14η Σεπτεμβρίου Ημέρα Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μ. Ασίας

Ως Ημέρα Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος έχει καθιερωθεί με ομόφωνη απόφαση της Βουλής των Ελλήνων στις 24 Σεπτεμβρίου 1998 η 14η Σεπτεμβρίου.

Την πρωτοβουλία είχαν τρεις βουλευτές του ΠΑΣΟΚ με μικρασιατική καταγωγή, ο Γιάννης Καψής, ο Γιάννης Διαμαντίδης και ο Γιάννης Χαραλάμπους, οι οποίοι κατέθεσαν τη σχετική πρόταση νόμου στις 12 Μαΐου 1997. Στην εισηγητική έκθεση ανέφεραν, μεταξύ άλλων, ότι:

Η κατάρρευση των ελληνικών δυνάμεων το 1922 στη Μικρά Ασία, οι σφαγές, λεηλασίες και η προσφυγιά που ακολούθησαν, αποτελούν το αποκορύφωμα μιας συστηματικής προσπάθειας εξόντωσης του ελληνικού στοιχείου από τα χώματα της Μικρά Ασίας, που έβαλε τέρμα στην τρισχιλιετή παρουσία του στην πέραν του Αιγαίου Ελλάδα, μια περιοχή όπου αναπτύχθηκε η ωριμότερη φάση του ελληνικού πολιτισμού […] την τερατώδη αυτή γερμανική σύλληψη πρώτοι οι Νεότουρκοι ανέλαβαν να κάνουν πράξη. Και κοντά στις βάρβαρες ασιατικές μεθόδους του βίαιου εξισλαμισμού, του γενιτσαρισμού και των κατά τακτά διαστήματα φυλετικών εκκαθαρίσεων ήρθε να προστεθεί η τευτονική ψυχρή μεθοδικότητα με τη λειτουργία των περίφημων ταγμάτων εργασίας.

Ένα εκατομμύριο νεκροί, 1,5 εκατομμύρια οι πρόσφυγες, που ωστόσο κατάφεραν να μεταφέρουν την κρυμμένη ομορφιά της Μικρασίας στη μητέρα Ελλάδα!

Βαρβιτσιώτης: Ποτέ ξανά!

Μήνυμα για τα 99 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας ανάρτησε στον λογαριασμό του στο twitter ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης.

«99 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας», ανέφερε ο κ. Βαρβιτσιώτης και πρόσθεσε: «Χρέος μας είναι να διατηρούμε όχι μόνο ζωντανή την ιστορική μας μνήμη αλλά και αυτή η μνήμη να λειτουργεί συμβολικά και αποτρεπτικά για το μέλλον! Ποτέ ξανά!».

Τα γεγονότα

«Το βράδυ της μέρας που ξέσπασε η πυρκαγιά, είχα βγει από το σπίτι μου, που βρισκόταν σ’ ένα δρόμο κάθετο στην οδό Χατζηστάμου πήγα στην οδό αυτή, για να πληροφορηθώ τι συνέβαινε.

Πρέπει να σημειωθεί πως η πυρκαγιά δεν είχε ακόμα εξαπλωθεί σ’ αυτή τη συνοικία. Εκεί συνάντησα μια ομάδα διακοσίων-τριακοσίων οπλισμένων Τούρκων. Αφού τους είπα ότι ήμουν Γάλλος, τους ρώτησα τι έψαχναν. Μου απάντησαν απαθέστατα πως είχαν οδηγίες να ανατινάξουν και να κάψουν τα σπίτια της συνοικίας. Προσπάθησα τότε να τους μεταπείσω, αλλά μου απάντησαν: “Είναι ανώφελο, φύγετε, φύγετε!” Και πράγματι, λίγο χρόνο αφότου εγκατέλειψα το σπίτι μου, οι εμπρηστικές βόμβες άρχισαν να πέφτουν βροχή επάνω του». Jubert- Αυτόπτης μάρτυρας, γάλλος υπάλληλος τραπέζης.

Η καταστροφή αυτή άρχισε 7 ημέρες μετά την αποχώρηση και του τελευταίου ελληνικού στρατιωτικού τμήματος από τη Μικρά Ασία και μετά την είσοδο του τουρκικού στρατού, του ιδίου του Μουσταφά Κεμάλ και των ατάκτων του στην πόλη. Η φωτιά εκδηλώθηκε αρχικά στην αρμενική συνοικία και συγκεκριμένα από την ανατίναξη της Αρμενικής Εκκλησίας του Αγίου Νικολάου, όπου είχαν καταφύγει τα γυναικόπαιδα και πολιορκούντο από τους Τούρκους. Την πολιορκία την έσπασε με το ασκέρι του ο Έλληνας καπετάνιος Σιδερής (Ισίδωρος) Πανταζόπουλος, που επί πολλά έτη πολεμούσε τους άτακτους Τσέτες ληστές στα γύρω βουνά. Οι Έλληνες μπήκαν μέσα στην εκκλησία και έδωσαν νερό και τρόφιμα στους πολιορκημένους, όμως, οι πολυπληθέστεροι Τούρκοι γρήγορα ανασυντάχθηκαν και παίρνοντας πυρίτιδα από γειτονική πυριταδαποθήκη, περικύκλωσαν και πάλι την εκκλησία και την ανατίναξαν. Με τη βοήθεια του ευνοϊκού για τους Τούρκους ανέμου (που έπνεε αντίθετα από την τουρκική συνοικία) και της βενζίνης με την οποία οι Τούρκοι ράντιζαν τα σπίτια, η φωτιά κατέκαψε όλη την πόλη, εκτός από τη μουσουλμανική και την εβραϊκή συνοικία και διήρκεσε από τις 13 έως τις 17 Σεπτεμβρίου του 1922 (31 Αυγούστου έως 4 Σεπτεμβρίου με το παλαιό ημερολόγιο).

Τι είχε συμβεί λίγο πριν…

Μετά την κατάρρευση του μετώπου, την ευθύνη του οποίου έφερε ο τότε Διοικητής του Α΄ Σώματος Στρατού, υποστράτηγος Νικόλαος Τρικούπης, και την άτακτη υποχώρηση και αναδίπλωση του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος από το Αφιόν Καραχισάρ, (στα μέσα Αυγούστου του 1922), άρχισε και ο ξεριζωμός ενός μεγάλου μέρους του χριστιανικού πληθυσμού (Ελλήνων και Αρμενίων) προς τη μικρασιατική ακτή, που, κατά τους υπολογισμούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου, έφτανε τις 250.000. Επίσης, στη Σμύρνη είχαν βρει καταφύγιο και 15.000 Αρμένιοι που συνωστίζονταν στα διάφορα ιδρύματα και σπίτια της Αρμενικής Κοινότητας.

Η αδιάκοπη όμως άφιξη των τρένων που μετέφεραν στρατιωτικά υπολείμματα και πρόσφυγες (υπολογίστηκε ότι έφταναν με ρυθμό 30.000 ατόμων την ημέρα) στη Σμύρνη, καθώς και οι έντονες φήμες της γενικής κατάρρευσης του μετώπου μεγάλωναν την ένταση και την ανησυχία του πληθυσμού, ενώ η προετοιμασία της ελληνικής διοίκησης για αναχώρηση δεν άφηναν πλέον τις παραμικρές αμφιβολίες για τη μετέπειτα εξέλιξη. Έναντι της έντρομης εκείνης κατάστασης που εξελισσόταν, χαρακτηριστική υπήρξε η απάντηση του Έλληνα Υπάτου Αρμοστή Αριστείδη Στεργιάδη στον πρώην Νομάρχη Λέσβου και Διοικητή Χίου Γεώργιο Παπανδρέου, όταν ο δεύτερος του συνέστησε να ενημερώσει άμεσα τον ελληνογενή πληθυσμό για να φύγει. Ο Στεργιάδης φέρεται να δήλωσε στον Παπανδρέου: “Καλύτερα να μείνουν εδώ, να τους σφάξει ο Κεμάλ, γιατί αν πάνε στην Αθήνα θ’ ανατρέψουν τα πάντα.”

Στις 24 Αυγούστου/6 Σεπτεμβρίου αναχωρεί και το τελευταίο ελληνικό στρατιωτικό τμήμα. Την επομένη οι χιλιάδες των προσφύγων Έλληνες και Αρμένιοι που κατέκλυζαν όλο το μήκος της περίφημης προκυμαίας “Κε” της Σμύρνης μάταια περίμεναν πλέον τα επιταγμένα ελληνικά πλοία για τη μεταφορά τους στα γειτονικά ελληνικά νησιά. Μετά όμως από έντονη παρέμβαση του Αμερικανού Προξένου Γ. Χόρτον, (G. Horton), στάλθηκαν δύο αμερικανικά αντιτορπιλικά για την εξυπηρέτηση των προσφύγων. Την επομένη, 26 Αυγούστου/8 Σεπτεμβρίου (1922), αναχωρούν οι ελληνικές Αρχές Σμύρνης. O μέχρι τότε Έλληνας Ύπατος Αρμοστής της Σμύρνης, Αρ. Στεργιάδης, επιβιβάστηκε σε αγγλικό πολεμικό πλοίο που του διατέθηκε με προορισμό την Κωνσταντινούπολη.

Η αντίστροφη μέτρηση για την πόλη της Σμύρνης είχε πλέον φθάσει.

Στις 11 Σεπτεμβρίου του 1922, δηλαδή δύο ημέρες πριν την έναρξη της καταστροφής της πόλης, είχε εκδηλωθεί στρατιωτικό κίνημα στη Χίο και τη Μυτιλήνη. Τούτο είχε ως συνέπεια όλος σχεδόν ο ελληνικός στόλος με το σύνολο των επίτακτων πλοίων να τεθεί υπό τους κινηματίες για τη μεταγωγή του ελληνικού στρατού προς το Λαύριο, προκειμένου να επικρατήσει η επανάσταση στην Αθήνα. Μάλιστα δε, το ελληνικό θωρηκτό Κιλκίς που ναυλοχούσε και είχε ως βάση τη Σμύρνη, με την έκρηξη του κινήματος και υπό τον κυβερνήτη πλοίαρχο Δεμέστιχα μετέβη στη Σάμο όπου και παρέμεινε προκειμένου να επιβάλει την επανάσταση παρότι οι καπνοί της καταστροφής, (κατά την ημέρα), και το φέγγος της πυρκαγιάς, (κατά τη νύχτα), ήταν ορατά τόσο από τη Χίο όσο και από τη Σάμο.

Την Τετάρτη 13 Σεπτεμβρίου ο πληθυσμός είχε διογκωθεί σε 700.000. Τούρκοι στρατιώτες άναψαν φωτιές αρχικά στην αρμενική συνοικία, η οποία μέχρι το μεσημέρι τυλίχθηκε στις φλόγες. Υπό την προστασία δικών τους στρατιωτών, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί εκκένωσαν τους υπηκόους τους από τη Σμύρνη. Οταν έπεσε το σκοτάδι η πυρκαγιά είχε εξαπλωθεί μέχρι την προκυμαία, ασφυκτικά γεμάτη από πρόσφυγες. Τα μεσάνυχτα ο Βρετανός ναύαρχος Μπροκ διέταξε να σταλούν λέμβοι σωτηρίας και τη νύχτα όλα τα πολεμικά πλοία στον κόλπο γέμισαν με 20.000 ψυχές.
Την Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου μισό εκατομμύριο άνθρωποι βρίσκονταν ακόμη στην προκυμαία…..

Στις 15 Σεπτεμβρίου 1922 κατά την τρίτη ημέρα της καταστροφής της Σμύρνης το θωρηκτό Κιλκίς απέπλευσε και ενώθηκε με το θωρηκτό Αβέρωφ, μεταξύ Χίου και Σάμου, που κατερχόταν ολοταχώς το Αιγαίο προς Πειραιά, προερχόμενο από την Κωνσταντινούπολη, αφού προηγουμένως είχε σημειωθεί ανταρσία και είχε αποχωρήσει από τη Διασυμμαχική Ανταντική Ναυτική Δύναμη, που ναυλοχούσε στο Βόσπορο, (στην οποία είχε ενταχθεί μετά την υπογραφή της ανακωχής του Μούδρου), υπό τον κινηματία κυβερνήτη Αντιπλοίαρχο Γ. Χατζηκυριάκο.

Η φωτιά έκαιγε ό,τι είχε απομείνει και ο Κεμάλ εξέδωσε διάταγμα, σύμφωνα με το οποίο όσοι παρέμεναν μετά την 1 Οκτωβρίου θα εκτοπίζονταν στην κεντρική Ανατολία.

Το Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου και την Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου χιλιάδες Έλληνες και Αρμένιοι στρατεύσιμης ηλικίας οδηγήθηκαν σε πορείες στην ενδοχώρα.

Την Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου ο Αζα Τζέννινγκς ξεκίνησε τη μεγάλη επιχείρηση εκκένωσης με πλοία από την Ελλάδα.

Το Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου είχαν μείνει λιγότεροι από 50.000 πρόσφυγες και με παράταση οκτώ ημερών έφυγαν όλοι.

Περισσότερα »

Ο Ερντογάν θα πάει για μουσουλμανική προσευχή στην Αγιά Σοφιά την Μ. Παρασκευή!

Στο πλαίσιο των προκλήσεων κατά της Ελλάδας φαίνεται πως εντάσσεται ένα νέο βιβλίο, που προβάλλεται σήμερα από τον φιλοκυβερνητικό τουρκικό Τύπο, ο συγγραφέας του οποίου ισχυρίζεται ότι η υπογραφή του Κεμάλ Ατατούρκ στο διάταγμα του 1934, με το οποίο η Αγιά Σοφιά μετατράπηκε από τζαμί σε μουσείο, είναι πλαστή.

Το βιβλίο τιτλοφορείται «Μηχανορραφίες της Αγίας Σοφίας» και ο ιστορικός-συγγραφέας, Μουσταφά Αρμαγάν, υποστηρίζει στο κείμενό του ότι η υπογραφή δεν μοιάζει με την υπογραφή του Ατατούρκ -επομένως, από νομικής άποψης, το διάταγμα αυτό θεωρείται άκυρο και, συνεπώς, η Αγιά Σοφιά παραμένει ακόμη τζαμί.

Ο Αρμαγάν, πάντως, ισχυρίζεται ότι η υπογραφή δεν μοιάζει ούτε με τις προηγούμενες, αλλά ούτε και με τις επόμενες υπογραφές του Κεμάλ Ατατούρκ.
Όπως αναφέρει, πριν από το διάταγμα ο Ατατούρκ υπέγραφε ως «Gazi M. Kemal» και μετά το διάταγμα ως «Κ. atatürk», δηλαδή με μικρό «a». «Πώς το μικρό "a" από το "atatürk" μεγάλωσε στο διάταγμα σε "Atatürk" ή ποιος το μεγάλωσε;» διερωτάται ο Τούρκος ιστορικός, βασιζόμενος σε γραφολογική ανάλυση.
Στο βιβλίο, σύμφωνα με ρεπορτάζ του ΑΝΤ1, υπάρχουν παλαιά έγγραφα, που δείχνουν τις «σκευωρίες» Αμερικανών κροίσων και διπλωματών εκείνη την περίοδο -δηλαδή των επιχειρηματιών Charles Crane και Mildred Barnes Bliss, του τότε Αμερικανού πρέσβη, Joseph Grew, αλλά και του Thomas Whittemore από το Αμερικανικό Βυζαντινό Ινστιτούτο- ούτως ώστε να μετατραπεί η Αγία Σοφία σε μουσείο.
Το βιβλίο αναφέρεται και σε ένα δημοσίευμα της ελληνικής ομογενειακής εφημερίδας «Απογευματινή» της Κωνσταντινούπολης, με χρονολογία 7 Φεβρουαρίου 1935, σύμφωνα με το οποίο ο Ατατούρκ επισκέφθηκε την Αγία Σοφία τρεις μήνες μετά τη μετατροπή της σε μουσείο. Αναφέρει, ωστόσο, ότι σε καμιά άλλη εφημερίδα της εποχής δεν δημοσιεύτηκε κάτι τέτοιο.
Το βιβλίο, καθώς φαίνεται, έρχεται να αποτελέσει ένα ακόμη... βέλος στην προπαγανδιστική «φαρέτρα» του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, δίνοντας «πάτημα» στους ισλαμιστές ότι ο ιστορικός ναός αποτελεί τζαμί και όχι μουσείο.
Όλα αυτά, μάλιστα, σημειώνονται σε μια περίοδο που ο Ερντογάν κλιμακώνει την «πολεμική» ρητορική του κατά της Ελλάδας (σ.σ. μόλις χθες... θυμήθηκε την Μικρασιατική Καταστροφή και... καυχήθηκε για τους Τούρκους που έριξαν τους Έλληνες στη θάλασσα, όπως είπε), ενώ ο ίδιος ο «σουλτάνος» έχει ανακοινώσει ότι σκοπεύει να πάει την προσεχή εβδομάδα, την Μεγάλη Παρασκευή, στην Αγιά Σοφιά, και να προσευχηθεί ως μουσουλμάνος.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα, «ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θα πραγματοποιήσει μια μουσουλμανική προσευχή της Παρασκευής λίγο πριν τις 16 Απριλίου, εντός της Αγίας Σοφίας, μαζί με όλη την κυβέρνηση και τους ανώτερους αξιωματούχους του ΑΚΡ. Θα πρόκειται για μια παράσταση εναντίον των Σταυροφόρων συνοδευόμενη με την ρητορική μετατροπής του μουσείου ξανά σε χώρο λατρείας, που ξανανοίγει ως ισλαμικό τέμενος όπως αναφέρουν σοβαρές πηγές από το Παλάτι (σ.σ. εννοεί το προεδρικό μέγαρο στην Άγκυρα)».

http://www.protothema.gr

Περισσότερα »

19 ΜΑΙΟΥ Ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων

Κορυφώθηκαν πριν λίγη ώρα οι εκδηλώσεις μνήμης της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος για την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Σύνταγμα, ενώ δεν έλειψαν εντάσεις μεταξύ αστυνομικών και Ποντίων έξω από την τουρκική πρεσβεία.

Ρίγη συγκίνησης όμως, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε η επίσημη αλλαγή της προεδρικής φρουράς με τους εύζωνες να είναι ενδεδυμένοι με την τιμημένη φορεσιά του Πόντιου αντάρτη, προς τιμής των θυμάτων της Γενοκτονίας των Ποντίων.

Ηταν 19 Μαίου του 1919. 

Ο Κεμάλ Ατατούρκ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα.

Ξεκινά η δεύτερη φάση της γενοκτονίας με αρχηγό τον αιμοσταγή Τοπάλ Οσμάν. 

Τα θύματα της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου ξεπερνούν τις 350.000 και σε όλη τη Μικρά Ασία και τη Θράκη φτάνουν το 1.500.000. 

Μία γενοκτονία που η Ελλάδα θυμάται με εκδηλώσεις.

Οι Πόντιοι δεν ξεχνούν. Ακόμα και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού θυμούνται με πόνο την ημέρα αυτή, μέσα από ομιλίες και εκδηλώσεις.




Το χρονικό της θηριωδίας

Με την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1914), στην Τουρκία κηρύσσεται γενική επιστράτευση μουσουλμάνων και αλλόθρησκων. Οι Πόντιοι αρνούνται να καταταχτούν στον τουρκικό στρατό, λιποτακτούν και βγαίνουν στα βουνά.

Στο ρωσοτουρκικό πόλεμο αφοπλίζονται και στέλνονται στα περιβόητα τάγματα εργασίας (αμελέτ ταμπουρού) που όμως δεν είναι τίποτε άλλο παρά τάγματα εξόντωσης.

Για να αποφύγουν το θάνατο οι Πόντιοι αγωνιστές άρχισαν να λιποτακτούν και να συσπειρώνονται στα πρώτα αντάρτικα σώματα. 

Οι Τούρκοι απαντούν με τα σκληρότερα και τα πλέον απάνθρωπα μέσα, ιδιαίτερα ενάντια στους συγγενείς των ανταρτών.

Σχηματίζουν καταδιωκτικά τάγματα Τσετών και Οσμανλήδων που λεηλατούν πυρπολούν και σφαγιάζουν σε δεκάδες χωριά αμάχων.

Δημεύσεις περιουσιών, δολοφονίες, βιασμοί, εξορίες και εκτοπισμοί συμβαίνουν πλέον σε καθημερινή κλίμακα.

Το Δεκέμβριο του 1916 εκπονείται σχέδιο εξόντωσης του άμαχου Ελληνικού πληθυσμού του Πόντου που εφαρμόστηκε κλιμακωτά.

Το σχέδιο προέβλεπε άμεση εξόντωση των ανδρών των πόλεων από 16 - 60 και εξορία του υπόλοιπου πληθυσμού στα ενδότερα της Ανατολής με πρόγραμμα σφαγής.

Το πρόγραμμα ξεκίνησε 15 ημέρες αργότερα και εφαρμόστηκε κυρίως στις περιοχές της Σαμψούντας και της Πάφρας. Η περιοχή της Τραπεζούντας είχε γλιτώσει αρχικά από την τουρκική βαναυσότητα γιατί βρισκόταν στην κατοχή της Ρωσίας.

Όταν όμως οι Ρώσοι εγκατέλειψαν την πόλη το Φλεβάρη του 1918, τότε η εκδικητική μανία των Τούρκων ξέσπασε και στον ελληνισμό του Καυκάσου.
Νέοι διωγμοί εκτοπίσεις και εξορίες.  

Τις πενήντα χιλιάδες φτάνουν οι εκτοπισμένοι Έλληνες των περιοχών Τριπόλεως, Κερασούντος, Κοτυώρων και Αμισού, οι περισσότεροι από τους οποίους πέθαναν από τις κακουχίες στο σκληρό δρόμο της εξορίας.

Όσοι από αυτούς επέζησαν, γύρισαν ξανά στις εστίες τους μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου ( Οκτώβριος '18) για να κυνηγηθούν και πάλι από την αρχή από το καθεστώς του Κεμάλ.

Στις 19 Μαίου του 1919 ο Κεμάλ Ατατούρκ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα. Ξεκινά η δεύτερη φάση της γενοκτονίας με αρχηγό τον αιμοσταγή Τοπάλ Οσμάν.
Ο Oσμάν αγάς παρουσίασε μια λεπτομερή αναφορά για τις δραστηριότητες των Pωμιών και των Aρμένιων στην Kερασούντα και τα περίχωρά της.



O Mουσταφά Kεμάλ του είπε:

«Bλέπω ότι ήσουν φιλόπατρις από τα νεανικά σου χρόνια. Aκολουθείς ακόμη και τώρα τα ιδανικά που έθεσες από τότε. 

Πρέπει να παλέψουμε μέχρι να απελευθερωθεί η χώρα και να μη μείνει ούτε ένας εσωτερικός ή εξωτερικός εχθρός. Θα υπερασπιστείς τα χωριά και τις πόλεις της Mαύρης Θάλασσας.  

H συμμορία σου από μια ανοργάνωτη και ανεκπαίδευτη δύναμη θα γίνει ένα τάγμα. Διοικητής του τάγματος αυτού θα είσαι εσύ. 

Θα σου δώσουμε νέους και θρασείς αξιωματικούς.

Aφού έχεις την υποστήριξη του τουρκικού λαού, φτιάξε αμέσως την οργάνωσή σου, πάρε το αξίωμα του αρχηγού, ώστε η πόλη να βρίσκεται εμπράκτως υπό την κατοχή τη δική σου και των ανθρώπων σου. 

Aντί να φύγεις εσύ και να πάρεις τα βουνά, ας φύγουν οι Πόντιοι και οι Pωμιοί. Mε την πάροδο του χρόνου και μόλις θα έχουμε ενδείξεις ότι παρανομούν θα τους καθαρίσουμε όλους».

Με πρωτοφανή αγριότητα επιδίδονταν στις αλλεπάλληλες σφαγές, Τεπέ-κϊοι, Σεϊτάν-τερέ, Χαβ, Μερτζιφούντα, Αδά της Σαμψούντας, και Τζόρουμ, σφαγές που στιγμάτισαν την ιστορία μας. 

Οι τρόποι, οι μέθοδοι και τα μέσα που χρησιμοποίησαν οι τουρκικές κυβερνήσεις για να εξοντώσουν τον ποντιακό ελληνισμό είναι απίστευτα: επιστράτευση και εξόντωση των νέων, τάγματα εργασίας/ τάγματα θανάτου, στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης. Δουλειά 18ωρη και αγγαρείες κάτω από άθλιες συνθήκες.

Οι στρατευμένοι και οι συλληφθέντες ήταν υποχρεωμένοι να σπάζουν πέτρες, να κόβουν ξύλα, να καθαρίζουν χιόνια, να πεζοπορούν χιλιάδες χιλιόμετρα.  

Τους έβγαζαν από θερμόλουτρό και τους υποχρέωναν να πεζοπορούν γυμνοί μέσα σε δριμύ χειμωνιάτικο ψύχος. 

Οι θάνατοι ήταν πλέον καθημερινό φαινόμενο. Βέβαια ας μην ξεχνάμε και τα δικαστήρια ανεξαρτησίας, που χρησιμοποιήθηκαν από τα όργανα του Κεμάλ για να προσδώσουν μια επίφαση δικαιοσύνης στα γενοκτονικά τους σχέδια και στα βάρβαρα εγκλήματα που διαπράττονταν με τις ευλογίες της ανώτατης ηγεσίας.

Οι νεοτουρκικές και κεμαλικές Αρχές όχι απλώς παρότρυναν τις τουρκικές φανατικές μάζες, το στρατό και τους τσέτες αλλά προσχεδίασαν και συμμετείχαν στη Γενοκτονία.

Οι διαταγές για τους εκτοπισμούς στο Κουρδιστάν και τη Συρία των ποντιακών πληθυσμών είτε με μορφή κυβερνητικών αποφάσεων είτε με μορφή νομοσχεδίων φέρουν την υπογραφή των αρμόδιων υπουργών αλλά και του ίδιου του Κεμάλ.

Οι αποδείξεις για τα γεγονότα των θηριωδιών και των σφαγών είναι πολυάριθμες και συγκλίνουσες. 

Προκύπτουν ακόμη και από τα ίδια τα τουρκικά αρχεία, εκδόσεις, κυβερνητικές αποφάσεις και νομοσχέδια, από αρχεία και αναφορές διπλωματικών υπαλλήλων ευρωπαϊκών χωρών και αρχεία των Η.Π.Α.





Ο Άγγλος ύπατος αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη σερ Ραμπολντ σ' ένα σημείο της αναφοράς του προς την κυβέρνηση του, με ημερομηνία 10 Μαΐου 1922 επισημαίνει:

«Νέες αποτρόπαιες εξορίες άρχισαν σ' όλα τα μέρη της Μικρασίας....... τα 2/3 των εξόριστων είναι γυναίκες και παιδιά.........Ένας συνεργάτης του είδε και μέτρησε 1500 πτώματα στο δρόμο προς Χαρπούτ. Στην Αμερικανική Επιτροπή Περίθαλψης Εγγύς Ανατολής δεν επέτρεψαν να περιμαζέψει τα παιδιά, των οποίων οι γονείς πέθαναν πάνω στο δρόμο.......»

Ο Κεμάλ ακόμη και μετά την ολοκληρωτική νίκη και με το ολοκαύτωμα της Σμύρνης εξακολουθούσε τις διώξεις όσων Ελλήνων απέμειναν κυρίως στον Πόντο. 

Ο Γάλλος συνταγματάρχης Μουζέν, ο οποίος παρακολούθησε τις εργασίες της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης στις 13 Αυγούστου 1923, ανέφερε στο Γαλλικό Γενικό Επιτελείο ότι ο Κεμάλ έλαμπε από χαρά όταν ξεφώνησε την εξής φράση: «Επιτέλους τους ξεριζώσαμε τους Έλληνες από τον Πόντο».

Οι Πόντιοι σε αριθμούς


Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000.  

Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.

Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα.

Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.


Η Ομογένεια δεν ξεχνά...

Οι Πόντιοι της Αμερικής διατηρούν ακέραια την ιστορική μνήμη, προβάλλουν το αίτημα για διεθνή αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας και καταδεικνύουν τα μαζικά εγκλήματα του οθωμανικού κράτους σε βάρος των Ελλήνων, των Αρμενίων και άλλων μειονοτήτων.

Αυτό ήταν το μήνυμα της εκδήλωσης που πραγματοποίησε η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ηνωμένων Πολιτειών και Καναδά,  για να τιμήσει την Ημέρα Μνήμης Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου (19 Μαΐου).

Η καθιερωμένη, ετήσια εκδήλωση των ομογενών, τη διοργάνωση της οποίας ανέλαβαν οι τοπικοί σύλλογοι της Παμποντιακής: Κομνηνοί Νέας Υόρκης, Πόντος του Νόργουολκ και Ίδρυμα Παναγίας Σουμελά, πραγματοποιήθηκε στο Γραφείο Τύπου και Επικοινωνίας της Ελλάδας, στο Μανχάταν.

Ομιλητές ήταν δυο ακαδημαϊκοί, οι οποίοι παρουσίασαν σημαντικά στοιχεία που συνέλεξαν έπειτα από εκτενή έρευνα και αναζήτηση ντοκουμέντων από αρχεία και μαρτυρίες, όσον αφορά τις γενοκτονίες σε βάρος των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, αλλά και των Αρμενίων.

Για την αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας επιδόθηκαν διακηρύξεις από την Αμερικανίδα βουλευτή, Κάρολιν Μαλόνι και τον πολιτειακό γερουσιαστή του Ροντ Άιλαντ, Λεωνίδα Ραπτάκη.

Οι σημερινές εκδηλώσεις σε Αθήνα-Θεσσαλονίκη

Με ποδηλατοπορείες, εκδηλώσεις μνήμης και πορείες διαμαρτυρίας σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος (ΠΟΕ) τιμά σήμερα 19 Μαΐου, την ημέρα εθνικής μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, όπως ορίστηκε με απόφαση της Βουλής, το 1994.


Στην Αθήνα η κεντρική εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στις 6:30 το απόγευμα στην πλατεία Συντάγματος με ομιλητή τον διευθυντή του Μουσείου Γενοκτονίας των Αρμενίων στο Ερεβάν, Χάικ Ντεμογιάν, ενώ την ίδια ώρα θα γίνει και στην πλατεία Αγίας Σοφίας στη Θεσσαλονίκη με ομιλητή τον στρατηγικό σύμβουλο Νίκο Λυγερό.

Παράλληλα, η Χρυσή Αυγή  διοργανώνει εκδήλωση τιμής και μνήμης για τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα της τουρκικής θηριωδίας.

Ομιλητές: Γιάννης Κωνσταντινίδης, Νίκος Λεμοντζής, Ηλίας Παναγιώταρος, Ηλίας Κασιδιάρης.

Σήμερα στις 19:30 στην Πλατεία Ακριτών Πόντου - Αχαρναί.

Στις 8 το βράδυ θα ακολουθήσουν και στις δύο πόλεις πορείες διαμαρτυρίες στην τουρκική πρεσβεία και το τουρκικό προξενείο αντίστοιχα.

Πυρρίχιος : Ο «ένοπλος» χορός

Ντυμένοι στα μαύρα και αρματωμένοι χορεύουν. 

Ο χορός των Ποντίων ο Πυρρίχιος, εντυπωσιάζει και ταυτόχρονα συγκινεί. Στο βιβλίο του Λάμπρου Σ. Βρεττού ‘’Λεξικό Τελετών, Εορτών και Αγώνων των Αρχαίων Ελλήνων’’ περιγράφεται η ιστορία του:

*Πυρρίχη (η). Χορευτικό αγώνισμα με στρατιωτικό χαρακτήρα.
Ήταν ένοπλος (ενόπλιος) χορός, γνωστός με το όνομα πυρρίχιος και αποτελούσε ένα είδος ενόπλιου πολεμικού χορού.

Χορευόταν από παιδιά, έφηβους και άνδρες, αλλά και από γυναίκες .

Κατά την εκτέλεση του ενόπλιου Χορού οι χορευτές, κρατώντας ασπίδα και δόρυ και φορώντας περικεφαλαία, μιμούνταν τις κινήσεις των στρατιωτών σε ώρα μάχης.

Ο χορός διακρινόταν για τη ζωηρότητα των κινήσεων και τις παράδοξες περιστροφές του σώματος.

Για τη γέννηση της πυρρίχης υπάρχουν διάφορες εκδοχές.

Μία αναφέρει πως ήταν απομίμηση του χορού της Παλλάδας Αθηνάς, η οποία μόλις γεννήθηκε πάνοπλη απ’ το κεφάλι του Δία, έσειε την ασπίδα και το δόρυ χορεύοντας έναν ενόπλιο χορό, ή πως γινόταν σε ανάμνηση του χορού της Αθηνάς μετά τη νίκη της κατά των Γιγάντων.

Άλλη εκδοχή λέει πως η πυρρίχη πρωτογεννήθηκε κατά την πολιορκία της Τροίας και εκτελέστηκε για πρώτη φορά κοντά στη φωτιά, που είχαν ανάψει οι Έλληνες για να κάψουν τον νεκρό Πάτροκλο.

Τρίτη εκδοχή αναφέρει πως πρωτοχορεύτηκε απ’ τους Δωριείς στην Κρήτη, ενώ άλλη Θέλει την καταγωγή του ενόπλιου χορού λακωνική. Αναφέρεται ακόμη πως τον πυρρίχιο πρωτοχόρεψε ο Νεοπτόλεμος, ήρωας της Τροίας και γιος του Αχιλλέα, απ’ τη χαρά του που σκότωσε τον Ευρύπυλο, γιο του Τήλεφου.

Επειδή δε ο Νεοπτόλεμος ονομαζόταν και Πύρρος”…

Ημέρα μνήμης σήμερα για εκείνους τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς.

ΠΗΓΗ Κ. Φωτιάδης, Άρθρο Η Γενοκτονία στον Πόντο, pontos.gr

Περισσότερα »

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ: Ο ΚΕΜΑΛ ΠΟΥΛΟΥΣΕ ΤΑ ΟΣΤΑ ΤΩΝ ΣΦΑΓΜΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ!

 

Κάντε κλικ στην εικόνα για μεγένθυση. Το δημοσίευμα της φρίκης.

 

Ο ιδρυτής του ναζισμού που σήμερα υμνούν φασιστοειδή τύπου Ρεπούση, όχι μόνον δίδαξε τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι (που καμάρωναν ως μαθητές

Περισσότερα »