Η έκφραση ‘μισή μερίδα’ είχε να εμφανιστεί από τη δεκαετία του ’60. Στην Ελλάδα της φτώχειας και της μετανάστευσης, υπήρχαν τα γνωστά αθηναϊκά «μαγεριά» τα οποία έδιναν την ευκαιρία στους πελάτες τους να αγοράσουν στη μισή τιμή, μισή ποσότητα φαγητού.
Επρόκειτο για ένα «έθιμο – κληρονομιά της Κατοχής όταν πολλοί Έλληνες αναγκάζονταν να φάνε λιγότερο, απλά για να επιβιώσουν. Να όμως που στην Ελλάδα της τροϊκανής κατοχής, η «μισή μερίδα» μαζί με τη μισερωμένη» μας ζωή, επιστρέφει.
Ο λόγος για τη νέα τάση στα εστιατόρια να δίνουν αυτή την εναλλακτική στους πελάτες τους, οι οποίοι δεν μπορούν πλέον να βγαίνουν για φαγητό έξω.
Πολλά εστιατόρια της Αθήνας, ακόμα κι αυτά που βρίσκονται σε ακριβές περιοχές, έχουν καθιερώσει πλέον τη μισή μερίδα και οι ιδιοκτήτες εμφανίζονται ικανοποιημένοι, καθώς υποστηρίζουν ότι έχει απήχηση στον κόσμο.
Παράλληλα, δίνεται η δυνατότητα στους πελάτες, να πάρουν στο σπίτι τους την ποσότητα του φαγητού που δεν θα καταναλώσουν στο εστιατόριο.
Όμως όλα τα παραπάνω σηματοδοτούν και κάτι άλλο. Το οριστικό τέλος της περιόδου κραιπάλης, όπου βλέπαμε τους Έλληνες να παραγγέλνουν φαγητό σε απίστευτα μεγάλες μερίδες, δίχως να το καταναλώνουν. Μια τάση υπερβολής που σε μεγάλο βαθμό προκαλούσε εντύπωση στους τουρίστες, όταν έβλεπαν μεγάλες ποσότητες τροφίμων να πετιούνται, έτσι, απλά για το «κέφι μας».
Η τάση πλέον, εκτός από τη μισή μερίδα, είναι όσο φαγητό δεν καταναλώνεται εντός καταστήματος, να δίδεται σε σακούλες, καθώς ελάχιστοι είναι οι συμπατριώτες μας που νιώθουν βολικά να αφήνουν φαγητό στο τραπέζι τη στιγμή που χιλιάδες συμπολίτες μας συνωστίζονται στις ουρές των συσσιτίων.
Η τάση πλέον, εκτός από τη μισή μερίδα, είναι όσο φαγητό δεν καταναλώνεται εντός καταστήματος, να δίδεται σε σακούλες, καθώς ελάχιστοι είναι οι συμπατριώτες μας που νιώθουν βολικά να αφήνουν φαγητό στο τραπέζι τη στιγμή που χιλιάδες συμπολίτες μας συνωστίζονται στις ουρές των συσσιτίων.
