Η προσφορά της ζωής του ανθρώπου για τον Θεό ή τον πλησίον αποτελεί ύψιστη εκδήλωση χριστιανικής αγάπης. Αν όμως η συγκεκριμένη πράξη της αυτοθυσίας χρειάζεται σε εξαιρετικές περιπτώσεις, το πνεύμα της αυτοθυσίας είναι πάντοτε απαραίτητο.
Η χριστιανική ζωή αναπτύσσεται ως διαρκής φανέρωση αγάπης. Και ο θάνατος ο έσχατος εχθρός του ανθρώπου αντιμετωπίζεται θετικά με την εκούσια αυτοπροσφορά. Η αντιμετώπιση αυτή δεν φανερώνει άρνηση του κόσμου, αλλά ανάκτηση της κυριαρχικής θέσεως του ανθρώπου στον κόσμο.
Σε αντίθεση προς την αυτοθυσία που εκφράζει αγάπη και ανιδιοτέλεια, η αυτοκτονία ή αυτοχειρία μαρτυρεί εγωισμό και ιδιοτέλεια. Όταν ο άνθρωπος αλλοτριώνεται από τον Θεό και τους συνανθρώπους του , αλλοτριώνεται από τη ζωή και το νόημα της.
Έτσι όμως εγκλωβίζεται στο εγώ του και μπορεί να οδηγηθεί ως την αυτοκτονία. Αυτή είναι η εγωιστική αυτοκτονία η οποία πρέπει να διακρίνεται από την αυτοκτονία που οφείλεται σε διάφορες ψυχικές ασθένειες. Μια άλλη μορφή αυτοκτονίας ιδιαίτερη επίκαιρη στην εποχή μας, είναι η λεγόμενη υποβοηθούμενη αυτοκτονία, που πραγματοποιείται με σκοπό την ευθανασία.
