Radio Roumeli News 98 FM Lamia *Tel 6975675005

Σύμφωνα με τον Sigmund Freud, οι μηχανισμοί άμυνας μπορούν να κάνουν τη ζωή μας προσαρμοστική ή δυσλειτουργική.



Σύμφωνα με την Ψυχαναλυτική θεωρία του Σίγκμουντ Φρόυντ, οι μηχανισμοί άμυνας είναι αυτόματες πράξεις ή τεχνικές που εκτελούνται ασυνείδητα για την αντιμετώπιση στρεσογόνων καταστάσεων και ερεθισμάτων που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε ψυχολογικά.

Πιο συγκεκριμένα είναι η μέθοδος με την οποία το Εγώ διευθετεί τις συγκρούσεις που δημιουργούνται μεταξύ των ενορμήσεων του Εκείνο και των αξιών του Υπερεγώ.

Το Εγώ έχει ως στόχο την αποφυγή του άγχους και τις εσωτερικές συγκρούσεις. 

Βασικός του ρόλος είναι να ελέγχει την πραγματικότητα για να δει αν μπορούμε να κάνουμε αυτό που θέλουμε ή αν χρειάζεται να κάνουμε κάτι άλλο. Η δράση του θα λέγαμε ότι είναι ως μεσολαβητής ανάμεσα στις αυθόρμητες επιθυμίες μας (το μέρος του εαυτού μας που έχει ονομαστεί από τον Freud "Id") και στα «πρέπει» που η οικογένεια μας έχει θέσει και η κοινωνία προστάζει (εκείνο το μέρος του εαυτού μας που ονομάζεται "Υπερεγώ")

Ποιοι είναι οι κυριότεροι μηχανισμοί άμυνας:

Απόσυρση

το αποτράβηγμα από μία κατάσταση που προκαλεί δυσάρεστα συναισθήματα π.χ. κάποιος κοιμάται πολύ ή παίρνει ναρκωτικά για να αποφύγει την "άσχημη" πραγματικότητα.

Απώθηση
Διάφορες επιθυμίες, αισθήματα,σκέψεις, που δεν είναι αποδεκτά (δημιουργούν άγχος), απωθούνται στο ασυνείδητο. Είναι έξω από τη μνήμη.

Χαρακτηριστικά: Ότι απωθείται διατηρεί την ενέργειά του και προσπαθεί να έλθει στο συνειδητό. Χρειάζεται αντίθετη ενέργεια να το κρατήσει στο ασυνείδητο (σχέση δυναμική). Εξακολουθεί να επιδρά. Πολύ βασικός μηχανισμός. Συχνός στις νευρώσεις.

Ταύτιση (ΙDENTIFICATION)

Ιδιότητες κάποιου άλλου γίνονται μέρος της προσωπικότητας του ατόμου. Τα αίτια βρίσκονται κυρίως στα αισθήματα αγάπης και φόβος αποχωρισμού. Εχθρικά αισθήματα και φόβος. Είναι βασικότατος μηχανισμός για ανάπτυξη, ανεξαρτητοποίηση και διαφοροποίηση προσωπικότητας.

Mορφές: Ολική, Μερική. Ταύτιση με τη θέση που βρίσκεται κάποιος ή με αυτόν που έχει κάνει κάτι. Ταύτιση ενός προσώπου στο παρόν με σημαντικό πρόσωπο από το παρελθόν. Συναισθηματική κατανόηση (empathy).

Αντίδραση με Αντίθετο

Με το μηχανισμό επιθυμία ή σκέψη που απωθείται στο ασυνείδητο ως απαράδεκτη εμφανίζεται στο συνειδητό ως το αντίθετο. Π.χ. Πολύ ευγενικά αισθήματα μπορεί να καλύπτουν εχθρικά αισθήματα.

Χαρακτηριστικά: Ιδιότητα υπερβολική και δύσκαμπτη. Όχι απαραιτήτως παθολογική κατάσταση.

Αντιρρόπιση Αντιστάθμιση

Ορισμένες ιδιότητες αυξάνονται κατά πολύ προκειμένου να καλύψουν συναισθήματα μειονεκτικότητας.
Χαρακτηριστικά: Συνήθως υπερβολικές. Αισθήματα μειονεκτικότητας βασίζονται σε πραγματικότητα ή όχι.

Εκλογίκευση

Με το μηχανισμό αυτό κίνητρα ορισμένης συμπεριφοράς απωθούνται στο ασυνείδητο ως απαράδεκτα και η συμπεριφορά αυτή εξηγείται συνειδητά με άλλα κίνητρα.
Χαρακτηριστικά: Διατηρεί αυτοσεβασμό. Μεγάλη επιμονή δυνατό να είναι ένδειξη.

Μετατόπιση

Συναισθήματα ή παρορμήσεις μεταφέρονται από το αρχικό αντικείμενο (πρόσωπο αντικείμενο ή κατάσταση) σε ένα υποκατάστατο.
Χαρακτηριστικά: Η μετατόπιση είναι ένας βασικός μηχανισμός στις φοβίες. Το αντικείμενο αποκτά ψυχολογική σημασία.

Προβολή

Κάτι το εσωτερικό προβάλλεται στο περιβάλλον ως εξωτερικό.

Χαρακτηριστικά: Το άτομο βλέπει το περιβάλλον ως εχθρικό. Βασικός μηχανισμός ψυχώσεως κυρίως παρανοϊκών μορφών. Βιώνει παραλήρημα καταδιώξεως, ψευδαισθήσεις (ακουστικές, οπτικές) και παρατηρείται μία επίμονη αναφορά στον εαυτό.

Συμβολισμός

Με το μηχανισμό αυτό σκέψη ή επιθυμία που δημιουργεί ψυχο-σύγκρουση εκφράζεται συμβολικά.

Χαρακτηριστικά: Θεωρείται βασικός τρόπος εκφράσεως του ασυνείδητου (όνειρα, συμπτώματα, ευδαισθήσεις).

Χιούμορ

Το χιούμορ επιτρέπει στο άτομο να εκφράσει ιδέες και καταστάσεις που προκαλούν άγχος.

Παλινδρόμηση

Το άτομο καταφεύγει σε τρόπους λειτουργίας, προσαρμογής και εκφράσεως προηγουμένων σταδίων της ανάπτυξης προκειμένου να αποφύγει άγχος που δημιουργείται από την τωρινή κατάσταση.

Χαρακτηριστικά: Συνήθως παλινδρόμηση σε στάδια που υπήρχε καθήλωση. Παθολογικό και φυσιολογικό φαινόμενο. 

Άρνηση

 Το άτομο αρνείται την ύπαρξη εξωτερικής πραγματικότητας.

Χαρακτηριστικά: Αναφέρεται στο εξωτερικό περιβάλλον, επηρεάζει τις σκέψεις ή τη συμπεριφορά.

Μετουσίωση - Εξειδανίκευση

Ενέργεια παρορμήσεων επιθετικών ή σεξουαλικών μετατρέπεται σε ενέργεια υπό τον έλεγχο του εγώ με ταυτόχρονη αλλαγή στο αντικείμενο των παρορμήσεων από μη αποδεκτό σε κοινωνικά αποδεκτό.

Χαρακτηριστικά: Απαιτείται ορισμένη ανάπτυξη και ωριμότητα. Προσφέρει ικανοποίηση των παρορμήσεων.

Διχοτόμηση

η πίστη ότι κάποιος είναι μόνο καλός ή μόνο κακός γιατί δεν αντέχουμε την αμφιθυμία δηλαδή ότι κάποιος που είναι καλός μπορεί να κάνει και κακά πράγματα και το αντίθετο.

Απομόνωση

Με το μηχανισμό αυτό, συναίσθημα που συνοδεύει μια σκέψη ή επιθυμία απωθείται στο ασυνείδητο. Ή μια σκέψη απομονώνεται από άλλες που προηγούνται ή που ακολουθούν.

Χαρακτηριστικά: Συχνός μηχανισμός στις ΙΔΨ καταστάσεις.

Ματαίωση ή Ανατροπή

Με το μηχανισμό αυτό η συμπεριφορά του ατόμου έχει σκοπό να ανατρέψει κάποια πράξη ή επιθυμία η οποία είναι στο ασυνείδητο και δεν είναι αποδεκτή.

Χαρακτηριστικά: Συχνός μηχανισμός στις ΙΔΨ νευρώσεις.

Εκδραμάτιση

όταν προβαίνουμε σε μία συμπεριφορά που ικανοποιεί συναισθήματα ή επιθυμίες, ακόμα κι αν αυτή δεν είναι επιτρεπτή, αντί να τα σκεφτούμε και να τα εκφράσουμε με άλλον τρόπο.

Στροφή εναντίον του Εαυτού

Επιθετικές διαθέσεις αντί να εξωτερικευθούν, επειδή αυτό είναι επικίνδυνο, στρέφονται εναντίον του ίδιου του ατόμου.

Χαρακτηριστικά: Σε κατάθλιψη. Ταύτιση με αντικείμενο εχθρικών διαθέσεων.

Διανοητικοποίηση

Υπερβολική διανοητική ανάλυση μιας κατάστασης την στερεί από τη συναισθηματική φόρτιση.

Χαρακτηριστικά: Απαντάνται περισσότερο στους ΙΔΨ χαρακτήρες.

Επιμέλεια: PsychologyNow.gr

Περίεργες φοβίες: Μήπως έχετε μια από αυτές;


ΑρχικήΥγείαΨυχική ΥγείαΝευρώσεις

Περίεργες φοβίες: Μήπως έχετε μια από αυτές;

 

Υπάρχουν πολλές μορφές φοβίας. Μερικές είναι ευρέως γνωστές, όπως η κλειστοφοβία, ενώ άλλες όχι, αφού είναι αρκετά ''περίεργες''. Ας τις γνωρίσουμε.



Ο όρος «φοβία» αναφέρεται ήδη από τον Ιπποκράτη. Με τον όρο «φοβία» ή «φοβική νεύρωση» δηλώνεται ο φόβος ενός ατόμου, ο οποίος συνεχίζει να υφίσταται, παρόλο που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει αληθινός κίνδυνος. Ουσιαστικά πρόκειται για μία αγχώδης διαταραχή, που χαρακτηρίζεται από έναν έντονο, επίμονο και παράλογο φόβο, για κάποιο αντικείμενο, ζώο, χώρο ή κατάσταση, που δεν μπορεί να υπερνικηθεί παρά μόνον αποφεύγοντας το φοβικό αντικείμενο.
H φοβία έχει την ίδια αιτιολογία με τις άλλες νευρώσεις, την προσπάθεια να αποφευχθεί το άγχος που προκαλεί η αναζωπύρωση μιας παιδικής νεύρωσης. Δηλαδή στη φοβία, το άγχος προκαλείται από μία ενδοψυχική διαμάχη, μεταβιβάζεται σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, και εν συνεχεία γίνεται φόβος.

Τα αποτελέσματα είναι σίγουρα δυσάρεστα εφόσον το άτομο αποκόβεται από δραστηριότητες που έχουν σχέση με την συγκεκριμένη φοβία. Αφού αν χρειαστεί ή αναγκαστεί να αντιμετωπίσει το φοβικό αντικείμενο που θεωρεί επικίνδυνο, το φοβικό άτομο καταλαμβάνεται από τρομερό άγχος ή ακόμη και πανικό, που συνοδεύεται από διάφορα νευροφυτικά συμπτώματα (όπως π.χ. υπερβολική εφίδρωση, τρέμουλο, ταχυκαρδία, ταχύπνοια, σφίξιμο στο στήθος, διάρροια, εμετό), όταν πρόκειται να το αντιμετωπίσουν. Σε κάθε είδος φοβίας το άτομο μπορεί να πάθει κρίση και να μην καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω του.

Γενικά όλες οι φοβίες μπορούν να αντιμετωπιστούν τόσο με την ψυχανάλυση, όσο και με την θεραπεία της συμπεριφοράς. Και οι δύο επιχειρούν να απευαισθητοποιήσουν το άτομο από το φοβικό αντικείμενο, ιεραρχώντας τις παιδικές εμπειρίες και στα πρώϊμα ψυχικά τραύματα του ατόμου και αφορά την κατανόηση της ψυχικής ζωής του κάθε ατόμου.

Υπάρχουν πολλές μορφές φοβίας. Μερικές είναι ευρέως γνωστές, όπως η κλειστοφοβία, ενώ άλλες όχι, αφού είναι αρκετά «περίεργες». Όσον αφορά γενικά τις περίεργες φοβίες, έχει αποδειχθεί έχει «εφευρεθεί» φοβία σχεδόν για οτιδήποτε. Κι όσο αστείες κι αν μας φαίνονται, οι πάσχοντες υποφέρουν από αυτές.

Φοβίες που σχετίζονται με ζώα
  • Φοβία των αλόγων
  • Φοβία των αραχνών
  • Αλεκτωροφοβία = ο φόβος για τα κοκόρια αλλά και τα πουλερικά γενικότερα
  • Αιλουροφοβία = ο φόβος για τις γάτες
  • Εντομοφοβία
  • Ερπετοφοβία
  • Κυνοφοβία = ο φόβος για τα σκυλιά
  • Μυσοφοβία = ο φόβος για τα ποντίκια
  • Ανατιδοφοβία = ο φόβος ότι μια πάπια μας ακολουθεί
Φοβίες που σχετίζονται με φύση, φυτά
  • Υλοφοβία = ο φόβος για τα δάση
  • Βοτανοφοβία = ο φόβος για όλα τα φυτά και ειδικά αυτά εσωτερικού χώρου
  • Λιμνοφοβία = ο φόβος να βλέπουμε ή και να φανταζόμαστε λίμνες
Φοβίες που σχετίζονται με καταστάσεις
  • Αεροφοβία = ο φόβος για το αεροπλάνο
  • Εργοφοβία = ο φόβος για τη δουλειά
  • Οδοφοβία = ο φόβος για τα ταξίδια οδικά
  • Πανθοφοβία = ο φόβος να υποφέρει
  • Σκοτοφοβία = ο φόβος για το σκοτάδι
  • Γαμετοφοβία = ο φόβος για τον γάμο
  • Φοβία για την καθαριότητα
  • Παχυφοβία = ο φόβος να πάρει βάρος
  • Νυκτοφοβία = ο φόβος στη νύκτα
  • Νόσοφοβία = η φοβία ότι πάσχει από κάποια ασθένεια
  • Φοβία στον ύπνο = η φοβία να κοιμηθούμε
  • Φοβία να περπατάς
  • Φοβία να στέκεσαι
  • Φοβία στην λήψη αποφάσεων
  • Εμετοφοβία = η φοβία του να κάνεις εμετό
  • Φαγοφοβία = η φοβία του να καταπίνεις
  • Φοβία στο φαγητό = η αποφυγή τροφίμων συνολικά με αποτέλεσμα τον υποσιτισμό, την αφυδάτωση και τον θάνατο.
  • Φυστικοβουτυροφοβία = ο φόβος του να σου κολλήσει φυστικοβούτυρο στην κορυφή του ουρανίσκου σου
  • Κατοπτροφοβία = ο φόβος του να αντικρίσεις το είδωλό σου στον καθρέφτη
  • Ανασκελοφοβία = ο φόβος να ανεβάσουν το οπτικό τους πεδίο, κοινώς φοβούνται να κοιτάξουν ψηλά (το ανάποδο της υψοφοβίας)
  • Φοβία στην γνώση, στην εκπαίδευση
  • Ο φόβος του ήχου, ακόμα και της φωνής του ίδιου
  • Χρονοφοβία = φοβία στον χρόνο
  • Φοβία σε απρόσμενες καταστάσεις
  • Ομοφοβία (ή ομοφυλοφοβία ή ομοερωτοφοβία) = ο φόβος (έως του σημείου της παθολογικής φοβίας), η αποστροφή ή οι διακρίσεις κατά της ομοφυλοφιλίας ή σε βάρος των ομοφυλόφιλων.
  • Κοινωνική φοβία = ο φόβος της έκθεσης σε κοινωνικό περιβάλλον
  • Φόβος αποτυχίας & κριτικής
  • Φόβος έκφρασης άρνησης
  • Φόβος έκφρασης διεκδίκησης
  • Φόβος εμφάνισης σε κοινό
  • Φόβος κοινωνικής επαφής
  • Φόβος του φαγητού μαζί με άλλους
  • Φοβία για την κόλαση ή τον παράδεισο
  • Φοβία να μείνουμε χωρίς κινητό τηλέφωνο
  • Παμφοβία = ο φόβος των πάντων
  • Φοβοφοβία = ο φόβος του να φοβηθείς
Φοβίες που σχετίζονται με όρους, συναισθήματα, αισθήσεις
  • Ακροφοβία = η φοβία για τα ύψη
  • Αεροακροφοβία = ο φόβος στη θέα της απέραντης ανοικτής θέας
  • Ανγκροφοβία = η φοβία στο θυμό
  • Ατυχιοφοβία = ο φόβος στην ατυχία
  • Ηδονοφοβία = ο φόβος να νιώθω ευχαρίστηση
  • Κλεινθροφοβία = ο φόβος να κλειδωθεί σε κλειστό χώρο
  • Κλειστοφοβία = ο φόβος να βρεθεί σε κλειστό χώρο
  • Ακροφοβία = ο φόβος του ύψους
  • Αγοραφοβία = ο φόβος να βγεις σε δημόσιο χώρο ανάμεσα σε πολύ κόσμο
  • Εργοφοβία = ο φόβος για την δουλειά
Φοβίες που σχετίζονται με αντικείμενα, χρώματα, ουσίες
  • Αιχμοφοβία = ο φόβος για τις βελόνες
  • Τρυπανοφοβία = ο φόβος για τις ενέσεις
  • Βαθμοφοβία = ο φόβος για τις σκάλες
  • Κατοπτροφοβία = ο φόβος να αντιμετωπίσουμε το είδωλό μας στον καθρέπτη
  • Μοτορφοβία = ο φόβος για τα αυτοκίνητα
  • Καρνοφοβία = ο φόβος για τα κρέατα
  • Κουμποφοβία:ο φόβος να αγγίξεις κουμπιά, ακόμα και να φορέσεις ρούχα με κουμπιά
  • Φοβία των αριθμών
  • Φοβία για τον αριθμό 13
  • Φοβία των ασθενειών
  • Φοβία της βρομιάς
  • Μυσοφοβία = φοβία των μικροβίων
  • Φοβία της σκόνης
  • Φοβία για το ξύλο
  • Χρηματοφοβία = ο φόβος να ακουμπήσεις χρήματα
  • Φοβία του κίτρινου χρώματος
  • Χρωμοφοβία = ο φόβος της καταστροφής ή της γενικευμένης παρακμής εξαιτίας του χρώματος
  • Φοβία του τυριού
  • Φοβία για τα μούσια
  • Φοβία για τις τρύπες
  • Φόβος για τον χρυσό
  • Φοβία για τα ονόματα και τις λέξεις
  • Πικλοφοβία = ο φόβος για τις πίκλες
  • Φοβία στα πούπουλα
  • Μπαλονοφοβία = ο φόβος για τα μπαλόνια)
  • Παπυροφοβία = ο φόβος του χαρτιού
  • Φόβος της ποίησης
Φοβίες που σχετίζονται με περιβάλλον, καιρικά φαινόμενα
  • Αντλοφοβία = ο φόβος για τις πλημμύρες
  • Ανκραφοβία = ο φόβος για τον άνεμο
  • Φοβία για τον αέρα
  • Φοβία του νερού
  • Ηλιοφοβία = ο φόβος της έκθεσης στον ήλιο
  • Βροντοφοβία = ο φόβος για τον κεραυνό και την αστραπή
  • Λιλαψοφοβία = ο φόβος για τις θύελλες και τους τυφώνες
  • Θερμοφοβία = ο φόβος για την θερμότητα
  • Φωτοφοβία = ο φόβος έκθεσης στο φως(ως φοβική νεύρωση δεν σχετίζεται με την αντίστοιχη οφθαλμολογική πάθηση)
Φοβίες που σχετίζονται με ανθρώπους, επαγγέλματα
  • Ανδροφοβία
  • Γυνηφοβία
  • Ιεροφοβία = ο φόβος για τους ιερείς
  • Φόβος για τους κλόουν
  • Ξενοφοβία = ο φόβος για τους αλλοδαπούς
  • Ενοχλοφοβία = ο φόβος για τα πλήθη
  • Οβοφοβία = ο φόβος για τους ζητιάνους
  • Φοβία των γιατρών
  • Φόβος του άλλου φύλου
  • Εφηβοφοβία = Φοβία για τους εφήβους
  • Φόβος για τους συγγενείς
  • Παποφοβία = η φοβία για τον Πάπα
Φοβίες που σχετίζονται με υγεία, μέρη του σώματος
  • Αιμοφοβία = ο φόβος για το αίμα
  • Γεροντοφοβία = ο φόβος για το γήρας
  • Λοκιοφοβία = ο φόβος για την γέννα
  • Τομοφοβία = ο φόβος για τις χειρουργικές επεμβάσεις
  • Χειροφοβία = ο φόβος για τα χέρια
  • Ομφαλοφοβία = ο φόβος για τους ομφαλούς
  • Φοβία της νοσηλείας
  • Φοβία των εξετάσεων
  • Φόβος του σαγονιού = ο φόβος να κοιτάξεις ή και να αγγίξεις το σαγόνι σου
  •  
  •  www.iatronet.gr

Το παιδί μέσα μας: Γιατί είναι τόσο σημαντική η αποκατάσταση της επικοινωνίας μας μαζί του;

Ολοένα ποιο συχνά ακούμε και διαβάζουμε για αυτό το εσωτερικό παιδί που υπάρχει μέσα σε όλους. 

Όμως, λίγοι είναι εκείνοι που έχουν κατανοήσει ακριβώς περί τίνος πρόκειται. 

Ο κλινικός ψυχολόγος και συγγραφέας Στίβεν Ντάιαμοντ εξηγεί ότι ελάχιστοι ενήλικες έχουν πραγματική γνώση του εσωτερικού τους παιδιού και είναι ακριβώς αυτή η άγνοια που αποτελεί αιτία πολλών προβληματικών συμπεριφορών.

Η καταστρεπτική συμπεριφορά μπορεί να πάρει διάφορες μορφές: από ένα μοτίβο ήπιου, διακριτικού αυτο-σαμποτάζ και αυτοήττας μέχρι παθητική εχθρότητα, σοβαρά αυτοκαταστροφικά συμπτώματα, βίαιη εχθρικότητα και ορισμένες φορές βλαπτικές πράξεις. 

Συνήθως, η καταστροφική συμπεριφορά στους ενήλικες «κουβαλά» και φέρει μαζί της την παρορμητική, επιπόλαιη ποιότητα της παιδικής αψιθυμίας ή των ναρκισσιστικών εκρήξεων οργής.

Ή μιας παιδικής συναισθηματικής ανάγκης, εξάρτησης και φόβου εγκατάλειψης.

 Ή και μια ανευθυνότητα και θυμωμένη άρνηση για ενηλικίωση: το σύνδρομο “Peter Pan” ή όπως ο Jung το ανέφερε ως το puer aeternus, μια αρχετυπική γιουγκιανή έννοια για το αιώνιο παιδί. 

Αυτή η θεωρία αποτέλεσε τη βάση γι’ αυτό που σήμερα η συμβατική ψυχολογία ονομάζει «το παιδί μέσα μας ή το εσωτερικό μας παιδί». Τι ακριβώς είναι αυτό όμως; Υπάρχει πραγματικά; Και γιατί πρέπει να μας νοιάζει;

Τι είναι το εσωτερικό παιδί;

Αρχικά, πρέπει να πούμε ότι το εσωτερικό παιδί είναι πραγματικό. Όχι κυριολεκτικά, οργανικά, αλλά μεταφορικά. 

Είναι, όπως και τα σύνδρομα στο σύνολο τους, μια ψυχική ή φαινομενολογική πραγματικότητα και εξαιρετικά ισχυρή. 

Και βέβαια, οι περισσότερες ψυχικές διαταραχές και καταστροφικές συμπεριφορές είναι, όπως πρώτος ο Freud επεσήμανε, μέρος του ασυνειδήτου μας. 

Όλοι ήμασταν κάποτε παιδιά και εκείνο το παιδί ακόμα κατοικεί μέσα μας. Αλλά οι περισσότεροι ενήλικες δεν το γνωρίζουν αυτό. 

Και αυτή η έλλειψη συνειδητής σύνδεσης με το παιδί μέσα μας είναι ακριβώς το σημείο εκκίνησης πολλών συμπεριφορικών, συναισθηματικών και διαπροσωπικών δυσκολιών.
https://enallaktikidrasi.com/2017/05/paidi-mesa-mas-epikoinonia/
Είναι γεγονός είναι ότι η πλειοψηφία των ενηλίκων δεν είναι πραγματικά καθόλου ενήλικες.

 Όλοι μεγαλώνουμε και όλοι, με λίγη τύχη, μπορούν να το καταφέρουν. 

Αλλά από ψυχολογικής απόψεως, αυτό δεν σημαίνει ενηλικίωση. 

Η πραγματική ενηλικίωση βασίζεται στην αναγνώριση, αποδοχή και ευθύνη για το εσωτερικό μας παιδί. 

Για τους περισσότερους ενήλικες, αυτό ποτέ δεν συμβαίνει. 

Αντιθέτως, το παιδί μέσα μας αγνοείται, απωθείται και απορρίπτεται.

Η κοινωνία μας επιβάλλει να «μεγαλώνουμε», παραγκωνίζοντας οτιδήποτε παιδικό.

 Έχουμε διδαχθεί ότι οι ιδιότητες της αθωότητας, της χαράς, της ευαισθησίας, της παιχνιδιάρικης διάθεσης και του ενθουσιασμού πρέπει να καταπιεστούν. 

Το παιδί μέσα μας αποτελείται από αυτές τις θετικές ποιότητες. Αλλά επίσης κρατά τα παιδικά μας τραύματα, τους φόβους και τους θυμούς μας. 

Οι «ενήλικες» είναι πεπεισμένοι ότι έχουν επιτυχώς ολοκληρωθεί όταν έχουν αφήσει πίσω τους εκείνο το παιδί. Όμως αυτό απέχει πολύ από την αλήθεια.

Και η αλήθεια είναι ότι επηρεαζόμαστε και ελεγχόμαστε κατά πολύ από εκείνο το ασυνείδητο εσωτερικό μας παιδί. 

Για πολλούς, δεν είναι ο ενήλικος εαυτός εκείνος που κατευθύνει τις ζωές τους, αλλά περισσότερο ένα συναισθηματικά πληγωμένο παιδί που ζει μέσα τους.

 Ένα μικρό παιδί που καλείται να πάρει ενήλικες αποφάσεις, να βγει στον σκληρό εργασιακό κόσμο ή στις αγχωτικές στενές διαπροσωπικές σχέσεις. 

Μπορεί ένα παιδί να έχει μια ώριμη σχέση; Μια καριέρα; Μια ανεξάρτητη ζωή; 

Κι όμως αυτό συμβαίνει με όλους μας σε κάποιο βαθμό. 

Και ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί οι σχέσεις μας καταρρέουν. 

Γιατί νιώθουμε τόσο άγχος , φόβο και ανασφάλεια. 

Μοναξιά και απογοήτευση. 

Αλλά σκεφτείτε κι αυτό: πώς αλλιώς θα μπορούσε ένα παιδί να επιβιώσει σε έναν ενήλικο κόσμο χωρίς  στήριξη,  προστασία και δομή;

Και αυτή είναι η κατάσταση σύγχυσης στην οποία βρίσκονται πολλοί άνθρωποι που αναζητούν ψυχοθεραπεία. 

Δεν πρόκειται για καμία διαταραχή ταυτότητας (ούτε πολλαπλής προσωπικότητας), αλλά περισσότερο για μια πιο συχνού, διάχυτου τύπου κοινωνικά επικυρωμένης αποσύνδεσης. 

Αλλά αν μπορούμε να αναγνωρίσουμε το πρόβλημα για αυτό που ακριβώς είναι, μπορούμε να αρχίσουμε να το αντιμετωπίζουμε, επιλέγοντας να γίνουν ψυχικά- και όχι μόνο ηλικιακά- ενήλικες. 

Πώς επιτυγχάνεται αυτό;

Το παιδί και ο ενήλικας μέσα μας

Αρχικά, κάποιος πρέπει να αντιληφθεί, να συνειδητοποιήσει το εσωτερικό του/της παιδί. 

Η έλλειψη συνειδητοποίησης, η άγνοια είναι αυτό που ενδυναμώνει τη δύναμη του αποσυνδεδεμένου παιδιού μέσα σας, να ελέγχει την προσωπικότητα σας, να υπερισχύει της θέλησης του ενήλικα. 

Ύστερα, μαθαίνουμε να το λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη και να επικοινωνούμε συνειδητά μαζί του μέσα μας: να ακούμε τι νιώθει και τι χρειάζεται από εμάς στο εδώ και τώρα. 

Οι συχνά πρωταρχικές ανάγκες ενός παιδιού, για αγάπη, αποδοχή, προστασία, κατανόηση, φροντίδα- παραμένουν τα ίδια και σήμερα που έχουμε μεγαλώσει.

Ως ψευδο-ενήλικες, προσπαθούμε να αναγκάσουμε τους άλλους να εκπληρώσουν εκείνες τις ανάγκες για εμάς. Αλλά αυτό είναι καταδικασμένο να αποτύχει. 

Εκείνο που δεν λάβαμε επαρκώς στο παρελθόν από τους γονείς μας ως παιδιά πρέπει να αντιμετωπιστεί στο παρόν, όσο επίπονο και αν είναι. 

Τα παρελθοντικά τραύματα, η θλίψη, οι απογοητεύσεις και η κατάθλιψη δεν μπορούν να αλλάξουν, αλλά πρέπει να τα δεχτούμε. 

Και πρέπει να καταλάβουμε ότι συγκεκριμένες παιδικές μας ανάγκες, που δεν ικανοποιήθηκαν από τους γονείς, δεν θα ικανοποιηθούν μάλλον ποτέ, ασχέτως του πόσο καλοί, έξυπνοι ή ελκυστικοί γίνουμε.
Εκείνες οι μέρες πέρασαν κι ό,τι έγινε, έγινε. Δεν πρέπει να απαιτούμε τώρα ως ενήλικες να «γεμίσουμε» όλες εκείνες τις ανεκπλήρωτες παιδικές ανάγκες μας. 

Η γνήσια, πραγματική ενηλικίωση αποδέχεται εκείνο το επίπονο παρελθόν και παίρνει την ευθύνη της φροντίδας των αναγκών του εσωτερικού παιδιού.

Στην ψυχοθεραπεία λοιπόν, πρέπει το ενήλικο μέρος της προσωπικότητας να μάθει να σχετίζεται με το παιδί μέσα του ακριβώς όπως ένας καλός γονιός σχετίζεται και φροντίζει το παιδί του, του παρέχει πειθαρχία, όρια και δομή. 

Αυτά πάνε μαζί με τη στήριξη και την αποδοχή, απαραίτητα στοιχεία αγάπης και συμβίωσης με ένα παιδί, μεταφορικά και κυριολεκτικά. 

 Εγκαθιδρύοντας έναν διάλογο μεταξύ τους, μια συμφιλίωση και ένας συμβιβασμός μπορούν να επιτευχθούν. 

Μια σχέση που μόνο ωφέλιμη μπορεί να είναι, αφού και τα δύο μέρη θα μπορούν να ικανοποιηθούν και να ακουστούν. 

Πόσο χρόνο περάσατε λοιπόν σήμερα με το παιδί μέσα σας;

 https://enallaktikidrasi.com

Μήπως τελικά οι αγχώδεις άνθρωποι είναι υπερήρωες;

Αεικινησία. Δύσπνοια. Δυσκολία συγκέντρωσης. Δυσκολίες στον ύπνο. Ταχυκαρδίες. Αίσθηση επερχόμενης καταστροφής. Κρίσεις πανικού. Τρέμουλο. Ιδρώτας. Μήπως σας φαίνεται σαν αυτά τα συμπτώματα να ανήκουν σε κάποιον υπερήρωα; Ούτε καν!

Το άγχος διαγιγνώσκεται ως ασθένεια στη σημερινή εποχή• από τις πιο συχνές ψυχικές διαταραχές στον Δυτικό κόσμο και όχι μόνο. Το άγχος επηρεάζει πάνω από 40 εκατομμύρια ενήλικες το χρόνο, που αντιστοιχεί στο 18% του παγκόσμιου πληθυσμού. Οι αγχώδεις διαταραχές αναπτύσσονται από μία σύνθετη σειρά παραγόντων κινδύνου, όπως κληρονομικότητα, εγκεφαλική χημεία, προσωπικότητα και γεγονότα ζωής. Γιατί όμως οι επιστήμονες σχετίζουν τους ανθρώπους που παλεύουν με αυτό το δύσκολο πρόβλημα, με υπερήρωες;

Τι είναι ακριβώς το άγχος;

Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με στρεσογόνους παράγοντες, όπως μια δημόσια ομιλία, μια μεγάλη αλλαγή στη σχέση ή γενικά στη ζωή, μια απόφαση που πρέπει να παρθεί, μια σύγκρουση κλπ., το άγχος συχνά κάνει την εμφάνισή του. Όταν το άγχος επιμένει έντονα και προκαλεί δυσλειτουργία στην καθημερινότητα, τότε υπάρχει μια πιθανότητα να αποτελεί σύμπτωμα ενός σοβαρότερου ψυχικού προβλήματος.

Το άγχος μπορεί να έρθει με τη μορφή μιας ποικιλίας διαφορετικών ψυχικών διαταραχών, με κοινά χαρακτηριστικά το φόβο και την νευρικότητα. Αν και ο φόβος είναι ένα συναίσθημα που εκφράζουμε ως απάντηση σε μια απειλή, είτε αυτή είναι πραγματική, είτε στη φαντασία μας, το άγχος είναι η αναμονή μιας μελλοντικής απειλής.

Πώς αυτό μας κάνει όμως υπερήρωες;

Φυσικά, οι επιστήμονες δεν εννοούν σε καμία περίπτωση ότι οι άνθρωποι με αγχώδεις διαταραχές έχουν και την ικανότητα να τηλεμεταφερθούν, να πετάξουν ή κάποια άλλη υπεράνθρωπη δύναμη. Υποστηρίζουν ότι έχουν όμως ιδιότητες που οι άλλοι δεν έχουν. Για παράδειγμα, όσοι ζουν με άγχος, κατέχουν μια μεγάλη αίσθηση ανησυχίας. Αν και αυτό θεωρείται γενικά κάτι άσχημο, επειδή η ανησυχία προκαλεί άγχος και το άγχος θεωρείται ως κάτι αρνητικό, η ανησυχία αποδεικνύεται χρήσιμη σε καταστάσεις, όπου τα προβλήματα που ανακύπτουν χρειάζονται αναγνώριση.

Επιπλέον, σε καταστάσεις όπου ο κίνδυνος είναι παρών, κάποιος με άγχος μπορεί να φανεί πολύ χρήσιμος, καθώς λόγω της ανησυχίας του, μπορεί να τον εντοπίσει γρηγορότερα από τους άλλους ανθρώπους. Όσοι αντιδρούν γρήγορα σε επικίνδυνες καταστάσεις, έχουν στατιστικά περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσουν σε δύσκολες καταστάσεις και να σώσουν και τους υπόλοιπους.
Οι μελέτες έχουν επίσης δείξει ότι τα άτομα που διαγιγνώσκονται με κάποιο είδος γενικευμένης αγχώδους διαταραχής έχουν υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης από τον μέσο άνθρωπο. Πολλές μελέτες συνδέουν το επίπεδο του άγχους με τη νοημοσύνη, υποστηρίζοντας ότι υπάρχει ισχυρή σχέση μεταξύ τους.

Εκτός από αυτό, πιστεύεται ότι όσοι αντιμετωπίζουν καθημερινά άγχος είναι περισσότερο ικανοί να διαβάσουν τα συναισθήματα των άλλων και να παρατηρήσουν συγκεκριμένες ενέργειες, κάνοντάς τους πιο ενσυναισθητικούς, πιο καλούς φίλους και συντρόφους, αφού έχουν καλύτερη σύνδεση με τα θέλω και τις επιθυμίες των άλλων.

Συμπέρασμα

Επομένως, αν και η αγχώδης διαταραχή προφανώς και δεν μας δίνει την ικανότητα να ελέγχουμε το νου των άλλων ή να πετάμε, μας βοηθά στο να συντονιζόμαστε σε συγκεκριμένες αισθήσεις που σε άλλη περίπτωση μπορεί να αγνοούσαμε. Αν και όσοι υποφέρουν από αγχώδεις διαταραχές βλέπουν συνεχώς το χειρότερο δυνατό σενάριο και συνεπώς έρχονται αντιμέτωποι με σοβαρές ανησυχίες, είναι επίσης ικανοί να αντιλαμβάνονται μια απειλητική, επικίνδυνη κατάσταση, πριν το κάνουν οι άλλοι.

Με συντομότερο χρόνο αντίδρασης, με ισχυρότερες δεξιότητες ενσυναίσθησης και με υψηλότερο IQ, είναι ασφαλές να πούμε ότι κατέχουν μοναδικές ιδιότητες. Αυτό δεν είναι άλλωστε που έχουν και οι υπερήρωες;

ΠΗΓΗ: enallaktikidrasi.com

Ένα στα πέντε παιδιά πέφτει θύμα κακοποίησης

Σοκαριστικά είναι τα στοιχεία για κακοποιήσεις παιδιών που προέκυψαν στην ημερίδα που διοργάνωσαν η Ιατροδικαστική Υπηρεσία Πειραιά και η Ελληνική Ιατροδικαστική Εταιρεία με θέμα την «Ιατρική και νομική αξιολόγηση της ενδοοικογενειακής βίας».

Εκτιμάται πως ένα στα πέντε παιδιά πέφτει θύμα κάποιας μορφής κακοποίησης, οι περισσότεροι δράστες είναι άνδρες ηλικίας άνω των 30 ετών, σε ποσοστό 70%-90% ανήκουν στο φιλικό ή συγγενικό περιβάλλον της οικογένειας του παιδιού και είναι άτομα «υπεράνω πάσης υποψίας».

Όπως ανέφερε ο προϊστάμενος της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Πειραιώς Ηλίας Μπογιόκας, «τα τελευταία 10 χρόνια -και κυρίως τα χρόνια της οικονομικής κρίσης- έχει σημειωθεί μία αύξηση στα περιστατικά παιδικής κακοποίησης». 

Σύμφωνα με τον κ. Μπογιόκα, στο 73% των περιστατικών σωματικής κακοποίησης που εξετάστηκαν στην Ιατροδικαστική Υπηρεσία Πειραιώς διαπιστώθηκε ότι το παιδί έφερε ελαφρές και απλές σωματικές βλάβες, ενώ στο 8% των περιστατικών υπήρξε καταγραφή βαριών σωματικών βλαβών. Ο μεγαλύτερος αριθμός των θυμάτων ήταν αγόρια ηλικίας 13 έως 18 ετών, ενώ θύματα βίας έπεσαν ακόμη και παιδιά ηλικίας 1-6 ετών.

Όσον αφορά στα περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης, στο 22% των περιπτώσεων διαπιστώθηκε βιασμός των ανηλίκων, ενώ στο 31% υπήρξε καταγραφή άλλων ασελγών πράξεων. Ακόμη ένα σημαντικό στοιχείο, σύμφωνα με τον κ. Μπογιόκα, είναι ότι στο 33% των περιστατικών που καταγγέλθηκαν δεν διαπιστώθηκε κακοποίηση από τους ιατροδικαστές. 

Αυτό, όπως είπε ο κ. Μπογιόκας, οφείλεται κυρίως στην καθυστερημένη προσέλευση των ανηλίκων προς εξέταση, αλλά και σε ψευδείς καταγγελίες γονέων. Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, τα περισσότερα περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης που εξετάστηκαν στην Ιατροδικαστική Υπηρεσία Πειραιώς αφορούσαν κορίτσια ηλικίας 13-18 ετών, ενώ σε ποσοστό άνω του 20% τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης ήταν παιδιά ηλικίας μόλις 1-6 ετών.

Από τη μεριά του, ο πρόεδρος της Ελληνικής Ιατροδικαστικής Εταιρείας Γρηγόρης Λέων παρουσίασε τις κατευθυντήριες οδηγίες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας στη διαχείριση περιστατικών παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης. Σύμφωνα με αυτές, ο ιατροδικαστής είναι το κεντρικό πρόσωπο στη διερεύνηση αυτών των περιστατικών, ενώ στις περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης απαραίτητη είναι και η παιδοψυχιατρική-παιδοψυχολογική εκτίμηση. 

Παράλληλα, ο κ. Λέων αναφέρθηκε σε ακόμη ένα βασικό πρόβλημα που υπάρχει στη χώρα μας, αυτό της ανεπάρκειας των δομών, λέγοντας χαρακτηριστικά πως «μέχρι και σήμερα σε κανένα νοσοκομείο παίδων της χώρας δεν υπάρχει ιατροδικαστής».

Μόνο το 7% των παιδιών θα προχωρήσει σε πλήρη αποκάλυψη
Η αξιωματικός της Ελληνικής Αστυνομίας και ψυχολόγος Κωνσταντίνα Κωστάκου τόνισε, κατά τη διάρκεια της ημερίδας, ότι τα περισσότερα θύματα κακοποίησης που εξετάζει η Υποδιεύθυνση Ανηλίκων της ΕΛ.ΑΣ. είναι κορίτσια (σε ποσοστό 79%). Το 39% των θυμάτων είναι ηλικίας 14-17 ετών και το 76% ελληνικής υπηκοότητας.

Oι καταγγελίες που εξετάζουν οι Αρχές αφορούν σε αποπλάνηση (σε ποσοστό 61%) και σε βιασμό (σε ποσοστό 32%).

Σύμφωνα με την κα Κωστάκου, η αποκάλυψη εμπειριών σεξουαλικής κακοποίησης είναι μία διαδικασία με συγκεκριμένα στάδια. Τα περισσότερα παιδιά περνούν μέσα από τα στάδια προοδευτικά, τα οποία περιλαμβάνουν την άρνηση, την αποκάλυψη, την αναίρεση και την επανεπιβεβαίωση.

 Εκτιμάται πως τα παιδιά που έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση, σε ποσοστό 72%, αρχικά θα αρνηθούν να επιβεβαιώσουν και από τη στιγμή που θα αποφασίσουν να αποκαλύψουν την κακοποίηση, μόλις το 7% εξ αυτών θα προχωρήσει σε ολοκληρωτική-πλήρη αποκάλυψη.

Όπως υπογράμμισε η κα Κωστάκου, τα παιδιά μικρής ηλικίας είναι πιθανό να αποκαλύψουν την κακοποίηση άθελά τους, μέσα από δράσεις ή δηλώσεις ακατάλληλες, ενώ τα μεγαλύτερα παιδιά και οι έφηβοι θα αποφασίσουν συνειδητά να προβούν στην αποκάλυψη της κακοποίησης εξαιτίας κυρίως του θυμού που νιώθουν για τον δράστη.

Πηγή: ΑΠΕ

Η ζήλια και η ζηλοφθονία: Τι είναι και ποιες οι αιτίες τους;

Η ζήλια είναι ένα δυνατό αλλά δυσάρεστο αίσθημα, το οποίο νιώθουν οι άνθρωποι απέναντι σε άλλους, που πλεονεκτούν ή που επιτυγχάνουν κάτι αξιόλογο ή που κατέχουν κάτι που οι ίδιοι δεν έχουν. 

Η ζήλια είναι από τα αρχαιότερα και πλέον πρωτόγονα αισθήματα που χαρακτηρίζουν τη συμπεριφορά του ανθρώπου. 

Υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα ζήλιας που περιγράφονται σε όλους τους πολιτισμούς σε όλες τις περιόδους τις ιστορίας της ανθρωπότητας.

Η ζήλια μπορεί να υπάρχει φυσιολογικά, έως ένα βαθμό σε όλους τους ανθρώπους. 

Σε πολλές περιπτώσεις, η ζήλια μπορεί να δημιουργήσει μια κινητήριο δύναμη που οδηγεί τους ανθρώπους να εργαστούν και να αποκτήσουν κάτι ανάλογο ή ακόμη καλύτερο από το άτομο που πλεονεκτεί ή υπερέχει.

Ωστόσο κάποτε η ζήλια, γίνεται ζηλοφθονία. Η ζηλοφθονία είναι το μίσος που αισθάνεται κάποιος για τα ψυχικά και πνευματικά προτερήματα ή τα υλικά αγαθά ή τα σωματικά πλεονεκτήματα που έχει άλλος.

Είναι σημαντικό για τον κάθε άνθρωπο να είναι σε θέση να αναγνωρίζει τα αισθήματα που δημιουργούνται μέσα του ενώπιον διαφόρων καταστάσεων. Θα είναι έτσι σε θέση, να τα ελέγχει καλύτερα και να τα χρησιμοποιεί για αποδοτικότερη συμπεριφορά και τρόπο δράσης για επίτευξη των στόχων του.  

Η αναγνώριση και ο έλεγχος της ζήλιας είναι μεγάλης σημασίας για την προσωπική και επαγγελματική ζωή του κάθε ανθρώπου. Για να πετυχαίνει την ορθή και αποδοτική διαχείριση της ζήλιας, χρειάζεται να ξέρει τις αιτίες που την προκαλούν.

Οι προσδοκίες

Οι ανεκπλήρωτες προσδοκίες είναι από τις συχνότερες αιτίες που δημιουργούν το δυσάρεστο αίσθημα της ζήλιας. Συχνά βάζουμε στόχους για τους εαυτούς, τα μέλη της οικογένειας ή τους ανθρώπους τριγύρω μας, που είναι δύσκολο να επιτευχθούν.

Η μη επίτευξη των στόχων αυτών είναι αιτία στεναχώριας και απογοήτευσης. 

Όταν συναντήσουμε άλλους που πέτυχαν αυτά που εμείς δεν καταφέραμε, τότε ξαφνικά δημιουργείται το δυσάρεστο αίσθημα της ζήλιας.

Η ανασφάλεια

Η έλλειψη αυτοπεποίθησης, η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η σύγκριση με άλλους και οι φόβοι της ανεπάρκειας, μεγεθύνονται όταν βρισκόμαστε ενώπιον ανθρώπων επιτυχημένων ή που υπερέχουν. 

Η ζήλια που δημιουργείται από τη διαπίστωση της πραγματικότητας, μπορεί να φθείρει την ψυχική ευεξία ή να λειτουργήσει ως κινητήριος μοχλός για πρόοδο.

Το αίσθημα του δικαιώματος

Πολλοί άνθρωποι αισθάνονται ότι έχουν δικαιώματα για πολλά πράγματα, έστω και εάν δεν έχουν τις δυνατότητες ή δεν έχουν δουλέψει αρκετά για να τα αποκτήσουν. 

Η διαφορά της αντίληψης με την πραγματικότητα, οδηγεί σε άνισες συγκρίσεις με γένεση άσχημων αισθημάτων ζήλιας. 


https://www.medlook.net/%CE%A0%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%AC/2014-03-22-05-38-41-1462.html

Γονείς προσοχή: Αυτές είναι οι φράσεις που δεν πρέπει να λέτε στα παιδιά σας

Αν και η ανατροφή ενός παιδιού είναι η σημαντικότερη αποστολή ενός ενήλικα, κάποιες φράσεις που λέγονται πάνω στην ένταση της στιγμής δημιουργούν ένα απίστευτο ψυχολογικό φορτίο στα μικρά παιδιά τα οποία έχουν έναν διαφορετικό τρόπο να αντιλαμβάνονται τον κόσμο.

Αν η σύλληψη και η γέννηση ενός παιδιού άπτεται των διαθέσεων του Θεού, του πελαργού ή όποιων άλλων παραγόντων επιθυμεί ο καθένας, το μεγάλωμα και η ανατροφή του είναι μια καθαρά ανθρώπινη υπόθεση. Και μάλιστα ίσως η πιο σοβαρή αποστολή που θα βρουν στο δρόμο τους δυο άνθρωποι που αποφάσισαν να φέρουν στον κόσμο μια νέα ζωή.

Μιας και δεν υπάρχει «εγχειρίδιο» για το πως να μεγαλώσει κανείς ένα παιδί, καλό είναι να υπενθυμίζουμε μερικές βασικές αρχές που συχνά ξεχνούν όσοι έχουν την τύχη και την χαρά (έστω και κάποιες ώρες την... κούραση) να βλέπουν ένα μικρό παιδί να μεταμορφώνεται από ένα αδύναμο και ανίσχυρο οργανισμό σε μία αυτόφωτη προσωπικότητα.

Η βασική αντίληψη πίσω από την ανατροφή ενός παιδιού θα πρέπει να είναι ότι το ίδιο το παιδί είναι ένας νέος και αυτόνομος οργανισμός (από μία ηλικία και πάνω) και όχι μία προέκταση του εαυτού και των αντιλήψεων του γονέα. Στην πράξη, η σωστή ανατροφή του προϋποθέτει μία σχεδόν ισότιμη αντιμετώπιση αυτού του νέου ανθρώπου, μακριά από στερεότυπα, ανεφάρμοστες ιδέες και -κυρίως- κακή χρήση της γλώσσας.

Το τελευταίο είναι και το πιο καθοριστικό, καθώς πέρα από την φυσική επαφή είναι το κυριότερο εργαλείο για να επικοινωνήσουν οι δύο πλευρές. Μα πάνω απ' όλα είναι το κατ' εξοχήν εργαλείο για την δημιουργία υγειών οργανισμών, με σαφή αντίληψη για τους ίδιους όσο και για τον κόσμο γύρω τους.

Ως γονείς υπάρχουν πολλές φορές που έχουμε πει λόγια που είτε πάνω στην κούραση είτε πάνω στα νεύρα της στιγμής φιλτράρονται με πολύ κακό τρόπο από τον εγκέφαλο και τις παραστάσεις που έχουν τα παιδιά μας.

Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι πολλές από τις εκφράσεις που λέμε αν και «αθώες» στα δικά μας αυτιά, στα αυτιά των παιδιών ακούγονται πολύ τρομακτικές και τους δημιουργούν ένα πλήθος ψυχολογικών παρενεργειών. Φράσεις που λίγο-πολύ όσοι έχουν παιδιά έχουν πει σε ανύποπτο χρόνο, χωρίς να γνωρίζουν τις συνέπειες που έχουν στην ψυχοσύνθεση ενός τόσο ευαίσθητου οργανισμού.

Τα συνήθη λάθη και οι απαγορευμένες φράσεις

Ένα από τα πιο συνήθη λάθη των γονιών είναι η μετατόπιση της ευθύνης και η συναισθηματική φόρτιση μιας ασήμαντης πράξης. Φράσης όπως «Πάψε να είσαι τόσο ευαίσθητος» ή «Θα καταλάβεις μια μέρα όταν έχεις και εσύ παιδί» δεν εξυπηρετούν σε τίποτα, αντίθετα φορτώνουν με ενοχές και άγνωστες συνέπειες ένα παιδί που... προφανώς δεν γνωρίζει πως θα είναι όταν θα μεγαλώνει ένα παιδί το ίδιο.

Ακόμα χειρότερες είναι φράσεις που απευθυνόμενες και σε ενήλικες δεν έχουν παρά μόνο ψυχολογικές συνέπειες. Όπως για παράδειγμα «Τώρα τι σου φταίω εγώ;» ή η πολύ κοινή «Τί έχεις πάθει και κάνεις όλα αυτά;» στα οποία το παιδί, και να θέλει να απαντήσει δυσκολεύεται να ανταποκριθεί, επιβαρύνοντας την ψυχολογική του κατάσταση με ακόμα περισσότερες ενοχές.

Φράσεις όπως «Μου είσαι βάρος», «Γιατί με ντροπιάζεις;», «Θα το μετανιώσεις όταν θα είμαι νεκρός/νεκρή και δεν θα είμαι εδώ» δεν πρέπει επ' ουδενί να απευθύνονται σε ένα παιδί, γιατί ποτέ δεν μπορεί να αξιολογήσει την ακρίβεια και την αλήθεια όσων λέγονται, παίρνοντας τα πάντα τοις μετρητοίς και χωρίς την ικανότητα να δει μια δεύτερη οπτική πίσω από την φράση του γονέα του.

Από εκεί και περα υπάρχουν μια σειρά φράσεων όπως «Με ακούς;», «Κοίταξέ με!», «Σταμάτα να κλαις!», «Βλέπεις τι με αναγκάζεις να κάνω;» (σε περίπτωση τιμωρίας...) ή ακόμα χειρότερα υστερικές κραυγές να σταματήσει το παιδί από κάποια δραστηριότητα ή να πάψει να κλαίει (χωρίς να έχει γίνει η προσπάθεια που απαιτείται για να βρεθεί η αιτία του κλάματος).

Ακόμα χειρότερες είναι φράσεις όπως «Δεν σε αγαπώ πια» ή «Θα φύγω αν δεν κάνεις αυτό η εκείνο», κάτι που δημιουργεί όχι μόνο τον αναμενόμενο πόνο στο παιδί, αλλά αυξάνει και την ανασφάλειά του στον μέγιστο βαθμό.

Δεν είναι μόνο τι λες, είναι και το ΠΩΣ το λες!

Οι ειδικοί παιδοψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι δεν είναι μόνο το τι λες αλλά και το πώς λέγεται η κάθε φράση. Τα παιδιά είναι πολύ ευαίσθητα στην αλλαγή της διάθεσης των γονέων, πιθανότατα πολύ περισσότερο από το ότι είναι στα λόγια. Και αυτό γιατί δεν έχουν τα βιώματα ή το πολιτιστικό και γλωσικό υπόβαθρο για να αξιολογήσουν τις φράσεις των γονιών τους.

Από την άλλη δύο είναι τα πιο σημαντικά πράγματα τα οποία αξιολογούν πάντα τα παιδιά: Την αλήθεια όσων λέγουν οι γονείς τους αλλά και η σιωπή τους. Για το πρώτο είναι οι πιο αυστηροί κριτές των γονιών τους, καθώς θυμούνται τα πάντα και τα επαναλαμβανόμενα ψέματα τους δημιουργούν τεράστια προβλήματα στην αντίληψη της αλήθειας αλλά και τις ακρίβειας του κόσμου γύρω τους.

Εξίσου άσχημη -ίσως ακόμα χειρότερη και από τα άσχημα λόγια- είναι η σιωπή και η απουσία επικοινωνίας με το παιδί, κάτι που το κάνει να αισθάνεται τεράστια ανασφάλεια ενώ παράλληλα του στερεί όλους τους ορίζοντες ώστε να αναπτυχθεί μέσα από την ενίσχυση της προσωπικότητάς του από τον γονέα.

Ένα από τα πράγματα που ενοχλούν πολύ τα παιδιά είναι να κάνουν πλάκα οι γονείς με τον πόνο τους, ή να θεωρούν ότι κάποιο μικρό χτύπημα και το συνακόλουθο κλάμα είναι ένα απλός τρόπος να τραβήξουν την προσοχή.

Φράσεις «Σήκω επάνω δεν είναι τίποτα», «Μην κλαις γιατί θα φέρω τον γιατρό» και πολλές αντίστοιχες, δημιουργούν τεράστια ψυχολογικά προβλήματα στα παιδιά, ενώ τα γέλια από ένα μικρό πέσιμο προκαλούν την ντροπή και την αίσθηση κατωτερότητας, ακόμα και αν γίνεται αβίαστα και χωρίς κακό σκοπό από την πλευρά του γονέα.

Ο υπερβολικός έλεγχος της καθημερινότητας, από το φαγητό μέχρι τα ρούχα που θα φορέσουν, δημιουργεί και αυτός με τον δικό του τρόπο πολλές προστριβές και ανάλογες φράσεις που εγγράφονται στον σκληρό δίσκο του μικρού παιδιού με πολύ άσχημο τρόπο.

Ένα άλλο σημείο το οποίο προκαλεί σημαντικά προβλήματα είναι το αναδεικνύει κανείς τις προσωπικές αποτυχίες του παιδιού του στα μάτια ξένων αλλά και η μη επαρκής στήριξή του στις δεξιότητες που έχει αναπτύξει συγκρίνοντάς το τόσο με τον ίδιο ή με άλλα παιδιά της ηλικίας του.

Όπως και να έχει, το θέμα της ανατροφής των παιδιών και των λεκτικής «βίας» που ασκούν οι γονείς επάνω τους χωρίς πολλές φορές να το αντιλαμβάνονται, είναι τεράστιο και απαιτεί μεγάλη προσπάθεια από τους ενήλικες στο να αντιληφθούν τις δυσκολίες αλλά και την ευθύνη που έχει το να είσαι γονέας. Προφανώς και δεν μπορείς να αποφύγεις τα λάθη όσο μεγαλώνεις ένα παιδί και σίγουρα όσο και καλές προθέσεις να έχεις θα πεις λόγια και εκφράσεις που σίγουρα θα δημιουργήσουν μια ψυχολογική ένταση στο παιδί.

Αυτό που πρέπει να θυμούνται όλοι είναι ότι η ανατροφή ενός παιδιού είναι μία διαδικασία που δοκιμάζει τις αντοχές του γονέα, καθώς πρέπει να μάθε να ζει με μία νέα ζωή στην οποία ότι και αν πει και αν κάνει μεταδίδεται σε μια μικρή ψυχή μέσα από καθρέπτες και διαδρόμους που είναι άγνωστοι στους μεγάλους.


Η αγάπη δεν μπορεί να είναι δικαιολογία και καταχρηστικό βάρος για την χωρίς σχέδιο ανατροφή ενός παιδιού, η οποία απαιτεί από τον ενήλικο να κατανοήσει το πιο σημαντικό: η σωστή ενηλικίωση του παιδιού του είναι η μοναδική ευκαιρία της ζωής του να ενηλικιωθεί σωστά και ο ίδιος μαζί του.


http://www.protothema.gr

Διαλέγουμε αυτόν που μας μοιάζει ?


O ψυχίατρος-ψυχαναλυτής κ. Ματθαίος Γιωσαφάτ, ειδικός σε θέματα γάμου και οικογενειακής θεραπείας εξηγεί:
Μα γιατί ερωτευόμαστε;
-Συνήθως οι λόγοι που επικαλούμαστε για να εξηγήσουμε γιατί ερωτευτήκαμε ή και παντρευτήκαμε τον άνθρωπο που είναι δίπλα μας είναι προφανείς και κατανοητοί από το κοινωνικό πλαίσιο: ο χαρακτήρας, η μόρφωση, η εξωτερική εμφάνιση, η σεξουαλική επαφή, λόγοι οικονομικοί ή και κοινωνικοί.
Οι βαθύτεροι όμως λόγοι είναι καλά κρυμμένοι μέσα μας. Η επιλογή συντρόφου την οποία εμείς οι ψυχαναλυτές ονομάζουμε ανακλητική είναι η ωριμότερη, αυτή που οδηγεί στο μικρό ποσοστό του 10 με 20% που είναι οι ευτυχισμένοι γάμοι. εξηγεί ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής κ. Ματθαίος Γιωσαφάτ, ειδικός σε θέματα γάμου και οικογενειακής θεραπείας.
Τι σημαίνει αυτό; Όταν έχουμε μια καλή μαμά και περάσουμε καλά, μαθαίνουμε να συγχωρούμε και τα ελαττώματά της, όπως ένας ώριμος άνθρωπος. Αποδεχόμαστε λοιπόν και τα ελαττώματα του συντρόφου μας και φτιάχνουμε μια καλή σχέση. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε περάσει ομαλά και το οιδιπόδειο, δεν έχουμε μεγάλο άγχος αποχωρισμού, προδοσίας.
Αποδεχόμαστε, π.χ., ότι η μαμά έκανε κι άλλο παιδί. Ή ξέρω ως παιδί ότι μ" αγαπάει, αλλά ανακάλυψα ότι αγαπά και τον μπαμπά, αλλά κι εγώ αγαπάω τον μπαμπά, άρα όλοι αγαπιόμαστε! Οπότε θα κάνω κι εγώ το ίδιο όταν μεγαλώσω με το σύντροφό μου. Οι λόγοι λοιπόν της επιλογής του ερωτικού συντρόφου βασίζονται στη σχέση με τη μητέρα και τον πατέρα, τη δική τους σχέσηκαι τη σχέση μας μαζί τους.
Αναζητώντας τη ρίζα του προβλήματος
-Οι περισσότεροι μεγαλώνουμε με μαμάδες που δεν είναι επαρκείς, με μαμάδες που δεν έχουν μάθει να προσφέρουν αγάπη, να καταλαβαίνουν τις ανάγκες του μωρού. Και το μωρό επικοινωνεί με μη λεκτική συμπεριφορά για να ζητήσει αυτά που του λείπουν, κλαίει, αρρωσταίνει, γρατσουνάει, κλοτσάει κ.λπ.
Στα ζευγάρια είναι πολύ έντονη αυτή η μεταβίβαση της πρώτης σχέσης, των πρώτων μη λεκτικών φόβων και συναισθημάτων. Γι" αυτό και τα ζευγάρια μαλώνουν, ιδιαίτερα αν ο πρώτος χρόνος δεν ήταν καλός, αν ήταν στερημένος από ζεστασιά, χάδια, αγκαλιές. Ξέρετε ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να χαϊδέψουν τρυφερά ο ένας τον άλλο; Η επιλογή λοιπόν σε αυτές τις περιπτώσεις κουβαλά πάρα πολλά πράγματα που δεν έχουν λυθεί μέσα μας.
Στόχος η επιθυμητή μητέρα
Τα προβλήματα της πρώτης μας σχέσης με τη μητέρα δημιουργούν και τους προβληματικούς έρωτες. Περιμένεις τότε όχι μόνο να βρεις μια κανονική γυναίκα, έναν κανονικό άντρα, αλλά ένα σύντροφο που θα την αντικαταστήσει σε καλύτερη έκδοση, θέλεις την επιθυμητή μητέρα. Αυτό δημιουργεί τον έρωτα, τον πιο παθιασμένο. Όχι όμως τον πραγματικό έρωτα.
Γιατί σε αυτή την περίπτωση ψάχνουμε ένα ιδανικό που θα μας αγαπήσει, θα μας εκτιμήσει γι αυτό που είμαστε, όπως έπρεπε να το κάνει η μαμά. Κι όσο πιο πολύ περιμένει κανείς την επιθυμητή μητέρα, τόσο πιο πολύ την εξιδανικεύει. Είναι μια ναρκισσιστική ανάγκη. Όταν ακούσετε: Μια μόνο γυναίκα με έχει καταλάβει, εσύ, οι άλλες ήταν όλες... να καταλάβετε ότι πρέπει να απομακρυνθείτε γρήγορα απ αυτόν τον άνθρωπο! Σας βάζει στοιχεία που πιθανώς δεν έχετε!.
Διαλέγουμε αυτόν που μας μοιάζει
Έχετε σκεφτεί γιατί παραπονιόμαστε ότι τραβάμε μόνο προβληματικές περιπτώσεις στην ερωτική μας ζωή; Μήπως δεν φταίνε μόνο οι άλλοι;
-Γιατί δεν τράβηξες κανέναν άλλο; θα ρωτούσα εγώ. Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να ταιριάξουμε με κάποιον ωριμότερο ψυχικά από εμάς. Δεν θα συντονιστούμε. Και δεν έχει να κάνει ούτε με την ευφυϊα ούτε με την ικανότητά μας σε άλλους τομείς όπως το εργασιακό. Εκεί μπορεί να διαπρέπουμε. Άλλο όμως είναι η συναισθηματική ωριμότητα!
Ο πραγματικός έρωτας!
-Ο έρωτας κρατάει το πολύ ένα χρόνο. Ο ανακλητικός έρωτας, ο πρώτος για τον οποίο μιλήσαμε, που δεν είναι τόσο έντονος αρχικά, ωριμάζει σιγά σιγά. Αρχίζει ο ένας να ερωτεύεται τον άλλο με το χρόνο που του αφιερώνει και τον γνωρίζει. Αυτόν λέω εγώ πραγματικό έρωτα. Αντιλαμβάνομαι ότι ο άλλος είναι κάτι εξαιρετικό για μένα, γιατί με έπεισε και τον έπεισα γι αυτό.
Τα στάδια της ψυχικής ανάπτυξης
-Για να έχεις μια καλή σχέση πρέπει να περάσεις τις ανάγκες του πρώτου έτους, τη μεγάλη εξάρτηση. Δεν πήρα πολλά από τη μάνα μου στον πρώτο χρόνο; Τότε ψάχνω μια γυναίκα – μαμά. Δεν δίνω και τόση σημασία στο σεξουαλικό. Κι αυτή η σχέση δεν πάει καλά γιατί διαλέγεις παρόμοιο τύπο συντρόφου. Στην αρχή φαίνεται ότι ο ένας θα φροντίσει τον άλλο και μετά και οι δυο περιμένουν τον άλλο να τους φροντίσει.
Στο δεύτερο έτος, το πρωκτικό στάδιο, το παιδί μαθαίνει με τη μάνα την αυτονομία, είναι η περίοδος της εναντίωσης. Αν δεν πάει καλά, αργότερα στη σχέση ο ένας θα προσπαθεί να επιβληθεί στον άλλο! Το τρίτο στάδιο είναι το φαλλικό, όπου το σεξ πηγαίνει στα γεννητικά όργανα. Αν πάει κάτι στραβά, διαλέγεις μια γυναίκα που σου αρέσει σεξουαλικά, αλλά αυτό εξαντλείται γρήγορα. Κι από εκεί και πέρα έχεις άλλες ανάγκες που δεν σου τις καλύπτει. Ο τέταρτος χρόνος που πάλι δεν πάει καλά είναι ο οιδιποδειακός, στάδιο που στην ανάπτυξη αντιστοιχεί γύρω στα 5 χρόνια του παιδιού. Εκεί υπάρχει πρόβλημα γιατί δεν θέλεις πολύ ερωτικά το σύντροφό σου. Αν καταφέρεις και πάρεις κάποιον που σου θυμίζει τη μαμά (ή τον μπαμπά), έχεις προβλήματα σεξουαλικά: στύσης, πρόωρης εκσπερμάτισης κ.λπ.
Ζήτημα ισορροπίας
-Μια καλή σχέση προϋποθέτει ότι έχουμε περάσει σχετικά ομαλά αυτά τα στάδια: θέλεις να έχεις ένα μίνιμουμ εξάρτησης, να έχεις αυτονομία, αλλά δεν σου αρέσει να πατάς τον άλλο στο λαιμό. Θέλεις να κάνεις σεξ και να σου αρέσει, δεν ικανοποιείσαι όμως μόνο με αυτό. Τότε η σχέσηεξελίσσεται σε αγάπη, σε έρωτα και μπορεί να κρατήσει. Δεν περιμένεις τόσο πολλά από τον άλλο, ενώνεις δυο ζωές, οι οποίες όμως δεν γίνονται ποτέ μια!.
Και τώρα τι κάνουμε;
-Μπορεί να ακούγονται λίγο απαισιόδοξα όλα αυτά, αλλά είναι η πραγματικότητα. Το πρώτο πράγμα που λέω είναι να βρεις μια καλή μαμά, με την ψυχοθεραπεία, ατομικά ή σε ομάδες, που βοηθούν πάρα πολύ τους ανθρώπους. Λέω επίσης κι έχω παρεξηγηθεί γι αυτό να μπορούν οι γυναίκες να είναι κοντά στο παιδί τους τον πρώτο χρόνο της ζωής του.
Προτείνω συχνά και κάτι που ακόμα μοιάζει ουτοπικό: να γίνονται μαθήματα ζωής από το δημοτικό στα σχολεία, υπό μορφή ομάδας με εκπαιδευμένους δασκάλους. Το άλλο βήμα είναι ο διάλογος, που είναι δύσκολο βέβαια. Πάντα είχαν οι άνθρωποι προβλήματα και πάντα έβρισκαν τρόπους να τα αντιμετωπίσουν. Πρέπει να είμαστε και λιγάκι αισιόδοξοι! ΄
Άλλο έρωτας, άλλο αγάπη
-Δυο άνθρωποι είναι καθρέφτης ο ένας για τον άλλο. Οι ερωτευμένοι κοιτάζονται και θαυμάζονται αυτό δεν είναι αγάπη! Είναι ένα πολύ ευχάριστο αίσθημα, που οδηγεί σχεδόν πάντα σε φασαρίες. Γιατί την επόμενη μέρα που θα τον/τη δείτε θα έχετε ήδη μια μικρή απογοήτευση. Στην πρώτη επαφή δεν ξέρουμε τίποτα για τον άλλο, όσο προχωρά η επαφή όμως αρχίζει η απο-εξιδανίκευση. Εκεί εμφανίζεται η εσωτερική παλινδρόμηση, που δηλώνει την τάση του ανθρώπου να υπαναχωρήσει φοβισμένος και να κλείσει τις πόρτες επικοινωνίας για τη νέα σχέση.

Πηγή: ihappy.gr

Έρωτες που δεν τόλμησαν, δεν έδωσαν, δεν κυνήγησαν, ξεφορτώσου τους…

Της Ιωάννας Γκανέτσα.
Και ο έρωτας σαν ρούχο είναι.
Καινούργιο, δανεικό, παλιό, της εποχής ή απλά αγαπημένο, αν δεν τον φρεσκάρεις, αν δεν τον φορέσεις να δεις αν σου ταιριάζει ακόμη, αν δεν τον φροντίσεις, έρχεται κάποια στιγμή που παύει κι εκείνος να σε αναζητά, να θέλει να τον νιώσεις, να τον μυρίσεις, να τον αγκαλιάσεις.
Καταλήγει σε μια γωνιά της ντουλάπας μαζί με όλα εκείνα που δεν χρειάζεσαι πια αλλά δεν πετάς γιατί δέθηκες μαζί τους συναισθηματικά.
Ύστερα μια μέρα απλά θέλεις να κάνεις χώρο στη ντουλάπα σου για το παρόν σου και αδειάζεις λίγο από το παρελθόν σου.
Μάντεψε: Αυτοί οι έρωτες που δεν τόλμησαν, δεν έδωσαν, δεν κυνήγησαν, είναι πάντα οι πρώτοι που επιλέγεις να ξεφορτωθείς.
Φρόντισε εσύ τουλάχιστον να μην υπάρξεις τέτοιος έρωτας.
Στον έρωτα ταιριάζει μόνο η φροντίδα, η περιποίηση, η ανάγκη να τον φοράς συνέχεια γιατί σου πάει, γιατί θέλεις να τον νιώθεις πάνω σου σαν ρούχο αγαπημένο.
Αν δεν αντέχεις, αν δεν μπορείς, αν δεν τολμάς… γίνε σκόρος, γίνε σκόνη, αλλά για το θεό, μην πιάνεις χώρο στην καθημερινότητα κανενός.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Ιωάννας Γκανέτσα, Ο έρωτας δε θέλει τίτλο.

Δημοφιλείς αναρτήσεις μήνα

Δημοφιλείς αναρτήσεις διαχρονικά


ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ... ????


Live







Η λίστα ιστολογίων μου






Επαγγελματικός εξοπλισμός Am & Fm



 
Support : FACEBOOK PROFIL | Your Link | Your Link
Copyright Nikos Samourkas © 2013. radio roumeli news