από το μνημείο, είναι καθαρό και σχεδόν κοσκινισμένο. Αν ήταν «φερτά» από πλημμύρες, θα περιείχε μέσα του κι άλλα πράγματα. 

Πέτρες, χαλίκια, κορμούς ή οστά μεγάλων ζώων, που κουβαλάνε τα ποτάμια όταν πλημμυρίζουν. Επιπλέον, αν αυτά τα χώματα προέρχονταν από βίαιη εισβολή φερτών υλικών σε κενούς χώρους, θα είχαν γκρεμίσει εσωτερικά τον τάφο, πέραν του γεγονότος ότι θα υπήρχαν μεγάλα κενά σε τυχαίες θέσεις.  

Η φύση δεν έχει φτυάρια. 

Όταν υπάρχουν «φερτά», τα οποία απειλούν έναν χώρο διαμερισματοποιημένο στα πρώτα διαμερίσματα, αυτά τα «φερτά» θα περισσεύουν και θα σπρώχνουν τα τοιχώματα μέχρι καταστροφής και στα τελευταία διαμερίσματα δεν θα φτάνουν καν. 

Η εικόνα δηλαδή σε μια τέτοια περίπτωση είναι προβλέψιμη.

 Εκεί όπου υπάρχει το πρόβλημα της διάβρωσης θα έχουμε καταστροφή και εκεί όπου δεν υπάρχει πρόβλημα δεν θα έχουμε καθόλου «φερτά». 

Αυτό δεν συμβαίνει στο συγκεκριμένο μνημείο. 

Το χώμα είναι ομοιογενές και έχει καλύψει ομοιόμορφα όλα τα κενά. Είναι ντροπή και μόνον που εμφανίστηκε Ελληνίδα αρχαιολόγος στην τηλεόραση με λόγο καφενείου και – με μια εγκληματική άγνοια, που δεν αρμόζει στη θέση της – «ενημέρωσε» το κοινό ότι ο «τάφος» από «κάπου μπάζει». 

Το μόνο που «μπάζει» σε αυτήν την περίπτωση είναι το μυαλό της.  

Την επιβεβαίωση ότι έγινε οργανωμένο «μπάζωμα» του μνημείου με χώμα την επιβεβαιώνουν και τα «ανοίγματα», τα οποία βρέθηκαν ψηλά στις αίθουσες. Αυτά δεν είναι ανοίγματα από τα οποία θα μπορούσαν να μπουν τυμβωρύχοι. 

Από τέτοια ανοίγματα οι τυμβωρύχοι μπαίνουν σε μνημεία ή τάφους, τα οποία έχουν κενά διαμερίσματα μέσα τους. 

Στην περίπτωση αυτήν αυτό δεν συμβαίνει, εφόσον τα πάντα τα είχαν γεμίσει με χώμα. Πρέπει να βγάζεις χώμα για να «προχωράς» και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο για τους ιδιώτες τυμβωρύχους. 

Προφανώς αυτά είναι τα ανοίγματα μέσα από τα οποία οι εργάτες γέμιζαν με χώμα το κάθε «διαμέρισμα» που σφράγιζαν. 

Πώς θα μπορούσε ο τυμβωρύχος, ο οποίος βαδίζει στα «τυφλά», να συνεχίσει το σκάψιμο ακόμα κι αν έβρισκε το άνοιγμα; Φορτηγά ολόκληρα με χώμα κουβαλάνε σήμερα και ακόμα δεν έχουν φτάσει στο εσωτερικό τού Μνημείου. 

Τυχαίοι δηλαδή τυμβωρύχοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να ανοίξουν ένα τέτοιο μνημείο, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί και μάλιστα σε μια περιοχή, που, λόγω της εύφορης γης της, ήταν πάντα κατοικημένη.  Γιατί το έκαναν αυτό οι Μακεδόνες; …

Για τον φόβο των Ρωμαίων.

Γιατί όμως φοβούνταν τους Ρωμαίους; …

Για τον εξής απλό λόγο. 

Η Ρώμη είχε μπει στον ανταγωνισμό των ελληνιστικών βασιλείων ως τέτοιο βασίλειο και η ίδια. 

Η ελληνική θρησκεία της και ο βαθύς εξελληνισμός της επέτρεπαν σε αυτήν να συμμετάσχει σε αυτό το «παιχνίδι». 

Η μόνη ιδιομορφία της σε σχέση με τα υπόλοιπα ελληνιστικά βασίλεια είχε σχέση με την «φορά» ανάπτυξής της και όχι με την πολιτιστική της ταυτότητα. 

Τι σημαίνει αυτό; 

Ότι, ενώ ήταν ένα «φυσιολογικό» ελληνιστικό βασίλειο, δεν είχε δημιουργηθεί με τον «φυσιολογικό» τρόπο. 

Ενώ τα υπόλοιπα ελληνιστικά βασίλεια κατά πρώτον πήραν «χώρο» και μετά επέλεξαν την «πρωτεύουσά» τους με βάση τα συμφέροντά τους, η Ρώμη έκανε το αντίθετο …

Η Ρώμη διέθετε «πρωτεύουσα» πριν καν αποκτήσει χώρο αυτοκρατορικής επαρχίας…  …

Ήταν από μόνη της δηλαδή μια «Αλεξάνδρεια», χωρίς να έχει «Αίγυπτο» ή μια «Βαβυλώνα», χωρίς να έχει «Μεσοποταμία». 

Η Ρώμη, δηλαδή, υπήρχε ως «βασίλειο», είτε αν όλα ήταν δικά της είτε αν δεν ήταν δικό της τίποτε πέρα από τους επτά λόφους της. 

Αυτό το χαρακτηριστικό της τής έδινε μια μόνιμη επεκτατική «φόρτιση» και αυτό το χαρακτηριστικό της είτε θα την «απογείωνε» είτε θα την κατέστρεφε. Ποιοτικά όμως η Ρώμη ήταν ένα γνήσιο ελληνιστικό βασίλειο …

Το είχε επιλέξει η ίδια να είναι. 

Η θρησκεία της ήταν η ελληνική. 

Η γλώσσα της – όπως και σε όλα τα ελληνιστικά βασίλεια – ήταν διπλή: Ελληνικά για την άρχουσα τάξη και βαρβαρικά για τους υπόλοιπους. 

Απλά για την Ρώμη τα «βαρβαρικά» ήταν τα λατινικά, όπως για την Αλεξάνδρεια τα «βαρβαρικά» ήταν τα αιγυπτιακά και για την Βαβυλώνα τα περσικά. 

Σε όλα τα άλλα λειτουργούσαν με τον ίδιο απολύτως τρόπο. 

Η άρχουσα τάξη είχε την δική της ελληνική παιδεία και ελληνική γλώσσα για να συνεννοείται σε ολόκληρη την «λεκάνη» της Μεσογείου. 

Ο Αλέξανδρος ήταν επισήμως ο δέκατος τρίτος θεός της. 

Ο βασιλιάς της ήταν αρχιερέας τής θρησκείας της και άρα και αρχιερέας τού Αλεξάνδρου.  

Απλά πράγματα …

Μια πόλη από μόνη της δεν μπορεί να φτιάξει μια αυτοκρατορία και η Ρώμη ήταν απλά μια πόλη. Μια πόλη μπορεί να διαχειριστεί μια αυτοκρατορία και η Ρώμη αυτό διεκδικούσε. 

Διεκδικούσε την διαχείριση της ελληνικής αυτοκρατορίας ως μία από τις «επαρχίες» της. 

Η Ρώμη είχε «αυτοπροσκαλεσθεί» στο μεγάλο «παιχνίδι» για την κοσμοκρατορία. 

Αυτό ήταν το όλο θέμα. 

Η αυτοκρατορία συνδέεται με το πολιτισμικό μοντέλο και η αυτοκρατορία τής Ρώμης ήταν ελληνική. 

Η διαχείριση και η διοίκηση ήταν ρωμαϊκή. Λάθος είναι ο όρος «ρωμαϊκή αυτοκρατορία». 

Δεν υπήρξε ποτέ τέτοια αυτοκρατορία. 

Το ελάχιστο είναι «ελληνορωμαϊκή», που επίσης βολεύει την Ρώμη, εφόσον φέρει τον «διαχειριστή» στο «ύψος» τού «ιδιοκτήτη».  

Γιατί αυτά τα οποία λέμε είναι σημαντικά και πώς συνδέονται με την υπόθεσή μας; …

Γιατί με την νίκη τους οι Ρωμαίοι στην Μακεδονία θα επεδίωκαν όχι απλά να την κατακτήσουν ως ξένοι, αλλά να την «κληρονομήσουν» ως όμοιοι …

Να την «καταπιούν» ως επαρχία. 

Νικώντας τον πιο «ασθενή» των ελληνιστικών βασιλείων, έθεταν υποψηφιότητα για να μπουν επικεφαλής της αυτοκρατορίας. Πως θα γινόταν αυτό; …Αρπάζοντας το ιερό «Relic» της …Αρπάζοντας το «κεφάλαιό» της και μεταφέροντάς το στη Ρώμη …

Αρπάζοντας το λείψανο ή την στάχτη τού γιου τού Θεού τους.  Με αυτόν τον τρόπο θα «μετέφεραν» στη Ρώμη την «κληρονομιά» τής Μακεδονίας και άρα η Ρώμη θα έμπαινε στο «δίπολο» με την Αλεξάνδρεια, που εκείνη την εποχή είχε γίνει το κέντρο του Κόσμου. 

Με τον τρόπο αυτόν η Ρώμη θα εξάλειφε το μοναδικό της μειονέκτημα σε σχέση με τις άλλες επαρχίες, που ήταν η απουσία ιερής «προίκας». Δεν συνδεόταν με πολλές καταστάσεις ή σημαίνοντα πρόσωπα της ελληνικής αυτοκρατορίας και αυτό ήταν μειονέκτημα. 

Ήταν δηλαδή ζωτικό για τους Ρωμαίους να βρουν το μυθικό «Relic», το οποίο έδινε δύναμη στη Μακεδονία και στην Αμφίπολή της …

Ό,τι έκαναν δηλαδή αιώνες μετά οι Βενετοί με το λείψανο του Ευαγγελιστή Μάρκου, το οποίο το άρπαξαν μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης.

  Εφόσον όμως ήταν ζωτικό για τους Ρωμαίους να το πάρουν, θα ήταν επίσης ζωτικό για τους Μακεδόνες να μην το επιτρέψουν. 

Από τη στιγμή λοιπόν που οι Μακεδόνες δεν είχαν τη δύναμη να το προστατεύσουν με τα όπλα, το μόνο που τους απέμενε ήταν να το προστατεύσουν θάβοντάς το. 

Η εικόνα που βλέπουμε σήμερα στις ανασκαφές μάς δείχνει ότι ο τάφος είναι ασύλητος. 

Γιατί; …

Γιατί με τα χώματα που βγάζουν σημαίνει ότι ιδιώτης τυμβωρύχος δεν μπόρεσε να το ανοίξει και ταυτόχρονα δεν τον ανακάλυψαν οι Ρωμαίοι. 

Αν οι Ρωμαίοι τον εντόπιζαν, θα τον κατέστρεφαν, προκειμένου να αρπάξουν αυτό το οποίο περιείχε, εφόσον αυτό τους ενδιέφερε.  

Για τους Ρωμαίους ήταν ζωτικής σημασίας η αρπαγή τού «λειψάνου» στη Ρώμη. Με την ισχύ τους δεν είχαν το πρόβλημα των τυμβωρύχων να κάνουν εκτεταμένες επεμβάσεις. 

Αυτό σημαίνει πως δεν θα έκαναν τις «χειρουργικές» ανασκαφικές κινήσεις για να τον «ανοίξουν». 

Θα γκρέμιζαν τον έναν μετά τον άλλο εσωτερικό τοίχο, μέχρι να φτάσουν στον «πυρήνα» τού τάφου. 

Θα «πακέταραν» όλα τα ευρήματα και θα τα έστελναν στη Ρώμη. Άρα, από τη στιγμή που υπάρχει το Μνημείο ατόφιο, σημαίνει ότι δεν το βρήκαν οι Ρωμαίοι. 

Από τη στιγμή που το μνημείο αυτό είναι γεμάτο με άμμο, σημαίνει ότι δεν το βρήκαν ούτε οι τυμβωρύχοι. 

Άρα, …το μνημείο είναι ασύλητο. 

Ασύλητο, βέβαια, δεν σημαίνει και πλήρες. 

Σημαίνει πως μέσα του έχει ό,τι επέλεξαν να αφήσουν οι Μακεδόνες. 

Αν δηλαδή ήταν απόλυτα βέβαιοι για την ασφάλεια της επιλογής τους, θα τοποθέτησαν μέσα του και περισσότερα πράγματα απ’ όσα αρχικά είχε. 

Αν δεν συνέβαινε αυτό, θα αφαιρούσαν. 

Κανείς δεν μπορεί να το ξέρει αυτό μέχρι να ανοίξει το μνημείο.  «Μα…», θα πει κάποιος, «…εφόσον η Ρώμη είχε τέτοια εμμονή γι” αυτό το Relic, γιατί δεν επέμεινε μέχρι να το ανακαλύψει;». 

Επέμεινε μέχρι ένα σημείο σε έναν χώρο όπου κανένας δεν την βοηθούσε με καμία πληροφορία. 

Όμως, με το πέρασμα του χρόνου η Ρώμη ισχυροποιήθηκε και «κοιτούσε» πλέον αλλού …»

Κοιτούσε» στο «Άγιο Δισκοπότηρο» της αυτοκρατορίας …»Κοιτούσε» ν” αρπάξει το λείψανο τού ίδιου του Αυτοκράτορα από την Αίγυπτο …

Κοιτούσε τον ίδιο τον «Κέκροπα». Γι” αυτόν τον λόγο άρεσε στον ιδρυτή της ελληνορωμαϊκής αυτοκρατορίας Αύγουστο η «παρέα» των Καρυάτιδων.

 Αυτό το κατάφερε σε χρόνο τον οποίον υποθέτουμε, αλλά δεν ξέρουμε. Απλά, από τη στιγμή εκείνη ο τάφος του Αλέξανδρου του 4ου έγινε ήσσονος σημασίας και δεν ενδιέφερε πλέον τη Ρώμη …

Δεν μπορούσε να απειλήσει τα «πρωτεία» της ο ασήμαντος ανήλικος γιος, όταν ο Αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν αρχιερέας τού ίδιου τού Θεανθρώπου …

Του 13ου Θεού της Ρώμης. 

Ο «Κέκροπας» είχε περάσει πλέον στην Αιώνια Πόλη.  

Πώς σώθηκε το μνημείο; 

Βλέποντας κάποιος την άριστη κατάσταση στην οποία βρίσκεται το Μνημείο σ” ό,τι αφορά τα δομικά του στοιχεία, εύλογα θα απορεί με ορισμένα πράγματα. 

Πώς είναι δυνατόν χωρίς καμία συντήρηση να διατηρείται σε αυτήν την φοβερή κατάσταση; 

Χωρίς καμία παραμόρφωση των τοιχοποιιών του ή καμία κατάρρευση κάποιου εσωτερικού τοίχου ή κάποιου τμήματος της τοξωτής οροφής; 

Αυτό, το οποίο συμβαίνει, είναι το εξής. 

Οι ανθρώπινες κατασκευές κινδυνεύουν από τις δυνάμεις που ασκεί η φύση πάνω τους. 

Οι επιφανειακές κατασκευές κινδυνεύουν από τους σεισμούς και από τους εαυτούς τους. Το πρώτο είναι κατανοητό και δεν χρειάζεται παραπάνω ανάλυση. Το δεύτερο απλά χρειάζεται μια περιγραφή. 

Όταν λέμε ότι οι κατασκευές κινδυνεύουν από τους εαυτούς τους, μιλάμε για το ίδιον βάρος τους …

Το δικό τους βάρος …

Αυτό το βάρος, το οποίο ο μηχανικός φρόντισε να μεταφέρει στα θεμέλια, για να το εξουδετερώσει.  Στη φύση, όμως, εκτός από τους σεισμούς ή το σαθρό τού εδάφους, που δημιουργεί καθιζήσεις, υπάρχει και το φοβερό και τρομερό νερό. 

Τι κάνει το νερό; Διαβρώνει το έδαφος. Με άπειρη «υπομονή» και κόκκο με τον κόκκο αλλάζει «γωνίες» στα θεμέλια και ξαφνικά το βάρος τού κτιρίου δεν βρίσκει στήριξη εκεί όπου προβλεπόταν από τα σχέδια να στηρίζεται και αναγκαστικά καταρρέει. 

Αυτό, δηλαδή, το οποίο αισθανόμαστε στην αμμουδιά, όταν η θάλασσα «τρώει» το μέρος που πατάμε και μας αναγκάζει να μετακινηθούμε. Αυτό συμβαίνει σε άλλες κλίμακες με τα κτίρια. 

Τα κτίρια, όμως, δεν μπορούν να μετακινηθούν, για να επαναφέρουν τις αρχικές συνθήκες ισορροπίας. Αναγκαστικά θα υποστούν ζημιές και στο όριο θα καταρρεύσουν. 

Το ίδιο το βάρος τού κτιρίου το «νικά» και η φύση ξαναπαίρνει αυτό που της «ανήκει» και απλά το είχε «δανειστεί» ο άνθρωπος. 

Το ανάλογο συμβαίνει και με τις θαμμένες κατασκευές, όπου οι δυνάμεις που ασκούνται στις εξωτερικές πλευρές τους προσπαθούν να νικήσουν τις δυνάμεις που τους αντιστέκονται και σε αυτόν τον «πόλεμο» έχουν συμμάχους ό,τι ο μηχανικός προσπάθησε να εξουδετερώσει.  

Το Μνημείο της Αμφίπολης είναι σε άριστη κατάσταση και αυτό σημαίνει ότι οι «συμμαχίες» λειτούργησαν υπέρ του. Από τη στιγμή που δεν παραμορφώθηκαν ή δεν κατέρρευσαν οι πλευρικοί του τοίχοι, ήταν φυσικό να αντέξει και η οροφή του. 

Πώς έγινε αυτό, ενώ έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια από τη θεμελίωσή του; …Στην πραγματικότητα η εσωτερική «πλήρωση» του Μνημείου με καθαρή και κοσκινισμένη άμμο το έσωσε. Γιατί; …

Γιατί εξισορρόπησε τις δυνάμεις που ασκούνταν στα τοιχώματα του μνημείου από τις δύο πλευρές. 

Φυσιολογικά η διάβρωση του εδάφους από τα νερά, οι καθιζήσεις ή οι σεισμοί μέσα στα χιλιάδες χρόνια που αυτό ήταν θαμμένο λίγα μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης θα δημιουργούσαν στρεβλώσεις και παραμορφώσεις και οι γεωστατικές δυνάμεις, που ασκούνταν πάνω του, θα γκρέμιζαν τελικά την τοιχοποιία σε περίπτωση που υπήρχε κενό από την εσωτερική της πλευρά. 

Η άμμος στο εσωτερικό τού Μνημείου αυτό το φαινόμενο το απέτρεψε, εφόσον το έκανε να συμπεριφέρεται σαν ένα ομοιογενές και συμπαγές αντικείμενο.  

Αυτό το προστάτευε, εφόσον, όπως και να άλλαζαν οι διευθύνσεις των εξωτερικών δυνάμεων και τα σημεία των εφαρμογών τους, το κτίριο «προσαρμοζόταν» στις αλλαγές. 

Οι δυνάμεις, οι οποίες ασκούνταν από την εξωτερική πλευρά των τοίχων, δεν έβρισκαν αντίσταση μόνον από την τοιχοποιία, ώστε σε κάποια στιγμή να την κατανικήσουν. 

Η τοιχοποιία «αντιστεκόταν» με τις δυνάμεις που της πρόσφερε το εσωτερικό της «φορτίο». Τα σημερινά έργα αντιστήριξης και υποστύλωσης που κάνουν εντός του μνημείου, αυτές τις δυνάμεις τής άμμου στην ουσία αντικαθιστούν, για να μην παρατηρηθεί ανατροπή της ισορροπίας και καταρρεύσει η κατασκευή. 

Το κοσκινισμένο τού χώματος ήταν ιδανικό, γιατί η εφαρμογή του στην τοιχοποιία ήταν απόλυτη …

Γιατί δεν είχε μέσα του μεγάλα αντικείμενα, ώστε να αφήνουν κενά στην επαφή τους με τα τοιχώματα και να λειτουργούν τα ίδια ως «μοχλοί» εις βάρος της τοιχοποιίας. 

Από τη στιγμή που άντεξε η τοιχοποιία με εσωτερική «βοήθεια», φυσικό ήταν να αντέξει και η οροφή και το αποτέλεσμα είναι αυτό το οποίο βλέπουμε και είναι θαυμαστό.  

Η γνώση της επίδρασης που έχουν τα φυσικά φαινόμενα πάνω στην ύλη μπορεί να εξηγήσει και αυτά, τα οποία εκ πρώτης όψεως μπορεί να προκαλέσουν λανθασμένες εντυπώσεις. 

Έτσι, για παράδειγμα, πολλοί βιάστηκαν να βγάλουν το συμπέρασμα ότι ο τάφος είναι συλημένος και μάλιστα από ιερόσυλους που μισούσαν την αρχαία θρησκεία. 

Η «απόδειξη» για όλους εκείνους, οι οποίοι είχαν αυτήν την άποψη, ήταν το πρόσωπο της Καρυάτιδας που έλειπε, τα χέρια καί των δύο ή η μύτη της άλλης. Όλα αυτά δεν είναι αποτελέσματα ανθρώπινων επεμβάσεων. 

Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της λειτουργίας της φύσης. Αρκεί να ξέρεις πώς συμπεριφέρονται τα υλικά μέσα στη φύση και μπορείς να εξηγήσεις κι αυτά τα οποία εκ πρώτης όψεως φαίνονται ανεξήγητα.  

Όλα αυτά τα αντικείμενα στα οποία αναφερόμαστε είναι μαρμάρινα. Το μάρμαρο είναι ένα ιδιαίτερο υλικό. Έχει ειδικά χαρακτηριστικά. Είναι ένα υλικό, το οποίο έχει «μνήμη». 

Τι σημαίνει αυτό; 

Ότι δεν είναι όπως το σίδερο, το οποίο μπορείς να το σφυρηλατείς όσο θέλεις και όσες φορές θέλεις χωρίς αυτό να επηρεάζει την φυσική του «δομή». 

Το μάρμαρο είναι σαν το αλουμίνιο …Έχει «μνήμη». Δεν λυγίζει, αλλά σπάει. Αν το χτυπήσεις πιο δυνατά απ’ όσο αντέχει, δημιουργεί ρωγμή, που είναι μόνιμη. 

Τα αγάλματα είναι κομμάτια μαρμάρων, τα οποία έχουν «πελεκηθεί». 

Αυτό σημαίνει ότι εκ των δεδομένων, μετά την καλλιτεχνική τους επεξεργασία, έχουν πάνω τους χιλιάδες ρωγμές, άσχετα αν αυτές δεν είναι ορατές με γυμνό μάτι. 

Οι πιο πολλές από αυτές τις «τριχοειδείς» ρωγμές, όπως είναι φυσικό, βρίσκονται στα σημεία όπου ο καλλιτέχνης αναγκάστηκε να «επιμείνει» πιο πολύ στη «βία», προκειμένου να δημιουργήσει το έργο του.  

Οι ρωγμές, δηλαδή, – οι πολλές στην περίπτωσή μας – δεν θα είναι στο σώμα τής Καρυάτιδας, αλλά στη μύτη της, η οποία απαιτεί λεπτοδουλειά …

Θα είναι στα πρόσθετα χέρια της, που έπρεπε σε ένα λεπτό κομμάτι μαρμάρου να χτυπηθούν πολλές φορές για να πάρουν το σχήμα τους. 

Την ώρα δηλαδή που υψώνεται ένα μαρμάρινο έργο τέχνης και φαίνεται τέλειο, έχει χιλιάδες ρωγμές πάνω του …Χιλιάδες μικρές «κερκόπορτες» …»Κερκόπορτες», τις οποίες μπορεί να μην τις βλέπει ο άνθρωπος, αλλά τις «βλέπει» το νερό. Το νερό, όμως, έχει κάποιες μοναδικές ιδιότητες επίσης:

 Όταν παγώνει, διογκώνεται.

 Όταν αυτό καταλαμβάνει τις ρωγμές και παγώνει, τις επιβαρύνει. Κάθε φορά που παγώνει, την μικρή ρωγμή την κάνει μεγαλύτερη. 

Κάθε φορά που παγώνει μια παλιά μεγάλη ρωγμή, δημιουργεί μια νέα μικρή. 

Μέσα στα χιλιάδες χρόνια αυτή η κατάσταση διαρκώς επιβαρύνεται.  Πού βρίσκεται η Αμφίπολη; Στην έρημο της Αιγύπτου; Στα παράλια της Κρήτης; …Όχι βέβαια …Βρίσκεται στην Μακεδονία …Βρίσκεται σε έναν χώρο, όπου ο χειμώνας είναι βαρύς …

Σε ένα χώρο, που, μέσα στα χιλιάδες χρόνια που βρίσκεται το Μνημείο λίγα μέτρα κάτω από την γη, κάποιες ρωγμές έχουν παγώσει και έχουν ξεπαγώσει εκατομμύρια φορές. 

Προφανώς το μάρμαρο της κεφαλής τής ανατολικής Καρυάτιδας ήταν πιο ταλαιπωρημένο και γι” αυτό δεν άντεξε. 

Αν η αρχαιολογική σκαπάνη δεν έβρισκε σήμερα τον τάφο και τον έβρισκε μερικούς αιώνες μετά πιθανότατα δεν θα έβρισκε εκτός από τα σώματα των Καρυάτιδων τίποτε άλλο.  

Αυτήν την φυσική διαδικασία κάποια αρχαιολόγος περιέγραψε ως «γήρανση» των υλικών, η οποία όμως θεωρούμε πως δεν είναι ιδιαίτερα πετυχημένη. 

Δεν είναι πετυχημένη, γιατί η έννοια της «γήρανσης» αφορά τις ιδιότητες του ίδιου τού υλικού, το οποίο μπορεί να εκφυλίζεται μέσα στον χρόνο, ενώ εδώ μιλάμε για εξωτερική «βίαιη» επίθεση εναντίον τού υλικού. 

 Η αγωνία της εξουσίας για τον «Τάφο» της Αμφίπολης. 

Ηφαιστίωνας ή ρωμαϊκό μνημείο; 

Στην Νέα Τάξη των τοκογλύφων και της Κοντσίτα είναι βέβαιο ότι πολλοί είναι αυτοί, οι οποίοι ανησυχούν για ένα εύρημα αυτού του «βεληνεκούς» …

Ένα «εύρημα», το οποίο «ανοίγει» ιστορικά μυστικά, που συνδέονται με την κορυφή της εξουσίας. 

Δεν υπάρχει περίπτωση δηλαδή να μην ανησυχούν για το Μνημείο οι ηγέτες της Ρώμης και της Νέας Ρώμης. Η παλιά «θρησκεία» έρχεται να ταρακουνήσει τα «θεμέλια» των δικών τους εξουσιών και αυτό είναι βέβαιον ότι δεν τους αρέσει. 

Από τη στιγμή που η Ρώμη θεμελίωσε την παγκόσμια εξουσία της πάνω στην εξουσία τού Αλεξάνδρου, είναι βέβαιον ότι ανησυχεί για το τι μπορεί να αποκαλυφθεί από το Μνημείο τής Αμφίπολης. 

Ανησυχεί, όπως θα ανησυχούσε ακόμα κι αν αυτό το Μνημείο αποκαλυπτόταν αιώνες πριν, εφόσον μέσα στους αιώνες δεν αλλάζουν τα συμφέροντά της.  Σήμερα έχει κι έναν λόγο παραπάνω να το κάνει, γιατί οι καιροί είναι ιδιόμορφοι. Γιατί; …

Γιατί δεν μπορεί να πάει αυθαίρετα και ν” αρπάξει και ν” αποκρύψει ό,τι δεν θέλει να μάθει το παγκόσμιο κοινό …και ειδικά το ελληνικό κοινό. Στην εποχή της άμεσης ενημέρωσης και των άπειρων μέσων επικοινωνίας αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο να συμβεί. 

Επιπλέον, δεν μπορεί να αποκλείσει από την ενημέρωση κανέναν και αυτό είναι επίσης απειλητικό γι” αυτήν. Μπορεί να βρεθεί μπροστά σε απρόβλεπτες πληροφορίες …

Κάποιες επιγραφές με προφητείες, τις οποίες δεν τις γνωρίζει …Κάποιες επιγραφές με ευχές για την «ανάσταση» της ψυχής του «ενοίκου», τις οποίες επίσης δεν γνωρίζει …

Κάποιες επιγραφές με ονόματα ανθρώπων, οι οποίοι δεν υπήρχαν την εποχή που δημιουργήθηκε το μνημείο.  

Όμως, το ακόμα χειρότερο που φοβάται είναι η σύγχρονη τεχνολογία σ” ό,τι αφορά τη γενετική και τη βιολογία. 

Ο κίνδυνος να βρεθεί βιολογικό υλικό, το οποίο να μπορούν να το αξιοποιήσουν οι επιστήμονες, είναι ο απόλυτος εφιάλτης για τη Ρώμη. 

Γιατί; 

…

Γιατί την θέτει υπό την «ομηρία» καταστάσεων, τις οποίες δεν μπορεί να ελέγξει η ίδια. 

Οι καιροί είναι ύποπτοι. Φαντάζεται κάποιος να ξεφύγει γενετικό υλικό του Αλεξάνδρου από έναν τέτοιο τάφο και αυτό να χρησιμοποιηθεί ως απόδειξη για κάτι άλλο; 

Αν δηλαδή υποθέσουμε ότι η Ρώμη κάποτε «απήγαγε» τον Αλέξανδρο και μέχρι τώρα έλεγχε όλα τα στοιχεία που τον αφορούν, αντιλαμβάνεται κάποιος τι μεγάλη «τρύπα» για την ασφάλειά της ανοίγει από μια ενδεχόμενη αποκάλυψη του τάφου τού γιου του. 

Αυτό από μόνο του είναι μια «βόμβα» στα «θεμέλια» του συστήματος. 

Ο γιος του, δηλαδή, και μόνον που θα αποκαλύψει το DNA του, θα «ενεργοποιήσει» και πάλι το παιχνίδι τής «διαδοχής» …

Παιχνίδι, το οποίο μπορεί να βάλει μέσα του και τον ίδιο τον πατέρα του από την αρχή.  Τι θυμίζουν όλα αυτά; 

Δεν θυμίζουν τον «Τηλέμαχο», ο οποίος βάζει στο «παιχνίδι» τον πατέρα του; Δεν θυμίζουν λίγο τον Αργίτη «Ορέστη», ο οποίος γυρνάει, για να εκδικηθεί για τον πατέρα του; «Αργεάδες» δεν ονομαζόταν η δυναστεία τού Φιλίππου και του Αλεξάνδρου; 

Όλα αυτά είναι αρκετά, για να σημάνουν «συναγερμό» στο σύστημα. 

Το σύστημα πάντα εκνευρίζεται όταν συμβαίνουν πράγματα, τα οποία δεν ελέγχει. Πρέπει να αντιδράσει και πρέπει να το κάνει με έναν τρόπο, ο οποίος να είναι ταυτόχρονα αποτελεσματικός και καθόλου προκλητικός. Τι κάνουν τώρα; …

Προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο …

Προσπαθούν να πετάξουν τη «μπάλα» στην «εξέδρα».  

Όσο πιο πολύ πλησιάζουν οι αρχαιολόγοι στον νεκρικό θάλαμο, τόσο πιο πολλά περίεργα θα ακούγονται …

Περίεργα έως βλακώδη. 

Γιατί υπάρχει άραγε αυτό το φαινόμενο; 

Γιατί κάποιοι αρχαιολόγοι ρισκάρουν τη φήμη τους, λέγοντας ανοησίες και δεν έχουν την υπομονή να περιμένουν λίγες ημέρες; 

Πώς είναι δυνατόν να δηλώνουν κάποιοι τη βεβαιότητά τους ότι ο τάφος είναι συλημένος όταν δεν μπορούν να εξηγήσουν το κοσκινισμένο χώμα που υπάρχει μέσα σε όλους τους χώρους; 

Γιατί το κάνουν αυτό; …

Γιατί απλούστατα λειτουργούν υπό τις εντολές του συστήματος, το οποίο προσπαθεί να μπερδέψει τον κόσμο. Θέλουν κατ’ αρχήν να απογοητεύσουν τον κόσμο και αν μπορούν να τον αποπροσανατολίσουν …

Να πάψει να περιμένει κάτι από τις ανασκαφές …

Κάτι πολύ σημαντικό …

Κάτι, το οποίο θα μπορούσε να αλλάξει όχι μόνον την πορεία τής χώρας, αλλά και την ίδια την καθημερινότητα των κατοίκων της.  Βγήκε αυτές τις ημέρες μία αρχαιολόγος του Πανεπιστημίου Αθηνών και δήλωσε ότι μπορεί να είναι ρωμαϊκό το μνημείο. 

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος «ειδικός», για να καταλάβει ότι αυτό είναι μια ηλιθιότητα. Ας πούμε λοιπόν ότι αυτός είναι ένας τύμβος-»μνήμα» για τα θύματα μιας μάχης που έδωσε την αυτοκρατορία στον Αύγουστο. 

Πολύ ωραία. Να υποθέσουμε ότι έκανε ο Αύγουστος ένα τεράστιο μνημείο για τους στρατιώτες του. 

Είναι δυνατόν να έκανε ένα «μνημείο» για να τους «μνημονεύει» και στη συνέχεια να το θάψει, για να μείνει «μυστικό»; 

Γιατί να το κάνει αυτό; Στους αιώνες που ακολούθησαν η Ρώμη του Αυγούστου δεν ήταν κυρίαρχη στην περιοχή; 

Γιατί να σκεπαστεί με χώματα ένα τόσο όμορφο και μεγάλο Μνημείο, το οποίο κόστισε στη Ρώμη και στον αυτοκράτορά της άπειρα χρήματα; …

Ένα μνημείο της ανδρείας και της πρότυπης συμπεριφοράς των πολεμιστών του Αυγούστου.  

Γιατί να μην έχει η Ρώμη πάνω στη δική της Εγνατία Οδό ένα τέτοιο δικό της λαμπρό μνημείο; …

Ένα μνημείο, το οποίο να «φωνάζει» για τα στρατιωτικά κατορθώματα τού αυτοκράτορά της και την ανδρεία των πολεμιστών του. 

Το να εξαφανίσουν οι Μακεδόνες ένα μνημείο από τη «θέα» της Ρώμης, αν υποθέσουμε ότι μετά την κατάκτησή τους από τους Ρωμαίους φοβούνταν τη λεηλασία του, αυτό έχει ένα νόημα. 

Το να εξαφανίσει όμως η Ρώμη ένα μνημείο δικό της από τη δική της «θέα», αυτό δεν έχει νόημα. 

Τα λείψανα των χιλιάδων νεκρών στρατιωτών τι απέγιναν και πώς συνδέονται με το μνημείο; Επιπλέον, υπάρχουν και «μέτρα» σύγκρισης ανάμεσα στα μνημεία. Έφτιαξε ο Αύγουστος στη μέση τού πουθενά ένα τεράστιο «μνημείο» για τους νεκρούς στρατιώτες του και για τη δική του αθανασία έκτισε στη Ρώμη ένα πολύ μικρότερο και ποιοτικά πολύ κατώτερο μνημείο; …

Δεν «στέκει» δηλαδή η υπόθεση με ανάλυση στο πολιτικό επίπεδο.  Το ίδιο όμως δεν στέκει και στο τεχνικό επίπεδο. Η Ρώμη δεν ήταν «μπακάλικο». Η Ρώμη είχε μια πολύ οργανωμένη και «ακριβολόγα» γραφειοκρατία. 

Διατηρούσε αρχεία με τις δημόσιες επενδύσεις ή τα έξοδα συντήρησης δημόσιων κτιρίων οπουδήποτε μέσα στην ρωμαϊκή επικράτεια. Πουθενά δεν υπάρχει αναφορά σε ένα τόσο μεγάλο ρωμαϊκό έργο σε αυτήν την περιοχή. 

Πουθενά δεν υπάρχει αναφορά σε ένα τέτοιο έργο πάνω στον πιο πολυσύχναστο «άξονα» της αυτοκρατορίας. 

Ούτε η Ρώμη ούτε η Νέα Ρώμη είχαν τέτοια αναφορά. Πουθενά δεν υπάρχει μια αναφορά κάποιου ιστορικού περιηγητή εκείνης της εποχής για τον λέοντα της Αμφίπολης, ο οποίος θα έπρεπε να δεσπόζει πάνω στην Εγνατία Οδό.  Μια άλλη ιδιομορφία τού μνημείου αφορά και τα υλικά της κατασκευής του. 

Οι Ρωμαίοι σπάνια έφτιαχναν αμιγώς πέτρινες ή μαρμάρινες κατασκευές. Τέτοιου είδους κατασκευές έκαναν μόνον οι Έλληνες. 

Ελάχιστες είναι αυτές οι κατασκευές ακόμα και στην ίδια την Ρώμη. 

Οι Ρωμαίοι δούλευαν πολύ με τούβλο και αργότερα με σκυρόδεμα. 

Πέτρα και μάρμαρο οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν μόνον ως υλικό διακόσμησης και επικάλυψης «ταπεινότερων» επιφανειών. 

Σε μια εποχή λοιπόν που οι Ρωμαίοι λεηλατούσαν τα πάντα για να διακοσμήσουν την πόλη τους, είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κάποιος ότι θα έκαναν ένα τόσο «βαρύ» μνημείο στο «πουθενά» …

Ένα μνημείο υψηλής καλλιτεχνικής αξίας και αισθητικής, που, αν βρισκόταν σήμερα στη Ρώμη, θα ήταν από τα πλέον γνωστά παγκοσμίως. 

Σε ολόκληρη την αρχαία Ρώμη δεν υπάρχει ένας τοίχος της αξίας, της ποιότητας, της τέχνης και της τεχνικής που έχει ο περίβολος του μνημείου της Αμφίπολης.  

Το ίδιο λανθασμένη εκτίμηση είναι και αυτή, που θέλει το μνημείο της Αμφίπολης να ανήκει στον Ηφαιστίωνα. 

Η επιλογή του προσώπου είναι εκ του πονηρού, γιατί φέρνει σε «αμηχανία» τον ελληνικό λαό. 

Τα «υπονοούμενα» περί των δήθεν ομοφυλοφιλικών τάσεων του Μεγίστου των Ελλήνων «πληγώνουν» τον λαό και τον κάνουν να αισθάνεται άβολα. 

Σε μια τέτοια στιγμή, στην οποία υπάρχει πιθανότητα – στην εποχή των Μνημονίων – να πάρει «πάνω» του ο λαός εξαιτίας μιας αρχαιολογικής ανακάλυψης, έρχονται κάποιοι πονηροί και προσπαθούν εκ των προτέρων να την κάνουν κάτι από «άπλυτα» της ιστορίας, που, όχι μόνον δεν πρέπει να χαροποιούν κανέναν που έρχονται στο «φως» της δημοσιότητας, αλλά αντίθετα είναι λόγος ντροπής. 

Αυτήν την πονηριά την έχουν ξανακάνει, προκειμένου να κάνουν κάποιον αντιπαθή στον ελληνικό λαό. 

Γνωρίζουν τις ευαισθησίες του και εκεί «χτυπάνε». 

Ξένοι ήταν αυτοί, οι οποίοι κυκλοφόρησαν τις φήμες περί ομοφυλοφιλίας του Άρη Βελουχιώτη, για παράδειγμα. 

Η φήμη δηλαδή για τον Ηφαιστίωνα είναι εκ του πονηρού και διαδίδεται μόνο και μόνο για τους συνειρμούς που προκαλεί …

Τους συνειρμούς που ίδιοι παράγουν.  

Δεν χρειάζεται πολλές γνώσεις, για να καταλάβει κάποιος ότι δεν υπάρχει ούτε η μαθηματική πιθανότητα να είναι εκεί ο τάφος του Ηφαιστίωνα. 

Ο Ηφαιστίωνας δεν πληρεί καμία προϋπόθεση για να του φτιάξουν ένα τέτοιο μνημείο, και μάλιστα στην Αμφίπολη. 

Ο Ηφαιστίωνας καταγόταν από την Πέλλα. 

Αν ο φίλος του Αλέξανδρος θα ήθελε να τον τιμήσει, είχε δύο επιλογές. 

Είτε να τον κρατούσε «κοντά» του – και άρα στη Βαβυλώνα – όπως προέβλεπαν τα σχέδιά του εκείνη την εποχή, είτε να τον στείλει στη γενέτειρα του και να θάψει με μεγάλες τιμές. 

Άλλη επιλογή δεν είχε, γιατί δεν μπορούσε – ακόμα και να το ήθελε – να «εκμεταλλευτεί» πολιτικά το λείψανο του Ηφαιστίωνα. 

Να επιδιώξει δηλαδή να το τοποθετήσει κάπου αλλού για πολιτικούς λόγους. Δεν είχε καθόλου πολιτικό «βάρος» ο Ηφαιστίωνας. 

Πέρα από τη φιλία του με τον Αλέξανδρο δεν είχε κάτι άλλο, που να αποτελεί «προίκα» για τον αυτοκρατορικό σχεδιασμό.  

Αυτό σημαίνει ότι δεν θα μπορούσε να βρίσκεται πουθενά αλλού εκτός από την «αυλή» του φίλου του ή τη γενέτειρά του. Εκεί δηλαδή όπου τον γνώριζαν και θα τον τιμούσαν αυτοί που έπρεπε και βεβαίως θα το επιθυμούσαν. 

Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει έναν θεμέλιο «λίθο» για ένα επιθυμητό μέλλον τής Μακεδονίας. Επιπλέον υπάρχει και το πρακτικό ζήτημα. 

Τον θάνατο τού Ηφαιστίωνα τον χώριζε από τον θάνατο του Αλεξάνδρου ένας χρόνος. Μέσα σε έναν χρόνο – και άρα με έναν μακεδονικό χειμώνα στο ενδιάμεσο – δεν θα μπορούσε να χτιστεί ολόκληρο το «συγκρότημα» της Αμφίπολης. 

Γιατί ήταν αυτό μια προϋπόθεση; …

Γιατί, αν δεν χτιζόταν ολόκληρο το «συγκρότημα» και αν δεν είχε αποδοθεί εγκαίρως στον Ηφαιστίωνα με τον Αλέξανδρο εν ζωή, οι διάδοχοι του μετά τον θάνατό του απλά δεν θα το έκαναν. 

Ακόμα κι αν υπήρχαν έτοιμες κάποιες κατασκευές, οι διάδοχοι θα άλλαζαν τη χρήση τους. 

Ο Ηφαιστίωνας, δηλαδή, θα απολάμβανε ως νεκρός μόνον ό,τι προλάβαινε να του αποδώσει ο ζωντανός Αλέξανδρος. 

Αν πέθαινε ο Αλέξανδρος, κανένας δεν θα σεβόταν τη φιλία του με τον Ηφαιστίωνα και πολύ περισσότερο δεν θα την πλήρωνε με αυτά τα οποία θεωρούσε δικά του χρήματα.  …

Τω κρατίστω !!! Η σημερινή αποκάλυψη τού συγκεκριμένου μνημείου είναι μια απειλή για το σύστημα …

Ένα τρομοκρατικό «μήνυμα» γι” αυτούς που διαχειρίζονται σήμερα την εξουσία της αυτοκρατορίας, από εκείνον που κάποτε την «έχτισε» …

Ένα «μήνυμα» με πολλούς «κώδικες» από ένα μνημείο, το οποίο βρίσκεται πάνω σε έναν ποταμό με ένα πολύ συμβολικό όνομα. 

Παλαιστίνος – από τον γιο του Ποσειδώνα – είναι το κανονικό όνομα τού Στρυμόνα. Αν δηλαδή το μνημείο είναι τού φυσικού γιου του Αλέξανδρου, τότε η σημερινή αποκάλυψή του έρχεται ως ένα «μήνυμα» από το παρελθόν …


Ένα αναπάντεχο «μήνυμα», το οποίο τρομοκρατεί τους «ενοίκους» όλων των μορφών της Ρώμης. 

Είτε μιλάμε για τη Ρώμη είτε για την Νέα Ρώμη είτε για την Τρίτη Ρώμη – η οποία βρίσκεται πέραν του Ατλαντικού—.  

Αυτή η αναπάντεχη αποκάλυψη «παγώνει» τον χρόνο και στην ουσία μας ευθυγραμμίζει με την στιγμή που ο Αυτοκράτορας αποφασίζει να δώσει το «δακτυλίδι» της διαδοχής του στον «ισχυρότερο». 

Ο Αυτοκράτορας με τον ανήλικο γιο του αποφασίζει να ξεκινήσει τη διαδικασία του διαγωνισμού για τη διαδοχή. Εδώ όμως αρχίζουν τα παιχνίδια του μυαλού και της μεταφυσικής. 

Ζούμε σε καιρούς ύποπτους. Κάποιοι «χορεύουν» χωρίς «όργανα» …

Πού ν” αρχίσουν και τέτοια. Κάποιοι εσχατολόγοι αναμένουν «αφίξεις» αυτόν τον καιρό. 

Κάποιοι χριστιανοί περιμένουν τον Αντίχριστο, κάποιοι Εβραίοι τον Μεσσία και κάποιοι Έλληνες πιθανότατα έναν «ξεχασμένο» Οδυσσέα. 

Ζούμε στην εποχή της μεγάλης «θλίψης» και αυτό γεννά την ανυπομονησία, όπως και έχει προφητευτεί για τους καιρούς μας.  Όλοι κάτι «περιμένουν» …

Έχουν ανάγκη να «περιμένουν» κάτι, γιατί είναι απογοητευμένοι από τους πάντες …Έχουν ανάγκη να «περιμένουν» το αναπάντεχο και το μεγαλειώδες. 

«Περιμένουν» μια «εμφάνιση», η οποία στην πραγματικότητα θα είναι μια «επιστροφή» κάποιου, που έλειπε. 

Γι” αυτόν τον λόγο μιλάμε για «πάγωμα» του χρόνου. 

Όλα αυτά γίνονται σε μια εποχή που ο κόσμος – και ειδικά της Δύσης, που είναι θεμελιωμένος πάνω στην Ρώμη του Αλέξανδρου – κλονίζεται …

Γίνονται σε μια εποχή που υπάρχει πρόβλημα εξουσίας …

Σε μια εποχή που η αυτοκρατορία εγκαταλείπει τη θρησκεία της και παραδίδεται σε άθεους δαρβινιστές και τοκογλύφους …

Σε μια εποχή που οι «μνηστήρες» τού θρόνου τού Αλεξάνδρου δοκιμάζουν όλοι την τύχη τους και αποτυγχάνουν ο ένας μετά τον άλλο να λύσουν τα προβλήματά του.  

Γι” αυτόν τον λόγο μιλάμε για άνοιγμα «τρύπας» στην άμυνα της Ρώμης. Άποψη του γράφοντα είναι ότι μόνον κακό περιμένει το σύστημα από αυτήν την εξέλιξη. 

Έχουν πάρει τα φτυάρια και σκάβουν μπροστά στην Πύλη του Κάτω Κόσμου …Στην Πύλη όπου έχει περάσει ο Ηρακλής, ο Οδυσσέας, ο Ορφέας κλπ. 

…Μια Πύλη επικίνδυνη, εφόσον δεν είναι ό,τι καλύτερο για το σύστημα να σκαλίζει τη «φωλιά» του φιδόμορφου Θεού. 

Στην πραγματικότητα αυτό κάνει σήμερα στην Αμφίπολη …Παίζει με το άγνωστο …Ενοχλεί τον Εριχθόνιο …Τον φιδόμορφο γιο τής θεάς Αθηνάς και του Ηφαίστου …

Τον φιδόμορφο «γιο» της πόλης τής Αθήνας και του βασιλιά Αλεξάνδρου …Αυτό, δηλαδή, το οποίο προέκυψε από μια όχι και τόσο επιτυχημένη «ένωση» ενός βασιλιά με την πόλη της Δημοκρατίας …

Αυτό, το οποίο προέκυψε από τη λατρεία ενός βασιλιά για ένα πολίτευμα που τον ακυρώνει.  Αυτό, το οποίο κάνει ακόμα χειρότερη την κατάσταση, είναι ο χρόνος στον οποίο επιχειρείται όλη αυτή η προσπάθεια. Το σύστημα είναι στην χειρότερη δυνατή κατάσταση …

Στη χειρότερη κατάσταση που έχει βρεθεί τους τελευταίους αιώνες. 

Η συμμετοχή των «μνηστήρων» στην απέλπιδα προσπάθεια να το σώσουν, δεν είναι πλέον ελεγχόμενη. Δεν είναι ελεγχόμενη και άρα δεν είναι ασφαλής, γιατί υπάρχει κίνδυνος να μην προέρχονται στο σύνολό τους οι «μνηστήρες» μέσα από μια επιθυμητή «δεξαμενή» υποψηφίων. Τη στεγανότητα αυτής της «δεξαμενής» απειλεί το Μνημείο αυτό. Μέσω του Μνημείου αυτού μπορεί να εμφανιστούν «μνηστήρες», οι οποίοι δεν ανήκουν στις επιλογές της Ρώμης. 

Εκεί υπάρχει πρόβλημα ασφάλειας για τη Ρώμη. 

Δεν συμφέρει τη Ρώμη να υπάρχουν «γέφυρες», οι οποίες να συνδέουν το παρόν με το παρελθόν. Δεν συμφέρει τους «Ποντίφικες» να υπάρχουν άλλες «γέφυρες» πλην των ιδίων.  

Αν, δηλαδή, πιστεύει κάποιος στον Θεό και το Μεγάλο Σχέδιό Του, δεν υπάρχει πιο κατάλληλος χρόνος για να το επιβεβαιώσει αυτό …Δεν υπάρχει άλλη στιγμή στην νεότερη ιστορία, που να είναι τόσο προφανής μια «Άνωθεν» παρέμβαση …

Δεν υπάρχει πιο πρόσφορη εποχή στο να πείσεις κάποιον ότι τα πάντα καθοδηγούνται προς έναν στόχο από έναν Υπέρτατο Νου. 

Καθυστερούσαν επί χρόνια την ανασκαφή και την επιχείρησαν στη χειρότερη στιγμή …Στην πιο δύσκολη για το σύστημα εποχή άνοιξε μια «πύλη», την οποία δεν την ελέγχει το ίδιο …

Μια «πύλη», η οποία καθηλώνει ακόμα και την πανίσχυρη Ρώμη στον ρόλο του αδύναμου παρατηρητή …

Μια «πύλη», την οποία κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει τι θα βάλει «μέσα» στην αυτοκρατορία και πόσο αυτό θα την επηρεάσει στη λειτουργία της …

Μια «πύλη» πολύ μακριά από αυτήν που ελέγχει ο Άγιος της Ρώμης.  

Ποιος όμως μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτήν την μικρή «σχισμή» στον χωροχρόνο; Τι μας λένε οι απροκρυφιστικές γνώσεις; Αν ο Αυτοκράτορας των Ελλήνων ήταν ο Θεάνθρωπος του αρχαίου κόσμου – και άρα αθάνατος – τι μπορεί να σημαίνει μια επανεκκίνηση του παιχνιδιού της διαδοχής; …

Δεν σημαίνει ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί αυτήν τη «σχισμή» στον χωροχρόνο, για να επιστρέψει; …

Δεν σημαίνει ότι και ο ίδιος – σε περίπτωση επανεμφάνισής του – μπορεί να μπει εκ νέου στον αγώνα τής διεκδίκησης του θρόνου; 

Η ανεύρεση του τάφου τού γιου του δεν γίνεται αιτία να επανεμφανιστεί ο πατέρας; Δεν γίνεται το μέσο να επιβεβαιωθεί η ταυτότητά του;  Θυμίζει τίποτε αυτό στους αναγνώστες; 

Ένας ανήλικος βασιλικός υιός «αναγνωρίζει» αρχικά τον πατέρα του και μετά τον βάζει στο «παιχνίδι» της διεκδίκησης, χωρίς να γίνονται σεβαστές οι προβλεπόμενες από το σύστημα διαδικασίες …

Τον βάζει σε ένα «παιχνίδι» διεκδίκησης αυτών που θεωρητικά τού ανήκουν, αλλά πρακτικά όχι, λόγω των σφετεριστών που εκμεταλλεύτηκαν την μακρόχρονη απουσία του …

Βάζει δηλαδή κάποιον με βασιλικά δικαιώματα να επικαλεστεί δημοκρατικά δικαιώματα, προκειμένου να συμμετάσχει στον διαγωνισμό των «εκλεκτών» …Βάζει έναν βασιλικό «όφι» να εμφανιστεί σαν απλός άνθρωπος και να διεκδικήσει ανθρώπινα δικαιώματα …»Γεννά» δηλαδή έναν Εριχθόνιο …Έναν πολύ επικίνδυνο Εριχθόνιο, τον οποίο απαγορεύεται να τον βλέπεις σε κανονικές συνθήκες …

Ακόμα και από απλή περιέργεια να τον «δεις», την «πάτησες».  

Γι” αυτόν τον λόγο δεν σκάβεις τη γη εκεί όπου δεν ξέρεις τι θα βρεις. Αυτό άλλωστε σημαίνει και η λέξη «Εριχθόνιος» …Εριχθόνιος σημαίνει το πρόβλημα, το οποίο βγαίνει μέσα από την γη. 

Είναι απολύτως επικίνδυνο, δηλαδή, για κάποιους να σκάβουν στην Αμφίπολη, χωρίς να γνωρίζουν τι περιμένουν ν” ανακαλύψουν …και με το παγκόσμιο κοινό ως μάρτυρα να τους παρακολουθεί. 

Ίσως αυτό να σημαίνει και η λέξη Αμφίπολη …

Να είναι η πόλη, η οποία ανήκει ταυτόχρονα καί στον Άνω καί στον Κάτω Κόσμο …

Η τελευταία πόλη που περνάς πριν φτάσεις στον Κάτω Κόσμο και η τελευταία πόλη που συναντάς πριν βγεις στον Άνω Κόσμο …Η πόλη, η οποία βρίσκεται πάνω στον Παλαιστίνο ποταμό. 

Τόμους ολόκληρους μπορούμε να γράψουμε για τη σοφία των Αρχαίων Ελλήνων, που όλα αυτά τα γνώριζαν και τα πέρασαν σε προφητείες με κωδικοποιημένες μορφές …

Όλα αυτά, τα οποία αφορούν τον «Κάτω Κόσμο» και τους ελάχιστους «επισκέπτες» του …Τον Ηρακλή, τον Ορφέα ή τον Οδυσσέα. 

Όλα αυτά συνδέονται μεταξύ τους …

Απλά δεν είναι της ώρας να τα αναφέρουμε.  Ένα, πάντως, είναι σίγουρο …Η παγκόσμια οικονομία μπορεί να μην είναι στα καλύτερά της, αλλά δεν θα πλήξουμε. 

Η γενιά μας είναι σίγουρο ότι θα γίνει μάρτυρας κοσμοϊστορικών γεγονότων …Θα δει την ιστορία να «ξεκινάει» από εκεί απ’ όπου είχε «παγώσει». 

Μπορεί με την ανακάλυψη του Μνημείου τού διαδόχου τού Αλεξάνδρου να δούμε πώς συνεχίζεται η δυναστεία των Αργεάδων …

Των βασιλέων του Άργους. 

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Ορέστης κατέφυγε στη Μακεδονία, για να σωθεί από τον σφετεριστή τού θρόνου τού πατέρα του και από εκεί διεκδίκησε τον θρόνο του. 

Τον διεκδίκησε την ίδια εποχή με την επιστροφή τού Μεγάλου Οδυσσέα. 

Αυτά μπορεί να είναι «σημεία» των καιρών για τις μεγάλες «επιστροφές» του ελληνικού κόσμου. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι της επιστροφής τού Μεγάλου Οδυσσέα προηγείται η επιστροφή τού Τηλέμαχου …

Όπου όμως είναι ο γιος, εκεί είναι και ο πατέρας …και αυτό πολλούς πλέον θα τους ανησυχεί.  

ΤΡΑΪΑΝΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ 

Δημιουργός της θεωρίας του Υδροχόου

Περισσότερα »