5 Λόγοι που οι άνθρωποι που κλαίνε πολύ είναι διανοητικά ισχυροί.

Δυστυχώς, δεν είναι όλα τα συναισθήματα ίδια και ίσα.

 

Το περισσότερο κοινά αποδεκτό συναίσθημα, η χαρά, είναι ένα σημάδι αυτοπεποίθησης, ασφάλειας και επιτυχίας. Ακόμα κι αν πρέπει να το προσποιηθείς σαν συναίσθημα, ξέρουμε πως το να βγάζεις προς τα έξω την εικόνα του ευτυχισμένου, είναι ένας τρόπος για να κερδίσεις ανθρώπους και φίλους.

Η λύπη από την άλλη, είναι μια κατηγορία από μόνη της, που μοιάζει πολύ με την καινούρια ταινία της Pixar, «Inside Out». H λύπη μοιάζει να συνδέεται με την αποξένωση και όταν εκφράζεται απόλυτα, γίνεται μέχρι και κατακριτέα. Οι εκφράσεις λύπης, είναι σημάδι αδυναμίας και ανασφάλειας. Είναι άδικο για την κουλτούρα μας να τοποθετεί την λύπη σε τόσο στενά όρια. Είναι καταστροφικό, ανθυγιεινό και άδικο για την ζωή ενός ανθρώπου.

Οι άνθρωποι που δεν διστάζουν να εκφράσουν την λύπη τους στην πραγματικότητα, είναι πολύ πιο υγιείς και πολύ πιο δυνατοί από αυτούς που την καταπιέζουν.

Δεν φοβούνται τα συναισθήματά τους.

Αν πλημμυρίζατε από ευτυχία, θα κρύβατε το χαμόγελό σας;
Αν βλέπατε ένα τραυματισμένο ζώο στην άκρη του δρόμου δεν θα μορφάζατε;
Αν είχατε μια πραγματικά κακή μέρα στην δουλειά και ο άνεργος συγκάτοικός σας έπινε την τελευταία παγωμένη σας μπύρα που επιθυμούσατε όλη μέρα, δεν θα τσαντιζόσασταν;
Οπότε, γιατί όταν είσαι στεναχωρημένος να μην κλάψεις; Γιατί να μη δώσεις το δικαίωμα στον εαυτό σου να εκφράσει λύπη και στεναχώρια;

Οι άνθρωποι που αγνοούν την λύπη, κοροϊδεύουν τον εαυτό τους και τον εμποδίζουν να εκφράσει τα ουσιαστικά τους συναισθήματα.
Η λύπη ή το κλάμα, δεν είναι σημάδι αδυναμίας, είναι σημάδι ότι είσαι απλά ένας άνθρωπος και έχεις συναισθήματα που τα εκφράζεις κι ας σου έχουν μάθει πως δεν θα έπρεπε να το κάνεις δημόσια.

Καταλαβαίνουν τις θεραπευτικές ιδιότητες των δακρύων.

Οι δακρυγόνοι αδένες, με τα δάκρυα, βγάζουν από μέσα τους το άγχος, την θλίψη, το πένθος, την αναστάτωση που υπάρχει στο μυαλό και στο σώμα.
Είναι η ψυχή που καθαρίζει, είναι το μυαλό που ανασυντάσσεται.
Οι θεραπευτικές ιδιότητες των δακρύων, δεν περιορίζονται στα δάκρυα θλίψης ούτε στα δάκρυα χαράς. Είναι σε κάθε περίπτωση, όμως, έκφραση συναισθήματος γιατί έχεις να κάνεις με ακραία συναισθήματα.
Και επιτρέποντας σε αυτά τα ακραία συναισθήματα να μείνουν και να καταπιεστούν μέσα σου, βάζεις την ψυχική και σωματική σου υγεία σε κίνδυνο.

Πέραν την έκφρασης συναισθήματος και ανακούφισης του άγχους, τα δάκρυα, έχουν επιστημονικά αποδειχτεί ωφέλιμα γιατί απελευθερώνουν τοξίνες και βοηθούν στην καλή όραση καθώς σκοτώνουν 90-95% των βακτηρίων μέσα στα πρώτα 5-10 λεπτά.

Ξέρουν πόσο θεραπευτικό μπορεί να είναι το κλάμα.

Πρόσφατες μελέτες ψυχολογίας, έχουν αποδείξει πως το κλάμα οδηγεί τον οργανισμό να εκκρίνει ενδορφίνες, τις ορμόνες ευεξίας και ευτυχίας που λειτουργούν και σαν φυσικά παυσίπονα. Το κλάμα, επίσης, μειώνει και ελέγχει τα επιπέδα μαγγανίου, που σε υψηλές ποσότητες, κάνει το μυαλό και το σώμα ευερέθιστο.

Ακόμα κι αν το πρόβλημα παραμείνει όσο θα έχεις κλάψει γι’αυτό, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως το κλάμα θα σε έχει βοηθήσει να εκφράσεις όλα τα αρνητικά συναισθήματα που είχες. Και επιτρέπει πια να σκεφτείς καθαρότερα για το πρόβλημα.

 Δεν ενδιαφέρονται για τους ρόλους του φύλου και τις κοινωνικές απαιτήσεις.

Το κλάμα είναι εξίσου «κατακριτέο» και για τα δυο φύλα. Αν κλαίει εκείνη, είναι επειδή είναι ασταθής, ανώριμη, υπερβολική και θέλει να τραβήξει την προσοχή πάνω της. Αν κλαίει εκείνος, είναι δειλός, κότα ή όχι αρκετά αρρενωπός. Όλες αυτές οι γενικεύσεις οδηγούν και τα δυο φύλα να καταπιέζουν βαθιά μέσα τους τις εκφράσεις θλίψης και πόνου.

Αν και είναι μια άνιση μάχη που μπορεί να κερδηθεί βήμα βήμα, δουλεύουμε ακούραστα να σπάσουμε αυτά τα κοινωνικά κατεστημένα και να μπορούν να εκφράζονται όλοι ελεύθερα. Αυτοί που επιτρέπουν στους εαυτούς τους να εκφράζονται ελεύθερα την λύπη τους δημοσίως, δεν είναι απλά γενναίοι αλλά αντιστέκονται για να δημιουργήσουν μια υγιέστερη κοινωνία.

Προκαλούν και τους άλλους να μην ξεφεύγουν από τα αισθήματά τους.

Μου αρέσει να κλαίω. Ή έστω, δεν λέω στον εαυτό μου να μην νιώθει λύπη. Όλοι παλεύουμε να ξεπεράσουμε κάποιον δαίμονα που μας καταπιέζει και μας διαλύει. Όταν επιτρέπεις στον εαυτό σου να νιώσει τον πόνο, ενθαρρύνεις και τους άλλους, είτε τους ξέρεις είτε όχι, να αλληλεπιδράσουν με τον πόνο σου. Το να ξέρεις πως δεν είσαι μόνος στην σκέψη και στο συναίσθημα ή ακόμα κι αν αντιδράς με συγκεκριμένο τρόπο είναι συναισθηματικά απελευθερωτικό και πολλές φορές σώζει.

Αυτοί που αποδέχονται την θλίψη όταν πρέπει να την αντιμετωπίσουν κατά πρόσωπο, εμπνέουν και τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Είναι πολύ πιο επικίνδυνο θα θάβεις μέσα σου τις αρνητικές σκέψεις. Καθώς η θλίψη προκαλεί αρνητικά συναισθήματα, πολλές φορές, δεν πλησιάζουμε κάποιον που παρατηρούμε πως είναι θλιμμένος και περνάει δυσκολίες γιατί φοβόμαστε όχι το ίδιο το άτομο αλλά την αναστάτωση και τα συναισθήματά του.

Όταν είμαστε ειλικρινείς με τα συναισθήματα και το σώμα μας, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να τρέχει με τις υψηλότερες ταχύτητες ακόμα κι όταν είμαστε σε εξαιρετικό επίπεδο πόνου και θλίψης.

Το κλάμα θα πρέπει να λαμβάνεται σαν σημάδι δύναμης και όχι αδυναμίας.

Περισσότερα »

Δε θα πεθάνουμε ποτέ ξενέρωτο Φθινόπωρο

Γράφει ο Πέτρος Τερζής

Πρωτοβρόχια, μποτιλιάρισμα, ειδήσεις που προκαλούν πονοκέφαλο, στάτους στο facebook που μας ενημερώνουν ότι μπήκε ο Οκτώβρης, γεμάτα λεωφορεία, no parking, προγράμματα μαθημάτων για το εξάμηνο. 

Όλα σιγά-σιγά παίρνουν το δρόμο τους για να ξεκινήσει ακόμα μία ακαδημαϊκή και εργασιακή χρονιά. 

Το φθινόπωρο, που λέτε, ως η εποχή της παρακμής της Φύσης, έχει διαλέξει τελικά τη χειρότερη θέση μέσα στο ημερολόγιο.

Είναι ίσως η εποχή που ταιριάζει πιο πολύ με την ψυχολογία του ανθρώπου κατά την περίοδο της. 

Το Χειμώνα, για παράδειγμα, παρά το κρύο διασκεδάζουμε σε χιονοδρομικά κέντρα και γιορτάζουμε μέχρι πρωϊας τα Χριστούγεννα. 

Την άνοιξη, πολλές φορές ο φόρτος της καθημερινότητας δε μας αφήνει να απολαύσουμε την αναγέννηση της φύσης και συνεπώς η ψυχολογία μας δεν ταιριάζει με αυτήν της ανανέωσης, της αναγέννησης. 

Άσε που το Πάσχα ψυχοπλακωνόμαστε κιόλας λόγω Μεγάλης Εβδομάδας. Το καλοκαίρι πολλές φορές έχει τόση ζέστη που μας πνίγει και δεν μπορούμε να χαλαρώσουμε εκμεταλλευόμενοι τις διακοπές μας.

Το φθινόπωρο όμως… 

Το φθινόπωρο η Φύση αποσύρεται. 

 Όλη η ζωντάνια της χάνεται όταν ξεκινήσουν τα πρώτα κρύα. Σαν να υποτάσσεται στη βροχή ένα πράγμα. Έτσι και ο άνθρωπος. Το φθινόπωρο για αυτόν δεν είναι μόνο ο καιρός αλλά συνδυάζεται και με την ιδέα ότι ξεκινάει ακόμα ένας χρόνος εργασίας, ένας χρόνος ρουτίνας. 

Η καλοπέραση του καλοκαιριού και η ζωντάνια της άνοιξης γκρεμοτσακίζονται βίαια και αποσυντίθενται με την πρώτη βροχή σαν ένα πεταμένο κομμάτι χαρτί στο δρόμο που το διαλύουν οι πρώτες σταγόνες της φθινοπωρινής μπόρας. Κι όσο επιστρέφεις στην πόλη, βλέπεις τα αυτοκίνητα να πληθαίνουν και σε κάθε αυτοκίνητο βλέπεις και ένα φθινόπωρο να έρχεται απειλητικά κατά πάνω σου. 

Δεν είναι μόνο εποχή. 

Είναι ψυχολογία. 

Παντού βλέπεις φθινόπωρο, παντού νιώθεις πως ξεκινάς πάλι από την αρχή.

 Στις μακρυμάνικες πυτζάμες, στις κουβέρτες που βγάζεις από το ντουλάπι, στο καλοριφέρ που ετοιμάζεσαι να ανοίξεις, στις βλακείες που πληθαίνουν με γεωμετρική πρόοδο στο τοίχο σου στο facebook. Σ’όλα αυτά υπάρχει ενυπάρχει το φθινόπωρο.

Μια λύση βλέπω με το φτωχό μου το μυαλό ώστε να σταθούμε δυνατοί και χαμογελαστοί στο φθινόπωρο που μπαίνει βίαια στη ζωή μας. Η λύση αυτή ακούει στο όνομα καλοκαίρι. 

Στο ξεκίνημα της χρονιάς αυτής ας θυμόμαστε να αντιμετωπίζουμε τα πάντα με τον ήλιο μας κι ας γίνει αυτός ο ήλιος ο οδηγός μας. 

Ας έχουμε την εικόνα του καλοκαιρινού ήλιου πάντα στο μυαλό μας για να φωτίσει τα συννεφιασμένα πρωινά που θα ξυπνάμε για να πάμε στη σχολή ή τη δουλειά μας. 

Ας είναι η σκέψη μας σαν το κύμα, να μπορεί να ταξιδεύει όταν παγιδεύεται στο λαβύρινθο της καθημερινότητας. 

Ας αναζητήσουμε τις απλές χαρές στη ζωή όπως ο ναύτης επιζητά άμμο να πατήσει το πόδι του. Ας αγαπήσουμε σαν τους θαλασσοπόρους κι ας ελπίσουμε σαν γυναίκες που τους καρτερούν. 

Ας είναι η ψυχή μας τόσο ήρεμη και γαλήνια όσο η θάλασσα τη νύχτα κι ας είναι οι έρωτες μας όπως ο πρώτος καλοκαιρινός μας έρωτας με τον οποίο ξαπλώσαμε ένα βράδυ να δούμε τ’ αστέρια. 

Ας είναι η καρδιά μας τόσο ζεστή όσο η άμμος στην παραλία που σε ανατριχιάζει όταν πρωτοπατάς πάνω της. 

Ας πούμε μια καλημέρα στον γείτονα μας, όπως την ακούγαμε από τη γειτόνισσα της γιαγιάς μας στο χωριό. Κι ας σταθούμε στους ανθρώπους που μας χρειάζονται όπως η πανσέληνος στέκεται τόσα χρόνια δίπλα στον Αύγουστο και τον ομορφαίνει δίνοντας του μια μαγική δυναμική.

Να ‘σαι σίγουρος ότι φθινοπωρινά βέλη θα σε χτυπούν καθημερινά, στη σχολή, στο δρόμο, στο λεωφορείο, στο σπίτι. Σημασία έχει να αντλήσεις από μέσα σου καλοκαίρι…να τα καταπολεμήσεις και να φωνάξεις δυνατά «Δε θα πεθάνουμε ποτέ ξενέρωτο Φθινόπωρο»

Περισσότερα »

Ερωτική ζωή και κατάθλιψη

Περίπου 18 εκατομμύρια αμερικανοί υποφέρουν από κατάθλιψη και περίπου 20 εκατομμύρια εκτιμάται πως χρησιμοποιούν το διαδίκτυο για τη σύναψη ερωτικών σχέσεων. 

Είναι πολύ πιθανό λοιπόν, με βάση τα παραπάνω δεδομένα, να υπάρχουν άνθρωποι που ανήκουν και στις δύο κατηγορίες.

Η σύναψή μιας ερωτικής σχέσης όμως είναι αρκετά δύσκολη στην περίπτωση ενός ατόμου που υποφέρει από κατάθλιψη. 

Οι ειδικοί αναφέρουν χαρακτηριστικά πως όταν κανείς δυσκολεύεται να χαμογελάσει, εάν βρεθεί σε μια κατάσταση στην οποία αναμένεται να είναι χαρούμενος, μπορεί να αισθανθεί ακόμα χειρότερα.

Ένας άνθρωπος λοιπόν που υποφέρει από κατάθλιψη αντιμετωπίζει σαφώς παραπάνω δυσκολίες στην ερωτική του ζωή. 

Μια νέα σχέση μπορεί για παράδειγμα, να ενισχύσει κάποιες από τις δυσκολίες και τα συμπτώματα που συχνά συνοδεύουν την καταθλιπτική διαταραχή, όπως είναι για παράδειγμα η κόπωση, η ευερεθιστότητα, η χαμηλή αυτοεκτίμηση και η μειωμένη libido.

 Για να μπορέσει το άτομο να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις της ερωτικής ζωής, είναι σημαντικό να απευθυνθεί σε ειδικό αν δεν το έχει ήδη κάνει.

Σήμερα, η αυξημένη πληροφόρηση κι ενημέρωση για την κατάθλιψη έχουν βοηθήσει στον περιορισμό του στιγματισμού των ατόμων που υποφέρουν από κάποια ψυχική νόσο. 

Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι λαμβάνουν φαρμακοθεραπεία, ή/και απευθύνονται σε ψυχοθεραπευτή με πολύ καλά αποτελέσματα. 

Στην Αμερική μάλιστα εκτιμάται πως πάνω από το 80% των ατόμων που αναζητούν θεραπεία, ανακουφίζονται εν τέλει από τα συμπτώματα τους.

Ένα από τα πολύ σημαντικά ζητήματα που τίθενται αναφορικά με την επανέναρξη της ερωτικής ζωής ενός ατόμου που έχει έρθει αντιμέτωπος με μια διαταραχή συναισθήματος, είναι κατά πόσο είναι έτοιμο να ενδιαφερθεί πραγματικά για κάποιον άλλο. 

Πρέπει κανείς να είναι ικανός να φροντίζει τον ίδιο του τον εαυτό πρώτα για να μπορέσει να προχωρήσει με επιτυχία σε μια σχέση. Η συνέπεια στη θεραπεία και η ύπαρξη ενός σταθερού υποστηρικτικού δικτύου μπορεί να βοηθήσουν στην προετοιμασία του ατόμου. 

Η ψυχοθεραπεία βοηθά επίσης στο να αναγνωρίσει το άτομο τι δεν πήγε καλά σε προηγούμενες σχέσεις και να αποφύγει την επανάληψη των ίδιων μοτίβων. 

Είναι πολύ σημαντικό όμως, ο θεραπευμένος να πάρει το χρόνο του και να μην ξεκινήσει μια σχέση αν ακόμα δε νιώθει έτοιμος.

Όταν το άτομο νιώσει έτοιμο να συνεχίσει την ερωτική του ζωή, προκύπτει ένα ακόμα ερώτημα. Πότε είναι σωστό να αποκαλυφθεί το πρόβλημα της κατάθλιψης; 

Οι ειδικοί εδώ υποστηρίζουν πως τα άτομα δεν πρέπει να εκλαμβάνουν την εξομολόγηση του προβλήματος τους κατά τη διάρκεια του πρώτου κιόλας ραντεβού, ως ηθική οφειλή προς το πιθανό μελλοντικό τους σύντροφο. 

Μια σωστή στιγμή θα ήταν ίσως όταν οι δύο σύντροφοι συνάψουν πλέον μια ερωτική σχέση, ή όταν αρχίσουν να ενδιαφέρονται πιο βαθειά ο ένας για τον άλλο. 

Το ζήτημα της κατάθλιψης μπορεί επίσης να προκύψει φυσικά κι αβίαστα κατά την εξέλιξη μιας συζήτησης.

Όταν τελικά το άτομο αποφασίσει να συζητήσει το πρόβλημα της κατάθλιψης, είναι καλό να τονίσει στο σύντροφό του ότι ενδιαφέρεται πραγματικά για αυτόν και τη σχέση τους και είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τον ίδιο να μοιραστεί κάτι πολύ προσωπικό. 

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να μοιραστεί ένα πρόβλημα με το οποίο αγωνίζεται εδώ και καιρό και για το οποίο βρίσκεται πλέον σε θεραπεία έτσι ώστε να το αντιμετωπίσει. 

Ο σύντροφος είναι σημαντικό να ενταχθεί στο υποστηρικτικό δίκτυο του ατόμου, έτσι ώστε να γνωρίσει πως μπορεί να βοηθήσει το άτομο να αντιμετωπίζει καλύτερα τις διαταραχές της διάθεσης του.

Αν η φυσική άσκηση για παράδειγμα μπορεί να βοηθήσει το άτομο να έχει καλή διάθεση, ο σύντροφος μπορεί να ενισχύσει τη συμμετοχή του ατόμου σε δραστηριότητες που την προάγουν, πολύ συχνά λαμβάνοντας μέρος και ο ίδιος.

Παράλληλα, είναι πολύ σημαντικό να επικροτείται από το άτομο η προσπάθεια του συντρόφου να του φτιάξει τη διάθεση, ακόμα και εάν αυτή δεν είναι επιτυχημένη. 

Ο σύντροφος από την άλλη, χρειάζεται ίσως να κατανοήσει από τη μία ότι δεν είναι αποκλειστική ευθύνη του η καλή διάθεση του αγαπημένου του προσώπου. 

Επίσης θα πρέπει να αντιληφθεί και να αποδεχτεί, ότι δεν μπορεί να έχει υψηλές προσδοκίες αναφορικά με τα αποθέματα ενέργειας ενός ατόμου που υποφέρει από κατάθλιψη, με αποτέλεσμα να χρειάζεται ίσως να αναλαμβάνει ο ίδιος πρωτοβουλίες σχετικά με το σχεδιασμό των συναντήσεων και των κοινών τους δραστηριοτήτων.

Τόσο η κατάθλιψη, όσο και κάποια αντικαταθλιπτικά μπορεί να προκαλέσουν μείωση της σεξουαλικής επιθυμίας. 

Εάν υπάρξουν προβλήματα στη libido το άτομο είναι καλό να επικοινωνήσει με τον ιατρό του και να συζητήσει εναλλακτικές που δεν επηρεάζουν τη σεξουαλική ορμή. 

Παράλληλα μέχρι να βρεθεί η λύση, το άτομο μπορεί να συνεχίσει να δείχνει στο σύντροφό του την έλξη και το ενδιαφέρον του, χωρίς απαραίτητα την ύπαρξη συνουσίας.

Η κυριαρχία του διαδικτύου σήμερα στο σύγχρονο τρόπο ζωής έχει ωθήσει εκατομμύρια ανθρώπους να αναζητήσουν το ταίρι τους μέσα σε έναν ιστότοπο. 

Υπάρχει μάλιστα εξειδικευμένη ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης που προάγει τη γνωριμία ατόμων που υποφέρουν από κάποια ψυχική διαταραχή. 

Οι ειδικοί ωστόσο επισημαίνουν πως δε θα έπρεπε να αποκλείονται και οι άλλες ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης. 

Το σημαντικό είναι τα άτομα να συνεχίζουν την προσπάθεια και να μην απογοητεύονται μετά από μία ή δυο γνωριμίες που δεν ευοδώθηκαν.

Κάθε άτομο που αγωνίζεται να διαχειριστεί την κατάθλιψη θα πρέπει να θυμάται πως όλοι οι άνθρωποι έχουν το δικό τους αγώνα και τα δικά τους προβλήματα που προσπαθούν να αποδεχτούν και να διαχειριστούν. 

Ένα κάποιος είναι ο κατάλληλος σύντροφος, η κατάθλιψη δε θα αποτελέσει ουσιαστικό εμπόδιο στην εξέλιξη της σχέσης.

Πηγή: cbsnews

Το άρθρο επιμελήθηκε ο Π. Δρέττας,
Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος,
Δ/ντής του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών,

Περισσότερα »

Τεχνική: Κάντε επανεκκίνηση στους νευρώνες του εγκεφάλου σας

Ο τρόπος που νιώθουμε, αντιδρούμε και στεκόμαστε απέναντι στα πράγματα δεν αποτελεί κομμάτι του DNA μας. Ένα νέο παρακλάδι της νευροεπιστήμης μάς πληροφορεί ότι μπορούμε να μεταμορφώσουμε ριζικά το συναισθηματικό μας κόσμο, αρκεί να συνδέσουμε σωστά τα… εγκεφαλικά μας δίκτυα.

Focus στο νου
 
Ο κλάδος που μελετά τη σχέση εγκεφάλου-συναισθημάτων ονομάζεται συναισθηματική νευροεπιστήμη. Ένας από τους βασικότερους εκπροσώπους της είναι ο νευροεπιστήμονας και καθηγητής ψυχολογίας Ρίτσαρντ Ντέιβιντσον. Στο νέο του μπεστ σέλερ The Emotional Life of your Brain (Η συναισθηματική ζωή του εγκεφάλου σου, εκδ. Α Plume Book) για πρώτη φορά μαθαίνουμε πώς γεννιούνται οι συναισθηματικές μας αντιδράσεις με γνώμονα όχι την ψυχολογία αλλά τους εγκεφαλικούς νευρώνες μας.

Κάθε άνθρωπος έχει ένα συγκεκριμένο συναισθηματικό προφίλ. Σε αντίθεση με τη συναισθηματική μας κατάσταση, δηλαδή την αντίδρασή μας σε κάτι που συμβαίνει, η οποία τις περισσότερες φορές διαρκεί ελάχιστα δευτερόλεπτα, ή τη διάθεση που μας ακολουθεί ώρες, ακόμα και μέρες, το «συναισθηματικό στυλ», κατά τον Ντέιβιντσον, είναι αυτό που καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούμε σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Είναι ο πυρήνας του συναισθηματικού μας κόσμου και, σύμφωνα με τους επιστήμονες, αποτελείται από έξι κατηγορίες. Ανάλογα με το πού βρισκόμαστε στην κλίμακα της καθεμίας (π.χ. είμαστε πολύ, λίγο, ελάχιστα προσαρμοστικοί) προκύπτει το πώς νιώθουμε, σκεφτόμαστε και αντιδρούμε.

Οι 6 αποχρώσεις των συναισθημάτων

Στη συνέχεια αναφέρονται οι έξι πυλώνες που διαμορφώνουν το «συναισθηματικό στυλ» της προσωπικότητάς μας και οι περιοχές του εγκεφάλου οι οποίες ελέγχουν καθέναν από αυτούς.

Ευελιξια: Πόσο αργά ή γρήγορα επανακάμπτουμε ύστερα από μια δυσκολία. Όταν μας συμβεί κάτι δυσάρεστο, απλώς ξαναμαζεύουμε τις δυνάμεις μας και ριχνόμαστε στη μάχη ή βουλιάζουμε στον αρνητισμό και την παραίτηση; 

Το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό καθορίζεται από τα σήματα που ανταλλάσσουν ο προμετωπιαίος φλοιός και η αμυγδαλή του εγκεφάλου μας.
Oπτικη: Για πόσον καιρό μπορούμε να διατηρήσουμε ένα θετικό συναίσθημα; Το παραπάνω επηρεάζεται από το κοιλιακό ραβδωτό στρώμα, βασικό για το σύστημα ανταμοιβής του εγκεφάλου.

Κοινωνική διαίσθηση: Η ικανότητα που διαθέτουμε να λαμβάνουμε μηνύματα από τους γύρω μας. Μπορούμε να διαβάσουμε τη γλώσσα του σώματος και από τον τόνο της φωνής τους να καταλάβουμε τι σκέφτονται ή αντίθετα oι αντιδράσεις των άλλων μας μπερδεύουν; Υπεύθυνη γι’ αυτό το χαρακτηριστικό είναι η αλληλεπίδραση ανάμεσα στην αμυγδαλή και την ατρακτοειδή περιοχή του εγκεφάλου.

Αντιληψη για το σωμα: Έχουμε επίγνωση των σκέψεων και των συναισθημάτων μας, ακούμε το σώμα μας όταν μας μιλάει ή μήπως δεν έχουμε ιδέα για το τι συμβαίνει στο κεφάλι μας; Το «χάρισμα» αυτό καθορίζεται από την ικανότητα του νησιωτικού φλοιού του εγκεφάλου να ερμηνεύει τα σήματα από τα σπλαχνικά όργανά μας.

Προσαρμοστικότητα: Το πόσο καλοί είμαστε στο να ελέγχουμε και να προσαρμόζουμε τις συναισθηματικές μας αντιδράσεις ανάλογα με την περίσταση καθορίζεται από τη δραστηριότητα στον ιππόκαμπο του εγκεφάλου.
 
Προσοχή: Η δυναμική με την οποία μπορούμε να αφοσιωθούμε σε κάτι. Το κλειδί γι’ αυτό το χαρακτηριστικό είναι και πάλι ο προμετωπιαίος φλοιός του εγκεφάλου. Σύμφωνα με τον Ντέιβιντσον, δεν υπάρχει ιδανικό «συναισθηματικό στυλ» (Στο βιβλίο του ο συγγραφέας έχει συμπεριλάβει αναλυτικά τεστ που αποκαλύπτουν την… ακριβή επίδοσή μας σε όλα τα προηγούμενα. Ωστόσο, ακόμα και αν δεν τα κάνουμε, μπορούμε μέσα από τη γνώση που έχουμε για τον εαυτό μας να καταλάβουμε περίπου πώς λειτουργούμε).

Το πού ακριβώς βρισκόμαστε στην κλίμακα της καθεμίας από τις έξι κατηγορίες μπορεί να μας ευνοεί ή όχι σε διαφορετικούς τομείς της ζωής μας. Για παράδειγμα, κάποιος που δεν έχει αναπτυγμένη την ικανότητα της κοινωνικής διαίσθησης ευνοείται σε πιο μοναχικά επαγγέλματα, όπως εκείνο του προγραμματιστή Η/Υ. Το ερώτημα βέβαια είναι αν το «συναισθηματικό στυλ» είναι κάτι με το οποίο γεννιόμαστε ή είναι δυνατό να διαμορφωθεί στην πορεία της ζωής μας.

Restart στους νευρώνες;

Οι έρευνες έχουν δείξει ότι πράγματι τα παιδιά έρχονται στον κόσμο με συγκεκριμένο «συναισθηματικό στυλ», το οποίο καθορίζεται από τα γονίδια που έχουν κληρονομήσει από τους γονείς τους. Ωστόσο ο ειδικός υποστηρίζει ότι ο γενετικός παράγοντας θα επηρεάσει το τελικό συναισθηματικό μας προφίλ μόνο 20%-60%. 

Ενώ το περιβάλλον και οι εμπειρίες μας θα αφήσουν το δικό τους αποτύπωμα σε αυτό. Ακόμα όμως και αν πορευόμαστε στην ενήλικη ζωή μας με ένα συγκεκριμένο «συναισθηματικό στυλ», αυτό δεν σημαίνει ότι θα το έχουμε για πάντα.

«Το παλιό δόγμα της νευροεπιστήμης ότι ο ενήλικος εγκέφαλος έχει καθορισμένη μορφή και λειτουργία είναι λανθασμένο» λέει χαρακτηριστικά ο Ντέιβιντσον. Και σε αυτό το σημείο μπαίνει στο παιχνίδι η λεγόμενη νευροπλαστικότητα, η ικανότητα του μυαλού μας να αλλάζει συνήθειες και δραστηριότητα ανάλογα με τις εμπειρίες, τις σκέψεις και τις προθέσεις μας. Με λίγα λόγια, έχουμε τη δυνατότητα να εκπαιδεύσουμε τους νευρώνες του εγκεφάλου μας ώστε να μπορέσουμε να τροποποιήσουμε τους έξι παράγοντες του «συναισθηματικού μας στυλ».

Για αρχή θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι πολύ απλό. Να αυξήσουμε για μια εβδομάδα τις ευχάριστες δραστηριότητες: μια βόλτα με ποδήλατο, μια αισιόδοξη ταινία, έναν καφέ με την καλύτερή μας φίλη. 

Όσο απλά και αν ακούγονται τα παραπάνω, στο τέλος των 7 ημερών θα έχουμε καταφέρει να αυξήσουμε τα θετικά μας συναισθήματα. Θα έχουμε επέμβει δηλαδή σε συγκεκριμένα δίκτυα του εγκεφάλου και θα τα έχουμε επαναπρογραμματίσει. Ο ίδιος προτείνει τις παρακάτω ασκήσεις για κάθε κατηγορία.Οι περισσότερες βασίζονται στις αρχές του «διαλογισμού της επίγνωσης» (mindful meditation).

Ευελιξία: Για να ενισχύσουμε αυτό τον τομέα, μας προτείνει να ακολουθήσουμε ένα είδος διαλογισμού της θιβετιανής βουδιστικής παράδοσης, το οποίο ονομάζεται tonglen, δηλαδή «παίρνω και εισπράττω». Η συγκεκριμένη άσκηση θα αυξήσει την ικανότητά μας να συμπάσχουμε με τους άλλους, τη λεγόμενη ενσυναίσθηση.

Για 10’, τέσσερις φορές την εβδομάδα, φέρτε στο μυαλό σας κάποιον για τον οποίο γνωρίζετε ότι περνάει άσχημα, τον άνεργο φίλο σας, το συνάδελφο που αντιμετωπίζει προβλήματα, και σε κάθε εισπνοή υποθέστε ότι παίρνετε μέσα σας τα αρνητικά του συναισθήματα. Σε κάθε εκπνοή φανταστείτε ότι τα συναισθήματα αυτά μετατρέπονται σε συμπόνια, η οποία βοηθάει τον άνθρωπο αυτό να ξεπεράσει τα προβλήματά του. Η παραπάνω άσκηση είναι ιδιαίτερα χρήσιμη σε όσους θεωρούν ότι ξεπερνούν πολύ εύκολα μια δυσάρεστη κατάσταση, χωρίς να της δίνουν τη σημασία που πρέπει.

Αν πάλι θεωρείτε ότι ξοδεύετε περισσότερο χρόνο σε κάθε δυσκολία, ο ειδικός προτείνει κάτι απλό: κάθε φορά που συμβαίνει κάτι δυσάρεστο, απομακρυνθείτε από την… εμπόλεμη ζώνη. Είχατε μια διαφωνία με τον/τη σύντροφό σας; Φύγετε για λίγο από το σπίτι, σβήστε από το μυαλό σας το χώρο στον οποίο συνέβη το περιστατικό. Όταν επιστρέψετε όλα θα είναι καλύτερα.

Oπτικη: Με ποιον τρόπο θα διατηρήσουμε τα θετικά συναισθήματα για μεγαλύτερο διάστημα και κυρίως πώς θα αυξήσουμε το σύνδεσμο ανάμεσα στον προμετωπιαίο φλοιό και το κοιλιακό ραβδωτό στρώμα, τη βάση για τη γέννηση θετικών συναισθημάτων στον εγκέφαλο; Ο Ντέιβιντσον προτείνει την «τεχνική της ευζωίας» η οποία αναπτύχθηκε στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια στην Ιταλία. Κάθε μέρα για μία εβδομάδα κάντε τις παρακάτω τρεις ασκήσεις:

1.Καταγράψτε ένα θετικό χαρακτηριστικό του εαυτού σας και ένα κάποιου ανθρώπου με τον οποίο έρχεστε συχνά σε επαφή. Επαναλαμβάνετε τη διαδικασία τρεις φορές την ημέρα.

2.Προσπαθήστε να εκφράζετε συχνά την ευγνωμοσύνη σας με πηγαία «ευχαριστώ». Κάθε βράδυ σημειώνετε τις στιγμές μες στην ημέρα κατά τις οποίες νιώσατε ότι είχατε μια ειλικρινή επαφή με κάποιον.

3.Βρείτε ευκαιρίες για να πείτε καλά λόγια στους άλλους. Μια δουλειά που έγινε σωστά από κάποιο συνάδελφο, το καινούριο φόρεμα της κολλητής σας θα μπορούσαν να είναι μια καλή αφορμή.

Κοινωνική διαίσθηση: Πώς θα γίνουμε πιο ανοιχτοί και δεκτικοί στους άλλους και σε όσα συμβαίνουν γύρω μας; Ο ειδικός προτείνει: «Όταν είστε σε δημόσιο χώρο παρατηρήστε τη γλώσσα του σώματος όσων βρίσκονται γύρω σας. Προσπαθήστε να μαντέψετε για τι πράγμα μιλάνε. Επιπλέον δώστε προσοχή στις εκφράσεις που παίρνουν οι φίλοι και οι γνωστοί σας όταν συζητούν για συγκεκριμένα θέματα, καθώς και στον τόνο της φωνής τους».

Αντιληψη για το σωμα: Το να μπορούμε να νιώσουμε και κατ’ επέκταση να ελέγξουμε τα σημάδια που μας δίνει το σώμα μας είναι σημαντικό τόσο για την υγεία όσο και για τις σχέσεις μας με τους άλλους. Αν η αντίληψή μας αυτή είναι μειωμένη σημαίνει, για παράδειγμα, ότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως το τσούξιμο στα μάτια μας ίσως είναι ένδειξη πυρετού. 

Από την άλλη, η τάση να αναλύουμε εξονυχιστικά όλα τα σήματα που μας στέλνει το σώμα μας ενδέχεται να μας κάνει υποχόνδριους, να οδηγήσει σε κρίσεις πανικού, να δυσκολέψει την καθημερινότητά μας.
Πώς θα ενισχύσουμε την αυτογνωσία μας; 

Η λύση και σε αυτή την περίπτωση, κατά τον ειδικό, είναι ένα είδος διαλογισμού: Επιλέξτε μια ώρα μέσα στην ημέρα που νιώθετε ξεκούραστοι. Σταθείτε όρθιοι, συγκεντρωθείτε στην αναπνοή και στις αισθήσεις σας, κι αν καταλάβετε πως αφαιρείστε, εστιάστε και πάλι στην αναπνοή σας. Όταν θα έχετε επαναλάβει πολλές φορές αυτή τη διαδικασία, θα μπορείτε, χωρίς προσπάθεια, να αντιλαμβάνεστε τι λειτουργεί σωστά και τι λάθος σε ολόκληρο το σώμα σας.

Προσαρμοστικότητα: Για να μπορούμε να ρυθμίζουμε τa συναισθήματά μας, ο Ντέιβιντσον προτείνει μια απλή τεχνική: «Για να αντιληφθείτε ποια είναι τα γεγονότα που σας προκαλούν έντονες αντιδράσεις, φτιάχνετε συχνά μια λίστα με περιστατικά ή συμπεριφορές (που συνέβησαν μέσα στην ημέρα ή την εβδομάδα). Κάποια στιγμή που θα έχετε χρόνο, σκεφτείτε αυτά τα γεγονότα και τις συμπεριφορές αναλυτικά, αφιερώνοντας τουλάχιστον 15’. Ταυτόχρονα θα πρέπει να αναπνέετε βαθιά. Σταματήστε να σκέφτεστε όταν φτάσετε σε μια κατάσταση απόλυτης ηρεμίας».

Προσοχή: Για να ενισχύσουμε λοιπόν τη δραστηριότητα του προμετωπιαίου φλοιού του εγκεφάλου που ευθύνεται για τη συγκέντρωση, μπορούμε να κάνουμε την εξής άσκηση: Κάθε μέρα, επί 10’, καθίστε σε ένα ήσυχο μέρος του σπιτιού με τα μάτια ανοιχτά. 

Εστιάστε την προσοχή σας και το βλέμμα σας σε ένα αντικείμενο. Αν αρχίσετε να αφαιρείστε και να σκέφτεστε άλλα πράγματα, στρέψτε πάλι την προσοχή σας σε αυτό το αντικείμενο. Κάντε τη συγκεκριμένη άσκηση καθημερινά. Αν αισθανθείτε ότι μπορείτε να μείνετε συγκεντρωμένοι για παραπάνω από 10’, αυξήστε σταδιακά το χρόνο, περίπου κατά 10’ το μήνα. Συνεχίστε να κάνετε το ίδιο μέχρι η άσκηση να διαρκεί περίπου μία ώρα.

Όλες οι παραπάνω ασκήσεις αλλάζουν τον εγκέφαλό μας με όπλο τον ίδιο μας το νου. «Εμπνευσμένες είτε από πανάρχαιες παραδόσεις είτε από σύγχρονες ψυχιατρικές τεχνικές, αυτό που κάνουν είναι να μεταβάλλουν τα νευρικά συστήματα που αποτελούν τη βάση για καθένα από τα έξι «συναισθηματικά στυλ» επισημαίνει ο επιστήμονας. Η διαδικασία να αλλάξουμε τον τρόπο που αισθανόμαστε και αντιδρούμε σε ό,τι μας συμβαίνει δεν είναι και τόσο απλή.

Απαιτείται βαθιά σκέψη και γνωριμία με τον εαυτό μας, συστηματική ενδοσκόπηση και αποφασιστικότητα, ώστε να μπορέσουμε να επέμβουμε οι ίδιοι στα δίκτυα του εγκεφάλου μας, προκειμένου να μεταβάλουμε συνήθειες και πράγματα που λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο για χρόνια.

Ωστόσο και μόνο η σκέψη ότι μπορούμε να αλλάξουμε σε τέτοιο βαθμό τον εαυτό μας είναι κάτι περισσότερο από αισιόδοξη. «Το άτομο που είστε σήμερα δεν χρειάζεται να είναι το ίδιο με εκείνο που θα είστε αύριο» συμβουλεύει ο Ντέιβιντσον, κι εμείς δεν έχουμε παρά να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να ακολουθήσουμε τη συμβουλή του.

Μαρία Πατούχα

Περισσότερα »

Ποιός ο διαχωρισμός μεταξύ της παθιασμένου έρωτα με την συντροφικότητα αγάπης;

Ποιός ο διαχωρισμός μεταξύ της παθιασμένου έρωτα με την συντροφικότητα αγάπης; 

Ο έρωτας πάθους είναι μία κατάσταση όπου υπάρχει πλήρης απορρόφηση μεταξύ δύο εραστών και αυτό συνεπάγεται αλλαγές διαθέσεων, έντονα συναισθήματα (ευχάριστα ή δυσάρεστα) και παθιασμένες σκέψεις. 

Σε πολλές περιπτώσεις ο έρωτας πάθους ξεκινάει πρώτος και η σχέση σύμφωνα με τους συγγραφείς Elaine και G. Walster, καταλήγει σε χωρισμό. 

Η αγάπη συντροφικότητας από την άλλη είναι η στοργή που νιώθουν οι δύο άνθρωποι μεταξύ τους όταν οι ζωές τους είναι βαθειά συνδεμένες. Σύμφωνα με τη θεωρία ρομαντικής αγάπης χωρίζονται οι σχέσεις στο ένα ή το άλλο αλλά ποτέ και στα δύο ταυτόχρονα. 
 
Αλλά εάν ένα ζευγάρι είναι τυχερό, το πάθος μπορεί να αλλάξει σε μια υπέροχη συντροφική αγάπη ή μέσα από την συντροφική αγάπη να αναπτύχθει συνειδητοποιημένο πάθος. 

Οι άνθρωποι σύμφωνα με τους μελετητές είναι ικανοί και για τους δύο τύπους και μπορούν να βιώσουν και τις δύο καταστάσεις στην διάρκεια της ζωής τους. Οι ανθρώποι θέλουν και τους δύο τύπους της ρομαντικής αγάπης.

 Το πάθος είναι ευχάριστο αλλά επίσης συνδέεται με έντονα συναισθήματα που είναι κίνδυνος στην ισσοροπία της σχέσης. 

Μόνο όταν ακολουθήσει την αγάπη μπορεί να είναι ισσοροπημένο. Οι εραστές θέλουν σταθερότητα και επιθυμούν συχνά την φιλία μεταξύ τους. 

Σε τελευταίες μελέτες εμφανίζεται ότι ο ερωτισμός και η φιλία πολλές φορές συνδιάζονται στον δυτικό πολιτισμό τελευταία. 

Μία μελέτη του 1993 έδειξε ότι η φιλία μεταξύ εραστών (ζευγαριών) η πιο συχνή επιθυμία. Επίσης η μελέτη έδειξε ότι το πάθος και η συντροφικότητα σχετίζονταν με την ικανοποίηση και αφοσίωση σε μία σχέση. 

Ενα μείγμα παθιασμένης και συντροφικής αγάπης υποστηρίζει πάντα καλύτερα μία σχέση και ένα γάμο και οικογένεια. 

Αλλά το πάθος είναι σημαντικό. 

Ο ερωτισμός είναι σημαντικός παράγοντας ικανοποίησης σε μία σχέση, ανεξαρτήτως από την διάρκεια της σχέσης. 

Το πάθος από μόνο του μπορεί να μην είναι αρκετό όμως, ίσως θα πρέπει να είμαστε φίλοι πάνω από όλα με τον αγαπημένο/η μας για να κρατήσει αυτή η σχέση αγάπης και να εξελιχθεί σε μία σχέση συντροφικότητας σε όλα τα επίπεδα.

Περισσότερα »

Πιστεύω στον εαυτό μου! Τρόποι να αποκτήσεις αυτοπεποίθηση

Η αυτό-αμφισβήτηση και ο φόβος αποτελούν ψυχολογικές μάστιγες της εποχής μας. 

Τα δυο αυτά συναισθήματα παρεμβαίνουν στη διαδικασία του να επιλέξουμε ή να πραγματοποιήσουμε τους στόχους μας. 

 Η αυτό-αμφισβήτηση και ο φόβος εκδηλώνονται με τις μικρές εσωτερικές εκείνες φωνούλες που μας λένε «δεν θα πετύχεις ποτέ, οπότε γιατί να προσπαθήσεις;» ή «ποιος νομίζεις ότι είσαι; Θα αποτύχεις!». 

Η αυτό-αμφισβήτηση και ο φόβος είναι τα συναισθήματα που μας κάνουν να ακούμε τι λένε και -ακόμα χειρότερα- να πιστεύουμε αυτές τις φωνές, με αποτέλεσμα να τα παρατάμε πριν καν ξεκινήσουμε.
 

Γράφει  για το boro.gr η   Δρ Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος Ψυχοθεραπεύτρια (greekpsychologypages.blogspot.gr) 

Η μπλοκαριστική δύναμη της αρνητικής σκέψης

 
Πολλοί άνθρωποι αισθάνονται αυτό-αμφισβήτηση και φόβο κάποια στιγμή στη ζωή τους και κάνουν κάτι γι' αυτό. 

Αλλοι πάλι, τελματώνουν ή αισθάνονται σίγουροι για τον εαυτό τους σε έναν τομέα, όπως π.χ. τον επαγγελματικό. 

 Αυτοί οι άνθρωποι φοβούνται να δοκιμάσουν νέα πράγματα, όπως το να γνωρίσουν νέους φίλους ή σύντροφο, να κάνουν ένα μεταπτυχιακό ή να μάθουν νέες στρατηγικές διαχείρισης της ζωής τους. Αισθάνονται «κολλημένοι» και καταδικασμένοι.

Όταν όμως κανείς αισθάνεται αυτό-αμφισβήτηση και φόβο, χάνει τις ευκαιρίες που του παρουσιάζονται: προβλέπει ότι τίποτα καλό δεν πρόκειται να του συμβεί, οπότε δε δοκιμάζει τίποτα καινούργιο και αρνείται να πάρει το παραμικρό ρίσκο.

 Έτσι όμως υποτιμά καταστάσεις και ανθρώπους που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν να πραγματοποιήσει τους στόχους του. Η αυτό-αμφισβήτηση και ο φόβος παίρνουν διαφορετικές μορφές και προέρχονται από ποικίλες πηγές, οπότε προέχει να μάθει κανείς να τις αντιμετωπίζει.

Πώς δημιουργείται η αυτό-αμφισβήτηση και ο φόβος

Ήδη από πολύ μικρή ηλικία ο άνθρωπος παίρνει μηνύματα για τον εαυτό του και τις ικανότητές του από την οικογένεια και στη συνέχεια από το σχολείο. Μία κατηγορία είναι οι υπερπροστατευτικοί γονείς που δεν επιτρέπουν στο παιδί να ρισκάρει και να ανοίξει τα φτερά του: στέλνουν το μήνυμα «πρόσεχε, θα πέσεις και θα αποτύχεις», το οποίο κάτω από την επιφάνεια κρύβει το μήνυμα «δεν έχεις αρκετές δυνάμεις».

Αλλη κατηγορία είναι οι γονείς που πιστεύουν ότι το παιδί τους δεν είναι αρκετά έξυπνο, γρήγορο, ταλαντούχο ή ικανό και το τονίζουν αυτό με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία, είτε κάνοντας συγκρίσεις είτε προσγειώνοντας το παιδί. Σε άλλες περιπτώσεις, και πάλι άθελά τους, οι γονείς περνάνε στα παιδιά το μήνυμα ότι «ως οικογένεια δεν έχουμε αρκετά χρήματα, ωραίο σπίτι, αυτοκίνητο και ρούχα… άρα είμαστε κατώτεροι από τους άλλους» κάτι το οποίο το παιδί εσωτερικεύει και προχωρά βάσει αυτού.

Αλλοτε πάλι οι γονείς ή το σχολείο έχουν περιορισμένες βλέψεις για την επαγγελματική αποκατάσταση του παιδιού και το στρέφουν σε «σίγουρες» επιλογές: να ακολουθήσει για το καλό του το επάγγελμα του πατέρα ή να μπει στο δημόσιο, ματαιώνοντας τα όνειρά του για άλλη καριέρα. 

Καθώς το παιδί ενστερνίζεται αυτά τα μηνύματα, «μαθαίνει» κάτι για τον εαυτό του: ότι, σύμφωνα με τη γνώμη και εκτίμηση των άλλων, δεν θα τα καταφέρει.
Κάτω από τέτοιες συνθήκες ο άνθρωπος μαθαίνει να επικεντρώνεται κάθε φορά στο αρνητικό. 

Όποτε του παρουσιάζεται μια ευκαιρία σκέφτεται τι μπορεί να πάει στραβά, φοβάται ότι δεν του αξίζει και κάνει σενάρια προσπαθώντας να δει από πού θα του έρθει η αποτυχία ή η καταστροφή. Για να αντισταθμίσει τους φόβους του, συχνά ο άνθρωπος παίρνει μια αμυντική στάση και παριστάνει ότι δεν τον ενδιαφέρει η παρούσα κατάσταση, με το σκεπτικό «δεν είμαι τόσο καλός όσο οι άλλοι. Αν προσπαθήσω και δεν τα καταφέρω θα γελοιοποιηθώ, αλλά αν δεν προσπαθήσω, τουλάχιστον δε θα γελοιοποιηθώ». Η λογική αυτή του παραλόγου οδηγεί σε αυτοσαμποτάρισμα και τελμάτωση.

Αυτό-αμφισβήτηση και φόβος στις σχέσεις

 
Οι σχέσεις είναι ένας σημαντικός τομέας που επηρεάζεται από την αυτό-αμφισβήτηση και το φόβο. 

Ο άνθρωπος αυτός, όταν του συμβεί κάτι όμορφο, όπως μια νέα σχέση, αντί να επικεντρωθεί στο θετικό αρχίζει και αμφισβητεί το αν του αξίζει αυτή η σχέση και το αν μπορεί να την κρατήσει. 

Έτσι, μπαίνει σε έναν κυκεώνα αρνητικών σκέψεων του στυλ «ο/η σύντροφός μου θα πρέπει να είχε προηγούμενους συντρόφους ωραιότερους/εξυπνότερους/καλύτερους κοκ από εμένα, οπότε θα με παρατήσει» ή «ποτέ δε συμβαίνουν καλά πράγματα σε μένα» ή «εγώ αποκλείεται να κρατήσω κάτι τόσο όμορφο», ενώ θα ήταν πολύ πιο ρεαλιστικό να σκεφτεί «μου αρέσει πολύ αυτή η σχέση και θέλω να βάλω τα δυνατά μου να την κάνω να πετύχει και να διαρκέσει». Αλλά για να το πει κανείς αυτό μέσα του, πρέπει να έχει μια θετική εσωτερική φωνή και πίστη στον εαυτό του και τις δυνάμεις του.

Θετικές Αλλαγές

 
Για να αλλάξει κανείς θα πρέπει να ξεκινήσει από τη στάση που έχει απέναντι στον εαυτό του ώστε να αποκτήσει αυτοέλεγχο και αυτοπεποίθηση. Αλλάζοντας την αρνητική σκέψη και καλλιεργώντας την ικανότητα να βλέπει και την άλλη όψη του νομίσματος είναι ένα σημαντικό βήμα.

Δέκα Τεχνικές Αλλαγής

• Κάντε μια λίστα με τους φόβους σας. Μόνο αν παραδεχτείτε ότι υπάρχουν θα βρείτε λύση στα προβλήματά σας.
• Σημειώστε με ποιο τρόποι οι φόβοι σας επηρεάζουν τη ζωή σας
• Σημειώστε τα αρνητικά μηνύματα που σας λέει η εσωτερική σας φωνή
• Αντικαταστήστε το κάθε αρνητικό μήνυμα με ένα θετικό
• Δημιουργήστε ένα υποστηρικτικό δίκτυο φίλων και οικογένειας και ξεκόψτε από τα άτομα που σας δημιουργούν προβλήματα ή φέρνουν αρνητισμό στη ζωή σας
• Διαβάστε βιβλία που θα βοηθήσουν την εξέλιξή σας
• Δεχτείτε το παρελθόν σας και ταξινομήστε το στο χρονοντούλαπο της ιστορίας
• Κάντε μια λίστα με τους στόχους σας και τα βήματα που πρέπει να κάνετε για να τους πετύχετε
• Κάντε ένα βήμα κάθε μέρα. Κάθε φορά που κάνετε κάτι που σας φέρνει πιο κοντά στην πραγμάτωση των στόχων σας θα νιώθετε καλύτερα για τον εαυτό σας.
• Όταν οι φόβοι και η αυτό-αμφισβήτηση επιστρέφουν μην τρομάξετε: χρησιμοποιήστε τις ικανότητες που έχετε μάθει και έχετε πίστη στον εαυτό σας ότι θα τους ξεπεράσετε.
•  
•  
•  http://www.boro.gr

Περισσότερα »

O εγωισμός και η ζήλια βλάπτει σοβαρά την υγεία μας και διαλύει τη ζωή μας.

Όταν αναφερόμαστε στον εγωισμό εννοούμε συμπεριφορές με σκοπό την προσωπική ευημερία και το ατομικό συμφέρον, μια ιδιαίτερη αγάπη προς τον εαυτό μας και μία ίσως περιφρόνηση για τους άλλους. Λέξεις που θα μπορούσαν να θεωρηθούν συνώνυμες είναι η φιλαυτία, η αλαζονεία, η αυταρέσκεια και ο ναρκισσισμός. Εδώ, θα χρειαστεί να κάνουμε μια παρένθεση αφού ο ναρκισσισμός θεωρείται διαταραχή και αποτελεί το ανώτατο επίπεδο του εγωισμού. Τα άτομα με ναρκισσιστική διαταραχή παρουσιάζουν έντονο θαυμασμό και ενασχόληση με τον εαυτό τους, φτωχές διαπροσωπικές σχέσεις, εύθραυστη αυτοεκτίμηση που εξαρτάται κυρίως από την εικόνα που έχουν οι άλλοι για το ίδιο το άτομο ενώ κάθε αρνητική κριτική ή ματαίωση προκαλούν θυμό, απομόνωση, κατάθλιψη και αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. Γενικότερα ο «νάρκισσος» παρουσιάζει ένα μοναχικό, ασθενές και φοβισμένο εγώ.

Ο εκδηλούμενος εγωισμός και η υπεροψία αποτελούν  την αιτία κάθε ασθένειας αλλά ταυτόχρονα και το σημείο αποκορύφωσης της ανθρώπινης ασθένειας, καθώς το άτομο νιώθει πλήρως διαχωρισμένο από τους συνανθρώπους του. Κάθε του προσπάθεια στρέφεται αποκλειστικά στην προσωπική του ικανοποίηση ή την ικανοποίηση των στόχων και των φιλοδοξιών του από τη ζωή, χωρίς μέσα από τη δραστηριότητα του να διανοείται να συμβάλλει  στο γενικό καλό. Υπάρχουν δύο κύριοι τύποι εκδήλωσης της υπεροψίας:

1)  μέσα από μια έντονα καταπιεστική συμπεριφορά ως προς τους άλλους, όπου το άτομο προσπαθεί να ελέγξει κάθε κατάσταση με τρόπο που θεωρεί ωφέλιμο για το ίδιο.

2) μέσω της απόσυρσης, της θυματοποίησης του εαυτού προκειμένου μέσω της υποδηλούμενης αδυναμίας του άτομο να δημιουργεί ενοχικά συναισθήματα στους άλλους γύρω του, προσελκύοντας μόνιμη προσοχή.

O εγωισμός δημιουργείται κυρίως μέσα από την πρωταρχική σχέση με τη μητέρα στη βρεφική ακόμα ηλικία (πόσο ανταποκρίνεται η μητέρα στις ανάγκες του παιδιού, κράτημα, παιχνίδι, θηλασμός) αλλά φυσικά και τη σχέση με τον πατέρα καθώς επίσης και τη σχέση μεταξύ του πατέρα και της μητέρας. Σημαντικό ρόλο στη δημιουργία ή όχι του εγωισμού, έχει το σχολείο και οι παιδαγωγοί και γενικότερα οι εμπειρίες μέσα από τις διαπροσωπικές σχέσεις. Τελευταία, παρατηρούμε να εμφανίζεται ολοένα και περισσότερο η ναρκισσιστική διαταραχή και η εγωιστική συμπεριφορά αφού η ίδια η δομή της κοινωνίας προάγει τέτοια πρότυπα, την επιδειξιμανία, τις εφήμερες σχέσεις, την απόκτηση πλούτου ή και έστω λίγης αναγνωρισιμότητας.

Ο εγωισμός δεν αφήνει το άτομο να έχει υγιείς σχέσεις αφού συνοδεύεται από ανασφάλειες και ζήλια, από τον ψυχαναγκασμό ότι η αγάπη πρέπει να γίνει ιδιοκτησία και ασφάλεια. Όσο επίμονο κι αν φαίνεται το εγωιστικό άτομο, είναι σχεδόν πάντα έτοιμο να εγκαταλείψει τη μάχη μπροστά σε κάθε απογοήτευση. Γιατί, γι’ αυτό, η ματαίωση είναι και ο χειρότερος φόβος κι ας υποστηρίζει ότι είναι θέμα αξιοπρέπειας και όχι εγωισμού.

Ο «εγωιστής» δυσκολεύεται να παραδεχτεί τα λάθη του γιατί πάρα πολλές φορές παραποιεί και δημιουργεί τη δική του «λογική»

Ο νάρκισσος παρουσιάζει έντονο θαυμασμό και ενασχόληση με τον εαυτό του, φτωχές διαπροσωπικές σχέσεις, εύθραυστη αυτοεκτίμηση που εξαρτάται κυρίως από την εικόνα που έχουν οι άλλοι για αυτόν

Ἀπό τήν ὑπερηφάνεια γεννιέται ὁ ἐγωισμός (αναφέρει ο όσιος γέροντας Παίσιος)

Ἡ ὑπερηφάνεια γεννᾶ τόν ἐγωισμό.

-Ποιά εἶναι ἡ διαφορά τους;

- «Ὁ ἐγωιστής ἔχει θέλημα, πεῖσμα, ἐνῶ ὁ ὑπερήφανος μπορεῖ νά μήν ἔχει οὔτε θέλημα οὔτε πεῖσμα. Ἄς ποῦμε ἕνα παράδειγμα: Στήν Ἐκκλησία προσκυνᾶτε τίς εἰκόνες μέ μιά σειρά· ἡ καθεμιά ξέρει τή σειρά της. Μιά ἀδελφή, ἄν ἔχη ἐγωισμό καί τῆς πάρη κάποια ἄλλη τήν σειρά, θά κατεβάσει τά μοῦτρα καί μπορεῖ νά μήν πάει οὔτε νά προσκυνήση. «Ἀφοῦ προσκύνησε ἐκείνη πρίν ἀπό μένα, θά πῆ, δέν πάω νά προσκυνήσω». Ἐνῶ, ἄν ἔχη ὑπερηφάνεια, πάλι θά πειραχθῆ, ἀλλά δέν θά ἀντιδράση ἔτσι· μπορεῖ μάλιστα νά πῆ καί στίς ἑπόμενες, δῆθεν μέ εὐγένεια: «Περάστε! Πέρνα κι ἐσύ, πέρνα κι ἐσύ!»

O εγωισμός φέρνει ζήλια

Ολοι οι άνθρωποι λίγο - πολύ ζηλεύουν, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. Η ζήλια μάλιστα ξεκινάει από τη βρεφική ηλικία και θα πρέπει να είναι ένα από τα πρώτα συναισθήματα που συνειδητοποιεί ο άνθρωπος. Η ζήλια αρχίζει στο παιδικό δωμάτιο ανάμεσα στα αδέλφια, συχνά συνεχίζεται στους χώρους εργασίας, με τον ανταγωνισμό που συνήθως υπάρχει εκεί, αλλά η κορύφωσή της συντελείται στις σχέσεις των δύο φύλων και πολλές φορές γίνεται παθολογική προκαλώντας θυμό, ανασφάλεια, θλίψη και αίσθημα κατωτερότητας.

Η παθολογική ζήλια ταυτίζεται με το αίσθημα της αποκλειστικής ιδιοκτησίας, μιας ιδιοκτησίας απαραίτητης για τη διατήρηση μιας σχέσης, που πολλές φορές οδηγεί στην εμμονή ότι ο/η σύντροφός μας μάς κάνει απιστία. Ο άντρας ζηλεύει παράφορα τη γυναίκα και η γυναίκα τρέχει πίσω από τον άντρα παρακολουθώντας κάθε του κίνηση.

Η ζήλια μπορεί να προκαλέσει άγχος, ανησυχία, ψυχική και σωματική κούραση και αποδεικνύεται επιζήμια για όσους τους επηρεάζει. Στους άντρες η ζήλια λειτουργεί διαφορετικά απ' ό,τι στις γυναίκες. Δεν πενθούν, αλλά πεισμώνουν. Αισθάνονται πληγωμένοι και ζητούν, όπως ο Οθέλλος, ο γνωστός ήρωας του Σαίξπηρ, εκδίκηση. Θυμώνουν, βρίζουν. Όμως όταν χάσουν εντελώς το μυαλό τους η επιθετικότητά τους μπορεί να μετατραπεί σε εγκληματικότητα.

Γονίδια και εγωισμός

Τα γονίδιά μας, σύμφωνα με μελέτη, μας ανταμείβουν με υγιή γενετική δραστηριότητα όταν επιδεικνύουμε αλτρουισμό, όταν δεν είμαστε εγωιστές, ενώ μας τιμωρούν σε μοριακό επίπεδο όταν βάζουμε πρώτα απ’ όλα την ικανοποίηση των δικών μας αναγκών και επιθυμιών.

Οπως αναφέρει ο Στίβεν Κόουλ, καθηγητής Ιατρικής στο UCLA, ο οποίος συνυπογράφει μελέτη, που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση The Proceedings of The National Academy of Sciences, τα γονίδιά μας γνωρίζουν τη διαφορά ανάμεσα σε μια ζωή με περιεχόμενο και μια ζωή αφιερωμένη στην κατανάλωση, ακόμα και όταν εμείς δεν μπορούμε. Φυσικά, τα γονίδια δεν μπορούν να κατανοήσουν ή να κρίνουν τη συμπεριφορά, αλλά η αλλαγή στην έκφραση των γονιδίων μάλλον ρυθμίζεται από μια εξελικτική στρατηγική που ευνοεί την εργασία προς το κοινό καλό.

Εγωισμός στις σχέσεις

Ο εγωισμός είναι ένα χαρακτηριστικό που δεν έχει φύλο. Εγωιστής μπορεί να είναι ένας άντρας αλλά και μια γυναίκα. Τι γίνεται όμως όταν ο εγωισμός κάνει την εμφάνισή του μέσα στη σχέση; Η αλήθεια είναι ότι ο εγωισμός όταν μπαίνει μέσα στη σχέση μπορεί ακόμα και να τη διαλύσει.

Πολλές φορές μέσα σε μία σχέση, το "εγώ" φαίνεται να αναπτύσσεται περισσότερο από το "εμείς". Αυτό έχει ως αποτέλεσμα στο τέλος ο κάθε ένας να κοιτάζει μόνο τον εαυτό του. Όταν η κατάσταση αυτή μεγαλώσει πολύ, τότε τα πράγματα δεν είναι πολύ καλά για τη σχέση. Ο άγριος τσακωμός (ο οποίος θα είναι μόνο η αφορμή) δεν θα αργήσει να έρθει. Οι συνέπειες ενός τέτοιου τσακωμού μπορεί να είναι καταστροφικές.

Η ζήλια μέσα στη σχέση αναπτύσσει αρκετά τον εγωισμό. Ένας άντρας για παράδειγμα που ζηλεύει την γυναίκα του μπορεί από "υπερηφάνεια" να μην το δείχνει, ωστόσο μέσα του αυτό συσσωρεύεται. Αυτό κάποια στιγμή βγαίνει προς τα έξω και δημιουργείται ένας πολύ μεγάλος καυγάς χωρίς προηγούμενο. Η λίγη ζήλια βέβαια πολλές φορές μπορεί να λειτουργήσει και εποικοδομητικά δηλαδή να φέρει το ζευγάρι πιο κοντά. Όλα βέβαια έχουν τα όριά τους. Το να ψάχνει το κινητό σου όποτε μπαίνεις στο μπάνιο, όμως, είναι δείγμα του κακού που κάποια στιγμή θα έρθει.

Και πως διακρίνεται ο εγωισμός και η ζήλια στην σχέση;

• Η απαίτηση του να έχει συνεχώς αποδείξεις αγάπης που να εκφράζονται εξωτερικά.

• Η συνεχής επιδειξιμανία και η ανάγκη του να αναγνωριστεί, να επιβεβαιωθεί , να ανυψωθεί, να υποστηριχτεί.

• Η απιστία του και η ετοιμότητα να εγκαταλείψει τη μάχη σε κάθε απογοήτευση.

• Η έλλειψη θάρρους που έχει σαν αποτέλεσμα να μην διακινδυνεύει το ρίσκο να αγαπήσει και να αγαπηθεί.

• Η απαίτηση να βαδίζει σε μια ευθεία γραμμή, στην οποία όλα θα πρέπει να συντείνουν προς ένα αναγνωρίσιμο και φανερό στόχο. Αυτό σημαίνει στην ακραία του μορφή ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Αυτή η προσκόλληση στο στόχο σημαίνει για το εγώ ότι η ζωή πρέπει να εκφράζει το κλισέ της «επιτυχίας»

• Η εμμονή του στο «τα θέλω όλα τώρα» προκαλεί την ανυπομονησία, την αδιαλλαξία και την μνησικακία. Όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά είμαστε γεμάτοι αισιοδοξία κι ελπίδα, με υπερβολική αυτοπεποίθηση. Όταν τα πράγματα πηγαίνουν άσχημα πέφτουμε σε κατάθλιψη προβλέποντας ότι δεν υπάρχει τέλος σε αυτή τη μιζέρια.

• Η εμμονή, του εγώ μας για συγκρίσεις, με τις οποίες το εγώ μετράει την πρόοδό του σε σχέση με τους άλλους που ζηλεύει – «γιατί οι άλλοι έχουν πετύχει ενώ εμείς όχι;».

• Ο ψυχαναγκασμός να κατεβάσουμε την αγάπη στο επίπεδο της ιδιοκτησίας και της ασφάλειας.

• Η εξάρτησή του από δεκανίκια. Ο αγαπημένος πρέπει να υποστηρίζει το εγώ μας.

• Η αίσθηση των προνομίων που υπάρχουν στην συμπεριφορά του. Εάν ο Άλλος με Αγαπάει τότε Πρέπει να κάνει Αυτό ώστε να Έχω το Δικαίωμα να Κάνω το Άλλο.

• Η άρνηση της ευθύνης όταν έχει γίνει η αιτία λαθών και αδικιών.

• Η τάση του να κάνει όρκους και να υιοθετεί άκαμπτες απόψεις.

• Η αμυντική του θέση όταν είναι συναισθηματικά πληγωμένο και μας οδηγεί αυτόματα στο να χτίσουμε τοίχους γύρω από τη καρδιά μας που θα μας προφυλάξουν εναντίον κάθε πιθανού κινδύνου και ευαισθησίας.

• Η τάση του να βλέπει τα πράγματα υπό το φως της μονιμότητας. Δηλαδή τις κακές εποχές σαν συνεχώς κακές και τις καλές ότι διαρκούν για πάντα.

• Οι απόπειρες του να δωροδοκεί τον άλλο που αγαπάμε με πράξεις, ή υποσχέσεις που συνήθως δεν υλοποιούνται.

• Η άνεση του με τη κολακεία

• Η τάση του για αντεκδίκηση και οι προσπάθειες να αποδειχτεί αθώος. 
• Οι προσπάθειές του να επανορθώσει την αξία του ακόμα και αν οι πράξεις του είναι επιζήμιες.

• Η κτητικότητα του, που θέλει τα ταλέντα και τις κτήσεις του συντρόφου να υπάρχουν μόνο για δικό του όφελος και κανενός άλλου.

Και τι μπορεί να γίνει;

Συζητήστε μαζί για το τι ακριβώς σας συμβαίνει και προσπαθήστε από κοινού να βρείτε λύσεις. Όλο αυτό το σκηνικό βέβαια θα περιλαμβάνει μια εποικοδομητική, χαλαρή και ήρεμη συζήτηση χωρίς αλληλοκατηγορίες. Άλλωστε εσείς θέλετε να λύσετε το πρόβλημα και όχι να τον κατηγορήσετε. Έτσι δεν είναι; Από την άλλη πλευρά αυτό που δεν πρέπει να κάνετε με τίποτα είναι να το κρατήσετε μέσα σας. Αυτή η τακτική ποτέ δεν οδήγησε σε καλό δρόμο.

Read more: http://medlabgr.blogspot.com/2014/01/o_31.html#ixzz3RoVLpamh

Περισσότερα »